Birkaç gün önce bir dolabı düzenlemek isteyince eskilere daldım. Hem de epeyi bir eskilere... Annem için devamlı "Hiçbir şeyimi saklamadı" deyip biraz sitem ederdim ama elime anaokulundaki faaliyet dosyam geçince kendisini affettim. Anaokulu dosyamı her seferinde olduğu gibi sevgiyle incelerken bu kez bir resim özellikle dikkatimi çekti. Bir masa çizmişim
ve o masaya doğru gelen veya tam tersi masadan yeni kalkmış olan iki arkadaş... Masanın üzeri dolu. Ama ne yeyip içtikleri belli olmuyor. O kadar da usta değilim sonuçta, henüz 5 yaşındayım:) 
Bu resim bana arkadaşımla veya arkadaşlarımla dışarı çıkmayı, bir kafede ya da restoranda sohbet etmeyi ne kadar sevdiğimi hatırlattı. Daha o zamandan severmişim işte. O yüzden bu denli bunalıyorum şimdi. Şu salgın süreci bitsin gitsin diye elimizden geleni yapma adına sosyalliği neredeyse sıfırladık. Ve ben arkadaşlarımla, ailemle, yakın akraba çevremle gönül rahatlığında dışarı çıkmayı çok özledim. Fakat sitem yok. Önce herkesin sağlığı yerinde olsun. Arada geçmiş günleri anıyoruz ve sabrediyoruz işte. Resimdeki bir ayrıntıya çok güldüm yalnız. Masanın üzerine güneş şemsiyesi kondurmayı unutmamışım ama niyeyse bir de baca eklemişim. O yaşlarda çizdiğim bütün binalarda tüten bir baca var. Yaz olsun kış olsun, fark etmiyor:) Tüten bacanın çocuk psikolojisinde mutlulukla ilgili olduğunu biliyorum ama bu mutluyum demek mi, yoksa mutluluğa duyulan bir özlem mi var bilemiyorum. Çocukluğumu düşününce mutsuz olduğumu söyleyemem. Çok hisli, sessiz, sakin bir çocuktum ancak kendi içimde mutluydum. Yine de şemsiyenin üstünde tüten baca nedir yahu! :) Bazen Twitter'da şimdiki çocukların zekasından bahsederken bizim geri zekalı olduğumuz hakkında espriler yapılır ya? Kimse kusura bakmasın, aynen katılıyorum. Bu resmi bugün 5 yaşında bir zamane çocuğu görse "Şemsiyenin üstünde baca olur mu hiç?" diye çemkirir. Resmi göstermeye korkarım.
İşte böyle. Evdeyiz yine. Çekmeceler karıştırılıyor, psikolojik analizlere girişiliyor falan.
Hayırlısı artık!
