BUGÜNLERDE...

    Balkondayım. Küçücük balkonumda yazıyorum bu satırları. Hava yağdı yağacak gibiydi, birden açtı. Ne tuhaf bir haziran bu. Günlerimizi genelde evde geçirmeye devam ediyoruz. Düşüncemizde kendimizi birden dışarıya açmak yok. Eşim kısa çalışma sistemi dahilinde ayın yarısı işe gidiyor. Temmuz'dan itibaren normale geçilir mi henüz bilmiyor. Orhun dışarıya çok çok az çıktı. Korkusu dışarıdan bize virüs taşımak. Böyle bir durumda hayatının travmasını yaşar herhalde. Gençlerin sosyal anlamda böylesi bir zorunluluk yaşamasına çok üzülüyorum. Ancak bu korkusuna da hak veriyorum. Neticede ben de anneme bulaştırmak istemiyorum. Bu işte yalnız olmadığımızı, herkesin birbirini etkilediğini yeterince idrak edebilsek keşke. Sokakta sigara kullanıp dışarıya dışarıya üfleyen kesim bugün Twitter'da maskeyehayır etiketi açmış. Böyle bir bencillik yok. 

    Çalışıyor olsaydım böyle olmayacaktı tabii ama nadir dışarı çıkmalarımda saate, yoğunluğa dikkat ediyorum. İstanbul gibi büyük bir şehirde azami özen şart. Ev dışında çalışanlara parantez açmak lâzım, hepsine kolaylıklar dilerim. Mecburiyet ayrı şey. Sitemimiz hiçbir mecburiyeti yokken dikkatsizce açılanlara. 

    Geçtiğimiz haftaydı, Orhun'la gece yürüyüşüne çıktık. Daha doğrusu ben yürüdüm, o uzun zamandan sonra ilk kez kaykay kullandı. Eşimin dizindeki rahatsızlık nüksettiği için bize katılamadı. Bu aralar uzun yürüyüşler yapamıyor. Maskelerimiz hep yüzümüzdeydi. Orhun'u fotoğrafladım, "Yeni normal" diyerek paylaştım. Salgın günlerinin arşivini oluşturuyorum. Bu fotoğraf da arşivde yerini aldı.

    Doktorlar çevrede kimse yoksa maskeyi açabileceğimizi söylüyorlar fakat İstanbul'un özellikle bazı bölgelerinde başkalarına rastlamadan yürümek imkânsız. Ne yapalım? Bir süre daha katlanacağız.

    Bu haftaki dışarı çıkma hakkımı dün kitapçıya gitmekten yana kullandım. Kırmızı Kedi Kitabevi'ne gitmek istedim. Hem böylece yürüyüş de yapmış olacaktım. Bir kitapçıya girmeyi öyle özlemiştim ki. Bizim Kırmızı Kedi, Beylikdüzü Kültür Merkezi'nin girişinde yer alıyor. Dolayısıyla önce güvenlikten geçmek gerekiyor. Güvenlik de her gelenin ateşini ölçüyor. 37 dereceyle giriş hakkını kazandım. Önce bir panikledim, "Giremiyor muyum?" dedim:) Sınır 38 mâlum. Nedense o an 37'yi sınır zannettim. Evde otura otura aptallaştığımı daha önce söylemiş miydim? Bahsetmiştim sanırım. Kim ne dersin desin, bu sürecin büyük çoğunluk için uyuşturucu bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Eve kapanıp, endişe üstüne endişe yaşayıp aklına, mantığına katkı yapmak zor. Her şeyin istisnası olduğuna göre yapabilen de vardır fakat  sayısı çok azdır.  

    Kırmızı Kedi'de benden başka bir müşteri daha vardı. O da alışverişini yaptıktan sonra ben tek kaldım. Endişe veren bir durum olmadı yani. Rahat rahat dolaştım raflar arasında. Normalde burası aynı zamanda bir kafe olduğu için çok kalabalık olur. Masalarda öğrenciler ders çalışırlar. Hemen dışındaki belediyenin öğrenciler için ayırdığı masalar da hiç boş kalmaz. Gel gör ki anormal zamanlardayız. Sınavlar yaklaştığı halde bir tek öğrenci yoktu bu sefer. Bu sene lise ve üniversite sınavları ayrı sıkıntı. Önlemlerin sıkı olacağını, sorun çıkmayacağını düşünüyordum fakat son zamanlardaki vaka sayısı artışı fikrimi değiştirdi. Anne ve babalara hak veriyorum. Şu yeni normalleşme denen şey sınavlardan sonraya bırakılsaydı keşke. 

Fotoğraf geçen seneden, Covid19 gündemimizde değilken...

    Kırmızı Kedi'den iki kitap aldım. Sezgin Kaymaz'dan "Kaptanın Teknesi" ve Joseph Roth'dan "Eyub/Basit Bir Adamın Romanı". Uzun zamandır Sezgin Kaymaz okumak istiyordum fakat bir türlü sıra gelmiyordu. Bu sefer başardım, okuyacağım. Neden Kaptanın Teknesi'ni seçtiğimi bilmiyorum. Adı hoşuma gitti. Şu sıralar bilinçaltımızdaki uzaklara gitme, denizlere açılma isteğinin etkisi vardır belki. Konuyu okumadan sadece ismine kapılıp aldım bu kitabı. Okuyacağız, göreceğiz.

    Normalde burada alışveriş yaptıktan sonra kafe bölümünde oturup bir bitki çayı ya da kahve içerdim ve kitabımın sayfalarını karıştırırdım. Ne yazık bu kez cesaret edemedim. Nasıl edeyim? Oraya gelirken bir restoran-kafenin önünden geçtim ki kendisinin hijyen kurallarına uygun olarak yeniden açıldığı bilgisiyle reklamı henüz düşmüştü Facebook sayfama. Mutfak kapısı yürüyüş yoluna bakıyor. Mola vermiş çalışanların dip dibe, maske çenede, birbirlerinin suratına duman üfleyerek sohbet ettiklerini gördüm. Az sonra içeri gireceklerdi, kimi mutfağa yönelecekti, kimi servise devam edecekti. Sakıncalı, çok sakıncalı. Dışarıda yenecekse butik mekânlarda, nispeten tanıdık yerlerde yenmesi fikrindeyim. 

    Kitabevi'nden çıkınca hemen karşıdaki marketten şampanya aldım. Bir kutlamamız vardı çünkü. Orhun dün tezini verdi, online sunumunu yaptı ve okulu bitirdi. Tez hazırlama aşamasında ara ara şikâyet ediyordu ancak şimdi o günlerin daha rahat geçtiği fikrinde. Çünkü artık "Bundan sonra ne yapacağım?" sorusuyla meşgûl ediyor kafasını. Gençler için gerçekten zor bir dönem. Dilerim şu sıkıcı günler geçer de hepsinin yolu açık olur. Mezuniyetle hayatımızın Tallinn kısmı da sona erdi. Ne çok gidip geldik, ne çok adımladık sokaklarını. Katılma hayalini kurduğum mezuniyet töreni de bu kez gerçekten hayal oldu. Şu an Estonya'ya bizden uçuş olmadığı gibi, bir şekilde ulaşsan da 14 gün karantinada kalmak zorundasın. Tören 3 Temmuz'da. O zamana kadar değişen bir şey olmaz sanırım. Kısmet. Her planımız gerçekleşecek diye bir şey yok. Hayat bunu gayet güzel öğretiyor. Fakat Tallinn'i gerçekten özleyeceğiz. Ne sakin bir şehirdi. Ve insanları ne denli kibar, olgun... Orhun daha genç, o tekrar ziyaret edebilir. Biz ise daha görmediğimiz yerler dururken tekrar uzanır mıyız oralara bilemem. Tabii şu aşamada "Önce bir sınırlar açılsın da" derler insana:) Şu noktada işin o kısmını düşünmek istemiyorum. Beni seyahat hayallerimle baş başa bırakın.

    İşte böyle... Son zamanlardaki durumum budur. Salgın günleri arşivine bir yazı daha eklenmiştir. Ve dileğim, ileride bunları okuyarak "Vay be ne günlerdi!" diye anmak, hepimiz adına söylüyorum ki bir daha asla böyle bir durumla karşılaşmamaktır.