YA SABIR!

    Dün yine kitap fuarına gittim. Öğleden sonra gittim ki okul kalabalığı dağılsın. 
Rahat rahat gezme hayalleri kurmuştum anlayacağınız ama densizin biri fena halde canımı sıktı. Can Yayınları'ndan birkaç tane alacağım vardı. Orası da hep kalabalık. Kitaplara ulaşmak, incelemek biraz zor. Farkındasınızdır stantların önündeki kalabalığın bir kısmı kuru kalabalık dediğimiz cinsten. 2-3 kişi geliyorlar örneğin, bir tanesi kitaplara bakıyor diğerleri yanında dikiliyor. Bunun gibi şeyler. Kendime yer açmaya çalışa çalışa neredeyse tam tur yapmıştım, bakacağım son bir bölüm kalmıştı. Önümde genç bir kadın, kitaplara dayamış poposunu, elindeki telefonu inceliyor. 
Kitap falan baktığı yok yani. Sağından yanaştım olmadı, solundan yanaştım olmadı. "Geçebilir miyim?" dedim biraz sertçe. O anda önündeki çember sakallı tip döndü ve "sırada o! Senin için sıradan mı çıksın?" dedi son derece sert bir şekilde. Aslında sırada olan o adam. Kız arkadaşı ya da karısı her neyse adamın arkasına geçeceğine yan tarafına geçmiş ve adamın ödeme yapmasını bekliyor. O sırada da telefonuyla oynuyor. Ve pozisyonu nedeniyle kitapları kapatıyor. "Sırada olan sizsiniz gördüğüm kadarıyla" dedim. Sonra kadın çekildiği için ilerledim ve kitaplarla ilgilenmeye başladım. Bu demez mi "sen bana terbiyesizlik yaparsan ben de sana yaparım" diye? Vır vır vır... Bohçacı kadınlar gibi konuşmaya başladı. Sesini yükseltti. Susmuyor. "Nasıl muamele yaparsan onu görürsün" vs.vs. Duyan da kadına "çekilsene gerizekalı" falan dedim zanneder. Aklınca beni ezme niyetini anladım, terbiyesizliğini anladım ve cevap vermeyip kitaplarla ilgilendim ama nafile. Beni kavgaya çekecek. Görevliler de gencecik. Gerildiler onlar da bakıyorlar. Adama değil görevliye dönüp "Duydunuz, sadece geçebilir miyim dediğim için terbiyesiz oldum" dedim. Bu hala söyleniyor ama ne dediğini algılayamıyorum çünkü sinirim tavan yaptı ve inatla cevap vermemeye çalışıyorum. Çünkü benim düşünceme göre bazı terbiyesizleri takmayacaksın, onların seviyesine inmeyerek ezeceksin. Susmadı tabii. "Uzatacak mısınız daha?" dedim. "Evet" dedi. İstesen söylenecek çok şey var da "Devam edin, yakışır" dedim, yine kitaplara döndüm. Biraz azalttı sesini, mırıl mırıl söylendi yine ödemesini yaparken. Sonra gitti. Çok ama çok sinirlendim. Öncelikle sıra işleri konusunda, başkalarını rahatsız etmeme konusunda çok hassas olduğum için kitapların önünü gereksiz yere kapamalarına sinirlendim. Ben bunlara çok dikkat edip başkalarının hakkını gasp etmemeye çalışırım çünkü her zaman. Fakat kadına "geçebilir miyim?" dedikten, o da çekilip yer açtıktan sonra adamın bana bakıp saldırmasına çok daha fazla sinirlendim. Farklı görüşlere mensup insanlar olarak ülkenin ikiye bölündüğü saflardaydık. Ve sırf o yüzden, sırf tipime, tarzıma bakarak saldırdığına adım gibi eminim. Nasıl olsa yalnızım ve kadınım da... Tesettürlü karısını ezmek için, ona toplulukta nasıl davranılır dersi vermek için yaptığımı zannetti. Üzgünüm ki bir kısım insanda var bu düşünce. Önyargılı davrandı, benim nasıl bir insan olduğumu bilmeden atladı. Oysa ben onların fiziksel görünüşlerini fark etmemiştim bile. Fark etsem de farklı davranmazdım. Şimdiye kadar hiç kimseye tanımadan, bilmeden dış görünüşü ya da dünya görüşü, inancı vs. nedeniyle farklı davranmadım. Birkaç kelam etmem lazım ki nasıl bir insan olduğunu anlayayım, ona göre hayatıma alayım ya da çıkarayım veya muhatap olayım. Benim için en önemli şey iyi kalpli insan olmaktır. Ama onlar beni dış görünüşüme göre yargıladılar, ilk fırsatta çirkeflerini kustular. "Nasıl emin oluyorsun?" diyebilirsiniz belki. İnanın insanların davranışları karşısında çok yönlü düşünürüm. Çok sinirlenip ilk anda göremediysem de yatışınca "belki şu yüzden yapmıştır" diye düşünürek empati yaparım. Hatta eşim devamlı başkalarını savunduğum için şikayet eder. Ama bu sefer yok. Eminim. Belli bir yaşa gelmiş herkes gibi çok insan tanıdım. Ülkenin gidişatından haberdarım. Kutuplaşmanın babasını yaşadığıma eminim. Yeter, gerçekten yeter! 
İkilik olmasın diye herkese medenice yaklaşmak konusunda aşırı özen gösterirken karşılaştıklarım artık boğazıma dayandı. Dün de kavga etmeyerek ders vereceğimi sanıp sakin olmaya çalışırken aklımdan neler geçti neler. Eşim medeni bir insandır çok şükür ama bana o an söylenenleri duysaydı tutamazdım onu. Böyle durumlarda yanımda olmadığı için memnun olurum normalde ama dün resmen "şurada olsaydı da şunun ağzını burnunu dağıtsaydı" dedim. Düşündüm bunu. Ve bu çok tehlikeli bir durum. Beni tanıyanlar böyle bir şey düşündüğümü duysalar çok şaşırırlar. 
Ama o kadar bunaldım işte. Gerçi yanımda eşim olsaydı o adam asla bana saldırmazdı. Bu da işin uzun uzun konuşulabilecek bir başka yönü. Kısacası, kutuplaşmanın sonu böyle böyle kavgaya dönüşüyor demek. Ha konuşuyorum ama eşime izin vermezdim dediklerim gerçekleşseydi. Kendisini tutamayanlar olursa neler olur peki? Anlatabiliyor muyum? Fena bir noktadayız. Gitgide birbirimize saygıyı yitiriyoruz. 
    Ve son bir şey daha... O kadar tartışma içinde kadın hiçbir şey demedi, hiçbir tepkide bulunmadı. Onun yerine -ki yineliyorum ben kadına hakaret etmedim, yalnızca geçiş izni istedim- adamın gereksiz yere olay çıkarması benim düşüncemi doğruluyor. Benimle kavga etmek, beni ezmek istedi. Kadına "sizin yerinize niye erkek arkadaşınız konuşuyor?" diye sormadığım için çok pişmanım şimdi.