BU GÜNLERDE...

    Oğlum 2013'ten bu yana 6 senede 5 kez ameliyat oldu. 4'ü kapalı, 1'i açık. En sonuncusu geçtiğimiz hafta sonuydu. 2013'ten beri süren rahatsızlığı nüksetti, apar topar ameliyata girdi. Şükür ki şu an çok iyi. Ve umuyorum idrar yollarındaki rahatsızlığı bu sefer kesinlikle düzelecek. 
2 sene önceki açık ameliyattan sonra rahatsızlığın tekrarlamasına doktorumuz çok şaşırdı. 
Ama olabiliyor işte. Bizim için de şok edici bir durumdu fakat bu sefer atlattık. Geçtiğimiz hafta sonu ömrümden ömür gitti. 2013'ten bu yana olduğu gibi... Tüm sıkıntılarımızın sebebi 2013'te basit bir operasyonda sondanın yanlış takılması. Demek ki işinin ehli olmayan -tabii bizim onu o zaman bilemediğimiz- bir hemşire çocuğumun sağlığını, psikolojisini mahvetti. Hem de 15-20 yaş arasındaki en güzel zamanlarında. Şu an operasyonun yapıldığı hastane ile mahkemeliğiz. Onların lakayt tavırlarını da unutmam mümkün değil. Her şey hallolsun o zaman açık açık yazacağım. 
    Tüm bu olumsuzluklar içerisinde beni mutlu eden bir şey var. Oğlumla gurur duyuyorum. 
Çok sızlandı, psikolojik olarak çok yıprandı ve bizi de yıprattı ama her şeye rağmen bu süreçten sağ salim çıkmasını bildi. En zor zamanlarında hem burada bir okul kazandı, hem şu an okuduğu okula kabul edildi. Evden ilk kez ayrılıp başka bir ülkede eğitim hayatına başladı. Hem de az önce bahsettiğim açık ameliyattan 15 gün sonra gittik Tallinne'e. "Nasıl yolladın?" diye düşünülebilir. Çevremizde de ufak yollu söyleyenler oldu. Çünkü Orhun "anne kuzusu", ben ise "oğluşuna bağımlı bir anne" olarak bilinirdik. Israrla bunun böyle olmadığını, birbirimize çok düşkün ama mantıklı insanlar olduğumuzu savundum. Onu kendi yolunda rahat bırakacak kadar çok seviyorum. Birbirimize sevgimiz sonsuz. Nitekim şimdi geldiğimiz noktada beni tanıyanların takdirini kazanmış durumdayım. Anladılar. Tabii ki kolay değildi, kendimle çok uğraştım ama oğlum üniversite için uzaklara giderken onun iyiliği için yine metin durmaya çalıştım. Çok istediği bir şeydi. Kendini bildi bileli farklı ülkeleri hayâl etti. Hem istediği gibi okusun dedik, hem de değişiklik iyi gelebilir diye düşündük. Çok şükür orada kendini sevdirdi, ortamını kurdu, derslerinde bir tek zayıf notu bile olmadı. Lisede belki sıkıntıdan, belki biraz da umursamazlıktan aldığı kiloları vermek için geçtiğimiz 2 yıl kendi kendine gayret etti. Salona gitmeden, şahsen çabalayarak spor yaptı, 30 kilonun üzerinde verdi. Yazarken ve okurken kolaymış gibi geliyor ama hiçbiri kolay olmadı. Bazen bazı şeyleri kafasına taktığında güçsüz olduğunu düşünüyor. "Asla" diyorum. "Fiziksel acı çekerken ve doğal olarak psikolojin tüm bu olan bitenden etkilenirken çok şey başardın". Ve başardık. Son birkaç yılı ağlanmadan, sızlanmadan, çok yakın çevremizle kendi içimizde atlattık. Çok çok yakın çevremin dışında kalanlar mutlu anları, güzellikleri paylaşmayı sevdiğim için hiç sıkıntım yok sandılar. Sosyal medyada serumlu kollarımızı göstermeyi tercih etmediğimiz için her gördüklerinde "çok geziyorsun, çok şanslısın" dediler. Evet şanslıyım. Ailem ve arkadaşlarım tarafından hep sevildiğimi hissettim, güzel bir aile kurdum, sıkıntılı ama dermanı olabilecek hastalıklar haricinde sağlıksız kalmadık. Hep şükrettim ama hayat herkese olduğu gibi benim için de dört dörtlük geçmedi, geçmiyor. Bunun bilincinde olmak gerekmez mi? Yaşamından güzel anları paylaşan herkesin keyfi hep mi tıkırındadır? İvme hep yukarı mı gider? Aklı olan insan imrendiği bir zenginin, bir ünlünün, çok gezen birinin, çok güzel birinin, çok başarılı birinin de sıkıntıları olduğunu bilir. Bunu algılayamayan benim gözümde şuursuzdur. Pozitifliği benimsemişleri, sadece iyilikleri paylaşmak isteyenleri, herkese kolayca açılamayanları, her şeyini herkesin gözleri önüne sermeyi tercih etmeyenleri, olumsuzluktan değil güzellikten beslenme huyundakileri kırmayın, üzmeyin. Bu saklamak değildir. Bu yapı meselesidir, huydur. 
Ve bir de şunu söylemek istiyorum: Herhangi bir konuda, herhangi bir zamanda, az ya da çok olan şansının farkına varmak, onu değerlendirmek şahsın elindedir. Şu yaşıma kadar aynı şanslara sahip kişilerin farklı davrandığını gördüm, karşısına çıkan fırsatı değerlendiremeyenleri gördüm, korkak davrananları gördüm, tembelleri gördüm, gözü hep başkasında olup kendi elindekinin kıymetini bilmeyeni gördüm, yok yere sızlananları ve sızlandıkça mutlu olanları gördüm, olumsuzluktan beslenenleri gördüm. Bunları gördükçe şansına sahip çıkanlara hep saygı duydum. Bize bazen "Orhun çok şanslı" diyen oluyor. Hangi konuda ama biliyor musunuz? Yurt dışında okuma konusunda. Çocuk sanki bir tek bundan ibaretmiş gibi. Sağlık konusunda başına gelenlerden bahsettim az önce. Olmayacak şeyler oldu. Ama insanlar hep maddiyatı görür. Birçok insan çocuğu veya çocukları için özel okullara para döküyor. Biz belki onlardan daha da az masraf yapıyoruz. İnceledik, araştırdık, çalıştık, kimse bize şu okula gitsin demedi. Aracı kullanmadık, okula kendimiz başvurduk. Kendisi mülakatı geçti. Oraya gitti ve tutunabildi. Zorla gönderilip yapamayanları da gördü bu gözler. Evet benim oğlum ailesinin ona desteği konusunda şanslı. Ama bu şansı kullanmayı bildi. Ve biliyor musunuz, iyi bir eğitim veremeyiz diye ikinci çocuğu yapmadım ben. Düşündük, taşındık, planladık, çalıştık, hiçbir zaman hazıra konmadık. 
Ve yine bana devamlı "geziyorsun" deniyor ya? Gezmeyi çok sevdiğimizi, harcamalarımızı diğer maddi konulara değil de buna ayırdığımızı, bu konuda her fırsatı değerlendirdiğimizi bırak bir kenara; bu geziler olmasaydı özellikle son 5-6 senede nasıl kafa boşaltırdık, nasıl deşarj olurduk söyler misiniz bana? 
    Gerçekten çok çok zor hayatı olanlar var. Bunu biliyorum. (O zorluğun benim için ancak sağlık konusunda bir şeyler ifade ettiğini belirtmeliyim.Sağlıktan gerisi yalan). Allah kimseyi çaresiz bırakmasın. Ancak dilerim sevdiklerinin sağlığı, kendi sağlığı yerinde olan herkes bunun başlı başına bir şans olduğunu bilsin. Hayat grafiğinin her zaman yukarı doğru ya da dümdüz ilerlemeyeceğini de bilsin. İnişlerin çıkışların yaşanacağını bilerek -ki umarım çoklukla çıkışlar olur- hayatına sahip çıksın. 
    Duygusal günlerdeyim. Aslında benden pek böyle yazılar çıkmaz. Dediğim gibi genelde içimde yaşarım. Ama madem yazdım, bu da benim sanal günlüğümde bir işaret olsun. Oğlum için bundan sonra sağlıklı günlerin geleceğinin işareti.