BUGÜNLERDE...

    İnanılmaz keyifsizim bugünlerde. Çok kişinin de benim gibi olduğunu biliyorum. Ülkeme dair pembe umutlar besleyemediğim gibi tüm insanlığın gidişatının da pek hayırlı olduğunu sanmıyorum. Düşünüyorum... Kötülük sahiden arttı mı? Yoksa kalabalıklaşan nüfus ile internet ve medya sayesinde her şeyi fazlaca öğrendiğimiz için mi kötü olaylar fazlalaşmış gibi geliyor bize? Tabii ki iyilik de insana dair, kötülük de... Kötülük hep vardı, hep var olacak. Ama sanki artık herkesin birbirine, dünyanın en ucundaki insana bile kolayca ulaşabilmesi sayesinde bulaşıcı mı oldu bu durum? Örneğin artık her türlü ideoloji mensuplarının kendilerine yandaş çekebilmeleri çok kolay. Internet bu anlamda gençler için en büyük tuzak. Yüz yüze bile gelmeye gerek yok, hayatından memnun olmayan gençleri belli vaatlerle, yakınlıklarla yanına çekmek çok kolay artık. Aşırı bilgi akışının olumsuz yönlerinden biri de artık her türlü olumsuz, acıtıcı, hatta vahşi görüntülere maruz kalıp bunları kanıksamak. Ya da hadi kanıksamıyorsun diyelim, en basiti moralin bozuluyor, enerjin düşüyor, depresif bir hal alıyorsun. Güzellikler ve iyiliklerden çok kötülükler paylaşılıyor çünkü. Eğilim her zaman kötüye, vahşete, üzüntüye yönelik. Sıkıntı sıkıntıyı, kötülük kötülüğü doğuruyor; böyle böyle uzayıp giden bir olumsuzluklar zinciri sarıyor tüm dünyayı. Hadi bizim çocuklarımız bir şekilde yırtacaklar diyelim. Ama artık onların çocuklarına ne kalacak insanlık adına? Bilmiyorum. Düşünmek bile istemiyorum. 
    Sosyal medya feci halde canımı sıkmaya başladı. Çok sevdiğim Instagram'da biraz fazla takipçisi olanların ya da ünlü isimlerin paylaşımlarının altına yazılan yorumlar kalitemizi o kadar belli ediyor ki... Bırak sinirlenmeyi, üzülüyorum. Twitter vahşi orman. O mecrada faal olmak için çelik gibi sinirlerinin olması lazım. Her an bir fikrin yüzünden hakarete uğrayabilirsin. Facebook desen ayrı alem. Bazen ana sayfa akışım tamamen hasta çocukların fotoğraflarından, paylaşılmaması gereken şiddette yaralı hayvanlardan ve "şuraya bir dua, bir temenni bırakıyorum, amin demezsen sen bilirsin, yandığının resmidir" türü paylaşımlardan oluşuyor. Bunları yapanlar tanıdığım insanlar bir de. Bakın kesinlikle yardımlaşmaya, yardım çağrısına karşı değilim. Yanlış anlaşılmasın çünkü yanlış anlamaya meyilliz son zamanlarda hepimiz. Benim de yardımlaşma yönünde paylaşımlarım oldu ama hiçbirini doğruluğundan ve güncelliğinden emin olmadan paylaşmadım. Yahu biraz araştırın, bir bakın yardım çağrınızın geçerliliği var mı? Örneğin ilik nakli bekleyen bir çocukcağızın duyurusunu paylaşıyor biri. Diğeri de ondan görüp paylaşıyor. Oysa ki o çocukcağız aylar önce vefat etmiş. Vefat etmiş bir çocukcağızı tekrar tekrar gündeme getirmek daha fena bir olay değil mi? Ya da biri kayıp diyelim. Bulunduktan sonra bile aynı paylaşımlar devam ediyor. Sen gerçekten bu olaya üzüldüysen, bu olayı takip ediyorsan kişinin bulunduğunu da bilmen gerekir mesela. Fakat bırak araştırmayı, paylaştıkları şeyin tarihine bile bakmıyorlar. Ben bir ara her gördüğüm de "Bilmemkimcim bu çocuk bulundu, bu çocuk için para toplandı, bu çocuk vefat etti" diye üşenmeden yazıyordum. Ama artık yıldım. Bir de işin şu yönü var. Siz yardım bekleyenlerin duyurularını vicdani duygularla dayanamayıp paylaşıyorsunuz da o kişi için ne yapıyorsunuz? İlik nakli için gidip donör oldunuz mu? Kan verdiniz mi? Maddi yardımda bulundunuz mu?  Ben paylaştım, üzerime düşeni yaptım mantığı nedir Allah aşkına? Zannedilmesin ki ben lay lay lom yaşayan bir insanım, yardımlaşmaya karşıyım, duyarsızım. Duyarsız olsaydım bunca yoksunluk, yoksulluk, mutsuzluk karşısında kendimi hasta gibi, çaresiz gibi hissetmezdim. Elimden geldiği kadarıyla tanıdığım ya da tanımadığım insanlara yardım etmeye çalışıyorum. Ama bunu sessiz yapıyorum. Anlatabildim mi? İsteyen yapar. İlgilenmediği, sadece o an acıdığı için 
ya da kendi başına gelmesinden korktuğu için etkilendiği gereksiz paylaşımlarla üzerinden yükü atmaya çalışmaz. "Elimden geldiği kadarıyla" dedim ya az önce... 
İşte milletin paylaştığı tüm o geçerliliği olmayan, yalan yanlış paylaşımlar beni yine de elimden geleni yapamamışım gibi hissettiriyor, moralimi alt üst ediyor. Internette, medyada, öyle bir gereksiz bilgi akışı var ki -çoğunun gerçekliğinden emin değiliz ve bu da ayrı bir paranoyaya sürüklüyor- dünyayı keşmekeşe sürüklemekten başka bir işe yaramıyor. 
    İçimde çok şey var ama anlatamıyorum. Tıpkı benim gibi kapana kısılmış gibi hissedenler olduğunu çok biliyorum. Ben ki aptalcasına umutlu bir insanımdır ama bir süredir önce kendi topraklarımızda maruz kaldığımız huzursuzluklar, sonra dünyanın gidişatı, savaşlar, kötü niyetli insanlar, aptal insanlar, belli ideolojilere körü körüne bağlı insanlar benim bile dengemi bozuyor. Bu umutsuz halimin uzun sürmemesi lazım. Yoksa ben ben olmaktan çıkacağım. 
    Tam da bu duygular içerisindeyken denk gelen, duygularıma tercüman olan, az önce okuduğum Hakan Günday satırlarını paylaşıp konuyu kapamak istiyorum. Allah hepimize huzur versin, akıl sağlığı versin. Dilerim ki hepimizi iyi insanlarla karşılaştırsın.

    "...teknoloji sayesinde yaygınlaşan küresel iletişimin, insanın insandan nefret etmesine neden olacağı sezgisini yazmadı. Belki insan, sosyal bir hayvandı. Ama sanıldığı kadar da sosyal değildi. ...insan kesinlikle enternasyonal bir hayvan değildi. İnsan topluluklarının birbirine bu denli yaklaşmasının en şiddetli sonucu, uluslararası suç örgütleriydi. Bulgaristan'dan kaçırılan çocuklar Lüksemburg'da büyüyor, Mozambik'ten çalınan gözler Kanada'da görüyor, Sibirya'da açan çiçkler Türkiye'de soluyordu. Bu yüzden insanın sosyalliğinin bir sınırı vardı. O sınır aşıldığında, iletişim kuran taraflardan biri mutlaka zarar görüyordu."
                                                                                             (Hakan Günday - AZİL)