BUGÜNLERDE...

     Oh be! Nihayet bir "Bugünlerde" yazısı için oturdum bilgisayarın başına. Canım bir süredir hiçbir şey yapmak istemiyordu. Mental açıdan ağustos ayı o kadar berbat geçti ki anlatamam. Öyle büyük bir durum da yok çok şükür ama işte hepimizde olan, ufak tefek şeylerin birikimleriyle coşan, çevrende olup biten her şeyden etkilendiğin bir dönem... Mental diyorum ancak şimdi aklıma geldi, fiziksel bir durum da vardı. Grip gibi bir şey oldum, iki hafta süründüm. Covid'in yeni varyantı "Eris" olduğunu düşünüyorum. Şöyle ki eşim İngiltere'ye gitmişti. O sıra yeni varyant İngiltere'de coşmuştu. Güya bizde henüz görülmemişti. "Oradan virüsü kapıp gelmezse ben de bir şey bilmiyorum" dedim. Çünkü mümkün değil dikkat etmiyor ve benim abarttığımı düşünüyor. Nitekim İngiltere'den geldiğinin 4.günü hasta oldu, ondan 3 gün sonra da ben oldum. Onun pek sürmedi, ben 2 hafta halsizlikten kırıldım. Neden test yaptırmadınız diyeceksiniz. Vallahi çıkamadım, üşendim. İkimiz de kendi gidişatımıza uygun sürelerde kimseyle görüşmedik. Yani bence "Türkiye'de yok" denen zamanda da vardı. Yurt dışı gidiş gelişler bol bol işlediğine göre olmaması mümkün mü? Belirtilerine baktım, hepsini istisnasız yaşadığımı anladım. Merak etmeyin çok kötü yapmıyor:) Benim stresli günlerime ve bağışıklığımın düşük olduğu bir zamana denk geldiği için sarstığını düşünüyorum. Önümüz sonbahar. Herkes kendince ufak tefek önlemler alırsa sorun olmayacaktır. 

    Fiziksel ve mental olarak biraz kendime geldiğimde ufak bir Kıbrıs gezisi ayarladık. Dün döndük. Daha önce Kıbrıs'a gitmemiştim. Ama 32 sene önce, benden önce mektuplarım Kıbrıs'a gitmişti:) Eşim orada askerlik yaptı ve biz çok erken yaşta tanıştığımız için onun askerliğine de denk gelmiş oldum. O zaman cep telefonu yok, normal telefon sıkıntılı. E ben de yazmayı seviyorum. Deli gibi mektup yazardım. Hepsi duruyor. Benim mektuplar koca bir torba dolusu. Asker Bey'in gönderdikleri ise şöyle bir tutam:) Hiç unutmam, postanedeki adamla tanıdık olmuştuk. Kıbrıs cephesinde ise -biliyorsunuz asker mektupları okunur- benden gelenleri bir süre sonra okumadan vermeye başlamışlardı. Diğer askerleri bunalıma sokmuşluğum da vardır. Ne yapsın çocukcağızlar? "Senin sevgilin ne güzel mektup gönderiyor, benimkinden ses yok" diyorlarmış. Seneler sonra asker arkadaşlarından tanıdığım olduğunda da söylemişlerdi. Çok sevgiden değil de yazmayı çok sevdiğim için oldu bunlar:) Günlük tutar gibi yazıyordum, tanıdıklardan haber veriyordum, bol dedikodu yapıyordum. Velhasılı Kıbrıs'ın bende böyle bir anısı var. Fakat eşim orada 15 ay kaldığı için sonrasında pek gitmek istememişti. Ben de görmek istiyordum. 

Orhun bir süredir yaşadığı İngiltere'den dönünce "Denizi özlemişsindir, Kıbrıs'a gidelim mi?" dedim, babamızı bırakıp gittik. O yine istemedi ne yapayım? Fakat bir de benimle gezmesi gerektiğinin bilincinde:) Uygun bir zamanda onu da yaparız umarım. Kıbrıs'a -aslında sadece Girne'ye- ayırdığımız birkaç günün yazısını ayrıca yazarım. Şu an benim için özel hâllerini aktarmış oldum. Bu daha samimi bir yazı. Diğeri seyahat yazısı olur. 

    Orhun demişken... Yavrucuğum biraz daha erken döndü çünkü en yakın arkadaşı, kardeş yerine koyduğu arkadaşı evlendi. Bizimki de gruplarından 2 arkadaşı ile birlikte nikah şahidi oldu:) Çok duygulandım. 

Çünkü Doğa bizim ikinci oğlumuz gibi. İlkokuldan beri süren bir dostluk. Benim uçuk oğlumu dengeleyen, en zor zamanlarında yanında olan bir arkadaş. 25 yaşın evlenmek için çok erken olduğunu düşünsem de herkesin kendi hikâyesi olduğuna inandığım için işlerin her kişide ayrı işleyebileceğini biliyorum. Ve evlatlarımıza güzel hayatlar diliyorum. 

    Fotoğraflarını eklememe bir şey demezler. Şuraya mutlu bir çift ve halinden memnun bir nikâh şahidi bırakayım. Az daha şahitlik edemeyecek olsa da...:) Şöyle ki nikâh kıyılacağı zaman gelin ve damat geldi, nikâh memuru geldi ama şahitler ortada yoktu. "Şahitler nerede" diye bir dalgalanma oldu. Önce iki şahit elleri ceplerinde gülerek sohbet ede ede dışarıdan bahçeye girdiler. Herkesin onlara baktığını anlayınca panikleyip koşturdular. Ama diğer şahit, yani Orhun yine yoktu. İçeri girerken "Ben bir ellerimi yıkayayım" diye diğerlerinden ayrılmış. Damat "Orhun nerede?" diye seslenince diğer arkadaşları da "Orhun! Orhun!" demeye başladılar. Biz o sırada telefonla arıyoruz. Derken Orhun da sallana sallana geldi. Gözünde güneş gözlükleri. Sessizlikte "Koş! Gözlüklerini de çıkar!" diye bağırdım. Gözlükleri hiç tanımadığı bir masaya attı. Nikah memuru o sıra sanırım "Nasıl şahitler bunlar" demiş ama kusura bakmayacak. 25 yaşındaki gençlerin şahitliği böyle oluyor:) Dışarıda sohbet ediyorlarmış ve aslında tam onlara söylenen dakikada görev başındaydılar. Törenin birkaç dakika önce başlaması dengelerini bozdu:) Hadi Orhun biraz değişiktir ama grubun diğerleri gerçekten son derece aklı başında çocuklar. Yine de gençler. Hayatın başındalar. "Oğlum yine kendinden söz ettirmeyi başardın" dedim. Bir süre herkes susmuştu ve "Orhun? Orhun?" sesleri işitilmişti yalnızca. Bu sallana sallana ortaya çıktı. İnanın onu tanıyanlar için normal bir durum. Şimdi uzun uzun anlatamam  ama o kadar farklı bir tip ki ve kendini her haliyle kabul ettirip sevdirmişliği var ki ne desem bilemiyorum. Hayatımıza renk katıyor diyelim:) Gelinimizin annesi bir ara "Meşhur Orhun sen misin? Tanışmak istiyordum" demiş. O günkü geç kalmışlığına değil, genel anlatılanlara istinaden. Orhun'da ise hep bir "Niye ki? Ne yapıyorum ki?" kafası. Ama çok tatlıdır, baldır:) Hepsinin yolu, bahtı açık olsun.

    Çoğunlukla kabuğuma çekildiğim günlerde beni ister istemez hareketlendiren etkinliklere gelecek olursak... Bunlardan biri Kalyon Kültür'deki "Yeni Bir Dünyayı Hayal Edenler" sergisiydi.

    Kuratörlüğünü can dostum, sırdaşım, başarılı sanat yönetmeni, en güzel sohbetlerimin baş kişisi Aslı Bora'nın yaptığı sergiyi 15 Ekim tarihine kadar gezebilirsiniz. "İyilik İçin Sanat Derneği" işbirliğiyle düzenlenen sergiyi ziyaret ederek genç sanatçılarla tanışmış olacağınızı belirtmek isterim. 

    Nişantaşı'ndaki Kalyon Kültür Merkezi'nin yer aldığı bina, geçmiş dönemde Taş Konak ismiyle biliniyormuş. Gençler belki çıkaramaz ama akranlarımın hemen tanıyacağı, Kemâni Sarkis Efendi'nin bestelediği "Kimseye etmem şikâyet" şarkısının şairi İhsan Raif Hanım da bu konakta yaşamış. Güncel sanat ve tarihin harmanlandığı mekânları seviyorum. İlgilisine tavsiye ederim.

    Son zamanlarda beni sevindiren bir başka hareket, Beylikdüzü Belediyesi'nin senelerdir "Barış ve Sevgi Buluşmaları" başlığı altında düzenlediği, 30 Ağustos haftası boyunca konserden söyleşilere birçok etkinliği barındıran, geleneksel sahaf festivalinin de yer aldığı günlerdi. 30 Ağustos yürüyüşüne katıldım, stant açan sahaflardan kitaplar aldım. Hattâ kitaplarımı da ekleyeyim. 

    Eve gelip de her birini tekrar incelediğimde, farkında olmadan kadın yazarlara ve kadınlarla ilgili konulara yöneldiğimi anladım. Seçimlerim biraz bilinçli, çokça tesadüfiydi. Şöyle ki üniversitede Uygarlık Tarihi hocamızın ısrarla okuttuğu Louis Althusser'in karısını boğarak öldürdüğünü, bu sırada bilincini yitirmiş olduğunu söylediğini henüz birkaç gün önce öğrenmiştim. Ve sahafta gördüğüm "Gelecek Uzun Sürer", yazarın karısı Helene ile ilgiliydi. Hemen aldım. Yine kısa bir zaman önce Hitler'e hayran olan kadınların, onun uğrunda çocukları dahil her şeyi feda eden kadınların psikolojisini sorgulamıştım. "Hitler'in Şirret Kadınları"na rastlayınca onu da aldım. Nilay Örnek'in podcast serisinde Feride Çiçekoğlu'nu dinlemiştim, "Suyun Öte Yanı"nı görünce o dinleti aklıma geldi ve kitabı aldım. Sanırım dönemsel bir çağrışımla Oya Baydar'a yöneldim ve "Aşktan ve Devrimden Konuşuyorduk" kitabını satın aldım. Zeynep Göğüş "Oğluma Avrupa Mektupları" derken bir başka kadın yazara, Doris Lessing'e yöneldim. Feminist yazar olarak betimlenen Lessing'ten "Son Aydınlık Yaz"ı okumuştum ve bu kitabın kadınların gerçek sorunlarına dokunmadığını düşünmüştüm. Fakat madem ki feminist yazar olarak nitelendiriliyor ve seviliyordu, belki de ben onu eksik değerlendirmiştim. Tek kitapla yorum yapmak doğru olmazdı. Sahafta otobiyografik kitabı "Tenimin Altında"yı görünce, yazarı tanımak adına kayıtsız kalamadım. Verimli bir sahaf alışverişi oldu. Öyle bir denk geldi ki hepsini aşağı yukarı 20 dakika içinde hevesle toparladım. Planlamadığım halde yöneldiğim tüm bu kadın yazarlardan ve kadınlara dair konulardan bağımsız iki kitaptan "Melankoli"yi sırf konuya olan ilgimden dolayı satın aldım. Vedat Türkali'nin ilk romanı "Bir Gün Tek Başına" ise kapak resmi ile dikkatimi çekti. 

Resme bayıldım. Kimin işi olduğunu anlamak için iç tarafa baktım ancak sanatçının isminin olmadığını fark ettim. Yine de etkileyici kapak tasarımı olan, 1980 basımlı bir romana sahip olduğum için mutluyum. Kitap kapaklarının yapay zekayla oluşturulduğu günümüzde insan ürünü tasarımlar daha çok dikkatimi çeker oldu. 

    İşte böyle... Bugünlerde daha iyiyim. Halbuki sonbaharda melankolik olunur, ben yaz mevsiminin yarısını böyle geçirdim. Hiçbir şey yapmadan, hareket bile etmeden tüketmek istediğim günler oldu. Şimdi enerjimi ve hevesimi toplamaya başladığımı hissettiğimden, umuyorum ki buraya daha fazla yazı gireceğim. Bir önceki Sakız Adası yazısına çok güzel yorumlar geldi. Mutlu oldum. O yazıyı tam bir ayda dura kalka yazmıştım. Fakat adayı o kadar sevdim ki ne kadar yavaş gitsem de, kendimi zorlayarak bilgisayar başına otursam da enerjim gibi yavan bir yazı çıkmadı ortaya. Demek ki bazen adım atmak, zorlamak gerekiyor. Yazıdan sonra gaza geldim ve Sakız'da çektiğim az sayıdaki videoyu ve fotoğrafları Orhun'a verip benim için kısa bir video hazırlamasını istedim. Önce haklı olarak bir miktar isyan etti. "Zaten az video var, onları da bir dikey bir yatay çekmişsin" dedi, "Videolarda sen yoksun, hep babamı çekmişsin" dedi, "Sadece fotoğraf koyarsak o powerpoint sunum olur" dedi:) Olduğu kadarıyla yap dedim. Benim kalitesi düşük fotoğraflarım ve minik tuhaf videolarımla yine de hoş bir şey çıkardı ortaya:) YouTube Shorts hesabıma ilk video olarak ekledim. Arada yine kısa kısa videolar eklemeyi düşünüyorum. Bakalım, hevesim geçmez umarım. Şimdi de becerebilirsem yazının sonuna ekleyeceğim:) 42 saniyelik minik ama heves dolu videoma göz atmak isteyen olursa bir tık yeterli. 

    Şimdi buradan uzak kaldığım vakitlerde kimler neler yazmış okumaya gidiyorum. Görüşmek üzere efendim...