Dün seyrettiğim bir tartışma programında adamcağızın biri ateşli ateşli konuşurken, "Hani Özal döneminden önce tek televizyon kanalı vardı ya, şimdi bir sürü kanalımız var" dedi övünür şekilde. O an benim kafamda tek kanallı TRT günlerinden sahneler belirmeye başladı. Şöyle bir çocukluğuma gittim geldim. Bana sorarsan güzeldi o tek kanallı günler. Televizyonda ailecek seyrettiğimiz her şey komşularla ortak konuşma konumuzdu.
Mesela şunu hatırlıyorum, annelerimiz siyah beyaz ekranda seyrettiğimiz Ajda Pekkan'ın elbisesinin ne renk olabileceğini tahmin etmeye çalışırlardı.
Şimdiki dizi karakterlerinin yanında çok masum kalan JR'ın kötülükleri konuşulurdu mesela. En entrikalı dizilerden biri Dallas'tı işte. O kadar...
O zaman Kurtlar Vadisi yoktu, beyaz gömlek siyah takım elbise giymiş ergenler kasıla kasıla yürüyüp Polat Alemdar özentiliğine yeltenmezlerdi.
Bugün, rakibinin gözünü oyma, arkasından her türlü iş çevirme serbestliğindeki yarışma programları gibi değildi yarışmalarımız. Barış Ağabey hepimize 10 puan verirdi.
Zamanında yatar uyurdu çocuklar, Adile Teyze "İyi uykular" dedi mi, iş biterdi. İlkokul çocukları lise dizilerini seyretmek için uykusuz kalmazlardı.
Pazar sabahları kahvaltı sırasında ailecek kovboy filmleri izlerdik. O biter klasik müzik konseri başlardı. Evet, o zamanlar klasik müziğe aşinaydık hepimiz.
Tek kanallı dönemde spor programlarında gerçekten spor konuşulurdu ve cumartesi-pazar günleri gündüz maçları seyrederdik. Tribünde Fenerbahçelisi, Galatasaraylısı, Beşiktaşlısı bir arada otururdu.
Eurovision şarkı yarışması olay olurdu. Bir de yılbaşı akşamı gece yarısında çıkacak olan dansöz...
Evet böylesi küçük zevklerimiz vardı bizim. Gençler için çok uzak zamanlarda kalmış olduğundan anlaşılamayan, biz yaşlarda olan kimileri tarafından burun kıvrılan.
Kaçak'ı, Kara Şimşek'i, Aşk Gemisi'ni, Atlantis'ten Gelen Adam'ı, Lassie'yi, Kökler'i, Beyaz Gölge'yi, Küçük Ev'i, Komiser Kolombo'yu, Heidi'yi, Tonton Ailesi'ni, Kaynanalar'ı, Tele Kutu'yu, Cenk Koray'ı, Güneş Tecelli'yi, Tuna Huş'u ve daha nicesini unutmam mümkün mü? Hep beraber izledik biz onları, beraber tartıştık, beraber eğlendik, beraber ağladık. Hani şu yeni yeni dönen reklamda olduğu gibi, annemizin ayrı babamızın ayrı şeyler izlediği ama aslında tek bir cihaz olan televizyonumuz yoktu bizim. Her odada ayrı televizyonumuz da yoktu. Bugün olduğu gibi onlarca kanal, binlerce televizyon programı yoktu. Ama naiflik vardı, samimiyet vardı, saflık vardı, birlik vardı. Uzun sözün kısası... Özlüyorum o zamanları. Gerçekten çok özlüyorum.
O zaman Kurtlar Vadisi yoktu, beyaz gömlek siyah takım elbise giymiş ergenler kasıla kasıla yürüyüp Polat Alemdar özentiliğine yeltenmezlerdi.
Bugün, rakibinin gözünü oyma, arkasından her türlü iş çevirme serbestliğindeki yarışma programları gibi değildi yarışmalarımız. Barış Ağabey hepimize 10 puan verirdi.
Zamanında yatar uyurdu çocuklar, Adile Teyze "İyi uykular" dedi mi, iş biterdi. İlkokul çocukları lise dizilerini seyretmek için uykusuz kalmazlardı.
Pazar sabahları kahvaltı sırasında ailecek kovboy filmleri izlerdik. O biter klasik müzik konseri başlardı. Evet, o zamanlar klasik müziğe aşinaydık hepimiz.
Tek kanallı dönemde spor programlarında gerçekten spor konuşulurdu ve cumartesi-pazar günleri gündüz maçları seyrederdik. Tribünde Fenerbahçelisi, Galatasaraylısı, Beşiktaşlısı bir arada otururdu.
Eurovision şarkı yarışması olay olurdu. Bir de yılbaşı akşamı gece yarısında çıkacak olan dansöz...
Evet böylesi küçük zevklerimiz vardı bizim. Gençler için çok uzak zamanlarda kalmış olduğundan anlaşılamayan, biz yaşlarda olan kimileri tarafından burun kıvrılan.
o kadar güzel alatmışsın ki. :d gerçekten çok iyi işler yapıldı. eskiden her şey daha naifdi. :d
YanıtlaSilBende cok ozluyorum, kanalimiz tekti ama her duygu coklukla yasanirdi. Siz cekirdek citlar miydiniz? Nasil duygulandim bir bilseniz yazinizi okuyunca, gecmise gidip geldim. Cok sevdim paylasiminizi. Birbirimizle eskisi gibi paylasabilecegimiz gunler umuduyla, sevgiler.
YanıtlaSilNasılda güzel anlatmışsın o günleri... Hayatımıza çokseslilik geldi diye övüne dursunlar; saygı, sevgi, hoşgörü olmadıktan sonra neye yarar....
YanıtlaSilBen o dönemleri göremedim ama annem de sizin kadar özleyerek anlatır o günleri. ama kovboy filmleri hala Pazarları çıkıyor TRT'de biz şimdilerde bile babamın kovboy sevdasından izliyoruz bazen :)
YanıtlaSil1983 Doğumluyum ben bile bunları yaşadım ve hissettim .Okurken duygulandım
YanıtlaSilSevgiler
Ne güzelmiiş. O dönemleri yaşayamamak bir kayıp bence.
YanıtlaSilÇok teşekkürler Mert Koyutürk, hayata dair, Oytunla Hayat, Gülsüm Tahmazoğlu, turkuazft, Dördüncü Tekil Şahıs... Sanırım herkesin isteği biraz huzur. Görüyorum ki akranlarıma da, genç arkadaşlarıma da hislerimi aktarabilmişim. Mutlu günlerimizin keyifsiz günleri kat kat aşması dileğiyle... Sevgiler...
YanıtlaSilImla hatalariyla dolu keyifli bir yazi yazmisim :-) Oku bir ara :-)
YanıtlaSilhttp://evindelisi.blogspot.com/2012/02/nostalji-bunun-icin-var.html
Yigidi oldur hakkini ver, cok kiziyorum TRT'ye, en basta da arsivlerini curutuyorlar diye!!! Ama oyle veya boyle hala guzel programlar var ve ben Turkiye'ye ne zaman gelsem hep ilk once oraya bakarim ne var ne yok diye :-)
Demisim ki; TRT cocugu olmakla gurur duydum her zaman. Benim gibi olanlari da kayiririm, aleni ayrimcilik yaparim :-)
Yazdikca aklina geliyor detaylar insanin...Atilla Ilhan'in sohbet programi...ey gidi ey!
Hakikaten ey gidi ey! :) Atilla İlhan diyorsun... Sohbet diyorsun... Daha ne olsun değil mi?
SilEski günleri özlemenin yanı sıra, TRT'yi anmanın yanı sıra, bir de devamlı "Özal'dan sonra" diyerek bazı şeylerin yüceltilmesine laf dokundurmuştum ben. Birileri "her şeyimiz" var diyedursun, "her şey var bir şey yok diyorum, anlasana" diye düşünmeye devam edeceğim ben:)
O da bir yenilik getirdi ya ordan prim yapti, rahmetli :-) Butun yanlis politikalarinin yaninda suratsiz politikaci imajini yikmisti en azindan :-) Karisiyla el ele tutusup, talk show'da kendi taklidini dinlemis olmasi gulumsetir beni hala :-)
SilHey gidi hey! demiş bir arkadaşınız ben de ondan aldım ilhamımı :)) Ben kendi hesabıma söyleyeyim, eskiye pek takılan bir insan değilim ama geçen gün ben de düşündüm de ne büyük bir -ihtirasla- diyesim geliyor- sahiplenerek izlerdik her şeyi. Bahsettiğiniz bütün programlar başlı başına bir olaydı. Biz büyüdük, bir çok şey anlam kaybına uğradı. Çok olan gerçekten değerini kaybediyor. Sevgiler...
YanıtlaSilNe doğru söylediniz Rabia Hanım, birçok şey anlam kaybına uğradı. Sevgiler...
SilZaman zaman geriye dönüp baktığım oluyor benim de.. Özlemlerimizin içinde en çok o naif samimi duyguları arıyoruz sanırım. Şimdikiler o duygusallıklarımıza safdillikle bakıyorlar.) anlamlandıramıyorlar gibime geliyor.. Bambaşka bir dünyanın içindeyiz artık.. Bana hoş bir nostalji yaşattı bu yazı, sevgili Sezer:)
YanıtlaSilGüzel bir hafta dilerim..