VAROLUŞ PİZZADAN ÖNCE GELİR... *

     

    Herhalde moralimin yerlerde süründüğü günlerde olacağım ki Twitter'da "Salgın günleri size ne öğretti?" gibi bir soruyla karşılaşınca tepem attı. "Ne öğretecek? Anca pizza yapmayı öğrendim" diye kendi kendime söylendim. Şu süreçten gerçekten kârlı çıkan vardır elbet. Fakat bu konuda kendini kandıranın daha çok olduğunu düşünüyorum. Hayatımın hiçbir döneminde kendimi bu kadar verimsiz hissetmemiştim. Pizza konusunda netim ama. Geçen sene dışarıdan sipariş vermeyi kestiğimiz zaman kendim pizza yapmayı denedim. Sonuç keyifli bir hâl aldı. Pizza hamurunun üzerine istediğin malzemeyi istediğin gibi yerleştiriyor olmak, oyun oynar gibi neşelendirmeye başladı. Favorim ton balığı, kırmızı soğan ve yeşil biberle yaptığım pizza. Evdeki erkekler ton balıklıya benim kadar sıcak değiller. Olsun. Evdeyiz. Kendimiz yapıyoruz. Yarısını onların istediği gibi, yarısını kendi kafama göre yapabilirim. 

    "Pizzanın rengarenk malzemelerini doğramak nasıl da huzur veriyor insana. Adeta bir terapi gibi" diyemeyeceğim. O kadar romantik değilim. Kesme-doğrama işlerini sevmiyorum ama onları domates soslu hamurun üzerine yerleştirmeye bayılıyorum. Renklere göre ayarlama yapıyorum, büyüklüğe küçüklüğe dikkat ediyorum. Galiba deliriyorum. 

    Herkesin devamlı evde olduğu şu dönemde, o gün ne pişireceğini düşünmekten bunalmışken pizza hayat kurtarıcı olabiliyor. Evde hangi malzeme varsa onunla yapılabiliyor çünkü. Fakat kaşar peyniri gibi önemli bir detayı atlamamak lâzım. Zira kaşar peyniri çoook pahalı. Beyaz peynir de pahalı. Süt ürünlerinin fiyatı aşırı arttı. Her şeyin fiyatı arttı. Farkında mısınız? Gerçi niye soruyorum ki? 

Fark etmemek mümkün değil. Biz dışarı çıkmazken hayat pahalandı. Geçen gün markette görevli bir genç arkadaş, bir peynirin fiyatını görünce "O ha! Bu kaç lira olmuş böyle" diye istemsizce sesini yükseltti. Yanındaki arkadaşına o peynirin nasıl olup da o fiyata çıktığına dair hayretini -abartmıyorum- birkaç dakika boyunca dile getirdi. Market çalışanı bile fiyatların artış hızına şaşıyorsa, biz ne yapalım? Pizza için kaşar önemli arkadaşlar!

    Hazır konu açılmışken pizza ile ilgili anılarım var mı diye yokladım. Evliliğimizin ilk günlerinde gittiğimiz pizzacı geldi aklıma. İş yerinden bir arkadaşım Yeşilköy'de sadece mumlarla aydınlanan bir pizzacının olduğunu söylemişti. İlginç deyip gittik. Ortam öyle karanlıktı ki. Çok saçmaydı. Umarım gereksiz bir şey yememişizdir. Anıları yoklayınca bugüne kadar yediğim en iyi pizzayı da düşündüm. En beğendiğim desem daha doğru olacak aslında. Amerika'daydı. Tampa'da tükettiğimiz ağır, yağlı, kızarmış yiyeceklerin ardından ilaç gibi gelmişti. Antonyo'nun pizzası mıydı, Antuan'ın pizzası mıydı hayal meyal hatırladığım isim için az önce internete baktım da pizzacıyı buldum. Anthony'nin odun ateşinde pizzasıymış. https://acfp.com/location/south-tampa/  Haliyle güzel tatil günlerini, okyanus aşırı o seyahati hatırladım. Gözyaşım pıt! 

    Pizza İtalyanlar'ın işi olsa da Amerika'da da çok tüketiliyor malûm. İtalyan göçmenler eliyle Amerika'ya ulaşan pizza, Napoli'de fakirlerin yiyeceği olarak ortaya çıkmış. Bu bildiğimiz haliyle pizzanın ortaya çıkışı olsa gerek. Çünkü tahıl varsa, ateş de varsa pizzaya benzeyen yiyecekler muhakkak çok daha erken tarihlerde yenmiştir diye düşünüyorum. Pizzayı fakir yemeği olmaktan çıkaran isim, onun adıyla anılan meşhur pizza çeşidinden de belli olduğu üzere, Kraliçe Margherita'ymış. 

    İşte böyle! Salgın dönemi beni pizza ustası yaptı. Artık İtalyan bir şef gibi elimle döndüre döndüre pizza hamuru açabiliyorum. Tıpkı onlarınki gibi şekilsiz ama sevimli pizzalar yapabiliyorum. Kişisel gelişime katkı sayılır mı bu? Pollyanna ruhum sayılır diyor. Yazıyı nasıl bitireceğimi de bilemedim bu arada. Buradan bütün Napoli'ye selam olsun!

*Sevgili Sartre, sözünü biraz değiştirdim. Affet, bir tuhaf günlerdeyiz! (Varoluş özden önce gelir)