TARİH NE DENLİ DUYARSIZSA, KOLLWİTZ O DENLİ ŞEFKATLİYDİ

   

    Bugünlerde John Berger'dan Portreler'i okuyorum. Sanatçılar üzerine yazdığı yazıların toplamından oluşuyor. Bugün Alman ressam ve heykeltraş Kathe Kollwitz'i anlattığı satırları okudum. Bir yerde şöyle diyordu: "Tarih ne denli duyarsızsa, Kollwitz o denli şefkatliydi. Üstelik ufku asla daralmamıştı. 

Dolayısıyla paylaştığı ıstırabın da sınırı yoktu". Bu satırlar bana Kathe Kollwitz'i ayrıntılı incelediğim ilk zamanlardaki düşüncelerimi hatırlattı. Bunlar hislerimi anlatan sözlerdi lâkin yazar çok daha muazzam ifade etmişti. Çünkü o John Berger'dı. Ben ise Kathe hakkında şöyle bir yazı kaleme almıştım: 

"GEÇMİŞTEN BUGÜNE DİNMEYEN ENDİŞE" Açtım, bir daha okudum. Neredeyse altı sene öncesinden bir yazı. Kollwitz'in anısına tekrar paylaşmak istiyorum. Zira onun yaşadıkları, hissettikleri, bu doğrultuda ürettikleri zamandan ve mekandan öylesine bağımsız ki... Aynı acılar döne dolaşa yaşanmaya devam ediyor, ülkeler aşıyor, zaman tanımıyor. Ve bana kalırsa tarihi tarihçiler değil, sanatçılar yazıyor.



GEÇMİŞTEN BUGÜNE DİNMEYEN ENDİŞE