BUGÜNLERDE

    Bugünlerde nasılım emin değilim. Orhun ameliyat oldu. Daha önce biraz biraz bahsetmiştim beş yılı aşkın süredir devam eden rahatsızlığından ve arka arkaya gelen operasyonlardan. Bu sefer inşallah son olacak. 

On gündür karmakarışık duygular yaşıyorum. Ama bu sefer umut daha baskın. Beklemedeyiz. İyileşmeyi, iyi olmayı bekliyoruz. Basit bir ameliyat değildi. Daha doğrusu bize basit değil, doktorumuz için devamlı yaptığı bir şey. Ağızdan, yanak içinden alınan doku idrar yolunun tedavisi için kullanıldı. Düşünebiliyor musun? Bundan birkaç yıl önce ben de düşünemiyordum, çok korkutucu geliyordu. Ancak zaman içinde birkaç operasyonla iyileşme olmayınca bu yolda karar kılındı ve bu fikir bize tuhaf gelmemeye başladı, alıştık. Alışmak da tuhaf. Neyse ki ağız içinin iyileşmesi sandığım gibi zor değilmiş. Ertesi günü fazla abartmadan her şeyi yemeye başladı. On gündür evdeyiz, dinlenmedeyiz. Yaklaşık iki hafta daha aynı şekilde geçecek. Sonrası rahatlık inşallah. Mart sonunda kalan tek dersini vermek ve tezini sunmak üzere Tallinn'e dönecek. Bu sefer özlemek o kadar ağır gelmeyecek çünkü sağlıklı olsun da istediği yerde yaşasın duygusunun ağır bastığı günlerdeyim. Bu engel önünden kalktığında işine, gücüne, hayatına bakacak. Şu birkaç yıllık süreçten güçlenerek çıkacak. Ki bunu zaten gözlemliyoruz. 

    Ailecek bol bol film, dizi seyrediyoruz bugünlerde. Her zamanki gibi en çok ben okuyorum. Orhun arada bir şeyler yazıyor. İki gündür arkadaşlarıyla beraber on-line oyunlarına döndü. Kalbine, moraline giden yol gerçekten midesinden geçiyor, hep öyle oldu, ben de sevdiği yemekleri yapıyorum. Kilo alma korkusuyla abartmadan yiyor. En az bir ay spor yok. Bir süre evde kimseyi istemiyoruz. Güçsüz görünmekten nefret ediyor. Beni üzmeyi de sevmiyor. Ara ara dışarı çıkmamı istiyor. Eşim evdeyken bir sabah, çocuklarımızın ilkokul günlerinden beri bağımızı koparmadığımız veli arkadaşlarla buluşmak için çıktım. Tam da çığ felaketinin ve uçak kazasının yaşandığı günün ertesi. Konular keyifsiz yani. Birçok şey üst üste gelmiş, canlar sıkkın. Fakat her şeye rağmen eşe, dosta sarılmak lâzım, akıl ve ruh sağlığımızı korumamız lâzım. Derken, arkadaşlardan birinin telefonu çalıyor. Uçak kazasında hayatını kaybedenlerden birinin kızının en yakın arkadaşlarından olduğunu öğreniyor. Paniklememeye çalışsa da, allak bulak oluyor ve kalkıyor tabii. Biz de oturamayız artık. Çok erken bir saat ama günü sonlandırıyoruz. Ülke gündemi hiçbirimizi asla ama asla rahat bırakmıyor. Bilhassa bugünlerde haberlerden kaçınmaya çalışsam da mümkün olmuyor.  Bir başka gün kafamı dağıtmak için sinemaya çıkıyorum. Neyse ki evimize yakın. Aşk Tesadüfleri Sever'i izlemek istiyorum. Fakat bir türlü dikkatimi veremiyorum. Aslında her şey normal, her şey olması gerektiği gibi gidiyor ama evden ararlar mı ya da bir şey yazarlar mı diye devamlı telefonun ekranına bakıyorum. 

Bir de tam o saatlerde yakın çevremden herkes sözleşmiş gibi nasıl olduğumuzu soran mesajlar atıyor. Bildirim ışığı yanıp sönüyor. Film güme gidiyor. O günden beri çıkmadım. Yarın doktor kontrolü var. Konuşalım, kafamızdaki saçma sapan soruları soralım, rahatlayalım, ondan sonra bakarız. 

    Bir süredir buralarda yoktum. Yazmak zaten ne mümkün ama okumalarımı da yapamadım. Şimdi okuma listemi gözden geçireceğim. Bakalım neler anlatılmış? Oscar yorumları vardır örneğin:) Gecemiz gündüzümüze karıştığı için bu sene ödül törenini sonuna kadar rahat rahat izleyebildik. Orhun'la kritik yapmak güzel oldu. Bakınız bunu bile kâr sayıyorum ki öyle aslında. Huzurla yaşadığımız her anın kıymetini bilmek gerekli. İnsan yaşadıkça öğreniyor.