BUGÜNLERDE...

     

    Geçtiğimiz pazartesi günü yazımı yayınlamış ve hemen ayrılmıştım buralardan. Bugün nihayet geri döndüm ve takip ettiğim blogları birer birer ziyaret ettim. Herkes ne güzel şeyler yazmış. Bazen sanırım herkese topluca bir ilham geliyor, bazen de topluca enerjimiz düşüyor:) Kimi yazı pozitif bir coşku içindeydi, kimi hüzünlüydü, kimi sadece bir konuda bilgilendirme amaçlıydı, şu salgın günlerinde pek rastlamadığımız ufak tefek gezi yazıları bile vardı. Her ne şekilde olursa olsun hepsi çok iyiydi. Hepsine yorum yapamadım belki ama inanın her birini sevdim, günümü şenlendirdiniz. Sonra düşündüm: "Ben ne yazabilirim?" Açıkçası hiç romantik bir havada değilim, süslü bir yazı çıkmaz bu ara. Son günlerde izlemelere doyamadığım ve pek huyum olmadığı halde sesli güldüğüm "The Good Place" olmasa neşeli olduğum da söylenemez. Ama hüzünlü ya da gergin de değilim açıkçası. Kızgın ya da üzgün bir yazı da yazamam. Meşhur salgınımızın birinci yıl dönümünde, artan hasta sayılarına rağmen geçilen "Normalleşme" nedeniyle millet açıldı, biz tam tersi ve tam da bu sebepten iyice kapandık. Yani gezi yazısı da yazamam. Fakat her şeye rağmen yazasım varmış ki buradayım. Şu ara hayatımızdaki en heyecan verici olay, annemin Covid aşısının ilk dozunu olmasıydı:) İkinci doz için yeterli aşı vardır umarım diye dua ediyorum şu an. Zira Sağlık Bakanı daha geçenlerde 20 yaşına kadar herkesin Mayıs bitimine kadar aşılanacağını söylemişti, dün bir baktım "Sonbahara kadar herkesi aşılarsak" diyor. Mayıs deyince nasıl mutlu olmuştum anlatamam. Her şeye şüpheyle bakan ben, bu ayın sonuna kadar aşılanacağımıza ciddi ciddi inanmıştım. Kendime kızdım. Aşı, normalleşme falan derken... Bizim burada meşhur bir ciğerci var. Dışarı çıktığımda muhakkak önünden geçiyorum. Normalleşme dendiği an yine doldu. Geçen haziranda da aynı şey olmuştu. Ciğere hasret mi kaldınız arkadaş? Anlamıyorum ki. Üç tarafı cam fakat yine de kapalı bir mekân. Kışın kapı da hep kapalı. Ve masalar birbirine o kadar yakın ki. Gösterilen cesaret enteresan. Neyse... Bu yazı kızgın bir havaya bürünmemeli. Bugün yine güzel bir yürüyüş yaptım. Hava ne sıcaktı, ne serin. Yaşam Vadisi pek kalabalık da değildi üstelik. En son Elif Batuman'ın "Budala" romanını bitirdim. Bu roman Pulitzer Ödülü finaline kalmış bir roman. Yazar, Amerika doğumlu bir akademisyen ve gazeteci. Dolayısıyla eserin orijinali İngilizce. Kitapta çeviri hatası değil de o kadar çok baskı hatası var ki okurken zaman zaman dikkatim dağıldı. Bir kelimede bazen bir harf fazla ya da bir harf eksik yazılmış ve defalarca tekrarlanmış. Oysa ki ne çok severim Elif Batuman'ın tarzını. Yeni tanışacaklar için önce Ecinniler'i tavsiye ederim. Yalnız o bir deneme kitabı. Budala'da Harvard Üniversitesi'nin ilk senesindeki Selin'le Amerika'da yaşamıştım, şimdi İran'dayım. Hayatının baharındaki bir insanın yaşamından, sona yaklaşmakta olan bir başkasının düşüncelerine geçiş yaptım. Goli Taraghi'nin "Kış Uykusu'na" başladım. İranlı yazarlarla tanışmak açısından bu kitabı seçmek iyi mi, bilmiyorum? Henüz karar veremedim. Internete şöyle bir göz attım, "Israrla okumaya devam edin, bırakmayın" diyenler var. Bir kitabı yarım bırakmak huyum değildir zaten. Bakalım, göreceğiz. Nasıl olsa bahsederim bir ara. En olmadı yıl sonunda okuduklarımın listesini yaparken anlatırım. Annem aşı olurken bir parça endişelendim. Zamanında penisilin iğnesi yüzünden yarım saat civarında geçici körlük yaşamışlığı var. Yine bir başka iğneye karşı da alerjik reaksiyon göstermişti. Çok tuhaf şeyler gelir başına. O yüzden daima endişelenirim. Aşı günü daha "Benim şöyle alerjim var, böyle vs. var" derken vuruverdiler iğneyi:) Ben annemin genç yaşından beri yaşadığı hastalıkların ve hayatına dair bilumum sorunların baş dinleyicisi olduğum için geliştirdiğim endişeyle, kardeşime "Annem bugün birimizde kalsın" dedim. Kardeşim aynen şu cevabı verdi: "Bir şey olmaz":) 

Fakat yine de aklına şüpheyi sokmuşum ki evleri birbirine daha yakın olduğu için annem o gün onlarda kaldı. İkimizin arasındaki farkı gösteren bir örnek bu. Anneme göre, çocukluğumdan beri onun en yakın arkadaşı oldum. İyi, kötü her şeyi anlattı, anlattı, ağladı, güldü, ağladı. Bu tabii ki beni çok sevmesinden, hep yakınında tutmak istemesinden ve benim de akıllı uslu, dinleyen, anlayan bir çocuk olmamdan kaynaklanıyordu. Oysa benim fikrime göre anne annedir, çocuk çocuktur. Siz siz olun, çocuğumla arkadaş gibiyim diye düşünerek, ona taşıyabileceğinden daha ağır duygusal yükleri yüklemeyin. Pozitif bir coşkuyla başladığım bu yazı, galiba kızgın ve üzgün dediğim tarzda bitiyor. Hoş görün. Sanırım bu ara empatinin dibine vurdum, herkesten bir duygu kaptım gidiyorum.