DİYECEĞİM VAR!!!

    Çoğu zaman burada gündeme dair öyle çok şey yazmak, öyle çok şey söylemek istiyorum ki... Fakat biliyorum ki öyle yaptığım takdirde bu blog çok keyifsiz, çok kasvetli bir hal alacak. Çünkü ülkemde sorun bitmiyor, bitmiyor, bitmiyor. Neredeyse her gün olay, her gün üzüntü, her gün sıkıntı... Öte yandan hiçbir şeye                    değinmemek de içime sinmiyor. Dayanamıyorum, ucundan kıyısından bulaşıyorum bazı bazı. Yine de söylemediklerim söylediklerimin yanında denizde kum misali... 

    Dayanamadığım anlardan birindeyim şu an. Sanal günlüğüme şu notu düşmek istiyorum: "Geçtiğimiz cumartesi günü Hatay ilimizin Reyhanlı ilçesinde bomba yüklü iki araç patladı. Aynı günün akşamı bu konu hakkında medyaya yayın yasağı getirildi. Bu yüzden biz vatandaşlar, yayın yasağı gelmeden önce 46 kişinin hayatını kaybettiğini öğrenebildik sadece. Sosyal medyada dolaşan haberlere göre ise          150-200 civarında can kaybı var. Yasak getirildiğine göre sayının fazla olması çok mantıklı. İlginç olan şu ki... Haber yasağının üzerine FB-GS maçının denk gelmesi yasaklayanlar açısından iyi oldu. Pazar günü tüm gazeteler sadece derbinin haberleriyle doluydu. Bundan daha iyi gündem değiştiren bir olay olamazdı". 

   Haber yasağı, -en iyi niyetli yaklaşımla- halkı galeyana getirmemek için düşünülmüş olmalı. Bunu bir dereceye kadar anlayabilirim. Ya da "anlayabilirim" demeyeyim de... Anlamaya çalışırım. Fakat bu bir çözüm mü? Millet zaten çığırından çıkmışken, şiddet ülkemde kol gezerken bu tip yasaklarla nereye varılabilir? Bu satırları yazarken 19 yaşında bir FB taraftarının bıçaklanarak öldürüldüğünü öğrendim. Hadi bunun haberi de yasaklansın o zaman. Böyle böyle şiddet diner mi? Politik sorunlarımız çözülür mü? Ülke refaha mı ulaşır? Yoksa artık daha mı az insan ölür? Daha mı az patlar bombalar?

    Çıkamıyorum... Gerçekten içinden çıkamıyorum...