ZOR GEÇEN YAZIN ARDINDAN...

   

    Bir süredir blog alemine uğrayamıyorum. Yaklaşık bir saat önce kararlı bir dönüş yapıp her takip ettiğim kişiyi tek tek okumaya başlayınca birkaç söz söyleme isteğimin önüne geçemedim. Ve dolayısıyla buradayım:) Bakmayın güldüğüme... Aslında çok şükür ki gülüyorum demek lazım... Keyfimin yerine gelmeye başlamış olması güzel bir şey. Çünkü Orhun ameliyat oldu. Aniden karar verdik. Çok şükür atlattı, üzerinden birkaç gün geçti, şu anda dinleniyor. Daha önce üstü kapalı olarak bahsetmiştim rahatsızlığından. Şimdi de uzun uzun anlatmak, iç karartmak niyetinde değilim fakat ufacık bahsetmek istiyorum. 3 yıl önce daha basit olduğunu düşündüğümüz bir operasyon sırasında -ki epidural anestezi ile yapılmıştı- takılan sonda, idrar yollarında doku bozukluğuna ve dolayısıyla darlığa neden olmuştu. Tamamen hemşirenin yeteneksizliğinden ve sonda takılmasını istememem karşısında "ama mesanesi patlarsa görürsünüz" diyerek yönlendiren doktorun vurdumduymazlığından kaynaklanan facia bir olaydı. Sonrasında kanama şikayetinde bulunduğumuz aynı doktor "sondadan sonra olur öyle" diyerek 2 kere antibiyotik vererek yolladı bizi. Bunların olup bittiği hastane özel bir hastane üstelik. Kendilerini "butik" olarak tarif eden, ilgilerinden çok memnun kalacağımız söylenen ufak bir hastane. Kanama bitse de oğlum zaman içerisinde yavaş yavaş idrarını yapamamaya başladı ve aynı zamanda müthiş acı çekmeye... Birkaç ay sonra gittiğimiz bir başka ürolog da aynı şekilde "sondadan sonra olabilir" dediği için ısrarla geçmesini bekledik. Bu arada danıştığımız bir dahiliyecinin de idrar tahlili yaptırıp "bakın idrarda mikro bilmemneler var, onlar kanama yapıyor" dediğini ve "ya üretra darlığı ise?" dediğimde "içinizi karatmayın" şeklinde cevap verdiğini belirtmek isterim.  Velhasılıkelam durum iyileşmeyip daha da kötüleşince kendim araştırdım ve üretra darlığından emin oldum. Bu sefer iyi bir ürolog arayışına girdik. Şimdiki doktorumuzu bulduk. Tahmin ettiğim gibi hatalı takılan sonda ile oluşan üretra darlığı olduğunu söyledi doktorumuz. Ufak bir operasyonla darlığı açtı ancak tekrar edebileceğini söyledi. Nitekim aylar sonra tekrar etti. Aynı operasyonu bir daha yaptı. Aylar sonra darlık tekrar baş gösterdi. Artık bu aşamada devamlı tekrar edeceği belli olmuş oldu ve bunun kesin çözümünün açık ameliyat olduğunu söyledi doktorumuz. Psikolojik olarak ameliyata hiç hazır değildik ve üstelik üniversite sınavı vardı önümüzde. Düşe kalka bu tarihe kadar geldik. Açıkçası ben bir sonraki yaza kadar ameliyat taraftarı değildim. Ancak geçtiğimiz haftalarda şikayeti iyice arttı ve doktorumuz "üniversiteye başlayana kadar halledelim" diye ısrar etti. Apar topar karar verdik. İdrar yolunun hasarlı olan kısmı iptal edilip yine oradaki doku ile takviye yapıldı. Bu ameliyatı yapan doktor sayısı az. Bizim doktorumuz ayarladı ameliyat yapacak olan arkadaşını ve sağ olsun kendisi de girdi. Yani çok şükür atlattık. Evde dinlenme dönemindeyiz, bir takım sıkıntılarımız var tabii ama geçecek inşallah. Birkaç gün sonra kontrol yapılacak ve ondan sonra Allah'ın izniyle rahatız. Üniversiteye yolcu edeceğiz oğlumuzu. Sıkıntılarımız içerisinde güzel şeyler de oldu. Geçtiğimiz mayıs ayında başvurduğu Tallinn Üniversitesi'ne kabul edildi. Epeyi bir evrak trafiği, yazışma, sınav vs. atlattı ama değdi. Sinema ve Cross Media okuyacak. Senelerdir istediği ve planlarını ona göre yaptığı bir alandı. Yurt dışında okumak için denklik vs. olayları nedeniyle burada da sınava girmesi gerekiyordu. Estonya olmaz ise Almanya'yı tercih edecektik. Ve Almanya burada bir üniversiteyi kazanmış olma şartı arıyor. Burada da İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi Film Tasarımı ve Yönetmenliği'ni kazandı. Instagram'da bir fotoğraf paylaşıp "mazur görün, insan gerçekten söylemeden duramıyormuş" yazmıştım. Hakikaten anne, baba olarak gurur duymamak elde değilmiş:) Ama ama ama... Okulun umurumda olmadığı çok zaman oldu özellikle bu son 3 yılda. Her şeyden önemlisi sağlık. Çocuklarımız sağ, sağlıklı ve mutlu olsunlar gerisi gerçekten fasa fiso...
    Tüm bunları niye anlattım? Hem bir iç dökme oldu bu... "Gezdiğimi, gördüğümü, öğrendiğimi yazarım; arada eğitimini aldığım sanat tarihi ile ilgili yazılar paylaşırım" diyerek açtığım blogum ne zaman bu kadar kişiselleşti hiç bilmiyorum bu arada:) Hem de Orhun'un yaşadığı sıkıntıyı anlatmak istedim ki benzer bir sorun yaşayan olursa yardımcı olayım. Bu yüzden mail atmak, bilgi almak isteyen olursa seve seve yardımcı olurum. Hatalı davranarak ve olayı küçümseyerek bize acılar yaşatan o hastaneyi dava ettiğimizi söylemeyi unuttum. Geçen kış açabildik davayı. Henüz yeni sayılır yani. Kesinlikle konunun üzerine gideceğim. 3 yıldır "neden o hastaneyi seçtim? Oğlum benim yüzümden acı çekiyor" düşüncesiyle yaşadığım zamanları unutmam mümkün değil. Biliyorum böyle olacağını tahmin edemezdik ama mantık yürütmek bazen işe yaramıyor, sanırım hiçbir zaman kurtulamayacağım zaten bu vicdan azabından.
    Normalde sıkıntılarını yansıtan, konuşan biri değilim. Yapım gereği kimsenin yanında ağlamam mesela, hep güçlü durmaya çalışırım. Hayat zaten zor, güzel şeyler paylaşmaktan yanayım. Nadir dökülme anlarımdan biridir bu. İnşallah bundan sonraki yazılarım daha keyifli olacak. Dilerim herkes mutlu olsun... Ben de mutlu olayım...