BUGÜNLERDE...

    Yaklaşık 1,5 ay süren sıkıntılı, ağır bir dönemin ardından anneannemi kaybettik. İkiyüzlü olmayacağım, yakın bir anneanne-torun ilişkimiz yoktu. Olmasını çok isterdim, hep eksikliğini çektim ve bunu artık bir yetişkin olduğumda belirtmekten kaçınmadım. Olabilir... Hayat... Şartlar... İnsan yapısı, huyu suyu... Fakat her şeye rağmen anneannemin ölümüne çok üzüldüm. Tahminimden fazla üzüldüm. Ama içim rahat. Son yıllarda ve son günlerde yaşlılığın getirdiği eksileri azaltmak için elimden geleni yaptım. O da farkındaydı ve bunu da belirtti.

   1,5 aydır ağır hastaydı anneannem. Sonucun ne olacağını bildiğimiz ancak yine de hayal edemediğimiz, şaşkın günler yaşadık ailesi olarak. Bilen bilir böylesi dönemi. Ortama nasıl ölüm havasının sindiğini, belirsizliğin hakim olduğu günlerin arka arkaya geldiğini, sıkıntısına şahit olduğun insanın rahata kavuşmasını isterken aslında o sıkıntının ancak bir yolla yok olabileceği ve o yolun seni üzeceğini... Bilen bilir. Ve herkes muhakkak yaşar. Bu süre içerisinde kısa vadeli planlar yapamadım, ufak tefek sosyal faaliyetlerde bulundum ama keyfine varamadım, kulağım telefondaydı, yediğimden içtiğimden bir şey anlamadım, iç sıkıntısıyla dolandım durdum. Ara ara anneanneme uğradım, moral vermeye çalıştım. Neticede... Her şey bitti. Ailemiz adına bir dönem bitti. 
    Cenazeye Bodrum'dan gelen kuzenim, yanında 3,5 aylık bebeğini de getirdi. Pazartesi gününden beri buradalar. O küçücük şey ortamın hüznünü dağıtma rolünü üstlendi bilmeden. 2013 yılında aile büyüğümüzü kaybettik diye düşünürken, bebeğimizin de bu yıl doğduğu geldi aklıma. Hayat devam edecek. Yine eksileriyle, artılarıyla, üzüntüsüyle, sevinciyle bizi şaşırtacak. Bu yıl işte tam böyle bir yıl oldu bizim için. Bunları her kayıbın ardından gelen o tuhaf duygularla yazıyorum. Sosyal medyayı eğlence için kullanırım genelde. Fazla dökülmem, kimseyi sıkmak istemem. Bu sefer böyle olsun. Birkaç güne toparlıyorum...