KÜÇÜK BİR ÖYKÜ BU...

 

   Şu malûm salgın başlamasaydı bugün bir arkadaşımla birlikte Zuhal Olcay konserinde olacaktık. Biletleri çok erken almıştık. Tabii ki bir süre önce tüm konserler gibi bu da iptal edildi. Konser için hevesleniyordum. Zuhal Olcay'ı çok severim fakat sahnede hiç izlemedim. 15 yaşımın simgelerinden biridir. 1990 tarihli "Küçük Bir Öykü Bu" adlı albümünü döndüre döndüre döndüre dinlerdim. Birçok arkadaşım MC Hammer'ın "U Can't Touch This" şarkısıyla kopup, adamın hareketlerini yapabilmek için kendini paralarken ben Zuhal Olcay'ın sesiyle romantik hayallere dalardım. Bak yine gözümün önüne U Can't Touch This'le dans etmeye çalışanlar geldi. Bilen bilir, bilmeyenler için hayâl etmesi zor olabilir. Gerçekten komikti. Çok acayip dönemlerden geçtik biz:) Dalga geçiyorum ama yanlış anlaşılmak istemem, komik olsa da ne gam, yeter ki dans olsun, müzik olsun insanların hayatında. Ayrıca söz konusu şarkıyı hiç dinlemiyor değildim ve bugün de arada sırada açıyorum. Şimdi daha bir tatlı geliyor. (Ay bir de Lambada vardı:)) Neyse... Zuhal Olcay diyordum, Küçük Bir Öykü diyordum. Albüm, adından da anlaşılacağı gibi bir aşk hikâyesini anlatıyordu. Baştan sona, şarkı şarkı ilerliyordu hikâye. Çok farklıydı. Türüne ne denir bilmem. Görselliği olmayan bir müzikâldi. "Sizi Gözlerdim Hep" açılış şarkısıydı. Kadın kahramanımız aynı sokakta oturan bir erkeğe aşık olmuştu ve onu izliyordu. "Sizi gözlerdim hep, göz bebeğimde yansırdınız" diyordu. "Karşı karşıya gelmemek için kaldırım değiştirirdim, ödüm patlardı yürek atışlarımı duyacaksınız diye" devam ediyordu. Adam belli ki entelektüel bir adamdı. Kadının anlatımından anlıyorduk bunu. Adamın teras katından yayılan Mozart, Vivaldi ve Monteverdi'nin müziğiyle tanışmıştı kahramanımız. Derken, ortak bir arkadaşlarının doğum gününde tanışıyorlardı. İlk randevuya gelmeyen erkek ve üzülen kadın... Fakat yine de kendine bir yol bulan aşk ve ilerleyen ilişki. Adam belli ki entelektüel demiştim. Kadının hayata, dünyaya dair deneyimi daha az. Kadın daha genç olmalı. "Beni Korumalısın" isimli şarkıdan anlaşılan bu. Çünkü şunları söylüyor kahramanımız: "Kamboçya, Bangladeş, Beyrut ve Filistin'de bir şeyler oluyor / Güney Afrika'da, siyahların ülkesinde, hep beyazların sözü geçiyor / Bu dünyada garip, çok garip şeyler oluyor / Beni korumalısın / Bilemediğim, anlayamadığım şu karmaşık dünyayla beni tanıştırmalısın / Sevgilim, sevgilim benim / Beni korumalısın ". Her ilişkide yaşanan dalgalanmalara şarkıların her birinde ayrı ayrı tanık oluyorduk. Kimi romantik, kimi öfkeli ilerliyor şarkılar. Fakat bir noktada bu aşkın da sonu geliyor. Albümü başta sona dinlemeyenlerin dahi tanıdığı güzelim "Yalnızlığım" şarkısı giriyor devreye. "Yalnızlığım / Yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin" diyor kadın. O sırada erkek ne düşünüyor acaba? Son şarkısında "Küçük bir öykü bu / Herkesin başından geçen" diyor Zuhal Olcay. Anlam açısından bir novella tadında ilerleyip bitiyor albüm. Her şarkının anlattığı farklı duruma uygun müzikal tat ise hikâyeyle bütünleşmemizi sağlıyor. Çok farklı, çok romantik, şahane bir albüm bu. Bugünlerde Spotify'dan tekrar tekrar dinliyorum. Salgın çıkmasaydı bugün konserde olacaktık. Acaba bu albümden hangi şarkıları söylerdi? Bir süre daha bu sorunun cevabını alamayacağım. Şu günler geçsin, konserle başlasın, sinema ve tiyatrolar açılsın, müzeler ve galeriler günlük rutinine dönsün, o zaman öğreneceğim. Dileğim çok uzun sürmemesi.