HAFTA SONU JOJO RABBİT... OSCAR'A DOĞRU DİĞERLERİ...

    Filmekimi sırasında izlemek istediğim ancak fırsat bulamadığım Jojo Rabbit dün vizyona girdi. Bu sefer kaçırmadık. İstanbul'da dahi çok az salonda gösterilmesi nahoş bir durum. Bu yüzden evimizden epeyi uzak bir salonda izledik ama değdi. 10 yaşındaki başrol oyuncusu Roman Griffin Davis'e bayıldım. O yaştaki bir oyuncunun seyirciyi ağlatması daha kolaydır, güldürmek zordur. Hayali arkadaşı Hitler olan, kendisini sıkı bir Nazi sayan 10 yaşındaki çocuğun şapşallığını o kadar iyi yansıtmış ki kendisine neden Oscar adaylığı verilmediğini sorguladım. Aslında bu noktada diğer çocuk oyuncu Archie Yates'i de atlamamak lâzım. 
Her ikisi de çok güldürdü. Güldük ama diğer yandan olayların arka planında neler olduğunu bildiğimiz için hüzünlendik de. Jojo'nun 10 yaşından "10 buçuk" yaşına değin geçen kısa sürede yaşadıkları ağırdı, öğreticiydi, dönüştürücüydü ve yönetmen Taika Waititi bunları yansıtırken hiciv yeteneğini konuşturmuştu. Filmi çok sevdim. Bu sene Oscar'la hiç ilgilenmediğim için ancak filmi izledikten sonra "En İyi Film" dalında aday olduğunu öğrendim, sevindim. Sonra bir baktım, ilgilenmediğim Oscar'ın aday filmlerini "1917" hariç izlemişim:) Oysaki bu sene sinemaya fazla gitmediğimi düşünüyordum. Evde film izlemeyi sevmiyorum. 1917 konusunda kararsızım. Savaş filmlerini pek tercih etmiyorum. Belki önyargılı davranıyorumdur, belki korktuğum gibi değildir. Bakalım. Biri hariç tamamına yakınını izlediğim aday filmler listesinde Little Women'in zayıf kaldığını düşünüyorum. Diğerlerini beğendim. Sanırım Once Upon A Time In Hollywood'u ilk sıraya koyacağım. Bazı Tarantino hayranları daha fazla aksiyon bekleyip hayal kırıklığı yaşadıklarını söyleseler de aynı şekilde düşünmüyorum. Sıkıldığını söyleyenleri ise anlamam mümkün değil çünkü hiç sıkılmadım. Her bir kare ilgimi çekti. Sharon Tate'in Charles Manson müritleri tarafından öldürüldüğünü bilmeyenler zorlandıklarını söylediler. Bu olayı bilmeseydim dahi filmi aynı şekilde beğenirdim. Eski dublörün ve piyasada tutunmaya çalışan aktörün anlatımı hem yönetmen, hem de oyuncular açısından şahaneydi. Manson'un sapkın müritleri eğer o gece Roman Polanski'nin evine değil de yan eve girselerdi ne olurdu fikrine bayıldım, finalinde duygulandım. Ben Oscar'ı bu filme veriyorum:) Bizim seyircimiz tarafından "Yakarsa dünyayı garipler yakar" nidalarıyla duygudaşlık kurulan Joker'i de sevdim tabii. Ama ona "En İyi Erkek Oyuncu" ödülünü veriyorum. Filme yüklenen anlamları abartılı buldum. Parazit farklı bir filmdi. Ona da zengin-fakir ayrımı üzerinden yorumlar yapılırken benim ilgimi anlatım tarzıyla çekti. Keyifli başladı, karamsar bitti. Bir ara tiyatro izler gibi oldum, ardından korku filmi olup gerdi. Sonra Tarantinovari sahneler geldi. Arada sosyal mesajlar unutulmadı. İlginçti. Kafa açıcıydı. Bir diğer film Marriage Story'de ise bol bol ağladım:) Film veya dizi izlerken kolay ağlayanlardan değilimdir ama bunda dayanamadım. Ağlatan film olarak tabir edilenlerden değil ancak bir şekilde etkilenmişim. Evlilikte hem beraber hem bağımsız olabilmenin çok zor ama bir o kadar da önemli ve gerekli olduğunu bir kez daha anladım. Ford V Ferrari ile ilgili ufak bir yazı yazmıştım. The Irıshman hakkında kararsızım. Oyuncularının saygı duyulası geçmişlerini takdir ediyorum. Kendilerini izlemek güzel.
    Hafta sonu etkinliği olarak Jojo Rabbit'i haber verecekken aklıma diğer filmler geldi ve ben de bloglar bu ara Oscar kritikleriyle doluyken minik bir dokunuşta bulunmuş oldum. Bana göre saçma bir ödül. O kadar film içinde çok azının ön plana çıkarılmasını anlamlı bulmuyorum fakat neylersin ki adamlar show konusunda usta oldukları için ödül törenine kayıtsız kalmak zor oluyor. Zorlu hayatlarımızda bir renktir diyoruz... Yaşasın sinema diyoruz... Geçiyoruz.