GEL PAZAR GEL!

    Benim küçük oğlum büyüdü de ilk kez yanında biz olmadan yurt dışına çıktı. Çarşamba akşamı okuldan 4 öğrenci ve bir öğretmeniyle birlikte, 3-4 günlüğüne Selanik'e uğurladık Orhun'u. Aslında eşim çalıştığı için ben uğurladım.Ondan sonra da eşimi arayıp "Orhun şimdi yola çıktı" diyerek ağladım:) En sevmediğim hareketlerden birini yapmış oldum ama ne yapayım? Dayanamadım. Evet, ev onsuz çok boş! Evet, çok merak ediyorum, dakika başı aramamak için zor duruyorum ama zamanı geldiğinde çocuklarımızı kendi yollarını bulma konusunda desteklememiz gerektiğinin farkındayım. İlk gittiğinde çok sık konuştuk ama o alıştıkça telefon trafiği azaldı. Selanik'e bir lisede düzenlenen uluslararası bir toplantı için gittiler. Birleşmiş Milletler modelini oluşturacaklar ve dünya sorunlarını tartışacaklar. Orhun Malta delegesi oldu:) Otelde değil, oradaki öğrencilerin ailelerinin evinde kalıyorlar. Beni meraklandıran asıl konu buydu. Neyse ki aileyi çok sevdi. Buradan bin bir tembihle ve hediyelerle yolladık "Sen Türkleri temsil ediyorsun, öyle yapma, şöyle davranma" diyerek:) 

    İlk gün öğlen saatlerinde aradı, aynen şöyle dedi: "Anne! burada çok dilenci var. Biri yanıma geldi Yunanca bir şeyler söyledi. Ben sandviç yiyordum. Anlamadım, arkamı döndüm, sonra anladım dilenci olduğunu. Üzgün görünüyordu. Neden ben ona yiyecek vermedim ki?" :( Yan gelip yatmayı seven, şimdi onun sıkıntısını çeken Yunanlılar ilk etapta böyle bir şok etkisi yarattılar çocukta. Bir de hırsızlardan şikayet etti. Herkes dikkatli olması gerektiğini söylemiş. Ha bir de Somalili çokmuş. Bir şeyler satmak için yanaştıklarında bizimki "No English!" demeyi öğrenmiş:) Ortama uyum sağlamaya başlamış yani.

    Böyle böyle hayatı öğrenecekler işte. O farklı kültürleri öğrenip deneyimlerken, biz burada pazar gününü iple çekeceğiz o ayrı:)