BUGÜNLERDE...

     

    Dün Orhun'a Milli Savunma Bakanlığı'ndan yazı geldi. Ocak 2017 tarihine kadar yoklamasını yaptırma zorunluluğuyla ilgili. Askerlik çağında oğlum olduğunu artık iyice bir idrak edip "yaşlandım" triplerine mi gireyim? "Ne zaman büyüdü bu çocuk?" deyip deyip bunalımlara mı sürükleneyim? Bilemiyorum cidden:) İyice bir şaşırmış vaziyettim. Allah'tan ki bu yoklama kağıdı birkaç gün önce gelmedi. Yoksa daha sarsıcı olabilirdi benim için. Zira bir süredir üniversite stresindeyiz ve artık oğlumun yakında kendi kanatlarıyla uçacak olmasını yeni yeni sindirmeye başladım. Düne kadar endişeden endişeye sürükleniyordum, ancak dün "rahat ol, her şey güzel olacak" moduna girmiş ve gevşemiştim, ona da yoklama yetişti sağ olsun:) 
    Anne olmak demek, ta en başından itibaren gönüllü olarak endişe denizinin içine balıklama atlamak demek. Küçükken çocuğun hep yanı başında olduğu için bu endişelerin etkisi bir miktar daha az olabiliyor. Ancak, çocuğu henüz küçük yaşta olanlar inanın, yıllar geçtikçe artıyor. Tabii ki bu doğal bir durum. Herkesin sağlığı için abartmamak gerekir  ve her yeni yaşla gelen hayati gereklilikler olabildiğince pozitif karşılanmalıdır. İşte bu söylediklerimi yapabilmek için kendi içimde savaş veriyorum bir süredir. Oğlum senelerden beri yurt dışında üniversite okumak istiyor. Eğer yapabilirsek, ailece becerebilirsek, bu niyette yol alıyoruz. Ülkeydi, üniversiteydi araştırmalar ayrı bir iş. Başvuruda bulunmak ayrı bir iş. Maddi olarak plan yapmak ayrı bir iş. Birkaç aydır ölçüyoruz, biçiyoruz, tartıyoruz, tartışıyoruz, maddi olarak karşılayabileceğimiz ülkelerde yoğunlaşıyoruz, aracı kurumlarla görüşüyoruz, okullarla yazışıyoruz, telefonlar açıyoruz, mailler yolluyoruz, evrak yolluyoruz, zamanında ulaşmayan evraklar için PTT'ye sövüyoruz ve bir daha orayı kullanmamaya yemin ediyoruz, tekrar tartışıyoruz, eşin dostun "ay nasıl yollayacaksınız?" şeklindeki desteklerine(!) cevap vermeye çalışıyoruz falan filan, falan filan... Zor bir süreç. 
İlk başta araştırma kısmı sadece benim üzerimdeydi, isyan ettim en sonunda ve üçümüz de iyice işin içindeyiz artık. Bir de bu arada LYS sınavı baki. Her okul LYS ile bir yere yerleşmeyi şart koşmuyor ama örneğin Almanya istiyor. Üstelik yurt dışı işinin olmama ihtimaline karşı burada da bir üniversiteye girmek lazım. Beklemedeyiz. Önce bu hafta sonu ve önümüzdeki hafta sonu atlatılması gereken LYS sınavı var. Sonra başvurduğumuz yerden gelecek olan haberler var. O haberlere göre izlenebilecek yollar var. Çok ilginç bir yaz olacak bizim için. Benden bu yaz gezi yazısı falan beklenmesin:) Her şeyi dondurduk, izliyoruz bakalım neler olacak? İnşallah en hayırlısı olur. Herkesin evladının yolu açık olsun, en önemlisi de sağlığı ve huzuru yerinde olsun. 
    Kafam dolu, duygusal gelgitler içinde sallanıyorum dostlar. Geçenlerde bir de mezuniyet töreni yaşayıp, ilkokuldan liseye kadar okuduğu 12 yıllık okulumuza veda edişimiz var ki o konuya hiç girmedim:) Fakat dediğim gibi bugün daha iyiyim. Endişeyi minimuma indirmek gerek. Çocuğunun büyüdüğünü bir noktada kabul edip, kendi yolunda ilerlemesine izin vermek gerek. Aile olduğunu unutmamak ve unutturmamak, sıkmadan izlemek ve sevgiyle destek olmak gerek. Tabii bunları yapabilmek için sağlam sinirler gerek. Bu yetişkinliğe geçiş dönemleri, yaşayan kişi için olduğu kadar anne ve baba için de ciddi zor bir şeymiş. Kendimi telkin etmekten kafayı yiyeceğim. Bakalım, bu konuda bol bol yazarım belki. Belki de son birkaç aydır olduğu gibi içime kapanır hiç söz etmem. Dün gelen yoklama haberi coşturdu beni:) Fakat eğer Orhun yurt dışında okursa, buna hazırlık sırasında yaşananlar ve devamındaki tecrübelerimiz için -hatta bir anne olarak duygularımı dökmek için- ayrıca bir blog açıp anlatabilirim bak. Zor bir süreç ve bu konuda bilgi eksikliği var.