BİZİM KIZLAR...

    Akşam üzeri maskeleri almak için eczaneye gidip geldim. Sadece 15 dakika dışarıda durdum ama o kısa süre içinde dahi gördüklerim sosyolojik incelemeyi hak edecek nitelikteydi. Favorim el ele tutuşmuş yürüyen üç genç kadın. Arada mesafe bırakın diye bas bas bağırılan bir dönemde, daracık kaldırımda üç kişi niye el ele yürürsün ki? Maskeyi taktık işlem tamam diye düşünüyorlardı sanırım. Neyse... Ne diyeyim? Acayip bir dönemdeyiz zaten. Daha neşeli şeylerden bahsetmeli. Mesela çocuklardan. Evlere kapandığımız şu zamanda, her ne kadar yorsalar da çocukların varlığı umut taşıyor, enerji veriyor. Biz çocuğu büyüttük ancak yeğenim uzaktan bile yetişiyor. Ya da kuzenimin küçük kızı uzaktan da olsa neşelendiriyor. Şöyle ki: Yeğenim Nisan yine bana amigurumi siparişi verdi. Bu konuda usta falan değilim, Nisan'ın itmesiyle bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Filmlerden, dizilerden hayran olduğu karakterlerin figürlerini biriktirmesi ayrı, bir de örme bebeklerini istiyor benden. Daha önce Harry Potter'dan Hermione'yi, Stranger Things'ten Eleven'ı yapmıştım, bu sefer Loki'yi istedi:) Ne yapayım? Onu çok seviyorum. Yanlış anlaşılmasın, kendisi 9.sınıfta bu arada. Çocuklukla gençlik arasında bir yerde. Fakat sanırım büyüse de benim gibi incik cincik işlerden vazgeçmeyecek. Şu an tam karşımda Dumbledore'un Funko Pop figürü duruyor örneğin:) Hâl böyleyken bana da farklı bir uğraş oldu Nisan'ın isteği. Loki'yi inceledim. Miniminnacık bir Loki yaptım. Şu sıra yüz yüze görüşemediğimiz için babası gelip aldı, iki gün sonra başka hediyelerle birlikte verecekler. 

    İşi bilen birkaç saatte tamamlardı bunu fakat bende 2 gün sürdü. Uygun malzemeleri evde bulduğum için sevindim. Loki'nin yeşilli siyahlı uzun ceketini nasıl yapsam diye düşünürken, koyu yeşil kadife ufacık bir parçam olduğu geldi aklıma. Bunu düşündüğümde uykuya dalmak üzereydim, o ampul nasıl yandı bilmiyorum. Evdeki ıvır zıvırlar hep Nisan'a yarıyor:) Bunları ayrıntılı anlatmamın sebebi, beni bir süre gündemden uzaklaştıran şeyler olması. Loki iki gün oyaladı beni, iyi oldu.
    Kuzenimin kızı demiştim. Ailemizin en küçük üyesi Parem. O da ayrı güldürdü bizi. Benim Loki'yle uğraştığım gün onlarda da farklı bir telaş varmış. Öğretmenlerinin verdiği ödeve göre bir sanatçıyı ve bir tabloyu canlandıracaklarmış. Kuzenim epeyi yorulmuş ve söylenip duruyordu ama ortaya şöyle işler çıkartmışlar. İlk fotoğraf Leyla Gencer, ikincisi Renoir'ın Little Girl With A Cat canlandırması.

    Leyla Gencer şahane olmamış mı? Bayıldım. Bu minnak da 1.sınıfa gidiyor fakat öyle bir poz vermiş ki yaşından büyük durmuş. Zaten her işini ciddiyetle yapan bir arkadaşımızdır:) 
    Şu malûm salgın günlerinde çocukları oyalamak yorucu fakat işin böyle güzellikleri de oluyor. Benim için uzaktan izlemesi keyifli. Açık konuşacağım, şu sıra küçük çocuğum olmadığı için ziyadesiyle mesudum:) Bilhassa uzaktan eğitimle, ev ödevleriyle uğraşan herkese sabırlar diliyorum. Ve her şeye rağmen çocukların varlığının kocaman bir umut olduğunu en görünür yere, büyük harflerle not ediyorum efendim.