GÜN BATARKEN...

Önceki gün, bütün gün tembellik yaptıktan sonra, ancak akşamüstü deniz havası alalım ve birer kahve içelim düşüncesiyle Büyükçekmece sahiline indik. 

Hava nefisti çünkü. 

Sanırım bunlar kıştan önceki son sıcak günler... 

Ya da bilmiyorum, kasım ayında da güneşli günler olur mu? Oluyordu galiba... 

Pastırma yazı denen bir şey vardı... 

Cemre'ydi, pastırma yazıydı... 

Hiç mi hiç anlamam... 

Ne gelirse onu yaşıyorum... 

Pazar günü de muhteşem bir gün batımı düştü payımıza.

       İnsanın yaşadığı yerde ya da yakınında deniz olması ne hoş...

En azından ben öyle düşünüyorum. 

       "Çarşaf gibi" derler ya hani... 

Deniz tam da o kıvamdaydı... 

       Çoluk çocuk herkes dışarıdaydı... 

       Şunun şurasında evlere tıkılmaya ne kaldı? 

Çıkmak lazım... 

Balıkçı heykelimiz... 

Şehirleri, kasabaları ne kadar güzelleştiriyor heykeller değil mi?

Biz kahvelerimizi yudumlarken güneş yavaşça battı...

Gözüme, gönlüme, ruhuma dokunarak gitti...

Bana da bu keyifli anları ölümsüzleştirmek kaldı.