BUGÜNLERDE...

    Günler oldu klavyenin tuşlarına dokunmayalı. Evdeyim ama herkes gibi televizyonu ve sosyal medyayı takip etmek en büyük uğraşım oldu. Güya bol bol okuyacaktım, yazacaktım, diziler, filmler izleyecektim. Herkes gibi ruh halim dalgalı. İki hafta önce yazmaya kalksaydım farklı şeyler yazabilirdim. Ya da bir hafta önce, ya da dün, veya bir saat önce... Birinde umutlu satırlar olurdu, diğerinde panik hissedilirdi, ötekinde boş vermişlik ağır basardı, berikinde belki endişe belki de saçma şekilde mizah yer alırdı. Covid19 nedeniyle ülkemizde hasta sayısının 191'e, can kaybının 2'ye çıktığını öğrendiğim şu anda ise ne hissettiğimi bilemiyorum, ayırt edemiyorum. Bizim için günler nasıl geçiyor bundan bahsedeyim en iyisi. 
    Aslında bugünlerde ete kemiğe bürünmüş de hayatlarımıza hakim olmuş gibi hissettiğimiz bekleme hâline bir süredir aşinayım ben. Oğlumun sağlık sorunu şu son birkaç yılda beklemeyi, sabretmeyi öğretmişti bana. Uzaklarda okuması da aynı şekilde sınamıştı. Oysa gençken o kadar sabırsızdım ki. Her şey hemen olsun isterdim, kafamdakileri gerçekleştiremeyince çocuk gibi ağladığım bile olurdu. Covid19 yüzünden eve kapanmadan önce Orhun'un ameliyatı nedeniyle evdeydik. Kolay bir süreç değildi ama atlattık çok şükür. Ömrümdeki sabır testlerinden biriydi. Üzerine bu olaylar patlak verdi. Zaten gerekmedikçe evden çıkmıyorduk. İlk vakayı gördüğümüz günlerde, okulların tatil edildiği söylenen pazartesi gününden önceki cuma günü doktor kontrolü vardı. O gün mecburen İstanbul'un bir ucundan diğer ucuna gitmek durumunda kaldık. Birkaç yıldır arabamız yok ve aramıyoruz da ancak o gün ilk defa eksikliğini hissettim çünkü metrobüs kullanmak zorundaydık. Bir noktadan sonra da taksi. Fakat takdir edersiniz ki hijyen açısından taksilerin durumunun pek de iç açıcı olduğunu sanmıyorum. Kendi adıma korka korka gidip geldiğimi söyleyebilirim. Okullar tatil olduğu için elinde bavullarla otogarlara veya havalimanına ulaşmak isteyen öğrencilerle doluydu her yer. Dışarıda evden çıkmamaları tavsiye edilen 65 yaş üstü büyüklerimiz de çok fazlaydı. Mevsim gereği öksüren, aksıran boldu. Bir de doktorumuz bir süre önce Almanya'da olduğunu söylemez mi? Şu son günlerdeki önlemlerden önce o kadar çok kişi yurt dışına gidip gelip çalışmaya, iş yerine gitmeye devam etti ki. Ne yalan söyleyeyim endişelendim. Endişelerim kendi adıma değil. Hasta olup anneme bulaştırırsak diye korkuyorum. Kronik hastalıkları var ve aksi bir durumun onu çok zorlayacağına eminim. Orhun da "Anneanneme dikkat etmemiz lâzım" deyip duruyor. Paranoyak oldu. Daha Çin'den ilk haberler gelir gelmez söylenmeye başladı. "Evde eksik varsa tamamlayalım, sokağa çıkamayacağımız günler olacak" deyip deyip geriyordu beni. O değil ama onun yüzünden ben ameliyat sürecinde hastanede kaldığımız 2 günü de tedirgin geçirdim. Ki daha Türkiye'de durum normaldi. Orhun hem sağlık konusunda hassas olması nedeniyle, hem gençliğinden dolayı dünyaya açık olması ve olası senaryolara şaşırmaması nedeniyle beni gerdi de gerdi.  O yüzden çok daha önceden market alışverişimizi yapmıştık. "Market alışverişi" dedim. Asla istifçilik değil. Normalde yedekleme huyumuz yok. Bittikçe alırız hep. Yalnız bizimki biraz vurdumduymazlık oluyor. Aslında doğrusu en azından birer yedek bulundurmak. Orhun baskı yapınca kontrol ettim ki evde ne bakliyat kalmış, ne de yedek yağ vs. var. Ana malzemeleri tamamladım. Tuvalet kağıdı gibi temizlik malzemelerini hâlâ gerektikçe alıyoruz. Özellikle ben tuvalet kağıdı alırken utanıyorum istifçilik yapıyor derler diye:) Bir süre için evden çıkma yasağı gelirse günlük ihtiyaçlar konusunda sıkıntı çekileceğini düşünmüyorum. O yüzden panik yapıp da marketlere saldırmamak en doğrusu. 
    Dünya genelindeki hasta sayısını takip ettiğimiz sıralardaki artışı gördükçe başka bir endişeye daha kapılmıştık. Orhun Nisan ayının başında, kalan tek dersini ve tezini vermek için Tallinn'e dönecekti. İlk önce kaygılanmadık. Estonya 1.3 milyon nüfusuyla küçücük bir ülke. Başkent Tallinn'de bırak insanlar arasında olması gereken 1 m. mesafeyi, daha bile geniş aralıklar oluyor. Acayip tenha ve sakin bir şehir. Açıkçası orada daha güvende olabileceğini düşündük. Fakat ilk hasta çıkıp da sayı katlana katlana artmaya başlayınca bizde de panik başladı. Hem korkuyordum hem de "Artık yetişkin oluyor, hayatının kontrolünü eline alması lâzım" diye gönülsüzce mantık yürütüyordum. Derken olaylar her yerde kontrolden çıktı ve Estonya da sınırlarını kapattı, okullar uzaktan eğitime geçti. Şu an orada hasta sayısı 258, can kaybı yok. Ama arkadaşlarının anlattığına göre çok sıkılıyorlarmış, mutsuzlarmış. Bakacağız, uzaktan eğitimle hallolursa olacak. Olmazsa, diplomayı seneye alacak. Zaten tüm dünyada eğitim fena kesintiye uğradı. Okulları ne zaman bitirecekler, nasıl iş hayatına atılacaklar bilmiyorum. Mezuniyet törenleri, yüksek lisans başvuruları, Erasmus hayalleri, üniversite ve lise giriş sınavları... Hepsi askıda kaldı. Bilinmezliklerle dolu bir dönemdeyiz. Ama önce sağlık olsun diyoruz. Dediğim gibi beklemeyi, sabretmeyi öğrendim. Bu sıkıntıların atlatılacağına eminim. Hâttâ ucu henüz karanlık olan bu tünelden daha bilinçli ve güçlü bireyler olarak çıkacağımıza dair umutlarım var. Herkes bilinçlenmeyecek belki ama bilinçlenenler yetecek. Fabrikaların kapandığı Çin'de ve İtalya'da hava kirliliğinin azalmış olması, yıllar sonra ilk defa Venedik kanallarında balıkların görülmesi, kuğuların ortaya çıkması bir şeyler anlatıyor olmalı. Tüm dünyanın aynı anda aynı kaygıları yaşaması; hepimizi aynı hastalıkların vurduğunu görmek; korkuda, kaygıda, sevinçte, umutta aynı şekilde hissettiğimizi bilmek; yani fiziksel ve ruhsal benzerliklerimizle aynı olduğumuzun gün gibi ortada olması bir şeyler öğretmeli. Bunları kendi aklımla düşünüp, ruhumla hissediyorum ama inanır mısınız bilmem astrologlar da bu seneye girmeden aynı şeyleri söylüyorlardı. Astroloji konusunda aradaydım fakat şimdi "Gel de inanma" diyorum:) 2020 için "Öyle inanılmaz olaylar olacak ki tüm dünyada sistemler değişecek" diyorlardı. Ekonominin zora gireceğini söyleyip  2020 için kenara para ayrılmasını tavsiye ediyorlardı. Çin'in çok konuşulacağından bahsediyorlardı. Beni en çok etkileyen ise sevdiklerimizin kıymetini anlayacağımızı söylemeleriydi. "Evlerde vakit geçireceğiz, sevdiklerimizle vakit geçireceğiz" diyorlardı. İçimize döneceğimizi, kendimizi dinleyeceğimiz bir yıl olacağını da ekliyorlardı. 2023'e kadar sınavların yaşanacağını ama en zorunun 2020 olacağını anlatıyorlar. Hâttâ bu dönemin sonunda altın çağ denebilecek bir devrin geleceğini söyleyenler var. Ha gayret! :) Ben enteresan şekilde tüm zorluğuna rağmen 2020 için olumsuz düşünmüyorum. Umarım haklıyımdır. Yazı uzadı. Arkası yarın olsun. Zaten evdeyiz. Blogların aktif olması gereken bir dönem bu. Blog dünyası şimdiden altın çağını yaşayacak sanırım:)  Evdeyiz dedim ama ben evdeyim, oğlan evde, babamız işe gidiyor tabii. Aslında madem ki önümüzdeki 2-3 hafta kritik deniyor, bu süre için sokağa çıkma yasağı getirilmeliydi diye düşünüyorum. Zorunlu yerler güvenliği sağlanmış az elemanla çalışabilir ve bu süreç böylece atlatılabilirdi. Neyse... Yaşayacağız... Göreceğiz... Herkese sağlıklı günler...