tag:blogger.com,1999:blog-5925610165971859882024-03-18T18:13:25.519+03:00Sezer Eser PerkerKlio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.comBlogger611125tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-29033447308082572782024-01-05T13:20:00.004+03:002024-01-15T14:03:32.314+03:00JISBAR İSTANBUL'DA...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;">Hazır hafta sonu yaklaşırken renkli mi renkli, sizi gündemin ağırlığından uzaklaştıracak bir sergi tavsiyesiyle buradayım efendim. "Jisbar İstanbul'da"... Ve Taş Konak'ta... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNyppYakiPK3QzWrj7B-WknkztLze-RORoR8HLBEA7q5AKRUybJGQH3BEC2qo-x_mwJ7MX7iuNW0NfJEI7Ri1JjoQfycqpT7727lPLONAQjHCgDaDn83iLvrTVtDcr0zHWXJOBDLpW8C9_vToB7OP44IMEWib-YKvU9KLceJfZlG25qbshca0kBcY6DAis/s2000/c6679db3-e1b0-48ce-9ae9-2f5b29a74171.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNyppYakiPK3QzWrj7B-WknkztLze-RORoR8HLBEA7q5AKRUybJGQH3BEC2qo-x_mwJ7MX7iuNW0NfJEI7Ri1JjoQfycqpT7727lPLONAQjHCgDaDn83iLvrTVtDcr0zHWXJOBDLpW8C9_vToB7OP44IMEWib-YKvU9KLceJfZlG25qbshca0kBcY6DAis/w300-h400/c6679db3-e1b0-48ce-9ae9-2f5b29a74171.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fransız sanatçı Jisbar'ın eserleri geçtiğimiz kasım ayının başında Kalyon Kültür / Taş Konak'ta izleyiciyle buluştu. Ben de tam o günlerde gezip görmüştüm ancak şimdi yazma fırsatı bulabildim. Kuratörlüğünü sevgili dostum Aslı Bora'nın yaptığı sergiyi kaçırmayın derim. 14 Şubat'a kadar meraklısını bekliyor olacak. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggTc_xjLfgGTyoVGzedLaI5pu1xxiOVq0mZEtXIhwUvR7l7g9-Xw92P-MW8cThka9_gqPr4vpJYH0znqeK4meYSptFsNSKiBRQpab1vEMnkGsFMkZH5z8iyKpKGFyLE2LR6QL3qOAF7rR0KMoZBt-3biUIEUObSTSsvPLuY7RrRTfEIPN1Z_YMPz6TEAdh/s1848/8041d114-4c36-4dff-9eb3-d0e15acb2b2b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1848" data-original-width="1477" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggTc_xjLfgGTyoVGzedLaI5pu1xxiOVq0mZEtXIhwUvR7l7g9-Xw92P-MW8cThka9_gqPr4vpJYH0znqeK4meYSptFsNSKiBRQpab1vEMnkGsFMkZH5z8iyKpKGFyLE2LR6QL3qOAF7rR0KMoZBt-3biUIEUObSTSsvPLuY7RrRTfEIPN1Z_YMPz6TEAdh/w320-h400/8041d114-4c36-4dff-9eb3-d0e15acb2b2b.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Jisbar, sanat hayatına Paris sokaklarında graffiti yaparak başlamış. Anlamca bağdaştırması zor olan sokak sanatını ve pop sanatı eserlerinde birleştirerek kendine özgü bir tarz yaratmış. Eserlerinde sanat tarihinin ikonik figürlerini yorumlarken, onların nasıl popüler hale geldiğine vurgu yapmış. Sanatın metalaşmasını sorgulamış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Kimi zaman kendine ait deyişlerle, kimi zaman bilindik isimlere ait ünlü sözlerle ve simgelerle desteklemiş çalışmalarını. Her biri amaca hizmet eden destekler bunlar. Ve oldukça oyuncaklı bir etki yaratmaktalar. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIPlvdPtmJ75YB13YKMSNwLtwRFr3tvQ56TaILk9_K8rK4dejfq_4_c1G4pIa5wyMkNZbhxTE-SLpRhlQuV35MXaPDQTa73hWclBiLqfaCiqiaJx2eUm3Z9LcDFSMXkugcsxtw9YbLgkqf7fCMXp0xwJQFLTqEN-4pv3CKC-0fccCLS6pKKbvieXE4EkBm/s2000/34613bb1-ae8e-43ac-b7c2-76e19351b133.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIPlvdPtmJ75YB13YKMSNwLtwRFr3tvQ56TaILk9_K8rK4dejfq_4_c1G4pIa5wyMkNZbhxTE-SLpRhlQuV35MXaPDQTa73hWclBiLqfaCiqiaJx2eUm3Z9LcDFSMXkugcsxtw9YbLgkqf7fCMXp0xwJQFLTqEN-4pv3CKC-0fccCLS6pKKbvieXE4EkBm/w300-h400/34613bb1-ae8e-43ac-b7c2-76e19351b133.jpg" width="300" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: x-large; text-align: left;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Jisbar'ın çalışmalarının önünde uzun uzun kalıp her bir simgeyi yorumlamaya, her yazının üstlendiği görevin ne olduğu konusuna yoğunlaşırken çocukça bir heyecana kapılıyorsun. Yakaladığın her ayrıntı, dağarcığını yoklayarak ortaya çıkarmaya çalıştığın her bilgi, renklerle de birleşip tatlı bir sevinç yaratıyor. </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: x-large; text-align: left;"><br /></span></div></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="2048" height="604" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlMSRmbDfm-CpFhHirv2m2eQrEz_4X6aCQ-wYuVrwGkiBn5Fr5T8cI8vA18uFsSyQJTQI6ekUGkylVXwhJhY-CNnmOQwHmblKWOSaRXrecuWYJmrvYfOtkXOdfUb4ZsVDrV5Eqcwi1HzuMunqsHLS1TsR4yJW1wdYPRtzX2Ulj_Ws0I_38joVQM86GkgJg/w640-h604/d19272c5-d986-4194-866c-8105977c56ff.jpg" width="640" /></span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Buyurunuz Tony Montana... Efsane bir karakter mi? Evet öyle. Açgözlü müydü? Zenginlik onun için ne ifade ediyordu? Nereden geldi, nereye vardı? Tony'nin başının üzerine yerleştirilmiş "Parayı al ve kaç" kimin sözü? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ön plandaki Paul Getty'ye ait söz ne ifade ediyor? Pek çok eserinde "Sanat paradan daha değerlidir" yazan Jisbar haklı mı? Geçmişin ünlü sanatçıları Frida, Van Gogh, Monet, Manet, Matisse, Klimt... Bu isimler nasıl oldu da popüler kültürün birer parçası oldular? </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2n4FEkoBF29hr383caChPYEjVgvX6DlalLPhTkaBUgsDGYj3P0K1eoJQRVdbXXHV2o2fe2XTqveBPweymoVaqC4YBXvJFO6gyvj9WBak1RKBuGpOumTlpxzU5k6UALsvzo_BU_61iMGGajatNNN_C51P_eN6RhF9oEW08bcpuSyYaNY1i_kQVTjaB57n/s2000/5e65a967-4e68-4ce1-b5d2-a436406db6aa.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2n4FEkoBF29hr383caChPYEjVgvX6DlalLPhTkaBUgsDGYj3P0K1eoJQRVdbXXHV2o2fe2XTqveBPweymoVaqC4YBXvJFO6gyvj9WBak1RKBuGpOumTlpxzU5k6UALsvzo_BU_61iMGGajatNNN_C51P_eN6RhF9oEW08bcpuSyYaNY1i_kQVTjaB57n/w300-h400/5e65a967-4e68-4ce1-b5d2-a436406db6aa.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Jisbar kafasındakileri resme dökerken hep aynı sembolleri, sürükleyici öğeleri kullanmış ki bunlar yıldızlar, merdiven, taç, pırlanta, uçak, para gibi nesneler. Yani onun eserlerini tanımlayan şeyler. Eski yeni, maddi ve manevi, klasik ve popüler... Her biri çözülmeyi bekleyen birer bulmaca havasındaki kompozisyonlarda yerini bulmuş. </span><span style="font-family: times; font-size: large;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMmPlg7F07JUZTZZMwMdnYIC7tPEqmSikHe9Y3Mfz2wh85ugXh1qogH6KQU49bpCD0Y2n5H_M4QAxRtyEb0toQAULU4Ic9MYpqfVKt2YTj8ZLRV0XX5bOk8aMBGcj-JK2d7LZrTmljWkTE7_lCz5fioCtHGZIehTb3yMl4SdPnnk3KGBcj9_phA92bnWab/s2000/5eb6ea04-9400-459e-a1af-e527746a7dfc.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMmPlg7F07JUZTZZMwMdnYIC7tPEqmSikHe9Y3Mfz2wh85ugXh1qogH6KQU49bpCD0Y2n5H_M4QAxRtyEb0toQAULU4Ic9MYpqfVKt2YTj8ZLRV0XX5bOk8aMBGcj-JK2d7LZrTmljWkTE7_lCz5fioCtHGZIehTb3yMl4SdPnnk3KGBcj9_phA92bnWab/w300-h400/5eb6ea04-9400-459e-a1af-e527746a7dfc.jpg" width="300" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Sokak ve özgürlük deyince motosiklet. Tarihi bir mekânda düzenlenen sergiye en yakışanı Vespa. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Jisbar bu motosikleti ve kaskları açılış günü Kalyon Kültür için boyamış. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Her birini tek inceledim desem yalan olmaz. </span></div></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqWus7lJREH4KPbrAtXlLVh0RSrzqvEH-tBZm_pc4eOSLoq8rG4tS-0l2D7ha4ncxjKeuLMnB4VnPwlvNz2bUOeMwOZnFO3fkxNcMV_nqPjupRzDWDaf4Oz_NEgTL39yPaOQm6hviBQXuUIFcUwCHsActMDzs6aI9EZWPfHzCvs7qPwSnT76vhs8IO7WbP/s2000/94c4b67d-b99d-40a9-9d42-4b85563b205b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqWus7lJREH4KPbrAtXlLVh0RSrzqvEH-tBZm_pc4eOSLoq8rG4tS-0l2D7ha4ncxjKeuLMnB4VnPwlvNz2bUOeMwOZnFO3fkxNcMV_nqPjupRzDWDaf4Oz_NEgTL39yPaOQm6hviBQXuUIFcUwCHsActMDzs6aI9EZWPfHzCvs7qPwSnT76vhs8IO7WbP/w400-h300/94c4b67d-b99d-40a9-9d42-4b85563b205b.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGOM_qBoCHbrFpNEAxewgpAEgm_otYlh7pFuTvmkui6vMTJFlH2u4Tr0vct0JT32fzHOcRFD5rmfUTbaPnhQK-RLGVjm9sR08G6fxSRpGGoxjrCGmDRCE_PaOq6kWTq0XkGrXujw6OsX9yh5MPim-kS_8DT-AvRjGX2-IvHG84C1VjprXe6k_bd-c2nNg9/s2000/365b29ee-357d-49d9-86ce-50539d86941f.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGOM_qBoCHbrFpNEAxewgpAEgm_otYlh7pFuTvmkui6vMTJFlH2u4Tr0vct0JT32fzHOcRFD5rmfUTbaPnhQK-RLGVjm9sR08G6fxSRpGGoxjrCGmDRCE_PaOq6kWTq0XkGrXujw6OsX9yh5MPim-kS_8DT-AvRjGX2-IvHG84C1VjprXe6k_bd-c2nNg9/w640-h480/365b29ee-357d-49d9-86ce-50539d86941f.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kısacası bol anlamlı, çok renkli bir sergi bu. Dali'den Benjamin Franklin'e, Metallica'dan Tony Robbins'e, Banksy'den James Bond'a, Süperman'den Bugs Bunny'ye, Karl Lagerfeld'den Jane Birkin modeli meşhur çantaya kadar pek çok detay, pek çok iz Fransız sanatçının çalışmalarında. Daha çok şey anlatmak isterdim ancak yazıyı sergi kataloğuna döndürmek istemem:) İstanbul'da olanlar 14 Şubat'a kadar ücretsiz olarak gezebilirler. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="292" src="https://www.youtube.com/embed/CJZcyBoHAUs" width="351" youtube-src-id="CJZcyBoHAUs"></iframe></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Her şey para mı? Popüler olan mı daha makbul? Maddi olanın şekillendirdiği günümüzde karmaşa içinde bunalan ruhumuza, eserlerinde bir umut kapısı da açıyor Jisbar. Bir çalışmasında yer alan ve </span><span style="font-family: times; font-size: large;">Mahatma Gandhi'ye ait olan söz beni oldukça düşündürdü: "Gelecek bugün ne yaptığına bağlıdır".</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Her zaman hissettiğim ve söylediğim gibi, sanat olmasa hepten yanmışız.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-6903125271275306612023-12-30T03:35:00.001+03:002023-12-30T03:35:06.578+03:00YILIN SON AYINDA... <div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir hafta önce Orhun'un yemin törenine katılışımız ve bu sayede Samsun üzerinden Amasya'ya gerçekleştirdiğimiz küçük seyahat hakkında uzun ve keyifli bir yazı yazmıştım. Tam yayınlayacağım saatlerde sınır ötesi operasyonlarda yitirdiğimiz askerlerin haberini duydum. Ertesi gün de aynı haberleri aldık. Çok ama çok üzüldüm. Yazıyı yayınlamadığım gibi büyük bir kısmını sildim. Evet askerlik profesyonelleştiriliyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">İşinden 6 ay uzak kalmak istemeyenler, o süre içinde işini kaybetmek istemeyenler, kendini askerlik görevi konusunda yeterli görmeyenler, belirlenen ücreti denkleştirebilenler "bedelli askerlik" denen haktan yararlanabiliyorlar. Orhun'un da bu haktan yararlanmasını anne-baba olarak öncelikle biz istedik. Bir an önce görevini tamamlasın ve yoluna baksın dedik. Bunun bilincindeydik. O yüzden yemin töreninde ekstra bir duygusallığa girmedik. Herkes gibi temel eğitimi almıştı. Bedelli'nin artısı, temel eğitimden sonra kendi işine dönecek olmasıydı. Yani sürenin kısa oluşuydu. Sildiğim bölümlerde asıl işin profesyonel askerlerde olduğunu belirtip onlara sağlık, gayret, kuvvet dilemiştim. İlk kez gördüğüm yemin törenini ilgiyle ve çocukluğumun bayramlarında tanık olduğum askeri törenlerin hatıralarıyla izlediğimi belirtmiştim. Yani uzun uzun anlatsam da yazımda hiçbir coşma taşma yoktu. Yine de... En zor görevi yapan kesimin üzücü kaybı, kendi deneyimimize ve gözlemlerime dayanarak yazdığım yazıyı yayınlama isteğimi aldı götürdü. Konu çok derin. Bence askerliğin profesyonelleşmesi ya da neden "bedelli" askerliğin olduğunun sorgulanmasından önce, atanamayan öğretmenlerin polisliği tercih etmesi, "düzenli gelirim olur" diyen gençlerin sözleşmeli askerliğe geçmesi gibi konuları irdelemek gerekir. Daha ne diyeyim? Üzgünüm.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir hafta önce yazdığım söz konusu yazının silmediğim ikinci kısmını yayınlamak isterim. Zira içinde Amasya güzellemesi ve Samsun kısmında blog dostlarımdan biriyle tanışmamızın mutluluğu vardı. 2023'ü yazısız göndermek de istemedim. Sonuçta yeni derlemeyle tam da 2023 gibi hem hüzünlü hem keyifli, karmakarışık bir metin çıktı ortaya. 2024'ten daha huzurlu ve olaysız günler bekliyorum. Bunun da yazılarımıza tatlı tatlı sirayet etmesini diliyorum. Az önce yazdıklarım üst kısımda, daha önce yazdıklarımın yarısı alt kısımda:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">O halde buyurunuz efendim!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;">***</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> "Yemin töreni sayesinde ben de Amasya'yı 16 sene sonra tekrar görme fırsatı buldum. Samsun'dan daha fazla sayıda uçuş olduğu için Merzifon'dan değil Samsun'dan gidip gelmeyi tercih ettik. Bir gece Amasya'da bir gece Samsun'da kaldık. Samsun'a indiğimizde bizi blog dostum Sevgili Buraneros karşıladı. Onun şahane yazılarında Amasya'da askerlik yaptığı günleri ilgiyle okumuştum ve ne ilginçtir ki Orhun'a da Amasya denk geldi:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bunu ta geçen sene sonu öğrendiğimde kendisine bahsetmiştim ve o da sağ olsun "gelince haberim olsun" demişti. Senelerdir bazı blog dostlarımla İstanbul'da ya da şehir dışında, hâttâ ülke dışında yüz yüze tanıştığım oldu. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><span>Eşim de alıştı bu duruma, benim arkadaşlarımla benden daha fazla sohbete muhabbete girdi:) Bu mecrayı çok sevdiğimi defalarca belirttim. Burası sayesinde tanıştığım hiç kimseden tahminim dışında bir davranış görmedim, her birini çok sevdim. </span>Hali hazırda blog yazısı yazmadığı halde görüştüğüm dostlarım var. Hem de dünyanın çok farklı köşelerinde. Sevgili Buraneros da hayatımıza sevgiyle giren dostlar arasında. Geleceğimizin haberini verdiğimde o kadar sıcak ve içten karşılayıp heyecanla planlar yaptı ki içinde bulunduğumuz tuhaf zamanların karamsarlığına inat ışık oldu. Kendimi insanlardan uzak tuttuğum, zorlayarak harekete geçme gayreti gösterdiğim bir dönemde her düşündüğümü yeniden sorgulamamı sağladı. Samsun'daki tüm saatlerimizi onunla, kendisi gibi samimi ve nazik kardeşiyle ve en sevdiği kadınla geçirdik:) Koşturmacalı seyahatimiz içinde bu saatler aslında fazla değildi, tadı damağımızda kaldı ancak inanın dolu doluydu. Kendisi benden önce, o şahane tarzıyla anlatmış. Ben bu yazının üzerine çıkabileceğimi sanmıyorum. Tanımayan veya okumayanlar için, beni duygulandıran yazısını buraya ekliyorum: <a href="https://laparagas.blogspot.com/2023/12/hakkatten-rak-ictik.html">La Paragas</a> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Şunu tüm kalbimle söylüyorum ki samimi ve nazik misafirperverlikleri için minnettarız, dostlukları için mutluyuz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Şimdi iyisi mi ufak ufak o iki günden bahsedeyim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Efendim, daha önce ne ben, ne eşim, ne annem (yanımızda annem de vardı) Samsun'a gitmemiştik. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Gönül isterdi ki hazır gelmişken bu güzel şehre birkaç günümüzü ayıralım. Ancak iş yoğunluğu buna izin vermedi. Hevesimizi bir başka bahara bırakıp mevcut saatlerimizin keyfini çıkardık. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sabahın erken saatlerinde indik Samsun'a. Çarşamba havaalanı miniminnacık bir havaalanı. Çok severim böylesini. Her şey yürüyerek halledilecek kadar kolay. Üstelik bu kez bizi bir dost karşıladı. Hemen alıp meşhur Samsun pidesini tatmaya götürdü. Önceden söylediği için uçakta kahvaltı almamıştık:) Leziz pidelerimizi yerken hem sohbet ettik, hem erken saatlerin mahmurluğunu atmaya çalıştık. Amasya'ya geçeceğimiz için, bir de annemin dinlenmesi adına muhabbete ertesi güne kadar ara verip, önceden kiraladığımız arabayı alarak yola koyulduk. Burada bir parantez açacağım. Bizde birkaç senedir araba yok. Arada bir kiralıyoruz. Aynı firmadan İstanbul'da gördüğümüz ilgi, özen vs. ile bir başka şehirde gördüklerimiz arasında dağlar kadar fark var. Biz İstanbul'da ne yaşıyoruz? Yaşıyor muyuz? Hiç bilmiyorum. Samsun'da karşılaştığımız nezaket ve arabanın temizliği, kontrolü, ufak tefek eşantiyonlar gibi aslında talep etmeden olması gereken her özenli hareket bizi bir an afallattı:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Başka şehirlerde de oluyor bu. Her alanda. Gerçekten yazık biz İstanbul'da yaşayanlara. Bir şey daha aklıma geldi. Askerde herkes birbirine "Nerelisin?" diye soruyor tabii. Orhun hiç sormaz, hiç umursamaz, öğrense de aklında tutamaz. Çok sıkılmıştı bu durumdan. Bir de ona "İstanbullu olamazsın, nerelisin?" diye ısrar ediyorlarmış:) Kütüğü İstanbul Adalar. Benim anne tarafım kaç nesil İstanbullu. Çünkü zamanında Kırım'dan gelmişler. Eşimin baba tarafı da tamamen aynı şekilde. Babam Bursa'lı, eşimin annesi Tekirdağlı ama onlar da İstanbul doğumlular. Yani hissimiz tamamen İstanbul. Askerde Orhun'a "Trakyalısın o zaman" demişler:) Annenin hükmü yok bu arada. Neden Bursa değil o zaman? Neyse... Bu da ayrı konu. Sözün özü İstanbullu olmak diye bir şey kalmadı insanların gözünde. Bu bakış da bu şehri bambaşka bir hâle getirdi. Üzücü. Hem bu şehirden gidesim var, hem "Niye gidip de değerini bilmeyenlere bırakayım" duygusu var. En iyisi arada şehir dışına çıkıp bir hava alıp gelmek ve İstanbul'da çarpışmak için enerji toplamak sanırım.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yine konuyu dağıttım. Affola. Amasya'dan devam... Amasya'da annemi otele bırakıp biz gezecektik ancak az önce anlattığım gibi, kışlanın yerini görelim fikri planlarımızı alt üst etti. Akşam üzeri Orhun'u görme saatine kadar yakınlardaki bir kafede geçirdik zamanımızı. Seneler önce geldiğimde böyle havalı kafeler yoktu. Şehri tepeden, manzaraya tamamen hakim bir noktadan görmemiştim. Kafenin şehir manzarası bu seyahatin artılarından biri oldu. "O müze şurada, bizim otel burada, Amasya Genelgesi'nin görüşüldüğü bina ne tarafta, ne güzel stadyumu varmış" diye diye izledik. Hava serin ama güneşliydi, görüş açıktı. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6xHa0QxogNhSm-YxkANU0paZwVMEZ7oVCE_A67MpRinKZoNoGceigwHG0J4ai2Wz3tX4KExqzAGJRHFjXDbD1U_zZVfYYjN6SB59bDwcGDtnlOLmMCVX1PdAfjUa4C1wo-UoPcDPrOH8St9_43An_kFfRzyyP8fkCDjzmVEdiDVUcHgLIPu6BV635ZkwI/s1537/b9ae9a64-a6fb-4898-a80c-4c532660a74d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1537" data-original-width="1124" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6xHa0QxogNhSm-YxkANU0paZwVMEZ7oVCE_A67MpRinKZoNoGceigwHG0J4ai2Wz3tX4KExqzAGJRHFjXDbD1U_zZVfYYjN6SB59bDwcGDtnlOLmMCVX1PdAfjUa4C1wo-UoPcDPrOH8St9_43An_kFfRzyyP8fkCDjzmVEdiDVUcHgLIPu6BV635ZkwI/w468-h640/b9ae9a64-a6fb-4898-a80c-4c532660a74d.jpg" width="468" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Amasya yüzölçümüyle küçük ama tarihiyle, coğrafyasıyla dolu dolu bir şehir. Hitit, Frigler, İskitler, Pers, Pontus, Roma, Bizans geçmişinin yanı sıra Danişmend-Selçuklu hakimiyeti ve Moğol-İlhanlı dönemini yaşamış; gönüllü olarak Osmanlı'ya geçmiş; "Şehzadeler Şehri" ünvanını almış bir kent. Şehrin ulusal kurtuluş mücadelemizdeki yeri de malûm. İlk kez Ulusal Egemenlikten bahsedilen Amasya Genelgesi, Atatürk tarafından burada hazırlandı </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">ve ilan edildi. Milleti kurtaracak olanın kendi azmi ve kararlılığı olduğu dile getirildi. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-ZqgbGMvoRQsbPRsv2X-P86x6JdVQSC_AGPvixGAPpjoVkPRpqhoO3xJHQUw6hq1CVTIuz2bCBYqQI2LWQW6NOjJK5MHD60WhycAdLedpBDlOKVD-HAkVbZGAJMc_8FQyLBKtQp2eAfXTT1c2hi0FtfKYXu3OTEoSrAbnkuCrfU6PwCkGAkVCDPH_R3Ze/s2000/938b6e9b-9e9a-434a-b7a3-c04990d5850b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-ZqgbGMvoRQsbPRsv2X-P86x6JdVQSC_AGPvixGAPpjoVkPRpqhoO3xJHQUw6hq1CVTIuz2bCBYqQI2LWQW6NOjJK5MHD60WhycAdLedpBDlOKVD-HAkVbZGAJMc_8FQyLBKtQp2eAfXTT1c2hi0FtfKYXu3OTEoSrAbnkuCrfU6PwCkGAkVCDPH_R3Ze/w480-h640/938b6e9b-9e9a-434a-b7a3-c04990d5850b.jpg" width="480" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ancak akşam yemeğinden sonra Amasya şehrinin ortasından geçen Yeşilırmak kenarında yürüyüş yapma fırsatı bulduk. Yemek konusuna parantez açayım. Bence şehirde yerel mutfak konusunda fazla seçenek yok. Seneler önce nehir kıyısında yerel yemekler yapan, turistler tarafından tercih edilen restoranda yemiştik ve hijyen açısından olumsuz tecrübe yaşamıştık. Bu yüzden, aradan seneler geçmiş olsa da aynı yeri istemedim. Yine nehir kıyısında eski bir konakta hizmet veren, internet puanı yüksek mantıcıyı tercih ettik. Oraya ait bir tat olsun diye, mantıların yanında baklalı sarmayı da sipariş ettik. Temiz pak, hoş bir işletmeydi. Yemekten sonra nehir kıyısında yürüdük. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bu kez şehri daha ışıklı, daha büyümüş buldum. Gece manzarası o zaman da etkileyiciydi, hâlâ öyle olduğunu gördüm. Yürüme yollarına yeni heykeller eklenmiş. Selfie çeken şehzadenin fotoğrafını çekmedim, Amasyalı coğrafyacı Strabon'u tercih ettim. Küçücük Amasya'nın öyle geniş bir tarihi geçmişi var ki turist konumundaki herkes kendine yakın bulduğu şahsiyetlerin heykelleri önünde fotoğraf makinesine sarılıyordu. Kimi Ferhat ve Şirin çiftiyle, kimi şehzadelerle, kimi Strabon'la daha fazla vakit geçiriyordu. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg40ioq2y2iHsT4r9m1hkdy_9RLUMwek15n8PiGZsNjqef0DRhx8dtL3qwsYbpcGLOhtemzCIPyM6E4QVOXd_4e-lxyyc3smHe1YCKSLu5LNgeWtqN7T33BZpQjIylpWeot36fx9qSoDSAKu7a93fdh8QV8CHn2djzSVYNuRot1R8DQcodwAnOze1H2Rpcd/s2000/988e12e6-67d7-47ad-8988-a2248a9628c7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg40ioq2y2iHsT4r9m1hkdy_9RLUMwek15n8PiGZsNjqef0DRhx8dtL3qwsYbpcGLOhtemzCIPyM6E4QVOXd_4e-lxyyc3smHe1YCKSLu5LNgeWtqN7T33BZpQjIylpWeot36fx9qSoDSAKu7a93fdh8QV8CHn2djzSVYNuRot1R8DQcodwAnOze1H2Rpcd/w300-h400/988e12e6-67d7-47ad-8988-a2248a9628c7.jpg" width="300" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pontus Kralları'nın kaya mezarları (M.Ö 333-26) ve gölgesi Yeşilırmak'a düşen Osmanlı dönemi Yalıboyu Evleri ise herkes için etkileyiciydi. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUshbUvwwW87ztyVjBdSOqpazR6AYZuookeIcE-1w_6IzBr7B3Ynkc-X10rP_1JUCVn5Svf7wP8GOvHQf8-Pu0QAWnkTP6jfYY5TSkDuHtYZ_Q1AiwuogTU0KUSxQK4kgeWp4S-aM6Wjwj355U8Lv49vyHQToiQEgbqG1pSsLdRKNN1uioH3VOKe2x0Xpy/s2000/04680c38-e79c-4468-a2c5-31588cbeb632.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUshbUvwwW87ztyVjBdSOqpazR6AYZuookeIcE-1w_6IzBr7B3Ynkc-X10rP_1JUCVn5Svf7wP8GOvHQf8-Pu0QAWnkTP6jfYY5TSkDuHtYZ_Q1AiwuogTU0KUSxQK4kgeWp4S-aM6Wjwj355U8Lv49vyHQToiQEgbqG1pSsLdRKNN1uioH3VOKe2x0Xpy/w480-h640/04680c38-e79c-4468-a2c5-31588cbeb632.jpg" width="480" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu şehrin gece manzarası dünya çapında bir değer. Muhakkak gidip görülmesi gereken, yaşanması gereken bir deneyim. Benim fotoğraflarım bu güzelliği anlatma konusunda yetersiz kalıyor. İnternetteki profesyonel çalışmaları şiddetle tavsiye ederim. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj22j4cu-7mHBK8nyFPE8PfiO4tqS8QZXyQ-OTMuMWyeY_U7iAkzZ7u0_Z-LfgAhtU_X8AZG86TopNw5GBadDXDzy8HYWYDB1qZ-ZSmWzVcerGOPfqO92SkwkoxsrMi4Xz3_mMe0JZVuDQEZGODHQGxp4YF8MBa4Msoc8WbeVDiW9p2hes7qvEFmr2oyHR2/s2000/a1e97d22-481b-4585-b998-d0634a2b7462.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj22j4cu-7mHBK8nyFPE8PfiO4tqS8QZXyQ-OTMuMWyeY_U7iAkzZ7u0_Z-LfgAhtU_X8AZG86TopNw5GBadDXDzy8HYWYDB1qZ-ZSmWzVcerGOPfqO92SkwkoxsrMi4Xz3_mMe0JZVuDQEZGODHQGxp4YF8MBa4Msoc8WbeVDiW9p2hes7qvEFmr2oyHR2/w480-h640/a1e97d22-481b-4585-b998-d0634a2b7462.jpg" width="480" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMg5ZpNZPoeueOLEonEjqrUYtw4Lu-zwHXKNa609cX_0NcWxQXyA4tZU18sTsPJJdCEMU3Uwdgwa90SkIyQxNhPWQNLpE5c8xvHwk5XJp0hCQX-0mR2XjhBchznqLXyDJ9iXq3PCGSw0XEP-gHbm3CyJMsBNRITexp4juql9eymr7yvvum4K96v7IVZwyB/s2048/83888b12-a6d8-434e-b710-db2e9e2b6bed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1906" data-original-width="2048" height="373" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMg5ZpNZPoeueOLEonEjqrUYtw4Lu-zwHXKNa609cX_0NcWxQXyA4tZU18sTsPJJdCEMU3Uwdgwa90SkIyQxNhPWQNLpE5c8xvHwk5XJp0hCQX-0mR2XjhBchznqLXyDJ9iXq3PCGSw0XEP-gHbm3CyJMsBNRITexp4juql9eymr7yvvum4K96v7IVZwyB/w400-h373/83888b12-a6d8-434e-b710-db2e9e2b6bed.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: x-large;"> </span><span style="font-family: times; font-size: large;"> Nehir kıyısı güzel fakat arkasındaki ara sokaklarda vakit geçirmek de ayrı keyif. </span></div><span style="font-family: times;"><div class="separator" style="clear: both; font-size: xx-large; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP33Kmh3_W94UNJ1vGNrBpvDGZIPA-kWotS4Hmjo7zyznMw6_bTUyN9cPVZgej92hAFF6ATKy-xUq6E3lAQVUH1JUCcIzHgFOBq9p-mwczPMXcqLnk4JZZR8lcdPxsiUC5H0ZsLywEAF8_uSri5czLTiqpzZfQjGbq5KsovHXaj-H5cS3YrZ_XZIUCc25c/s2000/782a005b-3c19-46af-841e-382506f93951.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP33Kmh3_W94UNJ1vGNrBpvDGZIPA-kWotS4Hmjo7zyznMw6_bTUyN9cPVZgej92hAFF6ATKy-xUq6E3lAQVUH1JUCcIzHgFOBq9p-mwczPMXcqLnk4JZZR8lcdPxsiUC5H0ZsLywEAF8_uSri5czLTiqpzZfQjGbq5KsovHXaj-H5cS3YrZ_XZIUCc25c/w480-h640/782a005b-3c19-46af-841e-382506f93951.jpg" width="480" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Serin havadaki yürüyüşü nehrin üzerindeki tekne-kafede sıcak salep içerek sonlandırmak istedik ancak salep tükendiği için hevesimiz kursağımızda kaldı. Zira yemin töreni için şehre gelen asker ailelerinin nüfusu arttırdığı bir gündeydik. Eğitim Tugayı'nın varlığı belli ki Amasya'nın ekonomisini belirleyen etkenlerden biri. Hem askere yemek, malzeme vs. karşılamak açısından, hem de her ay tekrarlanan yemin töreninin turist sayısını arttırması açısından yerli halk üzerindeki etkisi büyük. Tören başlamadan önce ve bittikten sonra kışlaya sıra sıra gelip giden taksilerin de haddi hesabı yoktu. Bir üniversitesi de olan şehir belli ki küçük ama tekdüze değil; vadide yer alması nedeniyle klostrofobik duyguları akla getiriyor ancak sıkışıp kalmış gibi değil, aksine hareketli. Zaten sevdiğim bir kentti, askerlik sebebiyle kişisel tarihimizde anlamlı bir şekilde de yer almış oldu. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Amasya'daki ikinci günümüzün asıl konusu yemin töreniydi. Törenin ardından askerlerin dağılmasını beklemek, kalabalık otoparktan çıkmaya çalışmak derken vakit öğle sonrasını bulmuştu. Ufak bir yemek molasının ardından tekrar Samsun'a doğru yola çıktık. Yaklaşık bir buçuk saatlik yolculuğu da ekleyince ancak akşama doğru kente varabildik. İki gündür iyice yorulan anneannemizi otele bırakıp ufak tefek birkaç işi hallettikten sonra, kararlaştırdığımız saatte Sevgili Buraneros ve onun en sevdiği kadınla buluştuk:) Hoş sohbetin eşlik ettiği masamızda aralıksız konuşarak geçirilen her saatin tadı damağımızda kaldı. Bir başka zaman, belki bu kez İstanbul'da tekrarını dileyerek ayrıldık restorandan. Ortak zevklerde, ortak konularda buluşmak o kadar keyifli ki yeni dostlarımız bizi otelimize biraz farklı yoldan götürerek Samsun'un ilk apartmanını gösterdiklerinde inanılmaz mutlu oldum. Çiftimizin kadın olanı apartmanın kapısını yoklayıp açık olduğunu anlayınca o ayrı sevindi, ben ayrı sevindim:) Amaç apartmanın girişindeki duvar resimlerini göstermekti. Eski apartmanların tarihiyle ilgilenenlerin kayıtlarına girmiş Kefeli Apartmanı'ydı burası. Tabii ki ilgimi çekiyordu ve yeni tanışmış olsak da bunu anlayan dostlarla olmak bir nimetti. Hayat böylesi sürprizlerle güzeldi. Sabahın çok erken saatlerinde başlayan, tören heyecanıyla devam eden ve iki şehir arasında bölünen, aslında oldukça yorucu geçen günümüz şahane sonlanmıştı. Ah! Unutuyordum! Son anda girilen eski pastaneyi, dükkân kapanmadan önce midelere indirilen keşkülleri atlamamalıyım:) Samsun'un aklımda olan müzelerini görecek vakti bulamasak da, Kurtuluş Savaşı'nın başlangıcını simgeleyen Atatürk heykeline ancak odamızın penceresinden baksak da, Atakum'a gidemesek de bu şehirde geçirdiğimiz vakit oldukça değerliydi. Aklımızdakileri bir başka zamana erteleyip dostlarımızla vedalaştığımız gecenin sabahında çok erken saatlerde İstanbul'a dönüş için yola çıktık. Bu yılı anlamlı bir seyahatle sonlandırmış olduk. Şimdi gelsin bakalım 2024. Dostlukla, muhabbetle, sonu güzelliklere varan yollarla, huzurla ve sağlıkla..." </span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;">***</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Herkese gönlünce bir yıl diliyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-85324859504607145192023-11-24T17:18:00.001+03:002023-11-24T17:18:06.020+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Of! Yine burayı ihmâl dönemi yaşadım. Son bir senedir öyle bir ruh halindeyim ki her şey için kendimi zorluyorum. E haliyle yazmak için de zorluyorum. Oysa yazmak istiyorum. Bence insan gelişiminin doğal gidişatı içinde, bu yaşlarda yaşanması gereken huzursuzluğu, sorgulamayı, hassasiyeti ve sıkça da öfkeyi yaşıyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bazen sadece yere uzanıp yüzükoyun yatmak istiyorum:) Çok saçma. Fakat eminim psikoloji biliminde bunun bir karşılığı var. Tüm bunların farkında olduğuma göre bir yolunu bulup atlatacağım. Hazır birkaç gündür iyi hissediyorken geçtim bilgisayarın başına. Zira olumsuz şeylerden bahsetmek istemiyorum. Herkesin sıkıntısı kendine yetiyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Orhun'um, canımın içi oğlum şu an askerde. Sıkıntımın bu olduğu düşünülmesin. Bu konuda rahatız şükür. Bir aylık temel eğitimi alıyor sadece. Yapılması, aşılması gereken bir aşama bu. Kendisi de aynı düşüncede. Yaşadığım deneyim yanıma kâr kafasında. Her gün arıyor (tuşlu telefonla) enteresan şeyler anlatıyor tabii. İnanın ben de burada anlatmak ve derin analizler yapmak isterdim ama ne onun özeline dokunmuş olayım, ne insanımız hakkında yoruma gireyim:) Yani bir de çocuğumu övmüş olmayayım:) Vallahi ukalalık yapmıyorum, hem kendi düzenimizde hem genel anlayışta ilginç aydınlanmalar içindeyiz. Bilhassa Orhun. Ve bu onun açısından çok önemli. İfade etmekte zorlanıyorum. Bunun için karşılıklı sohbet lâzım. Durum şu ki bu dönemi de hayırlısıyla atlatmak için sabırla bekliyorum. Son 7-8 senedir sabırla atlatmam gereken çok şey oldu (şükür bu en hafifi) ve benim gibi sabırsız biri iyi yola geldi. Ya da gelmedi bilemiyorum. Belki yaşadığım öfkenin, huzursuzluğun sebebi onlardı. Sağlığımı dahi etkilediler. Neyse... Çözeceğim. Askerlik konusunu da şöyle kapayayım. Bedelli gidecekler varsa bana yazsın, giderken ne götürmeleri vs. konusunda yardımcı olabilirim:) Öncesinde öyle çok yazı okudum, video izledim ve her şeyin anlatılanlarla birebir örtüşmediğini, kesin beyanlarda bulunulmaması gerektiğini anladım ki çok iyi fikir verebilirim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Birkaç gündür daha iyi hissediyorum diyorum ya? Bunun sebebi güneşin yay burcuna geçmesi midir acaba? :) İnanırsınız, inanmazsınız, yay burcunun temsil ettiklerinden biri iyimserliktir. Burcum da yay. Bu ay doğum günüm var. Dilerim güneşin yay döngüsü herkese iyi gelsin. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Eşimin doğum günü hediyesinden bahsedeyim, "Hani bunalımdaydın?" deyin. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_rkbA6nWFRprT-2QnRK7SXIHav-Nap6-f7AyFYo4pfWL1_sItxaE40ioHXVj3icapkvsIj-iSJqc-qPv8WujFXM01bBq6rYe3Rtu-ZIPyLahukCUUUiAPbJdpHIRijDFHT3Io_XWlQa8SXJojh7BiNpKRk5PZlP_Cua4W4_KKW76Rt8CUEkX5Kicufy-r/s2000/1d7fe385-4b1a-49bd-ba65-77f696d849ab.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_rkbA6nWFRprT-2QnRK7SXIHav-Nap6-f7AyFYo4pfWL1_sItxaE40ioHXVj3icapkvsIj-iSJqc-qPv8WujFXM01bBq6rYe3Rtu-ZIPyLahukCUUUiAPbJdpHIRijDFHT3Io_XWlQa8SXJojh7BiNpKRk5PZlP_Cua4W4_KKW76Rt8CUEkX5Kicufy-r/w300-h400/1d7fe385-4b1a-49bd-ba65-77f696d849ab.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bende en eskisi 18 yıllık olmak üzere birkaç dövme var. Son yılların popülaritesine kapılmış değilim yani. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir süredir Pucca ve Garu dövmesi aklımdaydı. Eşim de hediye olsun deyip duruyordu. Dün keyfim yerine gelmişken yaptırdım. Çok tatlı oldu. Dövmeci arkadaş, dışarıdan rahat görünsün diyerek "Şu tarafa yapalım" deyip durdu. Oysa ben kendi keyfime yaptırıyorum, başkasının görüp görmemesi umurumda değil. Ve aslında dövmeci bu tip şeylere karışmaz. Her neyse... Asimetrik bir açıda, kendi görüşüme uygun şekilde uygulattım ve pek mutluyum. Orhun ilkokula giderken her sabah çıkmadan önce, kahvaltı yaparken çizgi film seyrederdik. Bunlardan biri de Pucca ve Garu'ydu. Dövmem bana hem o günleri hatırlatıyor, hem de takıntılı aşık Pucca'yı seviyorum:) Zorla Garu'yu öpmeye çalışması, ninja eğitimi alan Garu'nun da sert tavırlarından ödün vermemek için şekilden şekile girmesi çok hoşuma gidiyor:) 50.yaşıma girerken şirin bir ayrıntı oldu bu. Dolu dolu 49 bu arada. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bu sene 49 diyeceğim, seneye 50 olacak:) <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOZ6ieKO0i_BrqWBRRjBQBWpdmRhsYnF20RufUeYwVYv6IF94wMA6MnBa8yzyJYcfLkE0FgfWK15aF_m_WG-G40nhvM4p4KPUBSAMd84XIzTm0pHlz2uDkX57FdzEX_ls2zyF0pyYr2C2b8NbMfqkgpLxW66TWiR5bkFOfkHLvkuCOSXi7hSt2fDarvMOF/s896/0fd005f6-c8cf-4c79-a7ba-1b039f0e19da.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="896" data-original-width="768" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOZ6ieKO0i_BrqWBRRjBQBWpdmRhsYnF20RufUeYwVYv6IF94wMA6MnBa8yzyJYcfLkE0FgfWK15aF_m_WG-G40nhvM4p4KPUBSAMd84XIzTm0pHlz2uDkX57FdzEX_ls2zyF0pyYr2C2b8NbMfqkgpLxW66TWiR5bkFOfkHLvkuCOSXi7hSt2fDarvMOF/w343-h400/0fd005f6-c8cf-4c79-a7ba-1b039f0e19da.jpg" width="343" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Orhun askere gitmeden önce, onun da boş vakti varken bir Tokyo gezimiz oldu. Fırsat bulup yazamadım. Düşünüyorum da bu sene iyi gezmişim. 2023 yılı, müthiş kafa dinlendiren bir Eskişehir seyahatiyle başlamıştı. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ne mutlu ki devamı geldi. Salgın nedeniyle kapandığımız günlerin acısını çıkarmaya çalıştık bu yıl. Yazmadığım, anlatmadığım seyahatlerim var. Anlatmak zorundaymışım gibi konuşuyorum belki ama kendim seyahat yazılarını ve kitaplarını sevdiğim ve faydalandığım için aynı şekilde aktarmak istiyorum. Artık internet var, nereden neye bineceğim, otel ücreti nedir gibi ayrıntılardan ziyade yolun ve yolculuğun deneyimlerine, hissettirdiklerine odaklanmak yazı gezilerinde tercih edilir bir şey oldu. Zaten böylesini severdim, yararlanırdım. Hattâ gidip görmesem bile çok şey öğrenirdim, öğreniyorum. Kısacası seyahat yazılarını okumayı da yazmayı da önemsiyorum. O zaman niye bu sene ihmâl ettim? İşte o enerji durumu... Çok ama çok tuhaf bir seneydi. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Beni o duygudan o duyguya savurdu. Ne kadar güzel seyahatler yapmış olduğumun bile şimdi farkına vardım.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ha o yolculukları gerçekleştirirken memnundum, minnettardım ama ilk kez didik didik plan yapmadan yollara düşmüştüm, kafam daha dolu gezmiştim. Neyse ki sadece içimde yaşadım da canım yol arkadaşım eşime ve birkaçında eşlik eden oğluma hissettirmedim. İyi ki yapmışız o yolculukları. 2023'ün güzellikleri oldular.</span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZOq5WshZvl83kT_svdwV3_59_BC-3S9ieq_zrzq522aJxZtHt7IIIGzxTrmo9tfjCBCYyAM4mfgC7GGCTF43axAEFVm3IC-oaE3-eP9X0ziYEBK2f-IBoEHjr93XZeJmHeFgOsosTz3XNlcln8qnE2iiNVuuPExZ-KBASUCdG-UDavIODDlxBly_SPdTw/s2000/b34a276a-4899-4a59-a2e4-ace3c00237d1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZOq5WshZvl83kT_svdwV3_59_BC-3S9ieq_zrzq522aJxZtHt7IIIGzxTrmo9tfjCBCYyAM4mfgC7GGCTF43axAEFVm3IC-oaE3-eP9X0ziYEBK2f-IBoEHjr93XZeJmHeFgOsosTz3XNlcln8qnE2iiNVuuPExZ-KBASUCdG-UDavIODDlxBly_SPdTw/w300-h400/b34a276a-4899-4a59-a2e4-ace3c00237d1.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Diğerlerini de toparlarım belki ama Tokyo'yu muhakkak anlatmam lâzım. Umarım tembellik etmez kotarırım. Japonya bambaşka bir alem. Çok kalmadık, Tokyo dışına çıkmadık ama dolu dolu yaşadık. Ziyaret etmediğimiz yerleri var, daha tatmadığımız lezzetleri var fakat bu enteresan kentten kendimize katabildiğimiz her şey bizi mutlu etti. "Dolu dolu" dememin sebebi bu. Umarım tekrar görme imkânı buluruz. Bu kadar senedir gitmediğimize hayıflana hayıflana gezdik. Çünkü "Ooo, Tokyo dünyanın en pahalı şehirlerinden biri" deniyordu ve cesaret edememiştik. Ne yazık ki ulaşım pahalı ancak ulaşımı hallettikten sonra Tokyo'da gezmek maddi-manevi çok kolay. Hattâ İstanbul'dan daha ucuz bir şehir. Biz öyle bir duruma geldik ki, İstanbul öyle bir konumda ki pahalılık konusunda dünyada ilk beştedir. Hele hele yeme-içme alanında. Bu sene Tokyo'da, Atina'da, Kıbrıs'ta rahatça sipariş verdiğimiz masalarda buradakinden çok daha az hesap ödedik. Kafelerde buradakinden daha ucuza kahveler içtik. Ayrıca Tokyo'da ulaşım da yine bizden daha hesaplıydı. Şimdi uzatmayayım, Tokyo konusunu başka yazıya bırakayım. Ulaşım kartlarının şu şekil olduğu, iner inmez seni iç açıcı renk ve görüntülerle karşılayan bir ülke ayrıca anlatılmayı hak etmiyor mu? :) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_n8LSPJ094xCdh07rO3Ju39NM7-7ZpPhIfSvCsuKF8cj-aBkh5XtT2kSOqXRstnmYdi9RyHycYxfO4FfDnjLwi4GoXCCuKnGB8CBOqzQzkfB3FL5ZVlXszt6kM6AebOUfVCrC0YB798MIk4cjhPV_wx_7UMN-W77ed9VwtpING_D9VJYYCx7AHfOZu4m7/s2048/83eacd22-ba3d-4328-a080-f6fdf0fc3206.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1666" data-original-width="2048" height="325" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_n8LSPJ094xCdh07rO3Ju39NM7-7ZpPhIfSvCsuKF8cj-aBkh5XtT2kSOqXRstnmYdi9RyHycYxfO4FfDnjLwi4GoXCCuKnGB8CBOqzQzkfB3FL5ZVlXszt6kM6AebOUfVCrC0YB798MIk4cjhPV_wx_7UMN-W77ed9VwtpING_D9VJYYCx7AHfOZu4m7/w400-h325/83eacd22-ba3d-4328-a080-f6fdf0fc3206.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ha kimisi sevmez böyle çocuksu şeyleri ama ben seviyorum. Konuyu kapatmadan önce, yazının sonuna eklediğim kısa videoma bir tıklamanızı öneririm. Şu makinelerde dakikalar geçirdik. Tam bir kafa boşaltma yöntemi:) Sadece turistler değil, kendileri de o makinelerin başında vakit geçiriyorlar. Cidden enteresan insanlar.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu aralar beni en mutlu eden, rahatlatan şey Görsel İletişim Tasarımı derslerine çalışmak. Geçen sene "İkinci Üniversite" kapsamında sınavsız kayıt olduğumdan bahsetmiştim. Bu sene ikinci sınıftayım. Şahane konular var. Sanat tarihi eğitimimle de örtüştüğü için, yeni dönemleri ve geleceğin teknolojisini baz alarak klasik sanat eğitimime güncel eklemeler yaptığı için keyifle ders çalışıyorum. Yeni şeyler öğrenmek güzel. Canlı ders kayıtlarını izliyorum, pdf kitapları okuyorum, ek araştırmalar yapıyorum. Pek memnunum. Canlı anlatım yapan Anadolu Üniversitesi hocaları, o sıra zaman kısıtlılığından bire bir iletişime geçemeseler de her zaman yazabileceğimizi, Eskişehir'e yolu düşenlerin okula gelebileceğini, çeşitli etkinliklerde karşılaşma imkânlarının olabileceğini belirtiyorlar. Açık öğretim fakat epeyi verimli. Bir de öğrenciler zaten normal üniversite mezunu olup belli yaşlarda olan insanlar olduğu için kaliteli bir dijital iletişim söz konusu. Artık okumanın yaşı yok biliyorsunuz. Biz bunu abarttık mı ya da neyin eksikliğini çekiyoruz ve tamamlamaya çalışıyoruz, düzenlemeye çalışıyoruz bilmem ama örgün öğretimde de çok fazla orta yaşlı insan var. Hele ki sosyal bölümlerde. Sözlerim yanlış anlaşılmasın, bu aslında güzel bir şey. Ama şöyle bir değişik durumu da var, örneğin bu sene üniversiteye başlayan yeğenimin sınıfında sadece birkaç kişi direkt liseden gelmiş:) Çoğunun yaşı büyükmüş, 2.3. üniversiteleriymiş. "Teyze, tıpkı senin gibi, bana seni hatırlatan bir kadın öğrenci var sınıfımızda" diyor:) Bölümleri sanat yönetimi. Bir yandan "Güzel bir şey tabii, kimse kenara çekilmek zorunda değil, keşke herkes ileriki yaşlarını böyle değerlendirse" diye düşünüyorum. Bir yandan da gençleri rahat bıraksak mı, boomerlardan şikâyet etmekte haklılar mı? diyorum:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ben kendimce ikinci üniversite-açık öğretim yolunu seçtim. Umarım sözlerim yanlış anlaşılmaz. Herkesin -başkalarına zarar vermediği sürece- kafasına, gönlüne göre yaşaması taraftarıyım. Sadece son zamanlarda artan bir durumun tespitini yaptım. Nedenleri muhteliftir. Düşünmek, aktarmak, iletişim kurmak güzeldir. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu tip yazıları hep son zamanlarda ne izlediğim, ne okuduğum konusuyla bitiririm. Vallahi pek bir şey izlemedim. Vakit ayıramadım. Ancak The Crown'ın yeni sezonunu ve Netflix'teki Bodies'i izleyecek zamanı ve isteği buldum. The Crown bilinen bir dizi zaten. Bodies'i de öneririm. Çok beğendim. Okuma anlamında ise beni son zamanlarda İskenderiye Dörtlüsü meşgûl etti. Çok iyiydi. Niye daha önce okumadım diye üzüldüm. Yazarı Lawrence Durrell'i bir güzel araştırdım. Araştırırken bir de "Lawrence Durrell'in Eserleri, Kişiliği ve Türkler" başlıklı bir doktora tezi buldum, indirdim. Acayip sevindim. En kısa zamanda onu da okuyacağım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Tezin Ahmet Kayıntu'nun çalışması olduğunu da belirteyim, atlamış olmayalım. Tezi okuyunca belki ben de burada paylaşmak üzere bir yazı hazırlarım.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpNw8Mqza_meGIgNhPJCU3ko2qqnUBD9uTVAvNeBwDRjthsKRXa1oBJ9h6oVrQc736tWsi-nLdVDHGDBkW2KDAw5raqO0NjQs1mrM70gz0_vfb-mCwGJEubgiJohNwEPJSJ-Ly2rEs-mHhiTARRgQf_ynQgMKYSRRIU95v3R9Net9r9oCJzPMKb4ig1MnG/s2000/a54fbf68-0f06-4feb-a6c3-e97811388637.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpNw8Mqza_meGIgNhPJCU3ko2qqnUBD9uTVAvNeBwDRjthsKRXa1oBJ9h6oVrQc736tWsi-nLdVDHGDBkW2KDAw5raqO0NjQs1mrM70gz0_vfb-mCwGJEubgiJohNwEPJSJ-Ly2rEs-mHhiTARRgQf_ynQgMKYSRRIU95v3R9Net9r9oCJzPMKb4ig1MnG/w300-h400/a54fbf68-0f06-4feb-a6c3-e97811388637.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Şimdi aklıma geldi, buralarda değilken bir kitap fuarı da geçti gitti tabii. İstanbul Kitap Fuarı'nın 40.'sı düzenlenmişti bu yıl. İlk günlerinde İstanbul'da değildim, döner dönmez gittim. Hayâl kırıklığına uğradım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Fuarın 40. senesiydi ve bu bence ses getirmedi. Ekstra etkinlikler olur zannediyordum. Hattâ ekstra indirimler de olacağını düşünüyordum. Ancak mevcut ekonomik şartlarda her sektör kendine göre haklı. Bırak ekstra indirimi, önceki senelere göre daha avantajsız bir ortam mevcuttu. Yine de dayanamayıp alışveriş yaptım. Kendimce uygun ve güzel kitaplar buldum. Okumaya ağırlık vermem lâzım. Dersler daha çok vaktimi almaya başladı ama diğer kitaplarımı da ihmâl etmemeliyim. Klişe gibi algılanıyor bazen fakat kitapların dünyanın keşmekeşinden uzaklaşma konusunda duygusal bir sığınak olduğunu düşünüyorum. Kesinlikle bu böyle. Kitaplar var oldukça bana bir şey olmaz hissiyatını abartısız yaşıyorum.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc-yJ8wVms9D3EEhpIuwkdVmeSc2oGFBESvV5Io-Xg5vjRmzMwf_QQmOCIGmOUZzDQXXImXKd7gpVjNVe6ERZ07gK0wZSNKUT8wNTaHqhYSENV5BrmVGSzLUgq3MP4xKIlFCDFkOOjGy7cKcMIDXyZk0PX4nwMXDvnlzzL4gZ2RBmEUokLWGuSLDDohNkg/s1735/ce3dbad5-d80b-4cd4-8e22-2e196a6e458f%20(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1735" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc-yJ8wVms9D3EEhpIuwkdVmeSc2oGFBESvV5Io-Xg5vjRmzMwf_QQmOCIGmOUZzDQXXImXKd7gpVjNVe6ERZ07gK0wZSNKUT8wNTaHqhYSENV5BrmVGSzLUgq3MP4xKIlFCDFkOOjGy7cKcMIDXyZk0PX4nwMXDvnlzzL4gZ2RBmEUokLWGuSLDDohNkg/w554-h640/ce3dbad5-d80b-4cd4-8e22-2e196a6e458f%20(1).jpg" width="554" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle! Huzurlu günlerimiz çoğunlukta olsun der ve derslerime çalışmak için kaçarım. Zira ilk sınavlar yaklaşıyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">(Şu azmi, şu çalışma keyfini keşke lisede yaşasaydım. Kusura bakmayın gençler, galiba bizden kurtuluş yok:)))</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/d0P8nhL6UYw" width="320" youtube-src-id="d0P8nhL6UYw"></iframe></div><br /><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-31253740839100176692023-10-03T19:18:00.007+03:002023-10-03T19:20:05.958+03:00BİZİM MUHİT... <span style="font-family: times; font-size: large;"> Şehir içine uzağız malûm... Elimizdeki şartları en iyi şekilde değerlendirmek önemli. Gerçi şartlar da hiç fena değil buralarda:) Bakınız... </span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kış gelmeden bol bol yürüyüş yapma telaşındayım. Gerçi kışın da çıkıyorum ama diğer üç mevsimin rahatlığı başka. Yürüyüş rotam belli. Beylikdüzü Yaşam Vadisi... Geçen gün neredeyse yağmur yağdı yağacak bir havada gittim vadiye. Nasıl sakin, nasıl güzel! Yürümeye ara verip oturdum bir masaya, içecek bir şeyler aldım ve yanımda getirdiğim kitabı karıştırmaya başladım. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu1egjk-7D-NKPt_ZXFSGAYgVq2ckD6QOZI1v1lVXw0B-eM87J0UZ4hpOSJXrsPDvAFQs88ZolIeRSldSYXHhEdelWkPGnJvzmTFN5ZGzH-pN7kl__rlmXBQw6z8_cKNm6UMRWBxGUrXtgUUsSJeTh628QwuR6oLwCCCvikTkTsrlQFQYe781oYpDGqwLz/s2000/d58561c7-03f0-40b2-a88d-78b3ae9f29b8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu1egjk-7D-NKPt_ZXFSGAYgVq2ckD6QOZI1v1lVXw0B-eM87J0UZ4hpOSJXrsPDvAFQs88ZolIeRSldSYXHhEdelWkPGnJvzmTFN5ZGzH-pN7kl__rlmXBQw6z8_cKNm6UMRWBxGUrXtgUUsSJeTh628QwuR6oLwCCCvikTkTsrlQFQYe781oYpDGqwLz/w300-h400/d58561c7-03f0-40b2-a88d-78b3ae9f29b8.jpg" width="300" /></span></a></div></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kitabımı sahaftan almıştım. Aldığım zaman fark etmediğim bir ayrıntıya ilişti gözüm. İlk sayfaya bir damga basılmış. Kimin kitaplığına ait olduğuna dair... Sherlock Holmes sezgilerim hemen devreye girdi. Kitap yeniydi. Muhtemelen henüz okunmamıştı. Sahibi yakın zamanda vefat etmiştir ve yakınları onun kitaplarını sahafa vermiştir diye düşündüm. ".... Kitaplığı" şeklinde damga bastırıp mimlediğine göre bu kitapların sahibi entelektüel bir insandır dedim. İnternet sağ olsun, söz konusu ismi arattım ve anında kitabın ilk sahibi karşıma çıktı. Yanılmamışım. İsim vermeyeyim, kendisi Musevi cemaatinin tanınan müzisyenlerinden biriymiş ve dünyaya veda edeli iki sene bile olmamış. Siz de düşünür müsünüz sizden sonra kitaplarınıza ne olacak diye? Ben düşünürüm. Her ne kadar duygusallaşsa da konuyu açmışlığım, Orhun'la konuşmuşluğumuz da var. Kitaplar kıymet bilen ellerde olmalı. Sizce de böyle değil mi?</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hüzünlü havayı dağıtalım, yazıdan resme geçelim. Bir senedir Beylikdüzü'nde var olan ancak benim nedense yeni öğrendiğim şahane bir mekândan bahsedeceğim. Galeri Beylikdüzü... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3QG8JfDb4zu1s-QptvSGjDU6bqLx01fMqPxHD3FTvg4zZs0ru3eY0zvZx0n6pZuew91RDs0eVD04QWClgJ8h47Pa3qDK9hcfxstT5tTFNsANGvyYmiVrzuMs4KRbwrBl00zWhMDgiNjtn2NOeDjeep-mCbsv7YZ8yIl-Mvra896RTLbG33UvtFMHcnaqw/s2000/a74b737e-556d-4bf9-b543-a619a2a3d26a.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3QG8JfDb4zu1s-QptvSGjDU6bqLx01fMqPxHD3FTvg4zZs0ru3eY0zvZx0n6pZuew91RDs0eVD04QWClgJ8h47Pa3qDK9hcfxstT5tTFNsANGvyYmiVrzuMs4KRbwrBl00zWhMDgiNjtn2NOeDjeep-mCbsv7YZ8yIl-Mvra896RTLbG33UvtFMHcnaqw/w640-h480/a74b737e-556d-4bf9-b543-a619a2a3d26a.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu'nun kurucusu ve onursal başkanı olduğu "Batı İstanbul Eğitim, Kültür ve Sanat Vakfı" tarafından Beylikdüzü'nde açılmış bir galeri burası. Güncel sergi "Görüyü Paylaş" ile Ekrem İmamoğlu özel resim ve heykel koleksiyonu ziyarete açılmış. Dünyanın en büyük şehirlerinden birinin başkanının sanat bilgisi ve zevkini değerlendirmesi açısından ilginç bir sergi bu. Galeri Beylikdüzü, hem sergi koleksiyonuyla hem genel atmosferiyle küçük bir İstanbul Modern gibi. Kent merkezinden uzak semtte kültür-sanat adına mücevher gibi parlayan bir mekân. Çok ama çok sevdim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV5x__Mh8unjC76V3FoHXMibVR782UyEZzFOe-soUz0UHXLXV4zIn54ctgnqRrQeHG6Bu3wiSBT4QrFfDXSaC9VcjZpcBMQmHCutgJV1Wa7kh1f5-WUQADH0EHcjfUpprygwns6JTr36wlJxQOduCFTZNlVMkBCl8cfGIM74bg50hHeDPEnhbZIucNlK-x/s1908/40facf87-599a-4a8a-a04b-62bd9ea49a93.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1290" data-original-width="1908" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV5x__Mh8unjC76V3FoHXMibVR782UyEZzFOe-soUz0UHXLXV4zIn54ctgnqRrQeHG6Bu3wiSBT4QrFfDXSaC9VcjZpcBMQmHCutgJV1Wa7kh1f5-WUQADH0EHcjfUpprygwns6JTr36wlJxQOduCFTZNlVMkBCl8cfGIM74bg50hHeDPEnhbZIucNlK-x/w400-h270/40facf87-599a-4a8a-a04b-62bd9ea49a93.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kütüphanesi sanat kitaplarıyla ayrı kıymette. Evime yürüme mesafesinde değil, aslında biraz uzak olduğunu da söyleyebilirim ama en kısa zamanda birkaç saatimi bu kütüphanede geçirmek için sabırsızlanıyorum. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Fırsat buldukça tekrarlamaya değer bir etkinlik olacağı kesin. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbia0EOHo1_FcNcdkCHp9b-H6vad8rxnePLuGJ7AMumRQZgmUfkkfSZc9XDBBvJmHF1Ju0zYM_NIBpQ-CSmoC-H0ptyKx1vnhdZVkn0SamupIqgCYJAXFZ_kbBmhYSjVkkNuUA5iRgbSzuSuo50pmITZ5Bz5uKV36EdCEDeHNpjzYG0BC3VadwRSRZC74c/s1711/27f504e0-1512-4b2a-8db3-9c93bf6abb0b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1281" data-original-width="1711" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbia0EOHo1_FcNcdkCHp9b-H6vad8rxnePLuGJ7AMumRQZgmUfkkfSZc9XDBBvJmHF1Ju0zYM_NIBpQ-CSmoC-H0ptyKx1vnhdZVkn0SamupIqgCYJAXFZ_kbBmhYSjVkkNuUA5iRgbSzuSuo50pmITZ5Bz5uKV36EdCEDeHNpjzYG0BC3VadwRSRZC74c/w400-h300/27f504e0-1512-4b2a-8db3-9c93bf6abb0b.jpg" width="400" /></span></a></div></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yolunuz bu civara düşerse "Görüyü Paylaş" sergisini kaçırmayın derim. Sanatla dolu bir soluk aldıktan sonra galeriden çıkabilirsiniz ve denizle buluşmak için biraz aşağıdaki West İstanbul Marina'ya inersiniz. Belki bir yemek molası veya bir kahve içimi... Zamanınız varsa ve o akşam sevdiğiniz bir sanatçı gelmişse marinanın sonundaki gündüz plaj olan konser mekânında günü bitirebilirsiniz. Kimler konsere gelmiyor ki buraya? Bunlar hep "Madem sizin için şehir içine inmek zor, o zaman biz gelelim" kaynaklı etkinlikler. Belediyenin kültür merkezinde tüm yıl boyunca seyredilen tiyatro oyunları da aynı şekilde. Çok iyi oyunlar gelir buralara. Farkındayım, Beylikdüzü tanıtım yazısı gibi oldu:) Ama durum bu. Fazlası var eksiği yok. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Deniz havası almak için bir yol daha var yakınımızda. Büyükçekmece sahile inmeden olmaz örneğin. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Mevsim gözetmeyiz aklımıza estikçe gideriz. Bir uçtan diğer uca yürüyüşümüzü yaparız, bir şeyler yer içeriz. Günbatımı şahanedir burada. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKa-pdufEIw0kWK-U1I1FV54rJesNwu9E0-EY4RgSFK_Pg4wqi1e6rX4EUsOoHAsnaD2XGt1sxfoj_oi-mKmn28KieiRbFBILmKHmTN80PYeBxqOkJmiZpQHxII2Wrl9YIXv_FTCzIMzlca3ARsHEgq3A08_BbK6X1eQPOmmpyznET2TaiSyjbBWII3ZLS/s2048/2b9cb057-3f2d-4f43-abf9-be563dfa8677.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1845" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKa-pdufEIw0kWK-U1I1FV54rJesNwu9E0-EY4RgSFK_Pg4wqi1e6rX4EUsOoHAsnaD2XGt1sxfoj_oi-mKmn28KieiRbFBILmKHmTN80PYeBxqOkJmiZpQHxII2Wrl9YIXv_FTCzIMzlca3ARsHEgq3A08_BbK6X1eQPOmmpyznET2TaiSyjbBWII3ZLS/w360-h400/2b9cb057-3f2d-4f43-abf9-be563dfa8677.jpg" width="360" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Eski bir muhittir burası. Yazın denize gelinirdi. Bir ara kalktı bu adet ama bu sene öyle güzel düzenlemeler yapıldı ki denize girenler, güneşlenenler yine çoğaldı. İstanbul'un modern yüzü denebilir Büyükçekmece için. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Ama hafta sonu durum nedir bilemiyorum açıkçası. İstanbul'da uzak yakın herhangi bir yere çıkacaksak en sakin gün ve saatleri seçmeye çalışıyoruz yıllardır. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZUgKrM8EsLV-Qdov3qe9Lzuh9KE7XjmlpqrJVjlgzawSk14VMZNoX5Qre0tbh9vH8sB3bXgwJD1v39Pj2H60jv7fp8jLnq6I_FZ_Q1_eQmEJbFa2VpTcRomo0MUsa5zvGXwEaHtYLtumnR58enLElPmjGlyc0-sxqIvPMgA8qTklbImoWOnPNhhyphenhyphenDWDJ7/s1791/8dbddc8e-4aa9-4c57-9308-5818caa2bd1b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1218" data-original-width="1791" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZUgKrM8EsLV-Qdov3qe9Lzuh9KE7XjmlpqrJVjlgzawSk14VMZNoX5Qre0tbh9vH8sB3bXgwJD1v39Pj2H60jv7fp8jLnq6I_FZ_Q1_eQmEJbFa2VpTcRomo0MUsa5zvGXwEaHtYLtumnR58enLElPmjGlyc0-sxqIvPMgA8qTklbImoWOnPNhhyphenhyphenDWDJ7/w640-h436/8dbddc8e-4aa9-4c57-9308-5818caa2bd1b.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Son yağmurlardan hemen önce, güzel bir Eylül akşamüstü yine Büyükçekmece'deydik. Bir-iki görüntüden oluşan minik bir videom var. Yazının sonuna ekleyeceğim. Geç aklıma gelmese daha hoş çekimler yapabilirdim. Fakat bunun için bir sonraki ziyareti beklemek istemedim, o güzel Eylül gününü bir an önce hesabıma ekleyeyim dedim. Acele oldu ama gönülden oldu:) Bu aralar YouTube Shorts'a takılmış olmamın etkisi de var tabii. Yazıları ve videoları denk getirmek hoşuma gitmeye başladı. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Ufak bir Eylül dökümü de sayabiliriz bu yazıyı. Ne ara geçti anlamadım. Şahsi takvimimde Ağustos'a göre çok daha iyi olduğu kesindi ama. Böyle böyle ilerlesek değil mi? </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Ekim ayı hepimiz için güzelliklerle gelmiş olsa mesela...</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="377" src="https://www.youtube.com/embed/vmP1k1hMUTM" width="454" youtube-src-id="vmP1k1hMUTM"></iframe></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><br /></div><div> </div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-85883549063776062252023-09-25T02:39:00.001+03:002023-09-25T02:39:22.241+03:00BU ELBİSE NE RENK?<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> 2015 yılında sosyal medyada ortaya çıkan bir tartışma vardı. Halâ ara ara karşımıza gelir. </span><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir kadın kızının düğününde giyeceği elbisenin fotoğrafını kızına ve damadına göndermiştir. Kızı elbiseyi sarı-beyaz renkte algılarken, damadı mavi-siyah olduğunu söyler. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbMO6HKFn7eNZsrU_zl7WUEl62wWHhG-rdgV0kHCrJeMOpCgI1QwQv6cdYghQWNeTBWqzhTXOfbkBeEck88nBRO0C3fh0D_7VDrO2wK8o5O6DRfNdfgq4HZIxkjz85RE5X4Ov5L9XU4vnnT3c_3jytKJAe86jPuH6siyIt0Cr9feSMx88UUxJdsuhgaonY/s825/evrimagaci.org_public_content_media_4a6285dccf983dd910b3734e30c99605.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="559" data-original-width="825" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbMO6HKFn7eNZsrU_zl7WUEl62wWHhG-rdgV0kHCrJeMOpCgI1QwQv6cdYghQWNeTBWqzhTXOfbkBeEck88nBRO0C3fh0D_7VDrO2wK8o5O6DRfNdfgq4HZIxkjz85RE5X4Ov5L9XU4vnnT3c_3jytKJAe86jPuH6siyIt0Cr9feSMx88UUxJdsuhgaonY/w400-h271/evrimagaci.org_public_content_media_4a6285dccf983dd910b3734e30c99605.webp" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ben o zaman "Olur öyle, beyin bu!" deyip geçiştirdiğim duruma dair yorumları hiç okumamıştım. Kısa bir süre önce bitirdiğim "Sanatta ve Beyin Biliminde İndirgemecilik" isimli kitapta tekrar bu konuya rastlayınca hem ufacık bahsedeyim hem de kitabı tavsiye etmiş olayım istedim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhza19whjfgqLaFo5rCN0Vrm6Wc-wZoUP7o96WVa2SR0GYzP7gDTZcSUf1hFdWJA4M0okcN2qxBaFaWfiRA2Jp22PR9EUe3CpYcIfDrIxMfvEDlXcKNZt5bm93-6Ir62l4TDXrxyX_1pj-ZGgEj9LeN_8132f2Tdy3f1vbxF1ugC1VEZncsMr1XGbk1SjT4/s1776/1ede9f64-5005-4202-a9f0-08657bdcc714.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1776" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhza19whjfgqLaFo5rCN0Vrm6Wc-wZoUP7o96WVa2SR0GYzP7gDTZcSUf1hFdWJA4M0okcN2qxBaFaWfiRA2Jp22PR9EUe3CpYcIfDrIxMfvEDlXcKNZt5bm93-6Ir62l4TDXrxyX_1pj-ZGgEj9LeN_8132f2Tdy3f1vbxF1ugC1VEZncsMr1XGbk1SjT4/w338-h400/1ede9f64-5005-4202-a9f0-08657bdcc714.jpg" width="338" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Renkleri algılama serüvenimiz insana dair en çok hayret ettiğim şeylerden biri. Tamamen ışıkla ilgili. Bir şeyin üzerine düşen ışık, dalga boyuna göre yansıyor ya da soğuruluyor, önce retinaya gönderiliyor, ardından beynimiz değerlendirmeyi yapıyor. Her rengin dalga boyu farklı. Mesela kırmızının dalga boyu maviden daha uzun. Beynin karar vermesinde, gelen ışığın şiddeti, yönü, miktarı ve daha önce kaydettiklerimiz önemli. Muazzam bir bilgisayar saydığımız beynimiz dümdüz algılasaydı şafak vaktinde rastladığımız bir yaprağı kırmızı görebilirdik. Ancak "Renk Sabitliği" denen duruma göre yaprağı yeşil görürüz çünkü beynimizin yaprağın asıl rengini algılamayı sürdürme özelliği vardır. Elbiseye dönecek olursak... Kitaptan anladığıma göre, iki fotoğrafı da baz aldığımızda elbiseyi aydınlatan ışık oldukça muğlak. Loş mu? Sarı ışık mı? Mavi ışık mı? Net değil. Bu nedenle "Bu muğlaklık, beynimizin belirli algısal kararları alırken bilinçdışı şekilde kargaşadan düzen yaratmasıyla birlikte, elbisenin rengine ilişkin olarak izleyicilerin de ulaştığı farklı yargıların sebebi". Aslında elbise mavi-siyahmış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Fakat sarı-beyaz göründüğü fotoğrafa baktığımızda haddinden fazla ışıkla aydınlanmış olduğunu çözebiliriz. Fotoğraf çekimi sırasında fazla ışığa maruz kalan elbise normalde daha koyu olmalıdır. Bunu ilk anda bilinçli düşünmeyiz. Ancak beyni bu karara bilinçdışı ulaşmış olan insanlar, elbiseyi otomatik olarak mavi-siyah görürler. Muğlak durumda, farklı insanların farklı deneyimlerdeki beyinleri farklı yargılara ulaşırlar. (Tam şu noktada "Yani bazı insanlara ne desen boş" diyesim geliyor da her ne kadar bağlantılı olsa da şu an için gereksiz :) ) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Elbisenin rengi konusu bende böylece netleşti. Madem konu açıldı, bir de şu bağlamayı yapabilirim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bazı resimlere baktığımızda "Ne var ki? Bunu ben de yapabilirim" diyoruz ya hani? İlk aklıma gelen Rothko gibi, Mondrian gibi sanatçıların resimleri örneğin... Basit gibi görünseler de bu tarz eserlerin renk konusunda, denge, ritm vs. konusunda defalarca tekrarlanan deneyimlere ve araştırmalara dayanan eserler olduğunu bilelim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir renk bir diğer renkle yan yana geldiğinde kendinden ne alır, ne verir? İzleyicide biyolojik ya da psikolojik ne gibi etkileşimler yaratır? Işığın farklı değerleri, farklı yansıması rengi nasıl değiştirir? Ve daha bir çok şey... </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQCGi7p4oR6I0eWPU3Q4Le6uDk8mJoeTc_EzRV0BB46kSg-ykyB7xqtu3PoHawwx6wxfHxCjx1ubMZbTEr1kQgHPaWOJfAWUjcrs3G7wR_QCzjE2MwUxzvlADBTKrR3s7hvbKtIxFWMPEpcR5eXRIN4ZFMtXWW8v4e-VlcuhFv6mzMKjFXbJ06Dj1PZvWI/s882/1010px-Piet_Mondriaan_1930_-_Mondrian_Composition_II_in_Red_Blue_and_Yellow-870x882.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="882" data-original-width="870" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQCGi7p4oR6I0eWPU3Q4Le6uDk8mJoeTc_EzRV0BB46kSg-ykyB7xqtu3PoHawwx6wxfHxCjx1ubMZbTEr1kQgHPaWOJfAWUjcrs3G7wR_QCzjE2MwUxzvlADBTKrR3s7hvbKtIxFWMPEpcR5eXRIN4ZFMtXWW8v4e-VlcuhFv6mzMKjFXbJ06Dj1PZvWI/w316-h320/1010px-Piet_Mondriaan_1930_-_Mondrian_Composition_II_in_Red_Blue_and_Yellow-870x882.jpeg" width="316" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihK_nrDN_iBBlIXJXkON20zjyPu0i4_-IGuYWwxxLS_BxuaCoajkJeJSCDK7ZkVKABnRGfbr8rwep3u27CnoTXQvqPAIWx7KLWaQp1b0DYtNzw1AsAL9vIgSz5GIv3Hb9c6K0D7e5yTbi29lapsfPhRVzciagKWD2WfGQ5P7cRvLUD1c-0CJcMj_LJucyQ/s560/a8c923e1-078d-4f94-b1f4-0e303afe2155__640.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="560" data-original-width="436" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihK_nrDN_iBBlIXJXkON20zjyPu0i4_-IGuYWwxxLS_BxuaCoajkJeJSCDK7ZkVKABnRGfbr8rwep3u27CnoTXQvqPAIWx7KLWaQp1b0DYtNzw1AsAL9vIgSz5GIv3Hb9c6K0D7e5yTbi29lapsfPhRVzciagKWD2WfGQ5P7cRvLUD1c-0CJcMj_LJucyQ/w249-h320/a8c923e1-078d-4f94-b1f4-0e303afe2155__640.jpg" width="249" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yazının kaynağını oluşturan kitap tüm bunları bilimsel açıdan irdelemiş. Figüratif ya da soyut her iki tarzın beyinde farklı bölgeleri çalıştırması, bir eserden alınan hazzın her bir izleyicide farklı olabileceği gibi konular mevcut. Bilimdeki indirgemeci, yani basite inerek sorunu çözmek durumu ile soyut eserler üreten sanatçılar arasında bağ kurulmuş. Meraklısına tavsiye ederim. Eğer soyut sanatı sevmiyorum diyenlerdenseniz, kitabın sonunda fikrinizin yumuşayacağına inanıyorum:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kitabın içeriğine dair ilginç bir örnek daha vererek yazıyı tamamlamak isterim. Yukarıda fotoğrafı görülen kitap kapağındaki resim Chuck Close'a ait. Close, prosopagnoziden, yani yüz körlüğünden muzdaripmiş. Yüzlerin yüz olduğunu anlıyor ama birinin yüzüne baktığında onu tanıyamıyormuş. Yüzlerin 3 boyutluluğunu ayırt etmekte güçlük çekiyormuş. Yüz körlüğü sorununu portre resmetme arzusuyla uzlaştırıp yeni, indirgemeci-sentezci bir teknik geliştirmiş. Buna göre önce modelinin büyük formatlı Polaroid bir fotoğrafını çekip, ardından fotoğrafın üzerine yarı saydam bir levha sermiş ve bu levhayı küçük küplere bölmüş. Küplerin her birini ayrı tarzda süslemiş, son adımda bunları tuvale aktarmış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Eric R.Kandel'ın kitabı Koç Üniversitesi Yayınları basımı. Yaz başında Beyoğlu'ndaki küçük mağazalarından almıştım. Bunu ve birkaç şahane konulu kitabı daha... Öğrendiklerime minnettarım. Beyin bilgisayar dedik; alır, saklar, analiz eder, harekete geçer dedik fakat unutmayalım ki onu doğru deneyimlerle beslemesi gereken bizleriz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-82199137089329330532023-09-18T02:33:00.001+03:002023-09-18T02:35:12.296+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Oh be! Nihayet bir "Bugünlerde" yazısı için oturdum bilgisayarın başına. Canım bir süredir hiçbir şey yapmak istemiyordu. Mental açıdan ağustos ayı o kadar berbat geçti ki anlatamam. Öyle büyük bir durum da yok çok şükür ama işte hepimizde olan, ufak tefek şeylerin birikimleriyle coşan, çevrende olup biten her şeyden etkilendiğin bir dönem... Mental diyorum ancak şimdi aklıma geldi, fiziksel bir durum da vardı. Grip gibi bir şey oldum, iki hafta süründüm. Covid'in yeni varyantı "Eris" olduğunu düşünüyorum. Şöyle ki eşim İngiltere'ye gitmişti. O sıra yeni varyant İngiltere'de coşmuştu. Güya bizde henüz görülmemişti. "Oradan virüsü kapıp gelmezse ben de bir şey bilmiyorum" dedim. Çünkü mümkün değil dikkat etmiyor ve benim abarttığımı düşünüyor. Nitekim İngiltere'den geldiğinin 4.günü hasta oldu, ondan 3 gün sonra da ben oldum. Onun pek sürmedi, ben 2 hafta halsizlikten kırıldım. Neden test yaptırmadınız diyeceksiniz. Vallahi çıkamadım, üşendim. İkimiz de kendi gidişatımıza uygun sürelerde kimseyle görüşmedik. Yani bence "Türkiye'de yok" denen zamanda da vardı. Yurt dışı gidiş gelişler bol bol işlediğine göre olmaması mümkün mü? Belirtilerine baktım, hepsini istisnasız yaşadığımı anladım. Merak etmeyin çok kötü yapmıyor:) Benim stresli günlerime ve bağışıklığımın düşük olduğu bir zamana denk geldiği için sarstığını düşünüyorum. Önümüz sonbahar. Herkes kendince ufak tefek önlemler alırsa sorun olmayacaktır. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fiziksel ve mental olarak biraz kendime geldiğimde ufak bir Kıbrıs gezisi ayarladık. Dün döndük. Daha önce Kıbrıs'a gitmemiştim. Ama 32 sene önce, benden önce mektuplarım Kıbrıs'a gitmişti:) Eşim orada askerlik yaptı ve biz çok erken yaşta tanıştığımız için onun askerliğine de denk gelmiş oldum. O zaman cep telefonu yok, normal telefon sıkıntılı. E ben de yazmayı seviyorum. Deli gibi mektup yazardım. Hepsi duruyor. Benim mektuplar koca bir torba dolusu. Asker Bey'in gönderdikleri ise şöyle bir tutam:) Hiç unutmam, postanedeki adamla tanıdık olmuştuk. Kıbrıs cephesinde ise -biliyorsunuz asker mektupları okunur- benden gelenleri bir süre sonra okumadan vermeye başlamışlardı. Diğer askerleri bunalıma sokmuşluğum da vardır. Ne yapsın çocukcağızlar? "Senin sevgilin ne güzel mektup gönderiyor, benimkinden ses yok" diyorlarmış. Seneler sonra asker arkadaşlarından tanıdığım olduğunda da söylemişlerdi. Çok sevgiden değil de yazmayı çok sevdiğim için oldu bunlar:) Günlük tutar gibi yazıyordum, tanıdıklardan haber veriyordum, bol dedikodu yapıyordum. Velhasılı Kıbrıs'ın bende böyle bir anısı var. Fakat eşim orada 15 ay kaldığı için sonrasında pek gitmek istememişti. Ben de görmek istiyordum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Orhun bir süredir yaşadığı İngiltere'den dönünce "Denizi özlemişsindir, Kıbrıs'a gidelim mi?" dedim, babamızı bırakıp gittik. O yine istemedi ne yapayım? Fakat bir de benimle gezmesi gerektiğinin bilincinde:) </span><span style="font-family: times; font-size: large;">Uygun bir zamanda onu da yaparız umarım. Kıbrıs'a -aslında sadece Girne'ye- ayırdığımız birkaç günün yazısını ayrıca yazarım. Şu an benim için özel hâllerini aktarmış oldum. Bu daha samimi bir yazı. Diğeri seyahat yazısı olur. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimhuzROf_SOH-FS7VSEoJrLJQD5dPwdPiiDdHMSB5jmeS2qfc763cQPCu1s5yx5UVcH05TzV3FSjt9baSVzLHqeVJYY7Sdfn8v9frmXsAPYorkxhZCriWZxk5mVZOfNGm65zuvD2Yxj6QyJywcO72M_ItDHJBkR0IkKThIS-yAJ56JEyK0ZX2-mJr92GEm/s2000/8baec665-4a39-4c9c-9b2e-1d2ad09b078f.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimhuzROf_SOH-FS7VSEoJrLJQD5dPwdPiiDdHMSB5jmeS2qfc763cQPCu1s5yx5UVcH05TzV3FSjt9baSVzLHqeVJYY7Sdfn8v9frmXsAPYorkxhZCriWZxk5mVZOfNGm65zuvD2Yxj6QyJywcO72M_ItDHJBkR0IkKThIS-yAJ56JEyK0ZX2-mJr92GEm/w480-h640/8baec665-4a39-4c9c-9b2e-1d2ad09b078f.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Orhun demişken... Yavrucuğum biraz daha erken döndü çünkü en yakın arkadaşı, kardeş yerine koyduğu arkadaşı evlendi. Bizimki de gruplarından 2 arkadaşı ile birlikte nikah şahidi oldu:) Çok duygulandım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Çünkü Doğa bizim ikinci oğlumuz gibi. İlkokuldan beri süren bir dostluk. Benim uçuk oğlumu dengeleyen, en zor zamanlarında yanında olan bir arkadaş. 25 yaşın evlenmek için çok erken olduğunu düşünsem de herkesin kendi hikâyesi olduğuna inandığım için işlerin her kişide ayrı işleyebileceğini biliyorum. Ve evlatlarımıza güzel hayatlar diliyorum. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht-5iDXkzCg61hp3g-FHKbhp5lhBCfOzpW0K8OHPsJ8cc6kLn-WTSnsGp2Qjwy0S02wH_o7n1602LcoUB6FgqbD96Dp6Q28IMypTAhOgNLHk-uvqTY47Ayod8Vtev7Pzv_149WwUFCz0OoyPbKT1eGNYWsOgLN6-w3mE5NdgSYNJZMvsFIai4zjoMzlXsT/s2048/6f588bcc-673d-45ca-998e-bf7e1962e4ee.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1953" data-original-width="2048" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht-5iDXkzCg61hp3g-FHKbhp5lhBCfOzpW0K8OHPsJ8cc6kLn-WTSnsGp2Qjwy0S02wH_o7n1602LcoUB6FgqbD96Dp6Q28IMypTAhOgNLHk-uvqTY47Ayod8Vtev7Pzv_149WwUFCz0OoyPbKT1eGNYWsOgLN6-w3mE5NdgSYNJZMvsFIai4zjoMzlXsT/w400-h381/6f588bcc-673d-45ca-998e-bf7e1962e4ee.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fotoğraflarını eklememe bir şey demezler. Şuraya mutlu bir çift ve halinden memnun bir nikâh şahidi bırakayım. Az daha şahitlik edemeyecek olsa da...:) Şöyle ki nikâh kıyılacağı zaman gelin ve damat geldi, nikâh memuru geldi ama şahitler ortada yoktu. "Şahitler nerede" diye bir dalgalanma oldu. Önce iki şahit elleri ceplerinde gülerek sohbet ede ede dışarıdan bahçeye girdiler. Herkesin onlara baktığını anlayınca panikleyip koşturdular. Ama diğer şahit, yani Orhun yine yoktu. İçeri girerken "Ben bir ellerimi yıkayayım" diye diğerlerinden ayrılmış. Damat "Orhun nerede?" diye seslenince diğer arkadaşları da "Orhun! Orhun!" demeye başladılar. Biz o sırada telefonla arıyoruz. Derken Orhun da sallana sallana geldi. Gözünde güneş gözlükleri. Sessizlikte "Koş! Gözlüklerini de çıkar!" diye bağırdım. Gözlükleri hiç tanımadığı bir masaya attı. Nikah memuru o sıra sanırım "Nasıl şahitler bunlar" demiş ama kusura bakmayacak. 25 yaşındaki gençlerin şahitliği böyle oluyor:) Dışarıda sohbet ediyorlarmış ve aslında tam onlara söylenen dakikada görev başındaydılar. Törenin birkaç dakika önce başlaması dengelerini bozdu:) Hadi Orhun biraz değişiktir ama grubun diğerleri gerçekten son derece aklı başında çocuklar. Yine de gençler. Hayatın başındalar. "Oğlum yine kendinden söz ettirmeyi başardın" dedim. Bir süre herkes susmuştu ve "Orhun? Orhun?" sesleri işitilmişti yalnızca. Bu sallana sallana ortaya çıktı. İnanın onu tanıyanlar için normal bir durum. Şimdi uzun uzun anlatamam ama o kadar farklı bir tip ki ve kendini her haliyle kabul ettirip sevdirmişliği var ki ne desem bilemiyorum. Hayatımıza renk katıyor diyelim:) Gelinimizin annesi bir ara "Meşhur Orhun sen misin? Tanışmak istiyordum" demiş. O günkü geç kalmışlığına değil, genel anlatılanlara istinaden. Orhun'da ise hep bir "Niye ki? Ne yapıyorum ki?" kafası. Ama çok tatlıdır, baldır:) Hepsinin yolu, bahtı açık olsun.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Çoğunlukla kabuğuma çekildiğim günlerde beni ister istemez hareketlendiren etkinliklere gelecek olursak... Bunlardan biri Kalyon Kültür'deki "Yeni Bir Dünyayı Hayal Edenler" sergisiydi.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kuratörlüğünü can dostum, sırdaşım, başarılı sanat yönetmeni, en güzel sohbetlerimin baş kişisi Aslı Bora'nın yaptığı sergiyi 15 Ekim tarihine kadar gezebilirsiniz. "İyilik İçin Sanat Derneği" işbirliğiyle düzenlenen sergiyi ziyaret ederek genç sanatçılarla tanışmış olacağınızı belirtmek isterim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI9zDtvDPG7HS4Gc56dJH2d1LgZ4_-avBavVsmjhO6KSMOd3yQRF5oQf-H10kO2siTSn5zRd5zlVLFtEOBnjRcN9Xwwf3YTZ-ITavu1A2GTB6K6VprsS25Ox-pHANfU5tKc5wWf7tvbX8O-j2qnI5dPX8VpeYvClNcxfxYSavFAUHb0tZQrf9aLRPXru0_/s1831/3f6fb385-e140-4bf8-b9e3-2d2011eac8b4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1831" data-original-width="1628" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI9zDtvDPG7HS4Gc56dJH2d1LgZ4_-avBavVsmjhO6KSMOd3yQRF5oQf-H10kO2siTSn5zRd5zlVLFtEOBnjRcN9Xwwf3YTZ-ITavu1A2GTB6K6VprsS25Ox-pHANfU5tKc5wWf7tvbX8O-j2qnI5dPX8VpeYvClNcxfxYSavFAUHb0tZQrf9aLRPXru0_/w356-h400/3f6fb385-e140-4bf8-b9e3-2d2011eac8b4.jpg" width="356" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Nişantaşı'ndaki Kalyon Kültür Merkezi'nin yer aldığı bina, geçmiş dönemde Taş Konak ismiyle biliniyormuş. Gençler belki çıkaramaz ama akranlarımın hemen tanıyacağı, Kemâni Sarkis Efendi'nin bestelediği "Kimseye etmem şikâyet" şarkısının şairi İhsan Raif Hanım da bu konakta yaşamış. Güncel sanat ve tarihin harmanlandığı mekânları seviyorum. İlgilisine tavsiye ederim.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXEOlPY-rRP37inhPpBY_OWd7aQqJ-4X8hcSB3Hm3aUWT937V96JFqnjDi1u-Vi7_gPvpY9SdfCLANyTemM0W_yVjsviSglFClGnbOIprTwKCO-wJybipkEdt3pypC787DmvY6e8pNvv7xugpqpBGGAj3R1Ba_JaPhs_8q7Vb63ovYkN6lvkDWX-H-ZzUi/s2048/8e24b1e2-1d40-4509-ac46-050d539245c7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1266" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXEOlPY-rRP37inhPpBY_OWd7aQqJ-4X8hcSB3Hm3aUWT937V96JFqnjDi1u-Vi7_gPvpY9SdfCLANyTemM0W_yVjsviSglFClGnbOIprTwKCO-wJybipkEdt3pypC787DmvY6e8pNvv7xugpqpBGGAj3R1Ba_JaPhs_8q7Vb63ovYkN6lvkDWX-H-ZzUi/w397-h640/8e24b1e2-1d40-4509-ac46-050d539245c7.jpg" width="397" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Son zamanlarda beni sevindiren bir başka hareket, Beylikdüzü Belediyesi'nin senelerdir "Barış ve Sevgi Buluşmaları" başlığı altında düzenlediği, 30 Ağustos haftası boyunca konserden söyleşilere birçok etkinliği barındıran, geleneksel sahaf festivalinin de yer aldığı günlerdi. 30 Ağustos yürüyüşüne katıldım, stant açan sahaflardan kitaplar aldım. Hattâ kitaplarımı da ekleyeyim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPKxRSpUFWYYq3zsoYJTxU702szV9LLEMHeRHvPfXTBQg8ztK7VaieeBE5CHAI1rMuHXY-bctkTOTftNbaHrAVY_tLmD8EVuv8l5FHDwrj7mKccymMfWu3tHWH_dG7FPk1pxfiJGBQ5419OMDogoSRf60sTig-NREITvETDQY8_2GF-NfidpKmoCYJjeeP/s2000/abfdd3ac-7e2a-45ec-bf70-5525e4037e5f.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPKxRSpUFWYYq3zsoYJTxU702szV9LLEMHeRHvPfXTBQg8ztK7VaieeBE5CHAI1rMuHXY-bctkTOTftNbaHrAVY_tLmD8EVuv8l5FHDwrj7mKccymMfWu3tHWH_dG7FPk1pxfiJGBQ5419OMDogoSRf60sTig-NREITvETDQY8_2GF-NfidpKmoCYJjeeP/w400-h300/abfdd3ac-7e2a-45ec-bf70-5525e4037e5f.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Eve gelip de her birini tekrar incelediğimde, farkında olmadan kadın yazarlara ve kadınlarla ilgili konulara yöneldiğimi anladım. Seçimlerim biraz bilinçli, çokça tesadüfiydi. Şöyle ki üniversitede Uygarlık Tarihi hocamızın ısrarla okuttuğu Louis Althusser'in karısını boğarak öldürdüğünü, bu sırada bilincini yitirmiş olduğunu söylediğini henüz birkaç gün önce öğrenmiştim. Ve sahafta gördüğüm "Gelecek Uzun Sürer", yazarın karısı Helene ile ilgiliydi. Hemen aldım. Yine kısa bir zaman önce Hitler'e hayran olan kadınların, onun uğrunda çocukları dahil her şeyi feda eden kadınların psikolojisini sorgulamıştım. "Hitler'in Şirret Kadınları"na rastlayınca onu da aldım. Nilay Örnek'in podcast serisinde Feride Çiçekoğlu'nu dinlemiştim, "Suyun Öte Yanı"nı görünce o dinleti aklıma geldi ve kitabı aldım. Sanırım dönemsel bir çağrışımla Oya Baydar'a yöneldim ve "Aşktan ve Devrimden Konuşuyorduk" kitabını satın aldım. Zeynep Göğüş "Oğluma Avrupa Mektupları" derken bir başka kadın yazara, Doris Lessing'e yöneldim. Feminist yazar olarak betimlenen Lessing'ten "Son Aydınlık Yaz"ı okumuştum ve bu kitabın kadınların gerçek sorunlarına dokunmadığını düşünmüştüm. Fakat madem ki feminist yazar olarak nitelendiriliyor ve seviliyordu, belki de ben onu eksik değerlendirmiştim. Tek kitapla yorum yapmak doğru olmazdı. Sahafta otobiyografik kitabı "Tenimin Altında"yı görünce, yazarı tanımak adına kayıtsız kalamadım. Verimli bir sahaf alışverişi oldu. Öyle bir denk geldi ki hepsini aşağı yukarı 20 dakika içinde hevesle toparladım. Planlamadığım halde yöneldiğim tüm bu kadın yazarlardan ve kadınlara dair konulardan bağımsız iki kitaptan "Melankoli"yi sırf konuya olan ilgimden dolayı satın aldım. Vedat Türkali'nin ilk romanı "Bir Gün Tek Başına" ise kapak resmi ile dikkatimi çekti. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Resme bayıldım. Kimin işi olduğunu anlamak için iç tarafa baktım ancak sanatçının isminin olmadığını fark ettim. Yine de etkileyici kapak tasarımı olan, 1980 basımlı bir romana sahip olduğum için mutluyum. Kitap kapaklarının yapay zekayla oluşturulduğu günümüzde insan ürünü tasarımlar daha çok dikkatimi çeker oldu. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Bugünlerde daha iyiyim. Halbuki sonbaharda melankolik olunur, ben yaz mevsiminin yarısını böyle geçirdim. Hiçbir şey yapmadan, hareket bile etmeden tüketmek istediğim günler oldu. Şimdi enerjimi ve hevesimi toplamaya başladığımı hissettiğimden, umuyorum ki buraya daha fazla yazı gireceğim. Bir önceki Sakız Adası yazısına çok güzel yorumlar geldi. Mutlu oldum. O yazıyı tam bir ayda dura kalka yazmıştım. Fakat adayı o kadar sevdim ki ne kadar yavaş gitsem de, kendimi zorlayarak bilgisayar başına otursam da enerjim gibi yavan bir yazı çıkmadı ortaya. Demek ki bazen adım atmak, zorlamak gerekiyor. Yazıdan sonra gaza geldim ve Sakız'da çektiğim az sayıdaki videoyu ve fotoğrafları Orhun'a verip benim için kısa bir video hazırlamasını istedim. Önce haklı olarak bir miktar isyan etti. "Zaten az video var, onları da bir dikey bir yatay çekmişsin" dedi, "Videolarda sen yoksun, hep babamı çekmişsin" dedi, "Sadece fotoğraf koyarsak o powerpoint sunum olur" dedi:) Olduğu kadarıyla yap dedim. Benim kalitesi düşük fotoğraflarım ve minik tuhaf videolarımla yine de hoş bir şey çıkardı ortaya:) YouTube Shorts hesabıma ilk video olarak ekledim. Arada yine kısa kısa videolar eklemeyi düşünüyorum. Bakalım, hevesim geçmez umarım. Şimdi de becerebilirsem yazının sonuna ekleyeceğim:) 42 saniyelik minik ama heves dolu videoma göz atmak isteyen olursa bir tık yeterli. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Şimdi buradan uzak kaldığım vakitlerde kimler neler yazmış okumaya gidiyorum. Görüşmek üzere efendim... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="403" src="https://www.youtube.com/embed/ap01qZjgQHU" width="484" youtube-src-id="ap01qZjgQHU"></iframe></div><br /><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span> <br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-50123934286897773882023-09-05T03:21:00.010+03:002023-09-23T16:55:10.328+03:00SAKIZ YA DA CHIOS / BİR ADA MÜTEVAZILIĞI ÖĞRETEBİLİR Mİ?<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Yılın yorgunluğunu unutturacak yaz tatilinin hayaliyle, güzel bir Temmuz günü, Çeşme'den kalkan feribotla Yunanistan'ın Sakız Adası'na geçtik. Hava sıcaklığı henüz rekor seviyesine ulaşmamıştı. Bu hem Türkiye'de hem Yunanistan'da birkaç gün sonra yaşanacaktı. O sıra Ege'nin söz konusu kıyılarında tatlı bir rüzgâr esmekteydi. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Sakız Adası'nda, yani Chios'ta bir hafta kalacaktık. Feribottan iner inmez çoğu yolcunun yaptığı gibi limanın hemen karşısındaki pastanede aldık soluğu. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_YBkp36G2sPGbE-b3X-pcbzeQe5q727UzAmVJCwrJql4CLPU5Gh0ZQMMlTuAGpAkC_ZuFkCQX04QTiUTstVNrU9MoFYDEeZoxZHi4CcWt99akOHi5H2FmHd6B7km2GrWkwoF6DSTY8jtH1wF27BRrekZFCwT2XS_b5FChOI_hDRgI3zWmngSLeNU9nRDJ/s1315/IMG-20230725-WA0001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1112" data-original-width="1315" height="339" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_YBkp36G2sPGbE-b3X-pcbzeQe5q727UzAmVJCwrJql4CLPU5Gh0ZQMMlTuAGpAkC_ZuFkCQX04QTiUTstVNrU9MoFYDEeZoxZHi4CcWt99akOHi5H2FmHd6B7km2GrWkwoF6DSTY8jtH1wF27BRrekZFCwT2XS_b5FChOI_hDRgI3zWmngSLeNU9nRDJ/w400-h339/IMG-20230725-WA0001.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu mekân için Türk yolcuların adadaki ilk durağı diyebilirim. Sabahın erken saatlerindeydik, kahvaltıyı atlayıp yollara düşmüştük. Üstelik adayı rahat gezebilmek adına daha önce internetten kiraladığımız arabayı teslim alma saatine ulaşmamıştık. Pastaneden buram buram paskalya çöreği kokuları gelmekteydi ve bunu severim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Tipik Yunan pastanesine adım attığım an, son iki ayda verdiğim dört kilonun bir kısmını bu tatilde geri alacağımı fark ettim fakat umursamadım. Çöreği daha sonraki günlere bırakıp ıspanaklı böreklerimizi ve kahvelerimizi sipariş ettik. Neredeyse her gün denize gitmeden önce uğradık buraya ve sahipleriyle Türkçe-Yunanca karışık jestlerle sohbeti ilerlettik. İkramlarına karşı koyamadık. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Börek ve kahveyle kendimize geldikten sonra arabamızı teslim aldık ve kiraladığımız eve doğru yola koyulduk. Evimiz merkeze 7-8 dakika uzaklıktaki Vrondatos bölgesindeydi. Soranlara tavsiye ederim. Plajları ve güzel restoranları olan sakin bir bölge. Üstelik merkeze yakın. Yine bir Airbnb evindeydik. Bütçemiz dahilinde yine yorumları didik didik analiz ederek, kesinlikle "Süper" ünvanlı ev sahipleri arasından seçim yaparak bulmuştum bu evi. Oldukça rahat ettik. Bir haftalık tatilimizde ada yerlisi gibi yaşamanın tadını çıkardık. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6GTi7w32GJ2EpBWA403Eu5KtY-O1CO97tle1MUs3kvDpsOqHIepNKTLlP1Sj2mN8vh4MKeYY3FftkH_CtEdZSt6qDLtTrMZvd0kDrHi9VAhNVfK39XIFtdexYeaV1k1JuWlKeZD6N8R_2EaejkslpyEmNp1LOTD5KD5kIvWQZ724KHYMvUjakMCndn6Kx/s4000/20230719_104950.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6GTi7w32GJ2EpBWA403Eu5KtY-O1CO97tle1MUs3kvDpsOqHIepNKTLlP1Sj2mN8vh4MKeYY3FftkH_CtEdZSt6qDLtTrMZvd0kDrHi9VAhNVfK39XIFtdexYeaV1k1JuWlKeZD6N8R_2EaejkslpyEmNp1LOTD5KD5kIvWQZ724KHYMvUjakMCndn6Kx/w400-h300/20230719_104950.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bundan sonrasını dakika dakika anlatmamalıyım bence. Uzatmadan neler gördüğümüze geçeyim. İpucu niteliğinde... Arada ve en sonunda gözlemlerime dayanan yorumlar olacak tabii. O halde plajlardan başlayayım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Efendim, Sakız adasının her yerinden denize girebilirsiniz. Organize plaj daha az, halka açık yer çok çok fazla. Denize girmeye müsait en ufak noktaya dahi en azından bir kabin, bir duş ve bir şemsiye kondurmuşlar. Yanlış anlaşılmasın, yani bunu isteyen faydalansın diye devlet yapmış. Kendi şemsiyesini, sandalyesini getiren de çok, sadece havlusunu serip güneşlenenler de var. Herkesin özgürce kullanımına açık sahillerde en çok hoşuma giden şey, fiziksel engelli vatandaşların da düşünülmesi oldu. Tekerlekli sandalye kullananlar için oturma sırasının da olduğu geniş giyinme kabinlerinin, suya inmede kolaylık sağlayan tutunmalı rampaların azımsanamayacak sayısı beni duygulandırdı ve takdirimi kazandı. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Organize dediğim yerler de sınırlandırılmış şekilde kapalı değil. Yani şezlong kiralamasan da takılabilirsin. Şezlong kiralamak dediğim de genelde yiyip içmek karşılığında yapılan bir şey. Limit yok. Sadece bir tanesinde bizdeki gibi şezlong parası verdik. O da iki şezlong 5 Euro'ydu ve sipariş verdiklerin bu fiyata dahildi. Ve plajların hiçbirinde yüksek sesli müzik yoktu. Sakız tatilinde kulaklarım bayram etti, kafam dinlendi. Şimdi İstanbul'dayım ve o sakinliği arayacağım. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJE2kbCsdW6i2q-mRKHZbMFvoRaK8ANa6anApPpAK0_yOFAFngafjgGcX6q4iT18DjTMfo7QbQFiMQL9dqyPqKtBT8j3NRkprajecnifxhqrXca0yhFiUDnUz875oU9aKfAbbScLDOIQsPJCqHP3DnYRyN8SkqOvHPszRsIa4jWhe9kp9AZmt3AfB4Df3Q/s4000/20230723_122516.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJE2kbCsdW6i2q-mRKHZbMFvoRaK8ANa6anApPpAK0_yOFAFngafjgGcX6q4iT18DjTMfo7QbQFiMQL9dqyPqKtBT8j3NRkprajecnifxhqrXca0yhFiUDnUz875oU9aKfAbbScLDOIQsPJCqHP3DnYRyN8SkqOvHPszRsIa4jWhe9kp9AZmt3AfB4Df3Q/w300-h400/20230723_122516.jpg" width="300" /></a></div></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Biz kendi arabamızla gitmediğimiz için hazırlığımız yoktu, o yüzden şezlonglu şemsiyeli organize plajları tercih ettik. Bir başka zaman kıyısından, köşesinden, üzerinden geçtiğimiz sakin koylarda takılmak hayalimizi saklı tutuyoruz. Bakınız şu kumsal gibi... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmp3SzZk_6CPFExegRlhG4zHsv5I4Loz48GGil2dmiR_Ei-vj2-_tah6bXSs4kVvQQFqusbImeoIVxKgl02VVrQcSyRZ5Q3azC2pfx-np9ltG2V1_FLevCje_Gd2lLoL2SCjHk1HTcJBackU5Hm7m6Vu4qXZ-MnkUZIHWd1u1XCRqIvi2ezucz9-4SkyDP/s4000/20230719_115844.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmp3SzZk_6CPFExegRlhG4zHsv5I4Loz48GGil2dmiR_Ei-vj2-_tah6bXSs4kVvQQFqusbImeoIVxKgl02VVrQcSyRZ5Q3azC2pfx-np9ltG2V1_FLevCje_Gd2lLoL2SCjHk1HTcJBackU5Hm7m6Vu4qXZ-MnkUZIHWd1u1XCRqIvi2ezucz9-4SkyDP/w640-h480/20230719_115844.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir benzerine gittik ama... Mesela Glaroi Plajı... Burası biraz popüler bir yer. Öyle ki yaklaştığımızı yol kenarına dizilmiş arabalardan anladık. Biz de park ettik ve denize doğru inmeye başladık. Kalabalıktı. Neyse ki kalkmakta olan bir aile işaret etti de şezlong bulabildik. Tabii ki burada da kuma havlunu serip takılabilirsin fakat küçük bir alan olduğu için ona bile yer bulmak sıkıntı olabilir. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCO-LfDXkpGx-YRg-Q-XDLy-BpjxJ4RpsYu6-4JIM2GechJLKCFPCF44yjd_YgnOgDQa7vEPaJW0PjPYgfm8UVnQV23bkjeXA1yub7lTnYlg-ijKRAmj9XheoV2DvBwqYb_4wZfrdoua0SHUzlZtzsXTFo0-4Jxfd2xsWyaWgb3ZaLQ2VdrhmEFJqygXqN/s4000/20230720_122331.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCO-LfDXkpGx-YRg-Q-XDLy-BpjxJ4RpsYu6-4JIM2GechJLKCFPCF44yjd_YgnOgDQa7vEPaJW0PjPYgfm8UVnQV23bkjeXA1yub7lTnYlg-ijKRAmj9XheoV2DvBwqYb_4wZfrdoua0SHUzlZtzsXTFo0-4Jxfd2xsWyaWgb3ZaLQ2VdrhmEFJqygXqN/w640-h480/20230720_122331.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Glaroi'nin denizi çakıllı, pırıl pırıl bir deniz. Ancak içindeki kaynaklar nedeniyle ara ara su soğuduğu için eşim bir kez daha bu plaja gelmek istemedi. Normalde asla üşümeyen koca adam denizde üşüyor ve çocuk gibi mızıldıyor ya, hem kızıyorum hem gülüyorum:) Ben hafif serin suyu severim halbuki. Glaroi'de salaş, hoş bir ortam var. Ağaçlar altındaki tek cafe-bardan servis sağlanıyor. Yormayan, hafif bir müzik eşlik ediyor gün boyu.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir gün Lithi plajına gittik. Burası biraz daha kumluk bir plaj. İlla kum aradığımız yok aslında. Tavsiye üzerine gittik. Ne yazık ki epeyi rüzgârlı bir günde gittiğimiz için tam tadına varamadık. Sahildeki az sayıda kafe-restoran şezlong hizmeti de veriyor. Hepsi gayet temiz, hoş. "Kafe-restoran" dedim ama aslında bunlara "taverna" demek daha doğru olacak. Yunanistan'da tavernanın lokanta anlamına gelip, illâ müzikli olmasına gerek olmadığını biliyorum. Deniz kıyısındaki bu tavernalar akşam saatlerinde de müzikli ya da müziksiz servise devam ediyorlar tabii ki. Bu bölümde fotoğraf ekleyemiyorum çünkü çekmemişim:) Ama Sakız'a gitmeyi düşünenler Lithi'yi dikkate almalı. Tatilin ikinci günüydü, muhtemelen sevmediğim rüzgârdan gına gelmişti ve gözüm fotoğraf falan görmedi. Neyse ki ilk üç günden sonra rüzgâr dindi. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İki gün Agia Fotini köyünün denizinde zaman geçirdik. Nedense burası bize bir rahat geldi. Biraz Bodrum'u andırdığından mıdır nedir? Yani tanıdık yere benzeyene ne gerek var tabii ama... Bilmiyorum, sevdik. Uzun bir sahili var. Yine ister şezlong kirala, ister kendi eşyanı getir ayarında. Denizi taşlı. Yine pırıl pırıl. Şimdi baktım da adanın güneybatısında kalıyormuş. Su sıcaklığı herkesi tatmin edecek orta kararda:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXhA5gMFgoWq-jDmAD6klQwLZQkKIPn935SJA6dnadRi5WaQf9F9-agg4WzEZegbsdmVXWglxJXJKukGoBf34_Nuh95MOgQgv38p8wWww6I-iGy_oaawEDu0SkHVsCjR9vA6xFQig0WbDtziwfKSHFx9oeOmzwuGs7jQC0mE8RYqRnrrsNKShDlHZeq0jj/s4000/20230721_124638.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXhA5gMFgoWq-jDmAD6klQwLZQkKIPn935SJA6dnadRi5WaQf9F9-agg4WzEZegbsdmVXWglxJXJKukGoBf34_Nuh95MOgQgv38p8wWww6I-iGy_oaawEDu0SkHVsCjR9vA6xFQig0WbDtziwfKSHFx9oeOmzwuGs7jQC0mE8RYqRnrrsNKShDlHZeq0jj/w480-h640/20230721_124638.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS82N7uQZ9EtWk-linbeSjjTC993fZOD_sq6oV89tC4ZyoCr3cue3nny1tFbpyq-Yg0_591mTFHdzBfTsRnx1c-fghmfT_Xx5RHsD57duTgbfelCSGNsgA6R2FlbFORSNz9kFuBiBvdl_BxKe-TG8EEpykbZlXwmAuBUEg96HnYlb5D2MsnZkJCsqFJMSM/s4000/20230721_182650.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS82N7uQZ9EtWk-linbeSjjTC993fZOD_sq6oV89tC4ZyoCr3cue3nny1tFbpyq-Yg0_591mTFHdzBfTsRnx1c-fghmfT_Xx5RHsD57duTgbfelCSGNsgA6R2FlbFORSNz9kFuBiBvdl_BxKe-TG8EEpykbZlXwmAuBUEg96HnYlb5D2MsnZkJCsqFJMSM/w640-h480/20230721_182650.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Adadaki ilk ve son günümüz ile sakız müzesine gideceğimiz gün ise birkaç saat de olsa konakladığımız bölgede, yani Vrondatos'ta denize girdik. Çok da keyif aldık aslında. Daha fazla zaman geçirmek isterdim. Hâttâ burada, adanın bu bölgesinde evim olsun isterdim. İnternette Sakız adasının plajlarını araştırdığınızda ilk 10 listesinde burası da çıkıyor ancak ben pek yabancı turist görmedim. Genelde yerli halkın takıldığı, çoluk çocuk herkesin birbirini tanıdığı, selamladığı sahilde tavernalar, kahve dükkanları var ama şezlong kiralama yoktu. Boş bulursan altına konuşlandığın şemsiyeler var, gölgesine yerleştiğin ağaçlar var, yine ağaçların altında hem ekonomik açıdan uygun, hem de gün boyu masasında oturup ara ara denize girip çıkacağın bizdeki çay bahçelerini andıran bir mekân var. Bol huzur var, sakinlik var. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhQQ9OqnQewB3XkKdIhkwvKJtLDj3MnHffKQl-wB4NKuxa2cUkmFN-RG1xa2kue9hDbiKZxoub8OyKzsaN3fqKkRL1V9RGQhRhbJXFb1hzbEegMw_rjtUjei0VfJqv04E8U80BythSlUBeV5MchbU6qW7vaTcU_tfC3TglGQH_muuuaNv0aOvvWJskyqif/s4000/20230725_124103.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhQQ9OqnQewB3XkKdIhkwvKJtLDj3MnHffKQl-wB4NKuxa2cUkmFN-RG1xa2kue9hDbiKZxoub8OyKzsaN3fqKkRL1V9RGQhRhbJXFb1hzbEegMw_rjtUjei0VfJqv04E8U80BythSlUBeV5MchbU6qW7vaTcU_tfC3TglGQH_muuuaNv0aOvvWJskyqif/w640-h480/20230725_124103.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Vrondatos'un sahili koca koca taşlardan oluşmuş. Deniz ayakkabısıyla gezmezsen işin zor ama o taşlar nasıl güzeller anlatamam. Zamanın akışında doğanın şartları, rüzgârlar, dalgalar onları yormamış, aksine daha da güzelleştirmiş. Yuvarlak ve oval formlu, irili ufaklı taşların hepsi usta bir zanaatkârın elinden çıkmış gibi pürüzsüz. Bavuluna atıp evine götürmek istersin, üzerlerini renk renk boyamak istersin. Ben de istedim. Ama yapmadım. Eskiden her yerden taşlar, yapraklar, deniz kabukları, meşe palamutları getirirdim evime. Belki deli diyeceksiniz ama hepsinden izin alırdım. "Benimle gelmeni çok istiyorum. Kabul mu?" derdim. Bu konuda yalnız olmadığımı Patti Smith'in bir kitabını okurken anlamıştım ve o kadar da çatlak olmadığım için sevinmiştim. İzin almadan yanına aldığı bir taş nedeniyle dönüş yolunda aksilikler yaşadığını söylüyordu Patti. Bunu okuyunca bir kez daha düşündüm. Bir sonraki seyahatimde elimdeki deniz kabuğuna baktım baktım, "Şu güzelim denizde asırlar boyu kalacağına, benim uzun uzun binalardan oluşmuş gürültülü semtime niye gelmek istesin ki?" dedim. Felsefenin dibine vurdum. O gün bu gündür doğadan bir şey almıyorum. Mevcutlarla mutlu mesut yaşıyoruz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Hint Okyanusu'ndan gelenler de var, Baltık Denizi'nden de... Kuzey ormanlarından olan da var, Anadolu'nun göbeğinden de... Beni mutlu ediyorlar ama... İşte... Umarım onlar da memnunlardır. Bu saatten sonra aynı yerlere geri götürüp bırakamam :) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Umarım deli deyip okumayı bırakmamışsınızdır, yazmaya devam ediyorum... O zaman Vrondatos'tan ilerleyeyim. Bu bölgede birkaç taverna var ki onlar da gerçekten çok iyi. Hem fiyatlar çok uygun, hem ortam güzel, hem lezzetler şahane. Hangisi seçilirse seçilsin memnun kalınacağına eminim ama kendi tercihlerimizden bir örnek vermek gerekirse Ouzomperdemata'yı söyleyebilirim. Denizin dibinde, sessiz sakin bir mekân. Kafa şişiren bir tek gürültü yok. Sadece dalga sesleri ve insan sohbetleri... Ay, yıldızlar ve uzo... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmnyX4d7eOv1Kq7V6T4PqlEB8dmKXrfhCd37MPrB2XL1ZQ6pnGPlGYBU9rcpEnpSR0u9fXyTB0eEvjzTtjVxU1weBNo2EN5lNxQ_a9SVbRRlmqTkHtlo81WJjfQTD7GMUIqQzF8leWOlvjNWIYduxOMOv_oNd_HSTL4673QNKgPdHmdnwIJds_Sdm12KSB/s3158/20230721_204518%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3158" data-original-width="2532" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmnyX4d7eOv1Kq7V6T4PqlEB8dmKXrfhCd37MPrB2XL1ZQ6pnGPlGYBU9rcpEnpSR0u9fXyTB0eEvjzTtjVxU1weBNo2EN5lNxQ_a9SVbRRlmqTkHtlo81WJjfQTD7GMUIqQzF8leWOlvjNWIYduxOMOv_oNd_HSTL4673QNKgPdHmdnwIJds_Sdm12KSB/w321-h400/20230721_204518%20(2).jpg" width="321" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir de yediklerinden sebeplenmek için bekleyen ada kedileri... Bir tanesi öyle bir boynunu bükmüş bekliyordu ki kayıtsız kalamadık:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF9C7iMOXN08VR_sDTOzKtUIGicjaZNy6xBXP80Ct-C-v2CFxDh-b_SzRPYGEz6E1aoYKdKkNgZOkBDdNzy6mjAbT2tFKM2ncc2PVmDCJ_nFa76438duUj5Y9SjflZDm8S3j1pzPALJWooOMFQkuk8kiw2Vho-FKPwyKUaR0_5xcy5d_cM8yRpWBb0MdzR/s4000/20230721_213510.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF9C7iMOXN08VR_sDTOzKtUIGicjaZNy6xBXP80Ct-C-v2CFxDh-b_SzRPYGEz6E1aoYKdKkNgZOkBDdNzy6mjAbT2tFKM2ncc2PVmDCJ_nFa76438duUj5Y9SjflZDm8S3j1pzPALJWooOMFQkuk8kiw2Vho-FKPwyKUaR0_5xcy5d_cM8yRpWBb0MdzR/w300-h400/20230721_213510.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sakız Adası'nda da bizdeki gibi kedi çok ama onlar daha tedirginler. Yaklaşmıyorlar, sevmek istersen kaçıyorlar. Bizim İstanbullu hemcinslerinin ataklığından, sıcaklığından eser yok:) Yaşadığın yere göre şekil aldığının canlı kanıtı gibiler. Çok tatlılar.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sakız adasında yeme-içme konusunu uzatmadan şöyle bağlamak isterim. Nerede yerseniz yiyin muhtemelen memnun kalacaksınız. Orası, burası diyemiyorum çünkü isimler zor ve not almadım:) Fakat hiçbir yerden olumsuz düşüncelerle ayrılmadık. Bol bol deniz ürünü yedik, onların tarzındaki döner olan gyros'u, adanın meşhur peyniri mastelo'yu ihmâl etmedik, uzo ve yerel şaraplar içtik. Hafızamız kış için depolasın diye deniz manzaralı mekânları tercih ettik. Yerel ev yemekleri yapan tavernaların önünden geçip gittikçe aklımız kaldı ama ne kadar niyetlensek de döndük dolaştık yine deniz ürünlerinde karar kıldık. Çünkü taze ve ucuzlardı. Döviz değeri bu kadar artmış olmasına rağmen yine de uygunlardı. Ülkemizde an itibariyle denizin dibindeki bir restoranda rakı-balık yapmaya kalktığımızda servet ödeyecekken inanın orada çok daha makûl miktarlar ödedik. Porsiyonların büyüklüğünü de hatırlatmama gerek yok sanırım. Yunanistan'da turist olmak her zaman uygundu ancak Euro'nun bu kadar yüksek olmasına rağmen o ulaşılabilirliği koruması enteresan, kafa karıştırıcı. Ulaşım masraflarını ayarlayıp, o anlamsız yurt dışı çıkış harcını ödedikten sonra Yunanistan'da tatil, ne yazık ki ülkemizin çoğu bölgesinden daha ucuza gelebiliyor. Kiraladığımız evi de yine çok uygun fiyata ayarladığımızı belirtmek isterim.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ah! Vrondatos hakkında, unutmadan! Burada Homeros'un, yani meşhur İlyada ve Odysseia destanlarının ozanı Homeros'un üzerinde oturup şiirlerini okuduğu söylenen bir taş var. Tabelasını görünce "Yahu Homeros İzmirli değil miydi?" dedim. Ben Symirna, yani İzmir doğumlu deyip geçermişim. Biraz inceledim, Sakız'da ya da İzmir'de doğduğu tahmin ediliyormuş. Araştırmacıların fikirleri muhtelif. Kör olduğu hakkındaki bilgiler dahi belirsiz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Öyle ya da böyle iyi ki geçmiş bu dünyadan. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisKCvJSjh3G2SJZ-oKNAPBjCMxCmVCFj2FI-9ig4OTPMwI4ndTMHQx--1Rm9w7Emrok6ZD5yfiuFC4XxHoLZIjqLNNaGfTu1IgHXahoGywMMBO9G4JCGIU1wCcAGBjJnobhdFLAok1C7HTVUGXPT-mKUM8EKBYlRfgEiKA2PFxm1ESQCcYmLDl0fCSAKcj/s4000/20230720_182242.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisKCvJSjh3G2SJZ-oKNAPBjCMxCmVCFj2FI-9ig4OTPMwI4ndTMHQx--1Rm9w7Emrok6ZD5yfiuFC4XxHoLZIjqLNNaGfTu1IgHXahoGywMMBO9G4JCGIU1wCcAGBjJnobhdFLAok1C7HTVUGXPT-mKUM8EKBYlRfgEiKA2PFxm1ESQCcYmLDl0fCSAKcj/w640-h480/20230720_182242.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Homeros'un taşına doğru tırmanılan yol epeyi düzenli. Yol üzerinde farklı antik kalıntılar var. Hattâ bir Osmanlı paşasının yaptırdığı çeşme dahi var. Bol ağaç, bol cır cır böceği gürültüsü ve en sonunda şahane bir Ege denizi manzarası var. Bir gün akşama doğru saatlerde, plaj dönüşü uğradık. Taşın hangisi olduğunu anlamakta zorlandık ama bulduk ve aslında ona giden yol daha da güzeldi. Ozan'a atfedilen taşa bir de "Daskalopetra" deniyormuş ve bu Yunanca'da "Öğretmenin Taşı" anlamına gelmekteymiş. Haklarını yiyemem, "Homeros'un Taşı" diye tabela koysalar da internetteki bilgilerde bu taşın Homeros'a gönderme olduğundan bahsetmişler. Yani bu büyük ozan Sakız doğumlu da olabilir, İzmir de... Suyun iki yakasına ait ortaklıklardan biri daha...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu güzel adada doğduğu kesin olan meşhur bir sanatçıya örnek verebilirim ama. Türk-Yunan ilişkilerinin normalleşmesi çalışmalarında büyük payı olan; ayrıca hepimizin çok iyi bildiği "Zorba" film müziğinin bestecisi Mikis Theodorakis. Sakız doğumlu. Ve meşhur kaşif Kristof Kolomb'un da bu adada doğduğu ya da geçerken uğradığı ve bir süre yaşadığı söyleniyormuş. Pirgi (Pyrgi) köyü yerlilerine sorunca yaşadığı evi gösteriyorlarmış fakat ben bunu döndükten sonra öğrendim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pirgi demişken... Biraz da adanın meşhur sakız köylerine uzanalım mı? Efendim, adanın güneyinde olup, sakız üretimi yapılan köylerin tamamına "Mastichochoria" deniyormuş. Yani Mastik Köyleri... Sakız köyleri... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Tüm dünyanın damla sakızı ihtiyacını karşılıyorlar. UNESCO'nun Somut Olmayan Kültür Mirası listesindeler. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Biz bunlardan Pirgi'yi ve Mesta'yı ziyaret ettik. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pirgi, depremlerden pek etkilenmediği için ortaçağ görüntüsünü koruduğu söylenen bir köy. Böyle deyince aklımıza daha çok taş mimari gelebilir ancak Pirgi'yi diğerlerinden ayıran, dış cephede kazıma usulüyle yapılan geometrik süslemelerle bezeli siyah-beyaz evleri. <br /><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwuEZK_4sovf6D-dJe71RIAByEUivE2I8-Ct4hXVA3FOmU0aGSOVJ9AD3Cb7yv0fl7CaDrOVByIcZK-BOKXC3wZJhtwQMvwk1fPe5UgRvbizJLKTNxrdq95ifhzW1pPK9kVM0QAiG7ZTLN-t9MV5YAzllqyT53LNZXB2CuoIA1dHlbW-klacd8gRn8Vxb0/s1521/IMG-20230721-WA0030%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1521" height="568" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwuEZK_4sovf6D-dJe71RIAByEUivE2I8-Ct4hXVA3FOmU0aGSOVJ9AD3Cb7yv0fl7CaDrOVByIcZK-BOKXC3wZJhtwQMvwk1fPe5UgRvbizJLKTNxrdq95ifhzW1pPK9kVM0QAiG7ZTLN-t9MV5YAzllqyT53LNZXB2CuoIA1dHlbW-klacd8gRn8Vxb0/w640-h568/IMG-20230721-WA0030%20(2).jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu süsleme tarzının, Sakız'ın Ceneviz hakimiyeti zamanından, İtalyan kökenli sgrafitto tekniğinden kaynaklandığı söylense de anladığım kadarıyla konu kesin değil. Bir miktar turistik hareket kokusu alıyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Kesin olan şey, köy sokaklarında gezerken kendini adeta bir film platosunda hissediyor olman. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Değişik, oyuncaklı bir hava... Her yerde üçgenler, yamuklar, eşkenar dörtgenler, stilize çiçekler, çarkıfelek desenleri... </span><span style="font-family: times; font-size: large;">Hepsi siyah-beyaz ama duygusu rengârenk. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_cNQgtU5ecA8ue40LaNfqs_c4uxc66hr2XAtqHd_uLHszxs53yA_AqEHoJd2axIaNBOaJqleC9DbJvRPKA_S-5y3HYAylz4X6MQxaymxq32nr_wP2B6RGJLCbaSc6J0ny1LepmRw72MkJwelKiBNVZ_VYrfDqO9mq513wIvIPdvDLQ9nV0rlSrDCpWt2p/s4000/20230719_170850.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_cNQgtU5ecA8ue40LaNfqs_c4uxc66hr2XAtqHd_uLHszxs53yA_AqEHoJd2axIaNBOaJqleC9DbJvRPKA_S-5y3HYAylz4X6MQxaymxq32nr_wP2B6RGJLCbaSc6J0ny1LepmRw72MkJwelKiBNVZ_VYrfDqO9mq513wIvIPdvDLQ9nV0rlSrDCpWt2p/w480-h640/20230719_170850.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-vgfLqDj7EwqL2Tf5K_OTpCBKVt_qKdbCteEX3xs6veqO5VslYokDQP48ZkbTpQ38wmyKM7aKgCU3UHz8JYNvjw9xSX1Ujv3eiJzUehJZ8v3B5r31Om1Ya6GG2f7BpGhLD7-TZ9LvgHF4pHDmvv6-47wRQBN5LumFZZtH_mMegXVTrd3JotxucqP3ZqTV/s4000/20230719_173219.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-vgfLqDj7EwqL2Tf5K_OTpCBKVt_qKdbCteEX3xs6veqO5VslYokDQP48ZkbTpQ38wmyKM7aKgCU3UHz8JYNvjw9xSX1Ujv3eiJzUehJZ8v3B5r31Om1Ya6GG2f7BpGhLD7-TZ9LvgHF4pHDmvv6-47wRQBN5LumFZZtH_mMegXVTrd3JotxucqP3ZqTV/w300-h400/20230719_173219.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Chios adası, özellikle damla sakızı nedeniyle Ortaçağ'da fazlaca korsan saldırısına maruz kalmış. Pirgi gibi köyler kale-köy konumunda inşa edilmişler ve çevredeki herkes yönetim tarafından bu köyler içerisinde toplanmış. Bunun yansımalarını Pirgi'de görmek mümkün. Yalnızca bilenlerin kaçışını ve bağlantısını kolaylaştıracak dar sokaklar, bitişik nizam evler, kemerler, tonozlar, sur duvarları ve gözetleme kuleleri tarihte neler yaşandığına ışık tuttuğu gibi, bugün tehlikeden uzak gezginlere masal gibi bir ortam sunmakta. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfCwhNAlaBVNHG65VHFj3dtLJmLGkqfo6lYKZYUOFkXjFyy-NfNLxsvZoNtx7S0GxjAp3Y6mPenJsgcvn5MxSoMnjTe3eZ6sxJosCe-NsFWFCwr0EpUuHssR0sW4KzXKcXtVQCUzFbqaMRMcVxb-yivd34Lwmrf5D_l0GaGTReYcob-wtAq9f-ahLVH1Ap/s4000/20230719_170948.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfCwhNAlaBVNHG65VHFj3dtLJmLGkqfo6lYKZYUOFkXjFyy-NfNLxsvZoNtx7S0GxjAp3Y6mPenJsgcvn5MxSoMnjTe3eZ6sxJosCe-NsFWFCwr0EpUuHssR0sW4KzXKcXtVQCUzFbqaMRMcVxb-yivd34Lwmrf5D_l0GaGTReYcob-wtAq9f-ahLVH1Ap/w300-h400/20230719_170948.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0SMmk5aLHhNxSSJM55FuPe0G-UG6zuMjtAD92BORAD5bl-wFxZc-zWiuA3eTzkwGmlUMRCVLo5kmmKqxvKv5SmBFki5LZvmrG_5A-6NHkf97g1GjgGkGHD03sSUdagvT1aaPu63UosUtkOaeT3dWghFp_nGU92RHwPh6FPVz0jO-RO2lcr1ri5WS4CyGt/s4000/20230719_170919.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0SMmk5aLHhNxSSJM55FuPe0G-UG6zuMjtAD92BORAD5bl-wFxZc-zWiuA3eTzkwGmlUMRCVLo5kmmKqxvKv5SmBFki5LZvmrG_5A-6NHkf97g1GjgGkGHD03sSUdagvT1aaPu63UosUtkOaeT3dWghFp_nGU92RHwPh6FPVz0jO-RO2lcr1ri5WS4CyGt/w480-h640/20230719_170919.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Aynı şey Mesta köyü için de geçerli. Labirent gibi yollarda gezerken, iki ev arasında birden yükselen kemerin üzerinde koşturan gölgenin varlığından emin olamayıp başını yukarı çeviriyorsun. Ortaçağ'da korsanlardan kaçan bir adalı olmayı mı yoksa 21.yy.da farklı ülkelerde rahatça gezen bir turist olmayı mı tercih edeceğini sorguluyorsun. En azından ben öyle yaptım:) <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_MqrC2ynMA08tb3nkythZxy05Q8WrhI4lI7fEYwrY06TfqlToOxfmW-58fdUdJxkZnpZeEKSidnHDIcA4AaFcawyPFy-i4dW9VFb5ByDL8K6gk72X5Vx7ZTR-8xviRWzArqQRaUMzryKplgBHhhAYJDaEBtuVmJQjlEpeopvcRWtbs8_BrZg3AU6LtXKu/s4000/20230723_183754.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_MqrC2ynMA08tb3nkythZxy05Q8WrhI4lI7fEYwrY06TfqlToOxfmW-58fdUdJxkZnpZeEKSidnHDIcA4AaFcawyPFy-i4dW9VFb5ByDL8K6gk72X5Vx7ZTR-8xviRWzArqQRaUMzryKplgBHhhAYJDaEBtuVmJQjlEpeopvcRWtbs8_BrZg3AU6LtXKu/w300-h400/20230723_183754.jpg" width="300" /></a></div></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Mesta köyünü daha çok sevdim. Bu da bir mastika köyü. Gözlerimi bağlayıp "Nerede olduğunu tahmin et" diyecekleri bir yere bıraksalar ve burası Mesta olsa, ilk söyleyeceğim şey "İtalya'da mıyım?" olurdu. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBWBcndrw9ZOUEwpwPNtMHTFCjVCiigIqb5T7e895NEROIkLS4Zt_zudOZ7DvUSVxnx65KrdUDpk0vSzy1wUzFOz7dsk_weLPPW8a6ScBpZLPAtXzo-4lEFvZTnyU1s8y-9_QbAM73TQ2fEVv_hlALyy_9BRpjtYni37FhBMIQfM-MPdXPON2_Tsag-VBi/s3845/20230723_183544.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3845" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBWBcndrw9ZOUEwpwPNtMHTFCjVCiigIqb5T7e895NEROIkLS4Zt_zudOZ7DvUSVxnx65KrdUDpk0vSzy1wUzFOz7dsk_weLPPW8a6ScBpZLPAtXzo-4lEFvZTnyU1s8y-9_QbAM73TQ2fEVv_hlALyy_9BRpjtYni37FhBMIQfM-MPdXPON2_Tsag-VBi/w500-h640/20230723_183544.jpg" width="500" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlMLRKQXKHs0b3CqR3IkdjOUXAPDQDNpjhY28wzOIhnvj4060Nwdv4lHrqwjWNSSfe6cpDLGGaszMJwKsRODRa95VRSXpadDQ63h5lgZ5azJqcLbKFOFEKIljYPjxiXDaCqXJ1Pg0kxvPfrMbYmYHD7Fn1zalhhuYtcILcyGcKwWQtIsy9SejMUjCb8Krk/s4000/20230723_174428.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlMLRKQXKHs0b3CqR3IkdjOUXAPDQDNpjhY28wzOIhnvj4060Nwdv4lHrqwjWNSSfe6cpDLGGaszMJwKsRODRa95VRSXpadDQ63h5lgZ5azJqcLbKFOFEKIljYPjxiXDaCqXJ1Pg0kxvPfrMbYmYHD7Fn1zalhhuYtcILcyGcKwWQtIsy9SejMUjCb8Krk/w300-h400/20230723_174428.jpg" width="300" /></span></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tabii yine Ceneviz etkisi söz konusu. Tarih boyunca İyonlar, Makedonlar, Roma, Bizans tarafından yönetilen Chios, çok kısa bir süre Çaka Bey tarafından kuşatılmış. Aydınoğulları, Saruhanoğulları derken 1346-1566 yılları arasında Cenevizliler tarafından yönetilmiş. Cenevizliler tüccar adamlar. Chios zengin bir ada. Tabii Cenovalılar bağımsızlıklarını korumak için bu süre boyunca önce Anadolu beylerine, sonra Osmanlı imparatorlarına vergi vermek durumunda kalmışlar. Ne zaman ki vergileri aksatmışlar, Osmanlı gelip adayı tamamen ele geçirmiş. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Sakız üretimine aynen önem vermeye devam etmiş ki bu da Sakız Müzesi'nde anlatılıyor. Ceneviz, Cenova etkisi derken ticarete daldım. Aslında demek istiyordum ki Mesta köyü bir İtalyan köyünden farksız. Taş evler, daracık sokakların açıldığı bir meydan, pencerelerde çiçekler, kurumaya bırakılmış sebzeler, portakal ve zeytin ağaçları, kapı önlerinde sohbet eden yaşlı kadınlar... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPAwS0pYBiYdMeh9GogWkNtpR-lwiDDYlqU66oWgqalIrVr7w4nF_g9nwP289_ErWJIEFORCVJvSIMklBNnrYXVuj6dPjVtjeTujqdAO912ocO2fjXThOm7WWB79l1JQMV9X7gKBiVWt6H1Bv9X8EJwrX6SW7JVH5YqHqtxWEIlz7Lsr5Y9v2bMV7nZ6ul/s4000/20230723_184452.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPAwS0pYBiYdMeh9GogWkNtpR-lwiDDYlqU66oWgqalIrVr7w4nF_g9nwP289_ErWJIEFORCVJvSIMklBNnrYXVuj6dPjVtjeTujqdAO912ocO2fjXThOm7WWB79l1JQMV9X7gKBiVWt6H1Bv9X8EJwrX6SW7JVH5YqHqtxWEIlz7Lsr5Y9v2bMV7nZ6ul/w300-h400/20230723_184452.jpg" width="300" /></span></a></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoFlzqRQQhqNmv5qKf3zoN_Zp7Tl4VoDpclnjq8ZZaIwaY4TVVnh-ll5xVBGDIrMzJTE9-eiyY7IjsFdFMKecltCU0PmvwLUQCDkad--zxDIskCWjuK7LMBlnnv9kqZBnPhYZdeAlDXb6btHsGV5RFRL1bW8tjAGJOe0LG27DoZ53vOOQBOMVbABokYIY3/s4000/20230723_173842.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoFlzqRQQhqNmv5qKf3zoN_Zp7Tl4VoDpclnjq8ZZaIwaY4TVVnh-ll5xVBGDIrMzJTE9-eiyY7IjsFdFMKecltCU0PmvwLUQCDkad--zxDIskCWjuK7LMBlnnv9kqZBnPhYZdeAlDXb6btHsGV5RFRL1bW8tjAGJOe0LG27DoZ53vOOQBOMVbABokYIY3/w480-h640/20230723_173842.jpg" width="480" /></span></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pirgi'ye göre burada sokaklar daha da bir labirent düzeninde. Burası da bir kale-köy ve giriş kapılarında köyün planı asılı. Köy meydanında bugün kafeler hizmet vermekte. Biz de oturduk ve birer taze ada birası içtik, portakallı tatlılarla damağımızı şenlendirdik. Taze sakız birası birkaç gün içinde tüketilmesi gereken yerel bir bira. Hafif, hoş. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgag8paUEEY-wIbugVz3YEgpw3W_PwF1L9nMjxRev8nK0TVDJm3uHdi6d0wQRy0-_3QhtcI-GaOgjgheuYnsI-hjULb0tAioYkWRHTe0eE8HjNTbQdQvPzzoOBVta7u5HAIty-4srxXzgnEPL-CHfN7d7vfqeIcQvR0yIG-HLGguMOhL62dzyGNMdZX5RZv/s4000/20230723_180209.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgag8paUEEY-wIbugVz3YEgpw3W_PwF1L9nMjxRev8nK0TVDJm3uHdi6d0wQRy0-_3QhtcI-GaOgjgheuYnsI-hjULb0tAioYkWRHTe0eE8HjNTbQdQvPzzoOBVta7u5HAIty-4srxXzgnEPL-CHfN7d7vfqeIcQvR0yIG-HLGguMOhL62dzyGNMdZX5RZv/w300-h400/20230723_180209.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sakız müzesi, The Chios Mastic Museum, köylerin merkezlerinin dışında, Pirgi'ye yakın bir noktada. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bizim Troya Müzesi gibi düşünün. Görünce aklıma o geldi. Mastic Museum, bu yaşıma kadar gezdiğim müzeler arasında en keyif aldıklarımdan biriydi. Dış kısmında sakız ağaçlarının yer aldığı bir bölge vardı ve burada tüm ağaçlara tek tek sarılmak istedim. Ağaçlar arasında o kadar mutluydum ki anlatamam. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR9x7bs279rodRAOCQCEZH-yxyFHa1acC8MAuXTjYEW3nBxgre97d8FDhdlsllSqxHlb7QyaFhnAUWrI7QvyZ1u9D64FuI3A7LFjKGzJ5oysdiU9ZLU63HlKShvTSRhfHcH9nRHh0LBRcSLu3_Zt_xRR17uWQYgyL731NQJLYvpXl3C-vM6NojY4LESk3l/s4000/20230723_152713.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR9x7bs279rodRAOCQCEZH-yxyFHa1acC8MAuXTjYEW3nBxgre97d8FDhdlsllSqxHlb7QyaFhnAUWrI7QvyZ1u9D64FuI3A7LFjKGzJ5oysdiU9ZLU63HlKShvTSRhfHcH9nRHh0LBRcSLu3_Zt_xRR17uWQYgyL731NQJLYvpXl3C-vM6NojY4LESk3l/w400-h300/20230723_152713.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimjAO_-rYJMy0PO4Tq2ODqUAirwwH7T91FXSak2KXTBJiv91xEwdmxSchEOLF7p_1M01aKgAGl_qHDdJQ6mGuefG17JWFx1bfYAsdmc8CriDmcDBiWKrNJGiRvrT-HsbhPtdT4oXzZ6d-tAMNrVHYsqhLS2pe_7jWiqbSh6N-lxLIAuoN08hJ4OX-_pw7k/s4000/20230723_164521.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimjAO_-rYJMy0PO4Tq2ODqUAirwwH7T91FXSak2KXTBJiv91xEwdmxSchEOLF7p_1M01aKgAGl_qHDdJQ6mGuefG17JWFx1bfYAsdmc8CriDmcDBiWKrNJGiRvrT-HsbhPtdT4oXzZ6d-tAMNrVHYsqhLS2pe_7jWiqbSh6N-lxLIAuoN08hJ4OX-_pw7k/w400-h300/20230723_164521.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGJUNMnNwMdhs_1zQ2X1i87f1q6qq-jksEjm522iXHlc17fV6e1TWzsAxdhmBq9NS8SLQ8NYrYydWO0lmaVAym8Uoa4aNUDp72ECj71BtOgP9p2JHnsCPMHDnw_RLsNdjgekPINx02gbnl-cSjr355bEFsDIq5stSEkBWIR-I0FnNNoVntdCYCHmwI7IOK/s4000/20230723_165657.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGJUNMnNwMdhs_1zQ2X1i87f1q6qq-jksEjm522iXHlc17fV6e1TWzsAxdhmBq9NS8SLQ8NYrYydWO0lmaVAym8Uoa4aNUDp72ECj71BtOgP9p2JHnsCPMHDnw_RLsNdjgekPINx02gbnl-cSjr355bEFsDIq5stSEkBWIR-I0FnNNoVntdCYCHmwI7IOK/w480-h640/20230723_165657.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Halbuki bu ağaçlara "Ağlayan Ağaç" demişler. Şarkılarına böyle konu etmişler. Oysa ki o gözyaşları nasıl berrak, nasıl hoş kokulu... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHMZ-q_EYJG3OD5D6Qj69goiabBgDW_ZjhHDahT2tvxsORIWsrO2cbWbupE1m98k1zQZwuaPHm8CVsJTaS09Q9uH440_J8srQ0Z4aR_0onET7KG-tTiyFQThJ-HG2rhMOI9K8tg6d5witGf0Pk1oGUyE1tr3mCleVR1z22HohEdDyfZgKbo9EOU3NL9J92/s4000/20230723_165156.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHMZ-q_EYJG3OD5D6Qj69goiabBgDW_ZjhHDahT2tvxsORIWsrO2cbWbupE1m98k1zQZwuaPHm8CVsJTaS09Q9uH440_J8srQ0Z4aR_0onET7KG-tTiyFQThJ-HG2rhMOI9K8tg6d5witGf0Pk1oGUyE1tr3mCleVR1z22HohEdDyfZgKbo9EOU3NL9J92/w640-h480/20230723_165156.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Herkese hitap etmese de ben damla sakızını çok severim. Bu yazıyı yazarken yine aklıma düştü, adadan getirdiğimiz sakız macunundan bir kaşık atıverdim ağzıma. Bahsettiğim müze sayesinde sakız üretiminin o kadar da kolay olmadığını öğrendim. Bir işçinin ağzından şunu yazmışlardı: "Bu benim dünyam. Tarlalar ve ağaçlar... Tüm yıl boyunca iş bitmez". </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuWqMYXkFX3IXayHZxNKf9kuXJajO2KrNwAQ6JtPOAVojf-1cHz4pN_aIJiaZ5e7gor6wliiazxDnHjNC8vDrlCLgH-KO3MIOOIILiVY5dr1zi52Egd6ZRA1PbxiKgoPElLh-sMG2f4vrkwwipyZeeFFbFtGZhnlA2pXLXj2rJ4JEiqAaR-YCwkie7vRxY/s4000/20230723_170839.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuWqMYXkFX3IXayHZxNKf9kuXJajO2KrNwAQ6JtPOAVojf-1cHz4pN_aIJiaZ5e7gor6wliiazxDnHjNC8vDrlCLgH-KO3MIOOIILiVY5dr1zi52Egd6ZRA1PbxiKgoPElLh-sMG2f4vrkwwipyZeeFFbFtGZhnlA2pXLXj2rJ4JEiqAaR-YCwkie7vRxY/w400-h300/20230723_170839.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKw96y99m05lLyrD_mTqOdFfClDVfFpSqzphoqdeV_4t5vA26uQTC-i_G4ftb7yKqUYhvoTzfYl6zNaMHa3elQ_3rlpMJcTFiOh-LVrKTJ7feA-Mw_n2SXtkqSTmFIOb9H6JJXi2Zkdb8ODcPuRVRSleaubgKka4L5PVOehJb-USjBJdAD-tnOcCU5j6HI/s4000/20230723_154015.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKw96y99m05lLyrD_mTqOdFfClDVfFpSqzphoqdeV_4t5vA26uQTC-i_G4ftb7yKqUYhvoTzfYl6zNaMHa3elQ_3rlpMJcTFiOh-LVrKTJ7feA-Mw_n2SXtkqSTmFIOb9H6JJXi2Zkdb8ODcPuRVRSleaubgKka4L5PVOehJb-USjBJdAD-tnOcCU5j6HI/w300-h400/20230723_154015.jpg" width="300" /></span></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> O sıra tam zamanıydı ve hem adanın güney bölgesinde yolumuz üzerindeki ağaçların, hem de müze bahçesindeki ağaçların dibine beyaz killi toprakların dökülmüş olduğunu gördük. Ağaçların gövdelerine atılmış çentiklerden sızan damla sakızları bu toprağa dökülüyorlar ve böylece kirlenmiyorlarmış. Beyaz kilden toplanan sakızların önce evlerde, sonra tesislerde defalarca defalarca ayıklanıp yıkandığını, boyutlarına göre ayrıldığını öğrendim. Eskiden bu işi evlerinde yapan kadınlar, elleri mis gibi sakız koksun diye gerekmedikçe yıkamazlarmış. Ticarete uygun olmayan damla sakızları da tütsü olarak kullanılırmış. Korsanlar rahatsız etmese ne güzel bir hayat! </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlrNVv2B1lFHf9rYvp-MZeM3hzVP9rAUM-szt5L9sFD28AbqwgSM7hU0Iy33O4dgKyLccC4FXt6fG6ct7WvBXuoUhb7GHTonTA3NbpwtlSGgotJ9vBilEn6CKyr3Qi_vh7Izu4vdtDUGkTyE5EtdCr9UGmN7NrRdcwr6RKxKcxPwl1UVUdDipy9AM1cxXB/s2576/20230723_165426.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2576" data-original-width="1932" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlrNVv2B1lFHf9rYvp-MZeM3hzVP9rAUM-szt5L9sFD28AbqwgSM7hU0Iy33O4dgKyLccC4FXt6fG6ct7WvBXuoUhb7GHTonTA3NbpwtlSGgotJ9vBilEn6CKyr3Qi_vh7Izu4vdtDUGkTyE5EtdCr9UGmN7NrRdcwr6RKxKcxPwl1UVUdDipy9AM1cxXB/w480-h640/20230723_165426.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgigPcSwRKvfCF5NF7Drw5QSt8h-VaT8DEUNvRK_VvRy2pyUKxgL_88-Qu-36g5ocHLHEvDZUxut3yUGaDyRcwQqE6ehHv8ZrozVBkmKQECiN0dB4cNXpP51pTIl_QJiczKY2Imdmt1SI7O-SyD6dqm_ehHYrjvyzdd3dNaiVA5hWu2RnwdDqD8-7sNyz_c/s4000/20230723_154236.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgigPcSwRKvfCF5NF7Drw5QSt8h-VaT8DEUNvRK_VvRy2pyUKxgL_88-Qu-36g5ocHLHEvDZUxut3yUGaDyRcwQqE6ehHv8ZrozVBkmKQECiN0dB4cNXpP51pTIl_QJiczKY2Imdmt1SI7O-SyD6dqm_ehHYrjvyzdd3dNaiVA5hWu2RnwdDqD8-7sNyz_c/w400-h300/20230723_154236.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBBFraNUjV825m8mbqfVijtboe1Sb_0B68s9j6q5HrseCPZoeDZ1SmCmUrH9cf_tIx-C__LQZrPHIErc11uXOCPkvXzysjMp__hVH64Y-xBBtbSpjPhaVhgDGEsjpSJf2nYuXMo2aGFg4wCFFw34EK9Wtn52bRrXMpoApyfFbdK-MjNY9JgKaRV1B6KD8g/s4000/20230723_161448.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBBFraNUjV825m8mbqfVijtboe1Sb_0B68s9j6q5HrseCPZoeDZ1SmCmUrH9cf_tIx-C__LQZrPHIErc11uXOCPkvXzysjMp__hVH64Y-xBBtbSpjPhaVhgDGEsjpSJf2nYuXMo2aGFg4wCFFw34EK9Wtn52bRrXMpoApyfFbdK-MjNY9JgKaRV1B6KD8g/w640-h480/20230723_161448.jpg" width="640" /></span></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Müze girişi 4 Euro. İç mekânda hem sakız ağacının hem adanın tarihçesi her türlü materyalle ve teknikle güzel güzel anlatılmış. Yemyeşil manzaraya hakim kafe bölümünde bir şeyler içmek, yazın sıcağında oradaysanız serin bir mola vermek de mümkün. Müzenin ikinci kısmı çağdaş sanat eserlerine ve ayrıca Türkiye ile yaşanan Mübadele dönemine ilişkin "Across The Sea" isimli bir sergiye ayrılmış. O dönemi yaşayanlara odaklı bir sergi. Objektif buldum. "Türkler ve Rumlar aynı göğün altında mutlu şekilde yaşıyorlardı, aynı yollarda yürüyorlardı... " şeklinde başlayan anlatılar beni üzdü. İki tarafta yaşayan ve yer değiştirmek zorunda kalan halk için nasıl zor bir durum olduğunu anlayabiliyorum. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuwz5U0OwT-IuNUmHf7EL6AUDOG-xDTYF98xj_uFE4flOkronzY7DJV0jgApdTBGEJMOmgg045wdLkq-XrJZaAl0fOw8Cb26nIC1poG0Cirbk37dlMqNmlUXGk7aJHcdVgvIc_bwOcsYmYNq-x4M5tnSWWX81QaAjlwF6ebZWGrkJ6MtgrQTXzsLE_D8ZK/s3264/20230723_162700.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuwz5U0OwT-IuNUmHf7EL6AUDOG-xDTYF98xj_uFE4flOkronzY7DJV0jgApdTBGEJMOmgg045wdLkq-XrJZaAl0fOw8Cb26nIC1poG0Cirbk37dlMqNmlUXGk7aJHcdVgvIc_bwOcsYmYNq-x4M5tnSWWX81QaAjlwF6ebZWGrkJ6MtgrQTXzsLE_D8ZK/w400-h300/20230723_162700.jpg" width="400" /></span></a></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Güneydeki plajlara, sakız köylerine ve müzesine gidip gelirken geçtiğimiz Kambos bölgesine ayrı bir parantez açmak isterim. O kadar güzel ki! Seyahate çıkmadan önce ada hakkında araştırma yapmamıştım. Önce bir görelim, kendimiz deneyimleyelim, turistik görüşlerin etkisinde kalmayalım diye düşünmüştüm. Dolayısıyla Kambos hakkında bir fikrim yoktu. Bölgenin kırmızı doğal taşından yapılma malikânelerin dizildiği yola ilk girdiğimizde bambaşka bir evrene adım atmışız gibi hissettim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJFI2zW0eKNYCAHjQUAkTchBcPSnmdIQdV36YkMsu-pNsyHD4LeWpfGKNvXeVrALJFzg41Be-O-ZX_nPFqWPoQeo-BQhZ0xRSmiucbtwuORzQDVlz6dPjqIaryA7vECZba0d9gORG2A6xY6731bDHXGaFJx5HwZkzODP4G1mpJ3tPPPHSpDCN2c5VAbKRx/s4000/20230722_185309.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJFI2zW0eKNYCAHjQUAkTchBcPSnmdIQdV36YkMsu-pNsyHD4LeWpfGKNvXeVrALJFzg41Be-O-ZX_nPFqWPoQeo-BQhZ0xRSmiucbtwuORzQDVlz6dPjqIaryA7vECZba0d9gORG2A6xY6731bDHXGaFJx5HwZkzODP4G1mpJ3tPPPHSpDCN2c5VAbKRx/w400-h300/20230722_185309.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu evler niye yüksek duvarlarla çevrili, niye bu kadar korunaklılar diye düşündüm. Kendini diğerlerinden soyutlamak isteyen varlıklı kesimin işidir herhalde dedim. İçinde doğruluk payı olmasına rağmen tam da böyle değilmiş. Meğer bu yüksek ve aynı zamanda şık duvarların ardında tarihi 14.yy'a uzanan narenciye bahçeleri varmış. Meyveyi uygun olmayan hava şartlarından korumak için yükselmişler. Mimarinin güzelliği ise tabii ki narenciye ticaretinin ekonomik getirisinin eseri. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBOPuZFQytWY1LdmngJmHsAWYAmuwb4XEPJlU-h7x8QQVhrercBMClsJ1PyEpsuoZxQ2PaKEG9baAZUwccgFB5IJ9DPOB7T_L5B_esx6MW9zct9njipYouIaeor9xrBKPkNhvxHfLTKFiARtLShNRf3DNN_oFaF9U7DaJjxllrE7Xo3n7s9TldSnTZoGEr/s3593/20230722_185256.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3593" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBOPuZFQytWY1LdmngJmHsAWYAmuwb4XEPJlU-h7x8QQVhrercBMClsJ1PyEpsuoZxQ2PaKEG9baAZUwccgFB5IJ9DPOB7T_L5B_esx6MW9zct9njipYouIaeor9xrBKPkNhvxHfLTKFiARtLShNRf3DNN_oFaF9U7DaJjxllrE7Xo3n7s9TldSnTZoGEr/w534-h640/20230722_185256.jpg" width="534" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kambos'u özel bir bölge haline getirenler yine Cenevizliler. Onlardan önce nar, üzüm, buğday ve dut yetiştirerek şarap ve ipek üretiminin yapıldığı bölgede yeterli su kaynağı keşfedilince narenciye tarımı başlatılmış. Bugün de görülen "Maganos" denen su kuyularıyla geleneksel bir sulama yöntemi geliştirilmiş. Ürün artmış, ekonomi canlanmış ve bu da Kambos'ta burjuva sınıfını oluşturmuş, şık ve korunaklı konaklar ortaya çıkmış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu konaklardan birinin en azından bahçesini görme fırsatımız oldu. Bir gün direksiyonu yol üzerinde dikkatimi çeken "Museum Cafe" tabelasına doğru çevirince, binalardan birinin ziyarete açık olduğunu, bahçesinde de vakit geçirilebileceğini öğrendik. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcA7ThRJVes8qGIbVxAX5AFt5wgrc0cF9xDydVtEJujhwVcbWwXGgIhtWIp3xGzlNk3NnbHjhR5MHcnbPdTkORDh-Fcgn1xOlqwbIksd4po1eg_7b_n6anciPwi4EwShcsEZ8ztUKr91o8i-M2VXOe4mZl2oO1ciSasg9us_pR1lGRgXqLBcKQpi-fBugK/s4000/20230722_175858.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcA7ThRJVes8qGIbVxAX5AFt5wgrc0cF9xDydVtEJujhwVcbWwXGgIhtWIp3xGzlNk3NnbHjhR5MHcnbPdTkORDh-Fcgn1xOlqwbIksd4po1eg_7b_n6anciPwi4EwShcsEZ8ztUKr91o8i-M2VXOe4mZl2oO1ciSasg9us_pR1lGRgXqLBcKQpi-fBugK/w640-h480/20230722_175858.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Akşama doğru saatler olduğu için binanın içine vakit ayıramadık. Şöyle bir pencereden göz atınca etnografya müzesi tarzında düzenlenmiş iç mekânın aslını pek korumadığını gözlemledim. Bir başka zaman tekrar dönüp gezemediğimiz için de sanırım kendimi biraz böyle avutuyorum. Yoksa her türlü ilgi çekici olduğuna eminim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBT6EIKXHroYwJ91OCe8H7Gyfi_TrVKNTY3jDLWkhLPksGe6d3nCFPz7yXGitsg071Vx3KbHSmCv5NQUeTDx1Il8yA4R_F94k9Mx73eTclftRYq1VMaShsK9SPc7iHs-D-94A3jRWfEMs8vwH8Ilv2J8TeZYSniVdnuwtWE1aYjYKxvPTgj6V8R2FbDcJ9/s4000/20230722_184447.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBT6EIKXHroYwJ91OCe8H7Gyfi_TrVKNTY3jDLWkhLPksGe6d3nCFPz7yXGitsg071Vx3KbHSmCv5NQUeTDx1Il8yA4R_F94k9Mx73eTclftRYq1VMaShsK9SPc7iHs-D-94A3jRWfEMs8vwH8Ilv2J8TeZYSniVdnuwtWE1aYjYKxvPTgj6V8R2FbDcJ9/w480-h640/20230722_184447.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hemen terk etmek istemediğimiz otantik atmosferi bahçe içindeki kafede kendi üretimleri meyve reçelleriyle karıştırılmış lezzetli sodalarla serinleyerek, sonrasında açık hava müzesi şeklinde düzenlenmiş dış mekânı gezerek hafızamıza kaydettik. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjomO4-f6oUAFsGldarsGjJigZ6QHU19PFh0u3ohjgKUKTq6ZxJS0niNFQZVoawyu514THRTh-zJP2jmBAnYed7nc-cLZ-7kgNGSoTlbzv39LdECmHAmKpCj1sEDTuBziBYaqwfGVvqrp4XYBl1JUo3IkPCa4A9U0MQBE3vv-dk0hIm_nDXQPkE4a7JfOzq/s3799/20230722_184006%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3799" data-original-width="2849" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjomO4-f6oUAFsGldarsGjJigZ6QHU19PFh0u3ohjgKUKTq6ZxJS0niNFQZVoawyu514THRTh-zJP2jmBAnYed7nc-cLZ-7kgNGSoTlbzv39LdECmHAmKpCj1sEDTuBziBYaqwfGVvqrp4XYBl1JUo3IkPCa4A9U0MQBE3vv-dk0hIm_nDXQPkE4a7JfOzq/w480-h640/20230722_184006%20(2).jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><div style="text-align: left;"><br /></div></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Zamanında nasıl bir yapı olduğunu anlamak için aşağıdaki plan aydınlatıcı olacaktır sanırım. Bir altındaki fotoğrafın da "Maganos" denen geleneksel su sistemine ait olduğunu belirtmek isterim. </span></span></div></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJQfaITlnLoH1lPG8h985oxEzAE38gPNzi_JuvjcdlNRc8bWccI8s0LrVuf5vRvQv11zn0xeTNHPVmCPuNDh3iJ3Hv5MEOUN3bH8Cv1sifjQ_UbyvZs6-7hhUFuKuB_L4gb46nhDYFayJ76bqMFYlDQcvjFmaQa2b18OHWKSWe4OIa9BfORT_OkxSd00RR/s3668/20230722_180601%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2383" data-original-width="3668" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJQfaITlnLoH1lPG8h985oxEzAE38gPNzi_JuvjcdlNRc8bWccI8s0LrVuf5vRvQv11zn0xeTNHPVmCPuNDh3iJ3Hv5MEOUN3bH8Cv1sifjQ_UbyvZs6-7hhUFuKuB_L4gb46nhDYFayJ76bqMFYlDQcvjFmaQa2b18OHWKSWe4OIa9BfORT_OkxSd00RR/w400-h260/20230722_180601%20(2).jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoTvJMCx3XHs4PHSWL_HUzaM7CbpHynwDTM3OzEv_BIy8p1ZbFp6icnImnGsmCenDGRhly5umYx4h7zCZ8ogZFhioEaYId5Jr4SG1mq2mvh1SeEABUbfFQblw8y-flVrigc6kV9vqfQ7_VFQzVe-PEB87m_3FUE8wwDDn_bdNSi7Os1f7NWhgkVQmUjGo0/s4000/20230722_184356.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoTvJMCx3XHs4PHSWL_HUzaM7CbpHynwDTM3OzEv_BIy8p1ZbFp6icnImnGsmCenDGRhly5umYx4h7zCZ8ogZFhioEaYId5Jr4SG1mq2mvh1SeEABUbfFQblw8y-flVrigc6kV9vqfQ7_VFQzVe-PEB87m_3FUE8wwDDn_bdNSi7Os1f7NWhgkVQmUjGo0/w640-h480/20230722_184356.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kambos portakal bahçelerinde bugün eskisi gibi üretim yapılmıyormuş. Büyük ailelerin devri kapanmış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Daha çok turistik bir bölge halini alan Kambos'ta bazı konaklar şimdi otel olarak işletiliyor. Yani herhangi birinde konaklamak, tarihi havayı yakalamak mümkün. Fiyatlar da ulaşılmaz değil. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve gelelim yel değirmenlerine... Kaldığımız evin yakınlarında olduğu için her gün önünden geçtiğimiz, birkaç kez mola verip gün batımını izlediğimiz, kıyısında balık tutanlarla konuştuğumuz, bol bol fotoğraf çektiğimiz taş değirmenler... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjJoH_tznmFopt3oNlBsg1x584ZXgR6hyGXuoPZrVecEbV_L16oVRImBCC3okcDZSLtqM1A3MuXNTcyAFSkFFoIlLq7VoLVaKke__qOBHPKXkOLKpH1kcGZrJzhmcpt-67oM1iy6KgLoGzPeUx0kTI_BS_0AFVDFcGB-i4fHvne5OGSd2qQbT2QKt4tdSa/s4000/20230720_194438.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjJoH_tznmFopt3oNlBsg1x584ZXgR6hyGXuoPZrVecEbV_L16oVRImBCC3okcDZSLtqM1A3MuXNTcyAFSkFFoIlLq7VoLVaKke__qOBHPKXkOLKpH1kcGZrJzhmcpt-67oM1iy6KgLoGzPeUx0kTI_BS_0AFVDFcGB-i4fHvne5OGSd2qQbT2QKt4tdSa/w640-h480/20230720_194438.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sakız rüzgârlı bir ada malûm. Karşı taraftaki bizim Çeşme, Foça gibi kıyı bölgeleri de öyle. Yani bu coğrafyada yel değirmenine rastlamak normal. En tanınan gruplardan biri de Sakız'daki bu değirmenler. Bakımlılar, turistlerin beğenisine sunulmuşlar. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtYz7NtKm5GMxUWHlqFn0-Fjj6yCBrwo3aV9dSpMLnLWIbfnDkjIapE3c1YvjtQQwZZUzeEcX6jbesqp0UdUi8vetR6GtV12k4ubiwGfd_8c9d8mbLgFG97Pd1TurbDwWSu8fDDImxi-16zVAi3-Y0C0WCfIH6rlZOt54ej-kv3fMGLF6Zj68iKBdy-rtj/s4000/20230720_193339.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtYz7NtKm5GMxUWHlqFn0-Fjj6yCBrwo3aV9dSpMLnLWIbfnDkjIapE3c1YvjtQQwZZUzeEcX6jbesqp0UdUi8vetR6GtV12k4ubiwGfd_8c9d8mbLgFG97Pd1TurbDwWSu8fDDImxi-16zVAi3-Y0C0WCfIH6rlZOt54ej-kv3fMGLF6Zj68iKBdy-rtj/w640-h480/20230720_193339.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yel değirmenleri 1881 yılındaki büyük depremden sonra yapılmışlar. Zaten söz konusu deprem adanın bugününü şekillendiren önemli unsurlardan biri. Bana ilginç gelen, bu değirmenlerin zamanında deri işleme atölyesi olarak kullanılmış olması. Zira kafamda yel değirmeni ile eşleşen tek şey un:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS8UZtFMEhcCaXDnk7M9bgyOEUnSR7K4Oq-0BQZ2Ssl6mdPsp6B4Khxczfpt08-ssX5aDzHwyVsS21lFqXJPlm7Az4KP7WxvNFZZboEmU6cFJL600-G-LdOlWNAjG0VHMxeYq5Jf4K1pn2BSpohm0xR2O_LQXUkaJPB-CNNu0TZJ7vqDd1XZ2NMLnXNkNB/s1505/IMG-20230723-WA0032%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1505" data-original-width="899" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS8UZtFMEhcCaXDnk7M9bgyOEUnSR7K4Oq-0BQZ2Ssl6mdPsp6B4Khxczfpt08-ssX5aDzHwyVsS21lFqXJPlm7Az4KP7WxvNFZZboEmU6cFJL600-G-LdOlWNAjG0VHMxeYq5Jf4K1pn2BSpohm0xR2O_LQXUkaJPB-CNNu0TZJ7vqDd1XZ2NMLnXNkNB/w382-h640/IMG-20230723-WA0032%20(2).jpg" width="382" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sakız değirmenleri hakkındaki bu bilgiyi Nazlı Gürkaş'ın "Zeytin Ağacı'nın Gölgesinde Yunanistan" kitabından edindiğimi söylemek isterim. Birkaç sene önce yine burada yazmıştım, tavsiye edilesi bir kitaptır. Yunanistan'da yaşayan ve karış karış gezmiş olan yazarın öyle keyifli bir anlatımı var ki illâ ülkeyi gezecek olmanız ve bu amaçla rehber olarak okumanız gerekmez. Kazancakis'in hangi köyde Zorba ile tanıştığı; bayıldığım üçlemenin son filmi Before Midnight'ın hangi evde çekildiği gibi bilgilerle de karşılaşacağınız enfes bir ülke kitabıdır. Bir ipucu daha vereyim. Yazar, Sakız adasına ayırdığı bölümü Fotini Frogouli'nin şu sözleriyle başlatmış: "</span><span style="font-family: Pacifico; font-size: medium;">Güneşlerin ve güneşlerin, karpuzların ve yine karpuzların, fesleğenli saksıların, uzaklardaki engin ve büyük denizin resimlerini yapar dururdu</span><span style="font-family: times; font-size: large;">". </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Hoş değil mi? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Tabii ki Chios, yani Sakız adasındaki köyler, plajlar, tarihi yerler bu kadarla sınırlı değil. Biz bu kadarına vakit ayırabildik ve bu sakin adayı çok sevdik. Dediğim gibi, gitmeden önce hakkında araştırma yapmamıştım. Gözüme çarpan her ayrıntıyı bir sünger gibi çekip dağarcığıma atarken, tahminler yürütürken verimli bir adada olduğumuzu anladım. Geçmişte ve şimdi diğer ülkelerle yapılan ticaretin en önemli kalemi elbette sakız. Bunu biliyoruz. Ancak yüksek duvarlı evleri görünce meyveciliğin ada için ne kadar önemli olduğunu öğrendim. Bir doğal taş fabrikasının yanından geçerken "Bu da varmış demek ki" diye düşündüm ve bazı evlerin mimarisinde bunu gözlemledim. Seyahatten sonra yel değirmenlerinin deri işleme atölyeleri olduğunu okudum. Şimdi değirmenlerin karşısındaki, her gün gelip geçerken gördüğümüz eski binanın zamanında fabrika olduğunu ve bağlantılı olduklarını düşünüyorum. Bir zamanlar ipeğin de önemli bir ticari ürün olduğunu öğrendim. Cenevizliler'in Avrupa ile bağlantısı sayesinde ticarette çok başarılı olmuştu Sakız adası halkı. Güzel evler ve korsan saldırılarını önlemek için korunaklı köyler yapmışlardı. Ardından gelen Osmanlı da Sakız halkını ticaret konusunda desteklemiş, hâttâ yeni imtiyazlar sağlamıştı. Bunu ben söylemiyorum, Sakız Müzesi'nde ve internetteki bir çok sayfada bahsediliyor. Şundan da bahsediliyor: Yunan bağımsızlık hareketleri sırasında Osmanlı'ya baş kaldırılırken Sakız halkı çekimser kalmış. Rahatları yerinde olduğu için olaylara karışmak istememişler. Çevre adalardan gelen eli silahlı vatandaşlarının zoruyla işin içine girmişler ve ne yazık ki bu kez Osmanlı'nın cezası ağır olmuş. 1822 yılında yaşanan olaylar adanın gerilemesinin sebeplerinden biri. Müzede gösterilen videoda tüm bunlar objektif bir şekilde yer alıyor. 1881 depremi ve 2.Dünya Savaşı da ada nüfusunun azalmasını, kaçışı tetikleyen olaylar. Sakız halkının mütevazılığı her yerde hissediliyor. Zoru da kolayı da görmüş kalender insanlar söz konusu. Yunanistan'ın birkaç kentinde ve adasında bulundum. Sakız halkını hiçbirine benzetemedim. Belli ki araya onca olay girse de bugün yine ekonomik rahatlığı ve huzuru yakalamışlar. Ancak sonradan görme bir rahatlık değil onlarınki. Geçmişten gelen bir görgüye sahip olduklarını düşünüyorum. Sağduyulu ve kibarlar. Birçok yaşlı ada yerlisi, Türk olduğumuzu anlayıp sorduklarımıza Türkçe cevaplar vermeye çalıştılar. Tamam bu Yunanistan'ın birçok yerinde yaşanıyor ama buradaki samimiyet bana farklı geldi. Gençlerin Türkçe konuşma sebebi biraz turistik amaçlı. Fakat büyükler çok samimiler. Bir akşam tavernada garsona sesimizi duyuramıyorken, bir başka masadaki yaşlı çiftin kadın olanı yarım şişe kalmış uzolarını getirdi ve "Biz gidiyoruz, siz için" dedi:) Sonra "Neredensiniz?" vs. konuşurken "Çeşme'de çok arkadaşım var. Denizin iki tarafındaki insanlar böyle yakınlar" deyip işaret parmaklarını birbirine geçirdi. Her akşam ve sabah sokağımızdaki herkesle neşeyle selamlaşıp geçip gidiyorduk. Gün içinde de böyleydi aslında. Selam önemli. Ancak şunu belirtmek isterim ki Sakız'a geçeceğimiz sabah Çeşme'de feribota doğru ilerlerken kedilere mama veren bir teyzeye "Günaydın" dediğimde cevap alamamıştım. Herhalde elde bavulları görüp turist olduğumuzu anlayınca yüz vermek istemedi. Niye bu kadar kaba insanlar olduk? Bu ne zaman değişecek? Neyse... Ben iyi şeylerden devam edeyim. En başta bahsettiğim pastanenin sahibi olan çift bizi her gün tanıdıkları gibi karşıladılar. "O yeni çıktı, bu yeni çıktı" deyip ikramlarda bulundular. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir bankın yanında ayakta beklerken, elimdeki yiyeceği görüp "Otur burada ye" deyip yerini bana vermeye çalışan teyzeyi de unutmuyorum mesela. Çok ilgimi çeken bir şey daha söyleyeceğim. Her gün devlet hastanesinin önünden geçiyorduk. Bir kere bile üç kişiyi aynı anda bahçede görmedim:) Önündeki durak da genelde boş. Arada tek tük insan oluyordu. Bir de bizim hastaneleri getirin gözünüzün önüne. Düşündüm, düşündüm ve anakaradan uzakta, deniz, kum, güneş, uzo, kahve, sohbet muhabbet, geçmişe takılmamak, kalenderlik vs. derken yaşlanmadıklarına ve hastalanmadıklarına karar verdim. Maşallah diyeyim, nazar değmesin. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hissedildiği üzere Sakız'dan zor ayrıldım:) Yeniden buluşma fikrimi, hâttâ daha uzun kalma fikrimi saklı tutuyorum. Merkezi oluşturan kordon boyundan bahsetmedim. Zira o deniz kıyısındaki illerimizde rastladığımız özellikte tahmin edilesi bir bölge. Yine de hak geçmesin, bir fotoğrafıyla bitireyim bu yazıyı. Bir de renkli bir görüntü ekleyeyim. 2023 yazımı şenlendiren güzel adaya selam olsun! </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiavSOcOHGrHzqBSvTWmJ-dkn23btF37GSPMZAjORPb30x5728XvtirJmtYcuk37L36ZZS9cgbR86I-kZW1q5THXFHDoD1vhwOirUM1HmUf0TbYOna-QxDvPHUbfYrg68KFBZ6FDBiBZhcgoIRVTbnaFFo1JDSdIjjbLlPDjcSYAd_vXK-QhaRjs5cSSBoX/s3999/20230722_190556%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2762" data-original-width="3999" height="442" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiavSOcOHGrHzqBSvTWmJ-dkn23btF37GSPMZAjORPb30x5728XvtirJmtYcuk37L36ZZS9cgbR86I-kZW1q5THXFHDoD1vhwOirUM1HmUf0TbYOna-QxDvPHUbfYrg68KFBZ6FDBiBZhcgoIRVTbnaFFo1JDSdIjjbLlPDjcSYAd_vXK-QhaRjs5cSSBoX/w640-h442/20230722_190556%20(2).jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkLSlVm1T1MN326P8WFvG2bwshp3aK6BUpVE_8mNbnksBLu2_-RH5PGWos-45VfL78PaZCm3zx-rhqyqOzzSWPnU1zd8TXilYb14jbBuV2jFzrNCtZmHUfcooj9UUCd3szDJJHRMIRyUZxrGolC80yMKnRBue5K8eCHFq3KvIghUL4aGsABwWgYrz18uF2/s4000/20230723_184318.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkLSlVm1T1MN326P8WFvG2bwshp3aK6BUpVE_8mNbnksBLu2_-RH5PGWos-45VfL78PaZCm3zx-rhqyqOzzSWPnU1zd8TXilYb14jbBuV2jFzrNCtZmHUfcooj9UUCd3szDJJHRMIRyUZxrGolC80yMKnRBue5K8eCHFq3KvIghUL4aGsABwWgYrz18uF2/w480-h640/20230723_184318.jpg" width="480" /></span></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="342" src="https://www.youtube.com/embed/ap01qZjgQHU" width="412" youtube-src-id="ap01qZjgQHU"></iframe></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-27675113405453779402023-08-01T18:56:00.000+03:002023-08-01T18:56:44.232+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Gerçek manâsıyla kafa dinlediğimiz bir tatilden döndük. Sakız Adası'ndaydık. Bangır bangır müzik yok, trafik yok, kalabalık yok, gürültü patırtı yok. İyiydi. Anlatacağım... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tahmin edersiniz ki güzel bir tatilden eve dönüp normal hayata adapte olmak bizler için son derece hızlı ilerleyen alışıldık bir durum. "Normal hayat" derken kargaşayı ve huzursuzluğu kastediyorum. Bugün dayanamadım emekli maaşlarıyla ilgili tweet attım. 7500 lira olarak kalan maaşlarla ilgili... Annem bu guruba giriyor. Çok sıkıntıda olan emeklilerden değil. Evi var, yalnız yaşıyor ve en önemlisi kardeşimle biz varız. Ama ama ama... Kadıncağız "Hazmedemiyorum" diye ağlıyor. Şu devirde bu emeklilik maaşlarının maddi açıdan kabul edilemezliğinin yanı sıra gurur kırıcı durumlar da söz konusu. Annemin haftanın altı günü ağır çalışmanın ardından toplu taşımayla nasıl eve döndüğünü ben biliyorum. Senelerce çalış çabala, çoluk çocuk yetiştir ve rahat etmen gereken bir zamanda "Sen bir bekle" densin. Geçtim gezmeyi tozmayı -ki geçilecek bir konu değil- belli yaştaki insanların torunlarına keyifle harçlık vermesi bile fazla görülüyor artık. "Bir bu mu kaldı?" demeyin. Büyüklerin çocuklarına, torunlarına harçlık verme, destek olma konusuna ne kadar önem verdiklerini gözlemliyorum. Sağlık, ilaç vs. konularına girmiyorum bile. Devlet hastanelerinden randevu alabilen varsa bana da söylesin. Bu insanlar yok sayıldıklarını düşünüyorlar ve haklılar. Zaten pandemi sürecini yeni atlattık. O sırada evden çıkmamaları konusunda baskı gördüler, korkutuldular, terbiyesizliği abartanlar tarafından alaya maruz kaldılar. Şimdi bu şekilde sindiriliyorlar. Annelik dahil hiçbir duruma, hiçbir makama yok yere kutsallık yüklemem. Yaş almaya da yüklemem. İyi yaşlanan var, gittikçe naletleşen var. Ama bazı hakları da teslim etmek gerekir. Hem devlet eliyle hem sosyal hayatta gençler tarafından yaşlılara karşı bir baskı gözlemliyorum. "Bizi bu hale siz getirdiniz" diye haklı haksız her büyüğe çemkiren gençler ve ufaktan ufaktan "Bununla idare et, olmazsa küçük şehre taşın veya çocuğunun yanına git" dayatması yapan bir yönetim arasında sıkışmış, özellikle yaşlıları etkileyen pandemiyi henüz atlatmış bir kesim var. Yemin ederim yine iyi dayanıyorlar. Onların yerine ben sinirleniyorum ve öyle bir ruh halindeyim ki yaşlılık zamanımı saygısızlığa maruz kalmadan nasıl geçirebilirim, bize uygun olan nedir diye bin türlü plan üretiyorum. Sinir bozdum biliyorum. Ama bunları yazdım ki durum tespiti olsun. Bizim maddi açıdan görece biraz daha rahat olmamız başkaları adına da düşünmemin önüne geçmemeli. Karı-koca 7500 liraya geçinmeye çalışıp bir de üstüne kira verenler yok mu? Var. Daha neler neler var. Neyse... Böyle işte... Cidden canım sıkılıyor. Daha da sıkılmadan, sıkmadan konuyu değiştireyim. Aklımıza mukayyet olmaya çalışa çalışa atlatırız inşallah bu dönemi.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">En sonunda kullanacağımız akıl kalır umarım.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Twitter'ın yeni logosuna da sinir oldum. Siyah zemin üzerine koca bir X. Direkt ölümü çağrıştırıyor. Sevmem. Telefon ekranında gözüm ilk anda görmesin diye oradan oraya atarken yanlışlıkla uygulamayı sildim geçen gün:) Sonra yine yükledim. Hali hazırda güncel haberler aldığım yer orası. Bırakmaya hazır değilim. Açılır açılmaz Threads'i de yükledim. Orada da ilk anda katılımcılar pek coşkuluydu, sadece iyi şeyler paylaşma kararlığı vardı ama devamı gelmedi. Sosyal medya farklı bir yerlere evrilecek gibi görünüyor lakin nereye doğru ve nasıl olacak bilmiyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Oppenheimer vizyona girdiğinde tatildeydik. İlk gün izlemek isterdim çünkü Nolancı'yım. Vizyona girmesinin üzerinden bir hafta geçti, bilet vardır diye düşünerek rahat rahat satın almaya kalktım ama bir baktım ki yok. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Daha doğrusu İstanbul'da bir-iki IMAX salon var ve filmin çekildiği teknolojiye müsait salon olmadığından en azından normal IMAX'te izlemenin iyi olacağını düşünenler mevcut mekânlara yüklenmişler. Bizim izleme işi biraz sarktı yani. Yarın izleyeceğiz ama. Oppenheimer'in gününü beklerken kardeşim ve yeğenimle Barbie'ye gittik. Yeğenim daha önce arkadaşlarıyla pembe giyinip gitmişti:) Bir de bizimle izledi. Pembe giyip sinemaya gidenlere lâf edenlere ben de lâf ederim ona göre. Keyifli işlerimiz o kadar azaldı ki en ufak bir durumu değerlendirip gülmeye, eğlenmeye çalışanlara dokunmayalım. Peki Barbie'yi nasıl buldum? Daha felsefik açılımları var sanıyordum, az geldi bana:) Güzeldi, keyifliydi, nostaljik bir yanı da vardı. Hem erkeğin hem kadının kendine dayatılan özelliklere mahkûm olmak zorunda kalmaması gerektiğinin, birbirini anlayarak beraber devam etmenin, hâttâ birey birey değerlendirmenin güzelliği mesajını aldım ki tamamen katılıyorum. 13 yaş sınırı olan filme çocukların getirilmesi ve bazılarının arkadaş grubuyla anne-baba olmadan bırakıp gidilmesini bir kez daha tasvip etmedim. Devamlı oturup kalkan, konuşan, yiyen içen çocuklarla film izlemeye mecbur muyum? Evet, bu şartlarda, bu kurallı ama denetimsiz ortamda her şeye mecburum. Ancak oturup buradan yazıyorum işte. İzmeyenler için -incelemedim ama- 13 yaş sınırının cinsellik açısından getirilmemiş olduğunu söylemek isterim. Küfür, cinsellik vs.yok. Kadın-erkek ilişkisini Barbie dünyası ve gerçek dünya üzerinden eğlenceli şekilde irdeleyen filmi izleyen çocuklar acaba ne anladılar? Film, Stanley Kubrick'in "2001: Bir Uzay Macerası"nın ikonik sahnesine göndermeyle başlıyordu. Anlatabiliyor muyum? :) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Gergin yazımı bir kitap önerisiyle bitireyim. "En" demeyi pek sevmem, nadir kullanırım fakat sanırım Ian McEwan'ı "En sevdiğim İngiliz yazar" ilan edeceğim. Okuyup tamamlamam gereken az sayıda kitabı kaldı. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">En son çıkan "Defterler". Kallâvi, dolu dolu... Çok sevdim. Görüldüğü üzere tatilde başladım, evde bitirdim. Roland Baines karakteri üzerinden yakın tarih okuması, insan psikolojisine bakış, aile kavramı vs. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Tavsiye edilir efendim.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0yQ2M2s6YAcKuEDhsOjeWmFLrVtrAdxyj7fhCjk1Iwsx1Ui6xx8FbcEbgkyN6cCdSlE4WLL3b5ylu1tYiHtTxD2BMtzD9jAORolKVQ34ztIGjQM4wOrX5q_-Q-kQ-UkVAApVL4eCiY056vSlcQbo30POSwOLgpw8MiJ8coYJRMhQ5JgZEqXVkEVpSgxsI/s2000/9a8ace45-8b48-4e98-af55-494e14414445.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0yQ2M2s6YAcKuEDhsOjeWmFLrVtrAdxyj7fhCjk1Iwsx1Ui6xx8FbcEbgkyN6cCdSlE4WLL3b5ylu1tYiHtTxD2BMtzD9jAORolKVQ34ztIGjQM4wOrX5q_-Q-kQ-UkVAApVL4eCiY056vSlcQbo30POSwOLgpw8MiJ8coYJRMhQ5JgZEqXVkEVpSgxsI/w300-h400/9a8ace45-8b48-4e98-af55-494e14414445.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Şimdi aklıma geldi, bir şey daha ekleyeceğim. Geçen gün bir yazıma yorum geldi. 2013'te bu blogla tanışan, daha sonra doğum yaptığı için uzaklaşan bir blog dostu yazmış. İşleri biraz kolaylaşınca (Orhun bebekken nasıl kendimi her şeyden soyutladığımı hatırladım:)) aklına tekrar benim blog gelmiş. Ama adımı hatırlayamıyormuş. "Bugün birden adınız aklıma geldi ve tekrar buldum, okudum, söylemek istedim" demiş. O kadar mutlu oldum ki anlatamam. Ne kadar ince bir hareket değil mi? Ne yazık ki ismini bilmiyorum, anonim geçiyor ancak kendisine sevgilerimi gönderiyorum. Bir selamla günümü güzelleştirmişti ve yüzlerde gülümseme yaratmak bu kadar basit aslında. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> O zaman ne yapıyoruz? Burada buluşmaya devam ediyoruz. Hepsi gitse de bu mecra kalmalı:)</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com38tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-32761392634381597682023-07-08T20:52:00.004+03:002023-07-08T20:52:32.485+03:00IŞIĞIN PEŞİNDEN GİDENLER...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> 27 Temmuz tarihine kadar, müsait olan herkesin görmesini istediğim bir sergiyi hatırlatmak için buradayım. Nisan ayının ilk haftası Meşher'de açılan sergiyi ben ancak geçen hafta ziyaret edebildim. Bir süredir yüzümü huzurla gülümseten böylesi bir etkinlik içinde bulunmamıştım. Konumuzun öznesi John Craxton... Ve tabii onun Ege kokulu rengârenk resimleri, sınır tanımayan karakteri... Ve biraz da imrendiren şansı... Şans konusu sergi tanıtımında özellikle vurgulanmış. Şöyle ki... Londralı varlıklı bir müzisyen ailenin oğlu Craxton, hayatı boyunca sadece sevdiği şeylere odaklanmış. Resim yapmak ve gezmek gibi... Çoğu kişinin hayalini yaşamış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Sergi kitapçığında hakkında "Olağanüstü yetenekli, olağandışı talihliydi; keyfin resmini çizip keyif içinde yaşayan cesur bir hedonistti" denen Craxton'ı vallahi kıskanmadım:) Coşkulu resimlerinin uyandırdığı keyif baskın geldi. "Böyle de yaşanabiliyormuş" deyip, sanki Ege kıyılarında ben gönlümce gezmişim gibi, tüm o insanlarla ben tanışmışım gibi, kedilerle ben oynamışım, keçilerle dostluk etmişim gibi, o resimler benim fırçamdan çıkmış gibi hissettim. Gündelik yaşamdan koptuğum bir zamandı. Mutlu oldum. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjttEPy1vOhU8KOkZVUUre2jN2qmqNYuAq--7uRlNW2zGQLclHR9-hgB2q04W_ChHe3_m4IXGNnifspVqgvOGkfTITkpw6iyuYtOgI1cC12-89NTkfJhtfMBdI-ojgf6yMWhufx7kyS-WNQimYEm1KBaZmnqepuZzHG0dMDGUn72hQEMB3OkIja7Rby1tN5/s4000/20230704_154633.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjttEPy1vOhU8KOkZVUUre2jN2qmqNYuAq--7uRlNW2zGQLclHR9-hgB2q04W_ChHe3_m4IXGNnifspVqgvOGkfTITkpw6iyuYtOgI1cC12-89NTkfJhtfMBdI-ojgf6yMWhufx7kyS-WNQimYEm1KBaZmnqepuZzHG0dMDGUn72hQEMB3OkIja7Rby1tN5/w480-h640/20230704_154633.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> John Craxton resmi eğitimi reddetmiş, gönlünce resimler yapmış. Ancak yakın aile çevresinde sanatçılar çok olduğu için gereken desteği de bulmuş. Onlardan hem teknik anlamda dersler almış hem de beraber yaptıkları müze gezileri sayesinde ufku açılmış. Picasso ve El Greco'dan etkilendiğini söylüyor ki daha erken dönem resimlerinde bu etkiyi görmek mümkün. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN8nj_Ow5AAeGQo2KeEaS63B5WGEe9WCLc-d4ZlkWFbnHJyN_VLIiPKb2lZemzSNrr5HB_BUfxYukZhtU8LlL_jcjsiPEaJi3wu5VNCm4ulCGReOyTOSpjhQDh3bRuDWZjxB9o_Kvi_PGsKWuiN2H-5KSJJRoMvIpDjxyT1K_8O1ZHBVQr8ZGF9vViHPpY/s4000/20230704_160413.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN8nj_Ow5AAeGQo2KeEaS63B5WGEe9WCLc-d4ZlkWFbnHJyN_VLIiPKb2lZemzSNrr5HB_BUfxYukZhtU8LlL_jcjsiPEaJi3wu5VNCm4ulCGReOyTOSpjhQDh3bRuDWZjxB9o_Kvi_PGsKWuiN2H-5KSJJRoMvIpDjxyT1K_8O1ZHBVQr8ZGF9vViHPpY/w300-h400/20230704_160413.jpg" width="300" /></span></a></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Genç yaşında ziyaret ettiği Dorset'teki Pitt Rivers Museum'da antik sanatı keşfetmiş ve Akdeniz'e hayranlığı başlamış. 2.Dünya Savaşı sırasında Londra'da haliyle sıkıntılı bir dönem geçirmiş ve bunu sergide gördüğümüz resimlerine de yansıtmış. Hem konu, hem renk, hem yarattığı etki olarak daha karanlık resimler bunlar. Onlar da çok beğendiğim etkili resimler ancak bir tane bile fotoğraf çekmemişim. Dikkatimi eserlere vermek için genelde -belki birkaç hatıra dışında- pek fotoğraf çekmiyorum fakat bu yazının benim gözümden akışı için olmalıydı. Özeleştirimi de yapayım. İngiltere dönemi resimleri bu aşamada şunun için önemli. İngiltere'den çıktığı anda, Yunanistan'a gidip gelmeye başladığı anda tarzı değişiyor. Hele hele Yunanistan'da yerleşik duruma geçince daha da canlanıyor; hayatın içine karışmış, güneşle ve denizle yoğrulmuş, hayatta olmanın keyfiyle şekillenmiş eserler oluşturuyor. Serginin isminden de anlaşılacağı gibi "Işığın Peşinde" müthiş bir koleksiyon çıkıyor ortaya. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC2U_5y5ioaThg_GxSYA9T2ZorImOJwt-cAvvAMoES1RDd0Vqj9ZV7JDx_wtOedPvIcpcX3K4Xr4BiI_z71UtbXv116zPEKrZczSvAcAewEogmqujfwWRd8uEz7zmDCYEklnsl908mPZapQROsfubVc8cVMA004fdD-6dABQQwZGDrM1LXTqtm339_FCQe/s3264/20230704_160816%20(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2943" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC2U_5y5ioaThg_GxSYA9T2ZorImOJwt-cAvvAMoES1RDd0Vqj9ZV7JDx_wtOedPvIcpcX3K4Xr4BiI_z71UtbXv116zPEKrZczSvAcAewEogmqujfwWRd8uEz7zmDCYEklnsl908mPZapQROsfubVc8cVMA004fdD-6dABQQwZGDrM1LXTqtm339_FCQe/w361-h400/20230704_160816%20(2).jpg" width="361" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yunanistan'a ayak basmadan önce, savaş biter bitmez, kendisi gibi aykırı ressam Lucian Freud'la birlikte önce Scilly Adaları'nı ziyaret ediyorlar. O sırada 22 yaşında. Savaş sırasında orduda görev almıyor çünkü tüberküloz nedeniyle sık sık hastalanıyor. Ne ilginçtir ki hem ruhen hem bedenen sıcak iklimlere ihtiyacı varmış. Sanırım Ege-Akdeniz coğrafyası onu hep çağırmış. O da bu çağrıya uyarak 23 yaşındayken önce Atina'ya gitmiş. Sonra Poros adasına taşınmış, Kiklad Adaları'nı ve 12 Ada'yı gezmiş, birçok yerli sanatçıyla tanışmış, arada hem Yunanistan'da hem Londra'da sergiler açmış. 3 yıl sonra Girit'i tanımış. Her yıl buraya gelip gitmiş, kalan zamanında bol bol resim yapmış ve birçok ülkeye seyahat etmiş. İstanbul'a da birkaç kere gelip gitmiş tabii. Antik dünyanın peşinde Çanakkale'den İzmir'e gezileri olmuş. 1959'da Girit'e taşınmış. Hanya'da Venedik limanında bir Osmanlı evini satın almış. Eve dair bir video da sergide mevcut. 1967'de Cunta döneminde Girit'ten sürülmüş. Ajan olduğu söylenmiş, kimine göre askeri rejimi hafife alan yerli yersiz konuşmaları dikkat çekmiş ve genç askerlerle yakınlığı da onun Girit'ten sürülmesine neden olan söylentiler arasında. 9 yıl aradan sonra dönebilmiş Yunanistan'a. Girit'te stüdyo olarak kullanmak için ikinci bir ev satın almış. Bu ev onun anısına Yunan Ulusal Anıtı ilan edilmiş. 2006 yılında sağlık nedeniyle Girit'ten ayrılmış ancak geçici umduğu bu ayrılık son olmuş. Bir daha Girit'e dönememiş. Yabancı bir kaynakta küllerinin Girit'e götürüldüğünü okudum fakat başka bir yerde görmediğim için emin olamadım. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5OcKmY-47JcjwnN9XtzOpsP9DwWM9Oc244H769A-quScjsOmRzNd8xHXVyrWCeUhKubGp2q153wKc7xDayb5Qft2j8A7kO2QOHOx1wfU5j5M4m8xLPWeUwx2HVMYRAhj2GwQ4hvfXkEbZj2A8kNxcGzn-azjVYOi6Ubo-wHHq582fSCzZrZ8XS35erHVh/s4000/20230704_162715.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5OcKmY-47JcjwnN9XtzOpsP9DwWM9Oc244H769A-quScjsOmRzNd8xHXVyrWCeUhKubGp2q153wKc7xDayb5Qft2j8A7kO2QOHOx1wfU5j5M4m8xLPWeUwx2HVMYRAhj2GwQ4hvfXkEbZj2A8kNxcGzn-azjVYOi6Ubo-wHHq582fSCzZrZ8XS35erHVh/w480-h640/20230704_162715.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimeb5q745LgSDYYjfTrWBVqSZrcYWlMc49eqUeeU3oNzLlFDob84jgsCHAv8YpbwOg51fUQX6HshdEt8NwhJyWqoQNNwbuRismvYpN79MYFhCeicPvJ1HfOdBEUFPHCmVRQMoPR_wL1oFOeVI0432TwjLoZwgsNkpv3kWfiy7o3aUOxoMXXY3sBnBFnVBc/s3767/20230704_162724%20(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2029" data-original-width="3767" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimeb5q745LgSDYYjfTrWBVqSZrcYWlMc49eqUeeU3oNzLlFDob84jgsCHAv8YpbwOg51fUQX6HshdEt8NwhJyWqoQNNwbuRismvYpN79MYFhCeicPvJ1HfOdBEUFPHCmVRQMoPR_wL1oFOeVI0432TwjLoZwgsNkpv3kWfiy7o3aUOxoMXXY3sBnBFnVBc/w640-h344/20230704_162724%20(2).jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Resmi eğitimi reddeden, kendi tarzını yaratan, sanata dair hiçbir beklentisi olmadan gönlünce çizen ve kendini "Arkadyalı" olarak tanımlayan Craxton'ın Ege resimleri tamamen kendine özgü. Gündelik hayata dair, ışıkla bezenmiş resimler bunlar. Ve bu sergi, The Guardian'da çıkan habere göre sanatçının en büyük sergisi. Craxton Londra Kraliyet Akademisi'ne seçilmiş ve kendi ülkesinde de sergileri oluyor ancak habere göre yine de bu zamana kadar İngiltere'de gereken ilgiyi görememiş. Yunanistan sanatçıya daha fazla sahip çıkıyor ve İstanbul'daki bu sergi Londra'nın bir miktar gözünü açmış. Sergi İstanbul'dan hemen önce Girit'teymiş. Sanatçının eserlerinin büyük kısmı Ömer Koç koleksiyonunda yer almakta. İstanbul'da yaşayanların, yakın zamanda İstanbul'da olacakların kaçırmaması için yaklaşık 3 hafta kadar bir süre var. Meşher sergilerinin ücretsiz olduğunu da ekleyeyim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimyO_ZScYYK9URZnXJ7Vi3qNNTJjrYwQBt5MslvWuIMvJBirZax_AKkBUuIe6sd3LHaQ7U_P4XhEwaFM5CSeVp9emJ-tGxOZAyOKDWki1qXeE0O5o6At48geogv61Z-6tI1HLBfNXcqve_Y5SmWt3KpzXZ54-iAekGU6qOpxFzkfePgpEq07jUWLQ_6lnm/s3909/20230704_162634%20(3).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3909" data-original-width="2806" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimyO_ZScYYK9URZnXJ7Vi3qNNTJjrYwQBt5MslvWuIMvJBirZax_AKkBUuIe6sd3LHaQ7U_P4XhEwaFM5CSeVp9emJ-tGxOZAyOKDWki1qXeE0O5o6At48geogv61Z-6tI1HLBfNXcqve_Y5SmWt3KpzXZ54-iAekGU6qOpxFzkfePgpEq07jUWLQ_6lnm/w288-h400/20230704_162634%20(3).jpg" width="288" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Meşher'den çıkınca yakın zamanda restore edilip açılışı yapılan Botter Apartmanı'na da uğradım. Nerede o ilk günlerdeki izdiham, nerede o günkü tenhalık? Kalabalık dağılsın diye beklemiştim. İyi de yapmışım. Rahat rahat gezdim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGQ-npw6dZ6Z50kw4kQGJFhFpcYOGDe-2YTe_k-wprDE3ro_-ZxboPOCWV3FJFODAEgf1ur6eJ8qMEGtSfRc-dAjoCaFJmGBhY4y2GCFMjWuQwSW_wO_0uFH4cMxa2AZx60XaM-9WZZJr_-aEOc57fy3xzq80ry2Vt5FIBZZxhzOHn6keCOBMS-9LZkIVO/s4000/20230704_152329.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGQ-npw6dZ6Z50kw4kQGJFhFpcYOGDe-2YTe_k-wprDE3ro_-ZxboPOCWV3FJFODAEgf1ur6eJ8qMEGtSfRc-dAjoCaFJmGBhY4y2GCFMjWuQwSW_wO_0uFH4cMxa2AZx60XaM-9WZZJr_-aEOc57fy3xzq80ry2Vt5FIBZZxhzOHn6keCOBMS-9LZkIVO/w300-h400/20230704_152329.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzSpVwhLmaBr4or--irmsfFFGM-p-put3iW1UWAGo69t1G-AsX6S4-zbXZlmEASYtqcuiC8MezZ4NOijEWRaLahRAn0h6p6UDYUiDhNmvoVlU-A72kNttuThSL5reyDjnhR4PKjJ0JTfGTAOCXkn10fnsC6AVmypjuwuDdlBnRbJEBgm66B2uQljrLnE4U/s3408/20230704_154223.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3408" data-original-width="2556" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzSpVwhLmaBr4or--irmsfFFGM-p-put3iW1UWAGo69t1G-AsX6S4-zbXZlmEASYtqcuiC8MezZ4NOijEWRaLahRAn0h6p6UDYUiDhNmvoVlU-A72kNttuThSL5reyDjnhR4PKjJ0JTfGTAOCXkn10fnsC6AVmypjuwuDdlBnRbJEBgm66B2uQljrLnE4U/w300-h400/20230704_154223.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sosyal medyada fazlasıyla yer alsa da minicik bir ekleme yapayım. Botter Apartmanı İstanbul'un ilk Art Nouveau binası. Sarayın resmi terzisi Jean Botter için yapıldı ve mimarı Raimondo D'Aronco ki kendisi mimarlık tarihimiz açısından önemli isimlerden biri. Apartmanın ilk katı "Botter Moda Evi" olarak kullanılmış. 1900'lerin hemen başında inşa edilmiş değerli bir mekânı gezerek deneyimlemek güzel. Üstelik bir de "Düşler, Hakikatler" isimli sergi varken. Vaktim olsaydı kütüphanesinde de vakit geçirmek isterdim. 3 okuma-çalışma odasında sadece 5 genç vardı. Bu sayı bana az geldi doğrusu. İstanbul'un göbeğinde tarihi bir mekânda daha fazla vakit geçirmek adına kütüphanesinden de faydalanılmalı diye düşünüyorum. Sosyal medya etkisi biraz azalmış sanırım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Gerçi bir yandan da şöyle düşünüyorum: İstanbul o kadar kalabalık ki bazı yerler tenha kalsa da olur mu acaba? </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikR0VLHJQ7YtG8lqRBLa9C_iGMt3XxPMvIiCqIn8s_VBlbovcvvuZl4tVtFF7_xzYtafCppLunCF8OY3l2vmu5o8JLqiUk2KUM9hlEsZ8W-WJkZ9WCbMmvCDpBsIfm2RZbkpPVTC9PEOXd1BoqVoXBfttvyZeG39GC7wYfceZYUPKN6SiJiAfz8yyzK9Ls/s4000/20230704_153620.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikR0VLHJQ7YtG8lqRBLa9C_iGMt3XxPMvIiCqIn8s_VBlbovcvvuZl4tVtFF7_xzYtafCppLunCF8OY3l2vmu5o8JLqiUk2KUM9hlEsZ8W-WJkZ9WCbMmvCDpBsIfm2RZbkpPVTC9PEOXd1BoqVoXBfttvyZeG39GC7wYfceZYUPKN6SiJiAfz8yyzK9Ls/w480-h640/20230704_153620.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh077woSAeH0CAXnEwAIhogS5E6KLGaxh_8r6ExETAtDoQvP3e5xeYuaDlWRwCZcZeyEmDEpDpxLw46hbyL9QGKlmDf7zuLsteC-n8s0v8pDN44U8PW9T1lqi6chmQVuz382wh8oHcAZt-XW5vzXyQeZ4QdugBcMKhjaOEtknyDrtGQteJI1jCe8ovAp4Ru/s4000/20230704_153313.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh077woSAeH0CAXnEwAIhogS5E6KLGaxh_8r6ExETAtDoQvP3e5xeYuaDlWRwCZcZeyEmDEpDpxLw46hbyL9QGKlmDf7zuLsteC-n8s0v8pDN44U8PW9T1lqi6chmQVuz382wh8oHcAZt-XW5vzXyQeZ4QdugBcMKhjaOEtknyDrtGQteJI1jCe8ovAp4Ru/w480-h640/20230704_153313.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio2SHvzItYr2JWwHSSuM3zIgsNcoiWGsZW_7nBNM8JkE3woG5Mxa9sOZFdqGa1nhbDlzkJRAUvMqVPS0HABTGjWjJF8OUAQMDlh7t4-NL8S9SJGr24CAvpeUGN0oPGVh_qQBsDqUqrvCOoKQNn54MdN10fjElWgAq_XE_JH1H5yIK0PgIGFdRFCRZBQ5PT/s4000/20230704_152110.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio2SHvzItYr2JWwHSSuM3zIgsNcoiWGsZW_7nBNM8JkE3woG5Mxa9sOZFdqGa1nhbDlzkJRAUvMqVPS0HABTGjWjJF8OUAQMDlh7t4-NL8S9SJGr24CAvpeUGN0oPGVh_qQBsDqUqrvCOoKQNn54MdN10fjElWgAq_XE_JH1H5yIK0PgIGFdRFCRZBQ5PT/w400-h300/20230704_152110.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Botter'den çıkınca da ANAMED binasında yeni açılan bir sergiye, "Türkiye'de Bizans Çalışmalarının Serüveni"ne geçtim. Bir miktar akademik bir sergi fakat "Bu topraklarda yaşıyorsak geçmiş kültürlere de az ya da çok aşinalığımız olması gerekir" düşüncesiyle hareket edenler için oldukça faydalı. Çok da özenli. Burada da epeyi bir vakit geçirdim. Koç Ailesi'nin ülkemiz adına kültür-sanat bağlamında yaptığı katkıları bir kez daha gönülden takdir ettim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjlmqtD26cFWNWANJP9C1oGd9G8QXHZeZwe8y9cFF1muv03cppzBY9gR-uU7FqFeOWHELixh9lPoIv28k1tAPNtTXCg-TGW82vesrl8r8bJlT1P0MZwNO8UDq9BM9FpUnUGG59F8TC5Fdz9VfZD7leq5A9h9AHDkcdtLlKwFJpCDlgLdXjW3NeczW2hFn8/s4000/20230704_174838.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjlmqtD26cFWNWANJP9C1oGd9G8QXHZeZwe8y9cFF1muv03cppzBY9gR-uU7FqFeOWHELixh9lPoIv28k1tAPNtTXCg-TGW82vesrl8r8bJlT1P0MZwNO8UDq9BM9FpUnUGG59F8TC5Fdz9VfZD7leq5A9h9AHDkcdtLlKwFJpCDlgLdXjW3NeczW2hFn8/w640-h480/20230704_174838.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Beyoğlu'nda aynı güzergâh üzerinde 3 farklı mekânda 3 sergiye ulaşmak... Üstelik bunlar sadece o gün seçtiklerim. Kızıyoruz mızıyoruz ama İstanbul bambaşka bir şehir. Bir de o gün Beyoğlu pek bir sakindi. Yani bir süredir gözümüzü, gönlümüzü yoran karmaşa yoktu. Pek çok milletten makûl bir turist kalabalığı vardı. En azından Şişhane civarı böyleydi. Fakat mağazalar, yeme-içme yerleri muazzam pahalı. Fiyatlar tamamen turistik. Devamlı giderim ama bu sefer bana inanılmaz pahalı geldi. Bir tatlı bir kahveye ödediğim hesabı telaffuz etmek istemiyorum ki dediğim gibi her gittiğimde o tatlıyı yerim, o kahveyi içerim. Bir süre yapmayacağım sanırım. Kırık Türkçeli yabancı bir kadın bile "Her şey ne kadar pahalı olmuş" diye garsona dert yanıyordu. Sanatla başladığım yazıyı ekonomiye bağladım ama inanın planlı değildi. Bu sıra her konuşmamız, her sohbetimiz eninde sonunda ekonomiye bağlanıyor. Kafa rahatlığıyla gezeceğimiz günlerimiz yakın olsun efendim!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-57471788538045801622023-07-04T03:54:00.001+03:002023-07-04T03:54:25.365+03:00BAYRAMDI GEÇTİ, OKUNDU BİTTİ...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Birkaç saattir blog yazısı okuyorum. Yine biriktirdim, yine aklım burada kaldı, yine dönüp geldiğimde arka arkaya okumalar yaptım, yine yazmak istedim. Arada koca bir bayram tatili geldi geçti. Bayramda evdeydim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Hem de baya baya evdeydim. Annem, kardeşim tatildelerdi; eşim çalışıyordu; oğlum uzaktaydı; eşimin kardeşi çoluk çocuk tatildeydi... Aranacakları aradık, biraz sohbet muhabbet için arife günü dayımlara uğradık. Onlar da ertesi günü evde olmayacaklardı. O kadar... Şikâyetim yok. Vallahi tam benlikti. Doğum günleri hariç hiçbir özel günü sevmiyorum, topluca yapılan klişe hareketlerden hoşlanmıyorum. Çocukken ve gençken de bayramlarda sinir ola ola gezerdim. Özellikle kadınlara eziyet günler olduğunu çocuk aklımla bile ayırt ederdim. Bayram günlerini yürüyüş yaparak, dizi izleyerek, kitap okuyarak geçirdim. Balkonda rahat rahat okudum çünkü yan sitenin açık alanından gürültü gelmiyordu. Kimsecikler yoktu ve bu benim için bulunmaz bir nimetti. Bir önceki yazıda bahsettiğim kitabı okudum mesela. Çoğunluğun sevdiği kadar sevdim mi? Sevdim aslında. Bu platformda tanıdığım çoğu kişinin seveceğine de eminim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnMPCKV2iaUIrdfTH-pYw6yVF2QlZq5hKOm3OkyIcevZil3upX7xqyDO1M1z8tR7ykx87hCatRAONHk5NH4SG8Z-WoyRabhiXmfU7iorSo7BmQBfP6ceIFr4yhmRHV75sFoOWrde2YYdYuyYNZqZ5-rte2ehgHyy8Paws5dZosgAW4U8U-HY8xTG-ejZHY/s622/buyuk-defter-400x622.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="622" data-original-width="400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnMPCKV2iaUIrdfTH-pYw6yVF2QlZq5hKOm3OkyIcevZil3upX7xqyDO1M1z8tR7ykx87hCatRAONHk5NH4SG8Z-WoyRabhiXmfU7iorSo7BmQBfP6ceIFr4yhmRHV75sFoOWrde2YYdYuyYNZqZ5-rte2ehgHyy8Paws5dZosgAW4U8U-HY8xTG-ejZHY/w258-h400/buyuk-defter-400x622.jpg" width="258" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hüzünlü bir hikâye, merak uyandıran bir kurgu ve akıcı, sade bir dil... Yalnız... Macar yazarlar mı hep hüzünlü şeyler yazıyorlar, yoksa biz hüznü sevdiğimiz için o tip kitaplar mı öncelikle dilimize çevriliyor? Bu konuda biraz düşündüğümü söylemeliyim. Evet 2.Dünya Savaşı'nı ağır yaşadılar. Hüzünlerini anlıyorum. Kaç Macar yazarının kitabını okuduysam kederlendim. Varsa farklı Macar romanları okuyanlar... Tavsiyelerini bekliyorum efendim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ama lütfen "İza'nın Şarkısı" demeyin:) Hiç onun kadar sinir olduğum bir kitap okuduğumu hatırlamıyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Anne baba olarak İza'ya her türlü sorumluluğu yükle, sen akıllısın de çekil kenara, sümsük sümsük davran ve sana acımamı bekle. Mizacıma ters düşen anne ve baba portresi mevcuttu, içimi şişiren bir kitaptı. Budapeşte'ye gittim, yine gitmek istiyorum, Macarları çok sevdim fakat romanlarıyla tam kaynaşamadım sanırım. Belki de bize sunulanlar hep vicdan azabı işlerdi. Hani biz Türkler de birçok acıdan geçtik ve geçiyoruz ama artık şerbetliyiz mi demek lâzım, yoksa umursamaz mıyız, ya da fazla mı optimistiz bilemedim ama farklı işler de yapıyoruz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bunu da düşündüm. Bakınız farklı bir iş: </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFl-ot6ULzMkexW29sN7ZZleVvoNL9oKRlXs8cG30FQqVmI-irMdjCnj7ThXO2ZKZS00QAek_Lqr-A9PJpF16qmUjA4QE9vy-tBPiJqGyvvYIPVRkY8v2Wi45lUseHgKzcBuxc4aan58gLp3kEqQEXmjaQj4jx61V7hMiNte-zJxathFvoiNuCqk-AJnWo/s2000/77400a31-b860-4aa8-a81b-9cd58114bbc1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFl-ot6ULzMkexW29sN7ZZleVvoNL9oKRlXs8cG30FQqVmI-irMdjCnj7ThXO2ZKZS00QAek_Lqr-A9PJpF16qmUjA4QE9vy-tBPiJqGyvvYIPVRkY8v2Wi45lUseHgKzcBuxc4aan58gLp3kEqQEXmjaQj4jx61V7hMiNte-zJxathFvoiNuCqk-AJnWo/w300-h400/77400a31-b860-4aa8-a81b-9cd58114bbc1.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Nilay Örnek'in "Nasıl Olunur" podcast serisini çoğu kişi bilir. O seride Uğurcan Ataoğlu'na ayrılan bölümü dinlediğimde "25 Kuruşluk Kitap"ını almak istedim. Kendisini isim olarak tanıyordum. Hem mezun olduğum okulda ders veriyor, hem yaratımına katkıda bulunduğu reklamlar dolayısıyla sağda solda okumuştum, hem Gırgır günleri var vs. Ancak fazla ilgilendiğim bir isim değildi. Şu -daha önce bahsettiğim- İkinci Üniversite kapsamında Görsel İletişim bölümü derslerini çalışmaya başlayınca grafik sanatçılarına eğilir oldum. Dolayısıyla kitabı almak için harekete geçtim. Piyasada kalan son birkaç basımdan birini aldım. Amazon'dan son kitabı sipariş ettim. Hani acelem de yoktu ama cumartesi günü olmasına rağmen 24 saatte elime ulaştı. Amazon bu anlamda iyiymiş ama biraz da abartıyorlar bence:) Siparişi vermemden itibaren devamlı telefonuma "5 saat sonra getireceğiz, 3 saat sonra getireceğiz, bugün muhakkak getireceğiz" şeklinde mesajlar geldi. Yalnız kitap elime geçtiğinde müthiş bir şaşkınlık yaşadım. Öyle algılamamıştım, devasa bir kitapmış. Ortası delik 25 kuruşluklar şeklinde tasarlanmış bir kitap, 724 renkli sayfa, yüzlerce fotoğraf, sayfa ağırlığı ve kalitesi muhteşem. İçinde Uğurcan Ataoğlu'nun mesleki anılarının yer alması bir yana, reklamcılık tarihi açısından ve aslında sosyal açıdan belgesel gibi bir eser. Akranlarım için anı kitabı niteliğinde. Okurken TRT'de o reklamları izlediğim günler, özel televizyon kanallarıyla hayatımıza girenler, dilimize pelesenk olan sloganlar, dergiler, gazeteler geldi aklıma. Kimi sayfada "Aa hakikaten böyle bir mağaza vardı" dedirten ilanlar gördüm, iyice maziye daldım. İnanamazsınız, bu şahane kitabı 77 liraya aldım. Şu an bu kalitede yeni bir basımı yapılsa kaç liraya mâl olacağını tahmin bile edemiyorum. Bir podcast yayınından bir kitaba, oradan anılara... Böylesi bağlantılara bayılıyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kitaplardan başka konulara değinmeyeyim bu yazıda. Şimdilik benden bu kadar. Yine döneceğim. Yaz mevsimindeyiz. Hepimiz ara sıra gelir gideriz ama yine haberleşiriz...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-50616628636161901782023-06-12T21:29:00.005+03:002023-06-14T02:30:30.578+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu ay bittiğinde 2023 yılının yarısı geçmiş gitmiş olacak. Çok tuhaf bir ilk yarı değil miydi? Genel anlamda üzücü, stresli... Ara ara güldüren... Böyle deyince EYT'liler aklıma geldi mesela:) Maaşlar bağlanmaya başladı. Benim günler tutmuyor. Tutanlara hayırlı uğurlu olsun. Sağ olsunlar, "Gel bir yerde bir şeyler içelim ilk maaşımla" diyen, ilk anda aklına beni getiren kadın arkadaşlarım var. İyi gün dostu olmak çok önemlidir biliyor musunuz? Bunu şiddetle savunurum. Cenazelere herkes gider, hastanelere giderler. Ah vah ederler. Bu çok kolaydır. İçinde biraz da kendi haline şükretme vardır. Karşındakini yeterli derecede sevmiyorsan içten içe "Bak ne hallerde" diye düşünmek vardır. Üzgünüm ama doğal insan hâli bu. Belki bazı coğrafyalarda daha belirgin olan... Sorumlusu ben değilim. Bunları dillendirince "katı" addedildiğim oluyor bazen. Katı değilim, gerçekçiyim. İnsanın ne olduğunu, ne olabileceğini tahmin edebiliyorum. Daha önce bu mecradaki, aynı isimli kitaba dayanarak yazdığım "Bütün İnsanlar İyidir" başlıklı yazıma gelen yorumlarda herkesi iyi gördüğüm gibi bir izlenim yarattığımı fark etmiştim. Halbûki insanları salt iyi ya da salt kötü olarak görmem. İkisinin karışımı olduğunu düşünürüm. Çevre şartları, sosyolojik ya da fizyolojik faktörler orantıyı belirler. Önemli olanın mümkün olduğunca iyiye odaklanmak olduğunu düşünürüm ve bunu anlatmak istemiştim. Yani dışarıdan iyiye odaklanmak için gayret gösteren sevgi pıtırcığı gibi görünsem de neyin ne olduğunu bilecek kapasitedeyim dostlar! Yine lâfı uzattım. Ne diyordum? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">İyi gün dostu olmak önemlidir. Misal, kayınvalidem ne yazık ki erken sayılacak bir yaşta alzheimer hastası oldu ve birkaç senedir bakımevinde. Zor günler aşıldı, sonuç buraya vardı. Hiç kimseyi tanımıyor, kendini de bilmiyor. Ayrıntıya girmek istemem... Çok zeki ve hayat dolu bilinen bir kadına yakıştırılamayan bir durum. Bazen eşimi arayan yakınları oluyor. Gidip görmek istiyorlar. İsteyen kişiye göre sinirlendiğim durumlar oluyor. Normal zamanda gelip gitmeye üşenmiş kimi akrabaların böyle bir durumda görmek istemesini asla iyi niyetle bağdaştıramıyorum. Bilmem anlatabildim mi? Karşındaki kendini bilmezken gelip iki dakika görmek, kendini rahatlatmak, durumu değerlendirmek, eşe dosta anlatıp ah vah etmek kolay. Tam bizim ülke insanının seveceği işler. İyi zamanda iyi dilekleri için kaldırıyor mu? Normalde içinden gelerek arayıp soruyor musun? Bu bence çok çok daha önemli. İyi günde sevdiklerinin yanında olan, kötü günde de yanındadır zaten. Paralı insanın yanında olup parasını kaybettiği zaman ortadan kaybolanlar örneği verilmesin. Bu değil anlatmak istediğim. Birinin gerçekten iyiliğini istemek, onunla gerçekten iyi vakit geçirmekten söz ediyorum. Yakın akraba çevremde her küçüğümüzün okuma bayramı, piyano resitali, mezuniyet töreni vs. bilumum etkinliğine katılan biri olarak söylüyorum bunları. Kimi yakınımız yarım yamalak geldi gitti ama ben her birinin özel gününe katılmayı, alkışlamayı, takdir etmeyi, anılarında yer almayı görev bildim. Sıkılmadım mı? Sıkıldım:) Okuma bayramı izlemek kolay değildir dostlar:) Ama iyi günlerinde de orada yer almak istedim. Dayım geç evlendi ve çocuklarının biri Orhun'dan 2 yaş büyük, biri 6 yaş küçük. Yani onlar kuzenim gibi değil, çocuklarım gibiler. Dolayısıyla özel günlerinde o kadar yanlarındaydım ki dayımın eşi bir gün bir tek benim törene geldiğimi görünce "İyi gün dostu olmak da çok önemli" demişti. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Belki de ilk o gün aymıştım olaya. O yüzden ilk maaşlarını benimle kutlamak isteyen dostlarımın olması mutluluk veriyor. Neticede bu aralar yer yer sıkıntılarla, yer yer kutlamalarla geçiyor. Hayat böyle bir şey en nihayetinde. Bana da arada bir geliyor, gidiyor. Hava bile bir açıyor bir kapıyor. Bugün iğrenç sıkıcılıkta mesela. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yahu ben "Şunu okudum, bunu izledim" diyecektim ama yine varoluşsal düşüncelerimi yansıttım. Sıkmadım umarım. Şimdi böyle bir şey var ya? Kısa yaz, çarpıcı gir, sıkma, popüler olandan bahset vs. Pöff! Yazıyı burada keseyim mi, kesmeyeyim mi kararsız kaldım. Fakat hızımı almışken devam edeyim en iyisi. Popüler bir kitaptan bahsedeyim madem. Bu kitabı okudunuz mu? <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAdKTB75JgXLvwAbVsFJQwZF1BsIJc-JFALj_HG7Dt1_aC5cEKdhOhFo9XTYEFL5VjZSFDBDLxMmfK04HVWeh_b0n_blsloO9Khl4chutlsBAfm93r7F7M8euttjdVVXQytXZwk-7As4b4i5pMWCDGxsnSppELrBME7r5zZoG3AD0cQd3vXTtaBKlRSg/s622/buyuk-defter-400x622.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="622" data-original-width="400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAdKTB75JgXLvwAbVsFJQwZF1BsIJc-JFALj_HG7Dt1_aC5cEKdhOhFo9XTYEFL5VjZSFDBDLxMmfK04HVWeh_b0n_blsloO9Khl4chutlsBAfm93r7F7M8euttjdVVXQytXZwk-7As4b4i5pMWCDGxsnSppELrBME7r5zZoG3AD0cQd3vXTtaBKlRSg/w258-h400/buyuk-defter-400x622.jpg" width="258" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Büyük Defter, Kanıt, Üçüncü Yalan... Ben henüz okumadım. Ama sipariş ettim ve geldi. Çünkü 5.baskısını şu sıralar yapmış olan kitabın tekrar piyasada kalmamasına tahammül edemezdim. Arkadaş bu nasıl iştir? Bir iki ay önce bu kitaba mail adresime gelen Edebiyat Haberleri'nde rastlamıştım. İlgimi çekmişti. Ne zaman ki Beyoğlu'na gittim (Nisan ayıydı) Yapı Kredi Yayınları'na uğrayıp bir bakındım. Kitabı göremedim. Görevli gence "Agota Kristof'un kitapları nerede?" dedim. O da bana "Büyük Defter, Kanıt, Üçüncü Yalan'ı mı arıyorsunuz?" dedi. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ben de onun tavrına istinaden "Herkes onu mu soruyor?" dedim. "Evet" dedi. "Tükendi ama mayısta tekrar basılacak" dedi. "Peki, basıldığı zaman bakarım" dedim ve nasıl bir popülarite karşısında olduğumu anladım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">YKY ziyaretimin üzerine -biraz da konum bilgisi, büyük veri, algoritma olaylarına dayanarak- Twitter'da karşıma devamlı bu kitabı paylaşanlar düşmeye başladı. Herkes "Ben ne okudum ya!" diyordu. Ne okudular acaba? Herkesin sonsuz bir iştahla savunduğu şeylere mesafeli yaklaşan huyuma rağmen kitabı sipariş ettim. Bakalım ben ne okuyacağım? Kendisiyle bir miktar inatlaşma halindeyim. Hala okumadım. O bana bakıyor, ben ona bakıyorum. İçimden "Bakalım dedikleri kadar iyi misin? Beni de etkileyecek misin?" diyorum. Aranızda muhakkak okuyanlar vardır dostlar. Fikrinizi merak ediyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: x-large;"> </span><span style="font-family: times; font-size: large;"> Peki bu aralar hangi kitabı okuyorum? İşte bunu: </span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzCoA_ARqsO5YFZN-pj2LphLGWjifzinrc3l3Q3lrlpcGveLlyJRhE7Ngy1jWXp1XSuxhR9KHaQ4M1PiC6RQmXaQFQym09xJouUdRn65cqLG--48BKQtcuJcGERbpm5fLfuuPz_CTdzVpZfkOdzLyvIBOwOxfESOBdDnN0Hm4r2rGZY8y3CDh6o5d6gw/s2000/040e8c3c-ed77-4f3b-8001-e94c8aa46dee.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzCoA_ARqsO5YFZN-pj2LphLGWjifzinrc3l3Q3lrlpcGveLlyJRhE7Ngy1jWXp1XSuxhR9KHaQ4M1PiC6RQmXaQFQym09xJouUdRn65cqLG--48BKQtcuJcGERbpm5fLfuuPz_CTdzVpZfkOdzLyvIBOwOxfESOBdDnN0Hm4r2rGZY8y3CDh6o5d6gw/w480-h640/040e8c3c-ed77-4f3b-8001-e94c8aa46dee.jpg" width="480" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Alain de Botton'u severim. Mimari tarihini de severim. Bu tip kitaplarda genelde olduğu gibi bir miktar tekrara düşsse de iyi gidiyor. Mimarinin insan yaşamını etkileyenlere inananlardanım. O da bundan bahsediyor aslında. Hem işin o yanını sorguluyorum, hem konu edindiği yapıları internete girip inceliyorum. Çünkü kimini tanısam da bir kısmını onunla öğreniyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fotoğraf, yani kitabı okuduğum yer, daha önce de defalarca bahsettiğim Beylikdüzü Yaşam Vadisi'nden. Arka planda görünen mekân "Gençliğimiz Var Sahnesi". Hani Ekrem İmamoğlu'na verilen oyları yok saydıklarında çıkıp konuştuğu, gömleğinin kollarını kıvırdığı, "Yolumuz uzun, gençliğimiz var" dediği sahne. Sahnenin küçük göründüğüne bakmayın. O akşam oradaydım. Sahnenin 360 derece çevresinde metrelerce uzanan muazzam bir kalabalık vardı. Tamam yolumuz uzun da sabırlar tükeniyor be! Şu İmamoğlu gençliğini yitirmeden, yaşlanmadan bir şeyler yapar mı?:) Tamam tamam! Siyasete girmeyeceğim. Ama en son şunu söyleyeyim: Seçimden sonra babaannemi aradığımda (Bursa'da yaşıyor) "İkinci turda da gittim. Fotoğrafımı çektiler" dedi:) Çünkü kendisi 95 yaşını aşmış bir kadın. Yine tam yaş söyleyemiyorum çünkü gerçekten oğlum dahil, kendim dahil devamlı yaşları unutup tekrar tekrar parmak hesabı yapan bir insanım:) Maşallah diyelim, 100'e merdiven dayamış bir kişi yani kendisi. Bizim Nisan "Büyükbabaanneye 100 yaş partisinin organizasyonunu ben yapacağım" diyor. Her neyse... Kadıncağız zor yürüyor ama kalkmış gitmiş sandığa. "Olmadı babaanne" dedim. "Yetmedi". O da çok güzel yorumlar yaptı. Tekrar tekrar maşallah diyeyim, "Babaanne, ben de inşallah senin gibi aklı fikri yerinde bir halde uzun yıllar yaşarım" dedim. "Ama benden başka kimse yok ki sülalede" dedi:) Çok heveslenme demek istedi yani:) Eh! Yine de hem anne tarafında hem baba tarafında kadınlarımızın ortalaması fena değil. Erkekler sizlere ömür:)</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Güncel duruma dair son bir şey söylemeden duramayacağım. Vadi'de yürüyüş yaparken bir grup gencin yanından geçtim. Genç dediysem, 15-17 arası kaykaycı çocuklar... Bir tanesinin diğerine "Şimdi ben dört kadın alma hakkına sahip olacaksam, biri annen, biri halan, biri teyzen..." şeklinde espri yaptığını duydum. Tabii ki garipsedim çünkü bir süre öncesine kadar böylesi esprilerin içine aileler karıştırılmazdı. Şimdi gençlerin o konularda rahat olduğunu görüyorum. Kimse garipsemez umarım ama ilk anda komik de geldi, çaktırmadan gülmeme engel olamadım. Sonrasında tabii ki derin düşüncelere daldım. Çocuklara, gençlere ne verirsek onu alırız. Durum bu, ortam bu. Çocuğa o espriyi yaptıracak ortamı yaratanlar büyükler. Konusu olmasa böyle bir espri akıllarına nereden gelecek? Çok üzüldüm. Hepimiz adına bir kez daha üzüldüm. Fakat şu anda kendi çevremde gençlere örnek olmak adına yapabileceklerimden fazlası gelmez elimden. Belki böyle ufak ufak yakalarız mutluluğu.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tamam. Siyasete bir süre ara. Geçen gün sinemaya gideyim dedim. Daliland'i seçtim. Salvador Dali'nin son yıllarına dair, bence "İmza" üzerinden mesajlar veren güzel bir film. Yine yakınlardaki salonlarda gösterilmiyordu. Ben de biraz yol tepip Aqua Florya'ya gittim. Bayılıyorum yalnız başıma sinemaya, sergiye gitmeye. Ama bu sefer fazla yalnızdım. Tek başıma izledim filmi. Çok mantıksız işler dönüyor. Beylikdüzü seyircisini iyi filmlere layık görmeyip yalnızca popüler filmleri oynatıyorlar ancak inanın şu Daliland'i Beylikdüzü'nde Florya'da olduğundan daha fazla seyirci izlerdi. Aslında "Şu sıra sinemaya bütçe ayırabilen" demek zorundayım. Bilet 145 liraydı. Kulaklarıma inanamadım. Hesabımda 20 lira varmış, onu harcadım. 125 lira verdim. Filmleri salonda izlemeyi seviyorum ama böyle böyle dijital platformlara yönlendiriyorlar işte. Neyse... Film çok güzeldi. İyi ki gitmişim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">O gün hava da çok güzeldi. 2 durak için Küçükçekmece'den Marmaray'a binmek durumunda kaldım ama şöyle güzel bir fotoğraf da çektim. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaDTqqDkHdwIZJDpeBZ0Vxzj89rnpLmJGWNIAxBD0_PT6uBQtz7FukhAuRXTEgZUxlUzixia_zirsi4MEwR5q2ecCeydD-c_LL2nacQx90Xk8qv9q8Vhb_suJc_FEA0_2PMdFxGI4ebVpUXqJLsSfhozjQcm8HTuB1_QGLDzNpUkxzO8gTlOw7ONhuWA/s2000/f4d53b18-1d72-4d28-bc51-f6a983d55f83.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaDTqqDkHdwIZJDpeBZ0Vxzj89rnpLmJGWNIAxBD0_PT6uBQtz7FukhAuRXTEgZUxlUzixia_zirsi4MEwR5q2ecCeydD-c_LL2nacQx90Xk8qv9q8Vhb_suJc_FEA0_2PMdFxGI4ebVpUXqJLsSfhozjQcm8HTuB1_QGLDzNpUkxzO8gTlOw7ONhuWA/w640-h480/f4d53b18-1d72-4d28-bc51-f6a983d55f83.jpg" width="640" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Arka taraf Küçükçekmece Gölü. Gölü dereden ayıran şu ufak köprüyü çok severim. 16.yüzyıla tarihlenir ama Roma dönemine kadar uzanan bir geçmişi vardır. Gençken Avcılar'dan Bakırköy'e trenle çok gittiğimiz için ilk durağımız Küçükçekmece olurdu. Avcılar-Küçükçekmece minibüsleri bu köprüden geçerdi tıngır mıngır. Şimdi pek steril, pek dümdüz. Eski naif halini özlüyorum. Gençlik günlerimi özlediğim gibi... Fotoğrafı çekince hemen eski dostuma eski günlere dair bir mesaj attım. Gülüştük. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times;"><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: large;">İşte böyle... Yaz geliyor. Bir süre buralar bir miktar tenhalaşır. Tenhalaşmadan birkaç yazı girsem ne güzel olur. Aklıma çok şey geliyor da üşeniyorum bazen. Geçen ay evlilik yıldönümü hatırına bir Atina gezisi yapmıştık. </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">İyisi mi bir dahakine onu anlatayım. </span></div><p><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></p><p><br /></p>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-75143882659696588862023-05-16T20:30:00.004+03:002023-05-16T20:43:11.608+03:00BİRKAÇ KELÂM...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Yazmak hevesiyle oturmamıştım bilgisayar başına fakat blog dostlarımı okuyunca "Bir iki söz de ben edeyim" dedim. Enerjimi arttıranlara selam olsun! </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hayat biz insanları bir mutlu eder bir üzer ya? Tam rahatladığını düşünürken "O kadar kolay değil o işler" diye cevap verip küçüklü büyüklü darbelerle yoklar. Sabrımızı sınar. Yine öyle bir zaman diliminden geçtim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ya da "Geçiyorum" mu demeliyim? Mesela daha seçim sonuçlanmadı. Çoğumuz gibi kafamı meşgul eden konulardan biri de bu. Ancak endişeye mahâl yok dostlar! İyiyim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> 10 gün kadar önce sevimsiz bir rüya gördüm. Anlatmayayım ama bunun haberci rüya olduğunu anladım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">İster istemez aklımı meşgûl etti. Bir şeye sıkılacağıma, olumsuz bir şey yaşanacağına fakat çaresinin bulunacağına işaret ettiğine karar verdim. Bazen kötü rüya görürsün ama hiçbir anlam ifade etmediğini bilirsin. Bazen de tam tersi o kadar fena bir rüya görmezsin ama onun bir şeye işaret ettiğini hissedersin. Ya da bana mı böyle oluyor? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Yok yahu! Böyle düşünmekte yalnız değilimdir sanırım. Neyse... Yine lâfı uzattım. Ayrıntı vermek istemediğim için affedin, çok yakın çevremde hakikaten çok sıkıldığım, içimi acıtan bir şey yaşadım, yaşadık. Sağlıkla ilgili olduğunu söyleyebilirim ki bence en önemli konu her zaman budur. Ancak o cenahta işlerin yoluna gireceğini düşünüyorum. Üzerine bir de seçim sıkıntısı vardı malûm. Gerçekten gerim gerim gerildim. Geniş kapsamlı düşünen herkes bunun bir maç gibi kazanmak ya da kaybetmek durumu olmadığını bilir. Toplum içinde yıllardır adım adım tırmanan öfkeden, ikilikten, gayrı medeni tavırlardan, bozulan eğitim sistemi nedeniyle çocuklarımızın gençlerimizin hak ettiklerini alamayışlarından, trafikte, sokakta, bankada, markette, işyerlerinde, metroda, metrobüste herkesin devamlı karşısındakine karşı gardını almış şekilde dolaşmasından, mutsuz suratlardan ve daha bir sürü şeyden bunaldım. Bunalmayanı, vallahi çeşitli sebeplerle takdir ederim. Birkaç sene önce bir tanıdığım "Senin çocuğun özel okula gitti ama" demişti. Ve ben onun karşısında ağzım açık kalakalmıştım. Böyle bir şeyi nasıl söyler, nasıl düşünür diye... Olay bu mudur? Nasıl böyle basite indirgenebilir. Benim çocuğum orta karar bir özel okula gitti. Ve her sene sınavına girip yarı yarıya burs aldı. Yine de kendimizi zorlayarak yaptık bunu. Ve aynı şartları sağlayamayız diye başka çocuk yapmadık. Daha geniş bir ailenin maddi yükünü kaldıramayız, kafamızdaki hayatı yaşamaktan eksik kalırız diye düşündük. Yani genç yaşımıza rağmen iyi ya da kötü kararlar aldık, sorumluluklarına katlandık, artılarını keyifle karşıladık. Ben ara ara çalıştım ama eşim senelerdir gecesini gündüzüne katarak çalıştı, hâlâ çalışıyor. Kendimiz kazandık, kendimiz harcadık. Zor zamanlarımız da oldu görece rahat zamanlarımız da. Tek çocuğumun özel okula gitmesiyle iş bitmiyor. Onu yaparken başka şeyden kıstık. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ve inanın o orta karar okula gönderirken bile bir yanım rahatsızdı. Her çocuğun aynı şartlarda eğitim alamadığının bilincindeydim. Biz özel okula gitmedik. Bizim zamanımızda en azından eğitim konusunda daha eşit bir sistem vardı. Normal olan evimizin yakınındaki okula gitmekti. Öğretmene saygı vardı, veliler arasında saçma sapan rekabet yoktu. Günümüzün yozlaşmış sistemi içinde özel okul da kuş kondurmadı, onu da belirteyim. Kötünün iyisi için uğraştık. Tanıdığımın o lâfı beni nasıl etkilemiş ki şu an bunlar geldi aklıma. O gün onu siyaset konuşurken "Niye şikâyet ediyorsun, senin tuzun kuru" anlamında söylemişti. Herkes için olabildiğince iyi şartlar istediğimi anlayamamıştı. Benim tuzum kuru falan değil. Kimine göre daha iyi durumdayız, kiminden fersah fersah gerideyiz. Ben istiyorum ki çalışan, üreten herkes emeğinin gerçek karşılığını alsın, parası pul olmasın. Maddi ve manevi ihtiyaçlarını rahatça karşılasın, huzurlu olsun. Her şeyin gittikçe daha zorlaştığını fark etmemek için daha ne olması gerekiyor bilmiyorum. Ha hükümet değişse her şey bir anda değişecek mi? Tabii ki bugünden yarına sihirli değnek değmiş gibi olmayacak. Ama adım adım rahatlayacağımıza, öfkemizin yavaş yavaş dineceğine yürekten inanıyorum. Zaten şu an tüm olumlu isteklerim yalnızca gençler adına, çocuklar adına. Beni ve ailemi tanıyanlar bilirler. Son model telefonlarımız, bilgisayarlarımız yoktur, heves etmedik hiç; Orhun'un ameliyatlar döneminde arabamızı satmıştık tam yine alalım derken döviz fırladı, beklemedeyiz; ev eşyasında gözüm yoktur, ufak tefek beğendiğimi alıyorum ama temelde hâlâ 30 yıllık çeyizimdeki eşyaları kullanıyorum vs.vs. Ama kocaman kütüphanem var. Kitaba verilen paraya acımam. Seyahat etmeyi severiz, seyahate acımam. İstediğim her konsere, her oyuna gidemiyorum bu ara. Çok pahalı. Aralarından seçim yapıyorum. Eğitim önemlidir bizim için. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Son zamanlarda elimize geçen ekstra parayı yine Orhun'un eğitimi için Londra Film Akademisi'ndeki sertifika programına harcadık. Dışarıda yemeyi içmeyi severiz, son zamanlarda azaltmak durumunda kaldık ama olduğunca yapıyoruz yine de. Ben istiyorum ki iyi eğitim görmek isteyen herkes buna ulaşsın. Gençlerimiz eğer istiyorlarsa az ya da çok yurt dışına çıkıp farklı ülkeler görebilsinler. Gitsinler demiyorum ama farklı kültürleri deneyimlemek gerçekten çok önemli. Kitap fuarlarında öğrencilerin ellerinde bir kitabı döndürüp döndürüp, isteyip de alamadığına çok şahit oldum. Bu o kadar üzücü ki. Herkes istediği kitabı alsın, istediği konsere gitsin, istediği oyunu izlesin. Kavga gürültüden ibaret değil bu hayat. Ben son model telefon heveslisi olmayabilirim fakat isteyen buna da rahatlıkla ulaşsın. Ve... Her şey maddiyat değil. Doktorlar dövülmesin, öğretmenler darlanmasın, şu sinir stres ortamı bir rahatlasın. Bunları niye yazdım? Aslında yazıya başlarken aklımda değildi hiçbiri. Döküldüm diyelim. İstiyorum ki -maalesef bizi böldükleri için- bana karşıt tarafta gibi görünen arkadaşlarım "tuzun kuru" demeden önce beni tanısınlar. Ben düşman değilim. Bencil de değilim. Herkes mutluysa mutluyum. Dediğim gibi değişim birden olmayabilir çünkü çok geriye düştük ama adım adım inşa etmek elimizde. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Seçim konusunda da asla umutsuzluğa kapılmıyorum. İlk turda bitmeyeceğine emindim. Muhalif seçmene rehavet iyi gelmedi. Gerçekleri görüp, umudu kaybetmeyerek yola devam. Sevgili <a href="https://laparagas.blogspot.com/2023/05/meydan-bana-bir-sey-fsldad.html">Buraneros'a </a> da yazdığım gibi eşit şartlarda gidilmedi seçime. O, şehirde bir tarafın mitingi varken ulaşımın nasıl bedava olduğundan, diğer tarafın mitinginde çatır çatır ulaşım parası alındığından bahsetmişti. Bizim vergilerimizle bir tarafın lehine karşılanan şeylerin farkındayız hepimiz. Adaletsizliğin tanımı en basitiyle budur. Tüm bunlara rağmen Kılıçdaroğlu'nun çok iyi oy oranına ulaştığını düşünüyorum. Kavgasız gürültüsüz bir seçim yaşadığımız için de mutluyum. Seçime doğru kimi zaman korktuğumu itiraf etmeliyim. Kavga etmemeyi, çocuklarımız için en iyisini yapmayı başarabiliriz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">İki hafta sonra bu yazdıklarım elimde patlamaz umarım:) Şaka bir yana her biri benim fikrim, hepsinin arkasındayım. Sosyal medyada "niye tarafını belli ettin, seni takipten çıkıyorum" gibi şeyler dönüyor ya... Buna katılmıyorum. Yetişkin insanlarız. Hepimizin bir fikri var, bir oy hakkı var. Sen de oyunu kullanacaksın, ben de... Şunu bile olay yapmayalım Allah aşkına. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Rüyalardan başlamıştım, rüyalara bağlayacaktım. Araya bir sürü düşünce girdi. Seçim gecesi, uyuyamadım ya, uyuduğum ender zamanda rüyamda rahmetli babamı gördüm. "Sen bu ara çok üzüldün" deyip sarıldı. O kadar gerçekti ki. Rahatladım. Sonrasında inanamadım. Şimdi söylemeyeyim ama kıyafetinin rengi, hissiyat vs. iyi bir şeylerin olacağını düşündürttü. Birkaç senedir arada bir böyle enteresan rüyalar görüyorum ve aslında ben mistik olmak istemiyorum dostlar:) Eskiden olmazdı. Hatta rüya gördüysem de hatırlamazdım. Çok korkarım bir şeyleri hissetmekten. Neyse... Bakacağız. Hep olumluya bağlanan rüyalar görürüm umarım. Yahu aslında ben mantık insanıyım! :)</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yazıyı bizden bir fotoğrafla bitireyim bari. Pazar günü aynı zamanda anneler günüydü malûm. Kardeşime oy kullandıktan sonra annemi de alıp bize gelmelerini söyledim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBTU8jiAiWBEErQrQ4kclrtW5siA196RhJ8E4DaXjrafcxI3231xgOakycZswoZp_kHX9M6JN63TvK19KgOjYGWdDZveRKrOsotqvhF6kvhOYQ6G2LlgmXyPvzdgu2xe_bIROe4BodIGEzE-r1-h69LdUdzqdWXS5I0v7luDlsVhrsIVIQ2Fh6Seu8zw/s1128/6d3a631c-c530-4f00-bf14-ffda1e465ea8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1128" data-original-width="988" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBTU8jiAiWBEErQrQ4kclrtW5siA196RhJ8E4DaXjrafcxI3231xgOakycZswoZp_kHX9M6JN63TvK19KgOjYGWdDZveRKrOsotqvhF6kvhOYQ6G2LlgmXyPvzdgu2xe_bIROe4BodIGEzE-r1-h69LdUdzqdWXS5I0v7luDlsVhrsIVIQ2Fh6Seu8zw/w350-h400/6d3a631c-c530-4f00-bf14-ffda1e465ea8.jpg" width="350" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ben onlardan biraz uzak oturuyorum. Oylarını kullanmışlar. Nisan ilk kez oy kullandı. O uzun kağıdı doğru katlayayım diye iki saat kabinden çıkamamış:) Senelerdir gittiğimiz kuaför bana yakın diye önce kuaföre gitmişler, Nisan dahil süslü püslü geldiler. Annem, kardeşim ve yeğenim benden daha bakımlıdır. Üçü doğum günlerinde, özel günlerde süslenirler, dikkatli giyinirler vs. Fotoğrafta yok ama Nisan ilk kez oy kullanacak diye ona göre elbise giymiş:) Ben kara kuzu olarak hep üşengeç, hep kendi halinde. "Ooo! Seçim güzelleri gelmiş" diye karşıladım onları. Kendi kendimize pasta aldık, üfledik. Maksat biraz da seçim heyecanı dağılsın. Her şey herkes için çok güzel olsun!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-38450434774466260522023-05-06T04:46:00.004+03:002023-05-06T04:46:22.198+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Londra seyahati hariç bir süredir yazmadım yazmadım da Hıdrellez gecesi oturdum klavyenin başına. O zaman fırsat bu fırsat tüm güzel dileklerinizin gerçek olmasını temenni ediyorum. Son yıllarda "yok öyle yapman lâzım, yok böyle istemen lâzım" diyerek ilgi çekmek isteyenleri, kafa karıştıranları takmayın, gönlünüzce dileyin.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> En son gergin olduğumdan bahsetmiştim. Galiba rahatlamaya başlıyorum. Çok düşündüm, kendimce çok kararlar aldım. Uyguladığımda dışarıdan kimsenin farkına varamayacağı ama benim içsel rahatlamamı sağlayacak kararlar bunlar. Dışsal etkiler de hafifledi. Aman maşallah diyeyim. Ruh sağlığı şart dostlar! </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Seçim için siz de heyecanlı mısınız? Ben çok heyecanlıyım? Öyle böyle değil. Bazen düşününce resmen kalbimin atışı hızlanmaya başlıyor. Zaten her fırsatta ritmini yükselten hafif sorunlu bir kalbim var. Hayırlısıyla şu iş güzel güzel bitsin de beni zarara sokmasın. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Geçen hafta koştura koştura Pera Müzesi'ne gittim. Çünkü "Paula Rego / Hikâyelerin Hikâyesi" adlı serginin </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">son günleriydi. Tavsiye yazısı yazamadım zira sergi bitti. Fakat ilgileniyorsanız ve tanımıyorsanız Paulo Rego'yu inceleyin derim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnfRyBFcYbtDSQgp6XdDgGFKw9LCYOKWWRGxrTUhr_ngPtT4FxRS750_GApCdxSnhHf7DKQPRdfY196IoLqyYVyDHDCOYZsvVNOT1KwlU4me9qjFbuI0ramZAlKRcCkgeoSF0lPVSYpbO39PYUBSfLjc7EyVD1BDfxWYHfZN-p8aSHKvn8PGzArOO3pg/s2048/2adc1ee8-0aad-4048-9f76-4ebbf764d759.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1470" data-original-width="2048" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnfRyBFcYbtDSQgp6XdDgGFKw9LCYOKWWRGxrTUhr_ngPtT4FxRS750_GApCdxSnhHf7DKQPRdfY196IoLqyYVyDHDCOYZsvVNOT1KwlU4me9qjFbuI0ramZAlKRcCkgeoSF0lPVSYpbO39PYUBSfLjc7EyVD1BDfxWYHfZN-p8aSHKvn8PGzArOO3pg/w400-h288/2adc1ee8-0aad-4048-9f76-4ebbf764d759.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Portekizli sanatçı teknik açıdan başarılı olmak bir yana içerik olarak da şahane işler üretti. Başarılı bir ressam olduğunu bilmesen erken yaşta evlenmiş çoluklu çocuklu bir kadın dersin. Evet bu doğru ama sessiz sakin tabiatına karşıt ürettiği feminist eserler oldukça şaşırtıcı. Bayılıyorum böyle sessiz güç insanlarına. Bağırmadan çağırmadan sorunlara dikkat çekenlere. Londra'daki kısa konaklamamız sırasında British Museum ve Tate Modern arasında kararsız kalıp tercihimi eşimin de ilgi alanına giren British Museum'dan yana kullandığımı söylemiştim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir sonraki müze durağı Tate Modern olacak. Orada Paula Rego'nun çarpıcı eserlerinden daha fazla sayıda göreceğim. Çok istiyorum.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXXYLcEWtV9KZRNPTfaaDlCLZf6JuPDW1NJFoL_s3figClKmj6COHosW7e9YWNJ3W4ZVhMiN0yVKYB8HIB3Ie2ZURpTAFgoAOJnamvCDNmv31sadOswov9cJAiP42KP8Ki2kdvlYXpT4QUghmUFuQJo-FUCqOGq1EsveLqYldhHhQUn3MbOAGOdzxAZQ/s983/3ba598ec-bfed-48ba-a986-bffbbe9a4ab5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="983" data-original-width="967" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXXYLcEWtV9KZRNPTfaaDlCLZf6JuPDW1NJFoL_s3figClKmj6COHosW7e9YWNJ3W4ZVhMiN0yVKYB8HIB3Ie2ZURpTAFgoAOJnamvCDNmv31sadOswov9cJAiP42KP8Ki2kdvlYXpT4QUghmUFuQJo-FUCqOGq1EsveLqYldhHhQUn3MbOAGOdzxAZQ/w394-h400/3ba598ec-bfed-48ba-a986-bffbbe9a4ab5.jpg" width="394" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pera dedim... O zaman bir de yeğenim Nisan'ın 18.yaş gününü Pera Palas'ta da kutladığımızdan bahsedeyim. Eski dostlar bilirler. Nisan'ın her doğum günü konseptlidir, hoştur. Geçmiş yıllarda çok anlattım. Annesiyle beraber beni az çalıştırmamışlardır. Bir sene Harry Potter temalı bir partimiz vardı ki efsaneydi:) Günlerce ellerimle snitch'ler mi hazırlamadım, okulun her bölümüne ait materyaller mi kesip biçmedim? Hem yiyecek, hem dekorasyon derken ne fikirler ürettim ne fikirler. Anne-kız seviyorlar böyle şeyleri. "Sen yapabiliyorsun" diye el işleri hep bana paslanırdı da son zamanlarda yavaş yavaş elimi eteğimi çektim:) Karlar Kraliçesi Elsa temalı partide her çocuğa kar tanesi şeklinde kolye yapmıştım mesela. Defalarca kes, birleştir içimin şiştiğini hatırlıyorum da ondan aklıma geldi. Fakat bunlar güzel hatıralar tabii. Çocuklar büyüyor neticede. Arkadaşlarıyla kutlama hariç kardeşim bir de doğum günü hediyesi olarak bu sene Pera Palas'ta konaklamak için yer ayırtmış. Onlar ailecek gittiler kaldılar. Biz de eşimle akşam barına gittik. Nisan vesile oldu biz de bu tarihi, etkileyici otelde güzel vakit geçirdik. Onlar zaten her şeyden memnun kalmışlar. Hangi bölümde bir şeyler yiyip içseler hep sürpriz bir pasta gelmiş. Çalışanlar tarafından güzel dilekler cabası. Biz oradayken bir garson arkadaş Nisan'a "burası sihirlidir, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">ne dilersen olur, ona göre" diyordu:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2pfWLypPj1vPM_qEwAABlvBspvSnAzEKLfAikWucHdXMaR7WFOogvngQU6JlU7vJv6XehZ0hEMRMbN7K8OuZVAcGUak5EPTTwczF5sHw_Nq6LpMHZpqsWRFukNccaW0IFFfF_LBXkqqUEfNlGjwqtI8MbKG4bicZ33HNrVmLXb8KbOZ6XJzWo2Q6fsQ/s859/85f2a2fd-2f0c-416f-8945-bb54b69eb2b2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="859" data-original-width="707" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2pfWLypPj1vPM_qEwAABlvBspvSnAzEKLfAikWucHdXMaR7WFOogvngQU6JlU7vJv6XehZ0hEMRMbN7K8OuZVAcGUak5EPTTwczF5sHw_Nq6LpMHZpqsWRFukNccaW0IFFfF_LBXkqqUEfNlGjwqtI8MbKG4bicZ33HNrVmLXb8KbOZ6XJzWo2Q6fsQ/w329-h400/85f2a2fd-2f0c-416f-8945-bb54b69eb2b2.jpg" width="329" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Narin, romantik yeğenim Nisan benim bir tanemdir. Teyze-yeğen olmanın ötesinde arkadaş gibiyizdir. Şahane sohbetler ederiz. Bu sene üniversite sınavına girecek ve ısrarla MSGSÜ Sanat Tarihi bölümünü istiyor. Benim okulumu, benim bölümümü yani:) Antik mitolojiyi o kadar seviyor ki babası bir gün "teyzen soktu di mi bunları kafana?" demiş:) Bölümü küçük görüyorlardı ama Nisan ısrar edince alıştılar. Bu arada ben kesinlikle bilinçli etki etmedim. Hattâ farklı yeni bölümlerden de bahsediyorum ama o vazgeçmiyor. Kazanırsa okusun. Sanat tarihi aslında bugünün sanatını da kapsayan geniş bir alan. İleride hangi kısmına ağırlık vereceğine karar verir nasıl olsa. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Böyle bir takım aksiyonlar haricinde bol bol yürüyorum. Salgın sırasında aldığım kiloları vermeye niyetliyim. Çok değil ama. Çok zayıflayınca yüz sarkıyor, yaşlı gösteriyor. Gıdı hariç aslında tombiş yüzümün ay gibi görüntüsünden memnunum:) Küçük büyük bilumum estetik operasyona, estetik dokunuşa karşıyım. O yüzden ne kadar geç sarkarsa o kadar iyi. Yediklerime de dikkat etmeye çalışıyorum. Beyaz unu ve şekeri minimuma indirdim. Bugün kahvaltıda kendime yulaf, muz, yumurta ve fıstık ezmesiyle krep yaptım. Çok güzel oldu ama fıstık ezmesi az gelmiş. Dur dedim o zaman biraz bal dökeyim. Balı döktüm. Balla peynir sevdiğim için yanında bir de beyaz peynir yedim. Hayır, bunu niye anlatıyorum? Çünkü tam bu ne perhiz bu ne lahana turşusu durumu:) Güya bu dikkat eden halim. Halbuki sadece krepleri yiyip kahvemi içsem yeterdi. Ama gerçekten o kadar iyi geldi ki </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">gün boyu acıkmadım ve tatlı istemedim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGFaKQcisqepSAbfP9DA4MFe6XHePtUEd1hXkOygavFl0Fi14hcouQ_eMqWFZX2RVHpowhNQWu1pDjy2C6YiuxS66m1XMM3f7qcXON7KWAC6l-pk28-SEha65FliVxg3HP4jp_eiioSCeXwjBUDvn_rJGjQm9UxG9sW61ISuWpZSVjy-iGeMeZlTJDSA/s2000/f0812164-cbda-41a9-b9e8-7720aacd5cd9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGFaKQcisqepSAbfP9DA4MFe6XHePtUEd1hXkOygavFl0Fi14hcouQ_eMqWFZX2RVHpowhNQWu1pDjy2C6YiuxS66m1XMM3f7qcXON7KWAC6l-pk28-SEha65FliVxg3HP4jp_eiioSCeXwjBUDvn_rJGjQm9UxG9sW61ISuWpZSVjy-iGeMeZlTJDSA/w300-h400/f0812164-cbda-41a9-b9e8-7720aacd5cd9.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bugün hava yağmurlu ve rüzgârlı da olsa mayıs ayında yürüyüş çok keyifli. Ağaçlar rengârenk. Herkes biliyor, görüyor, paylaşıyor... Sosyal medyayı açıklı koyulu pembeler, beyazlar bürüdü. Ve her bahar çiçek sevdasına düşen kadınlarda olduğu gibi bana da renkli çiçek alma aşkı geldi. Renk renk çiçekler aldım. Bu sefer riske girmeyip, serada değiştirttim saksıları. Balkon korkuluğuna astım. Yazıyı yazdığım şu anda elimde foto yok ne yazık ki. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ama anladınız siz durumu. Pembe karanfillerim açmaya başladı bile.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Evdeyken ders çalışıyorum. Görsel İletişim Tasarımı açık öğretim sevdası malûm. Güzel bilgiler öğreniyorum. Öğrendikçe Orhun'a "sen bunu biliyor muydun?" diye mesaj atıyorum. Onunla paslaşmayı severiz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ve Şule Gürbüz'ün yeni romanı Kıyamet Emeklisi'ni okuyorum. Romana bayıldım. Okuması kolay değil. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Şule Gürbüz'ün dilini ağır bulan çok ve hakikaten eski kelimeleri çok kullanıyor. Gel gör ki insanın olumlu olumsuz her türlü derinliğini çok iyi aktarıyor yahu. Ve şiir gibi yazıyor. İlber Ortaylı'nın, Hakan Günday'ın ropörtajlarında en sevdikleri yerli yazar olarak Şule Gürbüz'ü göstermeleri bana referans olmuştu. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Kambur'la başlamıştım okumaya. Benim de en sevdiklerimden oldu. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy6Bqlp6XV4zt1in7jEUOGw5oMbh2K6w9Tw-l-eeFyCPXdl_dKY2YRmCAbgl9XJeks5yWZOyivO6Hw1GG8hvS9J7H-ty-leH0evcRHY6rhwKgZg1Q1JHdP-O4qOM8lTMj6RZk5Kmgm8VRLxyzuaxCnJe1oKz8PI94eQh7eaE6eGH6_nBYJpIonh9O6mA/s1644/2934742c-9341-4d14-af2e-059f9c443343.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1644" data-original-width="1291" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy6Bqlp6XV4zt1in7jEUOGw5oMbh2K6w9Tw-l-eeFyCPXdl_dKY2YRmCAbgl9XJeks5yWZOyivO6Hw1GG8hvS9J7H-ty-leH0evcRHY6rhwKgZg1Q1JHdP-O4qOM8lTMj6RZk5Kmgm8VRLxyzuaxCnJe1oKz8PI94eQh7eaE6eGH6_nBYJpIonh9O6mA/w314-h400/2934742c-9341-4d14-af2e-059f9c443343.jpg" width="314" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Efendim, Dijital Kültür dersini çalışırken, malûmunuz tarihi seyir içerisinde farklı coğrafyalarda farklı kültürler oluştuğunu; bugün ise ağ toplumlarında sınırlar olmaksızın kendi fikrimize, zevkimize uyan insanlarla birlikte bir kültür oluşturduğumuzu okudum. Tabiidir ki aklıma burası geldi. Muazzam ilerleyen teknoloji söz konusu olduğunda her ne kadar blog yazarları bir miktar geri kalmış gibi görülse de beraber ürettiğimiz kültüre bayılıyorum. Bu kadar rahat yazmam, anlatmam, yazmadığımda eksik hissetmem hep bu aidiyet duygusundan. Halimden memnunum. Yok efendim uzun yazılar okunmuyormuş? Uzun videolar seyredilmiyormuş? Derste de vardı bunlar. İnsanlar hızlı tüketmek istiyormuş falan filan. E peki Twitter niye karakter sayısını arttırdı o zaman? Instagram'da neden story'lerin süresi uzatıldı. "İnsanlar artık böyle" diyerek dayatılamıyor demek ki bazı şeyler. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir de karşıt düşünenler var. Vallahi yazın. İlgimi çektiyse uzun da olsa okuyorum, izliyorum. Bu zevki sabırsız bir güruhun elimden almasını da istemiyorum. Ben aynen devam yani... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ve siz... Buraya kadar okuduyssşajfjvjbjvbj:))) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Sevgilerimle...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-13116297660606793552023-04-29T05:07:00.009+03:002023-05-01T02:22:28.053+03:00NİHAYET TANIŞTIĞIM ŞEHİR... LONDRA...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Buralarda değilken biraz bunalımdaydım, biraz da seyahatlerdeydim dostlar. Ruhen ve madden o kadar yorgundum ki bu durum bana -düşündüm de bunalım abartılı bir tabir oldu- gerginlik olarak yansımıştı bir süredir. Yeni yeni toparladığımı, kendime geldiğimi hissediyorum. Sebep net değil. Genel. Hepimizde olan şeyler. İnsan olmanın dayanılmaz ağırlığı diyelim, hayat diyelim, yaşla birlikte gelen bir takım olumlu olumsuz birikimler diyelim. İsteğin dışı gelişen birtakım olayların stresi diyelim. Toparlamak lâzım diye de ekleyelim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Böyle dumanlı bir ruh haliyle adım attım Londra'ya. Oysa ki ilk kez gidiyordum ve görmeyi en çok istediğim şehirdi. 3-4 günlük seyahatimiz aslında iyi de geçti. Bir kere Orhun'la birlikte olduk ki bu en önemli şey. Oğlumuz şu an Londra'da. Özlem had safhada, belli etmeme gayreti de aynı şekilde. Ne zaman büyüdü bunlar düşüncesinin kafada dönüp durmasını saymıyorum bile. Hem güzel hem yorucu, kafa karıştıran duygular işte. Hepimiz biliriz. Anne, baba olmaya gerek de yok, yeğenim için de aynı şeyleri hissediyorum, oğlumun arkadaşları için de. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bir seyahat yazısına böyle başlanmaz biliyorum. Bu da değişik olsun. Öyleydi de zaten. İlk kez bu kadar plansız, programsız gezdik desem yeridir. Üstelik en büyük başkentlerden birine giderken. Tabii bunda "Nasıl olsa tekrar gideriz" düşüncesi de etken. Sağlık olsun ve ülke ekonomisi biraz toparlansın da hallederiz. Gerginim merginim ama umutluyum da.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Şimdi gelelim seyahatimize. İlk izlenimlerimize... Şehirde 4 gün kaldık. Ancak 3 gün akşamüzerleri Orhun'la buluştuk, kalan sürede ayaklarımız bizi nereye götürürse oraya doğru gezdik, gördük. Orhun tabii ki şu an kendine ait bir dairede yaşamıyor. Tüm büyük şehirlerde olduğu gibi Londra'da da ev kiraları pahalı. Çoğu genç gibi oda kiralamış durumda. Halinden memnun. Eh biz de halimizden memnunduk. Bayswater bölgesinde, Hyde Park'a yürüme mesafesinde bir otelde konakladık. Londra'ya indiğimiz gün "Aman orası da hep bulutlu, yağmurlu" diyenlere inat pırıl pırıl güneşli bir hava karşıladı bizi. Çok mutlu oldum. Diğer günler ise bir kapalı, bir güneşli geçti. En sıcak günde üst üste Türk arkadaşlarımızla buluşup, sabahtan akşama kapalı mekânlarda olmayı başardığımız için bol yürüyüşlü günler yağmura denk geldi. Bu yüzden fotoğraflarda size bol bol turuncu yağmurluğum eşlik edecek:) Hiç çıkarıp poz çektiremem, müthiş üşenirim, ayrıca vakit kaybı sayarım.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFaWb2W8j7YacMNJf7I6usdo1Ix_8zSzntReLVcba908gmQ8QR3FhafCGId-uhGk99i1iO3_7Fup5cdiTUXgdcnuP1-XzexTfBYGClliTSDJqLqDnO94_FEHyoQtBbxnlxe-QsDQvakqXIw6u8Fai7BsKYWMt065yj6jHletQFwdTME4vK5DMi_Ekm6Q/s4000/20230327_210032.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFaWb2W8j7YacMNJf7I6usdo1Ix_8zSzntReLVcba908gmQ8QR3FhafCGId-uhGk99i1iO3_7Fup5cdiTUXgdcnuP1-XzexTfBYGClliTSDJqLqDnO94_FEHyoQtBbxnlxe-QsDQvakqXIw6u8Fai7BsKYWMt065yj6jHletQFwdTME4vK5DMi_Ekm6Q/w480-h640/20230327_210032.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Londra'da çok yürüdük ama neticede kocaman şehir; metrosundan, treninden de epeyi bir yararlandık. Ve sonraki ziyaretler için ulaşım olayını güzelce çözdük. Londra ulaşımının simgesi olan bu yazı karakterini hatırladınız mı? "Tam Benim Tipim(miş)" başlıklı, tipografi konulu yazıda bahsetmiştim. İngiltere'nin simge fontlarından biri olan "Underground". Edward Johnston, Londra metrosu için tasarlamış. Her durakta bu şekilde yer alıyor. "Halka ait ilk yazı karakteri" deniyor. "Eğitimle, politik manifesto ya da sınıfla değil; seyahat ihtiyacıyla ilişki kuran, gündelik kullanım için tasarlanmış ilk yazı karakteri". Tipoloji dersi alacak öğrenciler bunu yazın bir kenara, sınavlarda çıkıyor:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwZlnuhsxXTE2f8pS5I3l-0LyEkF_R7PRVpYrnTBUPYFZvRrDwgQiQwLiH91Tv_kKI_ezXraImZcrFOyMoiwgrhsVtCsSEFgxFxGp_rXQoYf4EwwkwK8J59AUkji24y9kufeidpNudm730-kgtTlCyRPFp2n4MpmSIz32wompm9FakKepP5ZX11lWpwg/s4000/20230328_115440.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwZlnuhsxXTE2f8pS5I3l-0LyEkF_R7PRVpYrnTBUPYFZvRrDwgQiQwLiH91Tv_kKI_ezXraImZcrFOyMoiwgrhsVtCsSEFgxFxGp_rXQoYf4EwwkwK8J59AUkji24y9kufeidpNudm730-kgtTlCyRPFp2n4MpmSIz32wompm9FakKepP5ZX11lWpwg/w300-h400/20230328_115440.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bakınız bir örnek daha. Queensway istasyonu. Boş anını yakalamış çekmişim fakat her zaman böyle değil tabii. Londra kalabalık ve kozmopolit bir şehir. Her ne kadar öyle olduğunu bilsem de uçaktan iner inmez yine de ilk dikkatimi çeken her milletten insanın bir aradaki varlığı oldu. Kozmopolit tanımının vücut bulmuş hali gibi. Ve kalabalık dedim ama bu asla İstanbul'la karşılaştırılacak bir kalabalık değil. İşe gidiş-geliş saatlerinde artıyor olsa dahi toplu ulaşımda insanlığını sorgulatan bir yoğunluğa, itiş kakışa rastlamadık. Bu arada şu Queensway istasyonuna niye gittiğimizi, oradan nereye geçtiğimizi hatırlayamıyorum:) O kadar şuursuzca gezdik ki. Karşımıza ne çıkarsa gibi bir durum oldu. Şunu şunu görelim diye bir plan yapmadık. Öncesinde çok yoğundum ve hiçbir şey düşünmedim. Üstelik onca ücretsiz müzenin olduğu bir şehir söz konusuydu fakat bu kez aklımda sadece İngiliz pubları ve İngiliz birası vardı. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxUBiO1hPOwuQU3ybv3rlw0u0f5cUYv7N5bV0E5sFaIgdwJVAVduwTqK_uBq5nxhig7nNYtJX9mWNu5ZGifR-1HK1SiqJlWacYz4MCsQU6SRwR3TVjfoPmxyAqSYxbqVT4atsd4F9EtEJBZszIuSKf4u6lb6QqjJy6q51MQn7aRz8M6WR2XMcDo6XjAw/s2850/20230326_124000.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2564" data-original-width="2850" height="576" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxUBiO1hPOwuQU3ybv3rlw0u0f5cUYv7N5bV0E5sFaIgdwJVAVduwTqK_uBq5nxhig7nNYtJX9mWNu5ZGifR-1HK1SiqJlWacYz4MCsQU6SRwR3TVjfoPmxyAqSYxbqVT4atsd4F9EtEJBZszIuSKf4u6lb6QqjJy6q51MQn7aRz8M6WR2XMcDo6XjAw/w640-h576/20230326_124000.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Biramızı içtik mi peki? Tabii ki. Mesela şurada. İsmine bakar mısınız? Krallı, kraliçeli publar çok burada. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Hepsi de pek sevimli. Biranın yanında fish&chips enfes. Fakat yemek olayı bu kadar gibi. İngiliz mutfağı zayıf. Bunu orada gözlemlediğim gibi, normalde de bir iki tarif hariç İngiliz mutfağıyla ilgili pek bir şey duyduğumu, okuduğumu hatırlamıyorum. Kozmopolit bir şehir olduğu için farklı ülkelerin restoranlarıyla dolu. İngilizler de bunların müşterisi. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fotoğrafta geleneksel binanın çevresinde yükselen yeni binaları fark etmişsinizdir. Gördüğüm kadarıyla hep böyle. Eski ve yeni iç içe. Sadece bina bazında değil, sokaklar da aynı şekilde. Ne kadar güzel deyip bayıla bayıla gezdiğin iki sokağın ardından daha dökük bir sokağa geçiyorsun, ardındaki sokakta tekrar hava değişiyor. Bir öyle bir böyle ilerliyor. Karmaşık desen değil. Şehirde kendine özgü bir tarz oluşmuş. Değişmeyenler Londra'ya özgü siyah taksiler, iki katlı kırmızı otobüsler, posta kutuları ve telefon kulübeleri... </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiT4y9B0ahB5BXd3HoqABLxNk_gGc_g4w30K8BvsFUbCwyhZAdrpBSUuwt-53nE6i5MtaaKD1YJK-0jig5bNVol1JXaZFc6kgQYSmeki_9ljHpMOI1gyqBU6yCJ6SeGM9MB_jOukmewlrlJkj164dpY8Wo5ztCvFLAq_3BSSrqTbADgFyzn5nBRIeRhQ/s4000/20230325_214603.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiT4y9B0ahB5BXd3HoqABLxNk_gGc_g4w30K8BvsFUbCwyhZAdrpBSUuwt-53nE6i5MtaaKD1YJK-0jig5bNVol1JXaZFc6kgQYSmeki_9ljHpMOI1gyqBU6yCJ6SeGM9MB_jOukmewlrlJkj164dpY8Wo5ztCvFLAq_3BSSrqTbADgFyzn5nBRIeRhQ/w300-h400/20230325_214603.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6hh75GYppXiYnlwPMAOUMRIsqGRBVM5sGAl3nTI5xROH_qDsUSUqcelws1EkgQGkrLWop431-CX6hN_EV1T-6E_gLMGA05v6rGkEh7GIgrLLWMfkaqj9ZELfgyDtNvbK7qH_IwQEFxty3jTc3IpjRPeLMeXwNF-386tJhsl13VdHOPGuWI0ykgGeNBg/s3743/20230326_173313.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2591" data-original-width="3743" height="445" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6hh75GYppXiYnlwPMAOUMRIsqGRBVM5sGAl3nTI5xROH_qDsUSUqcelws1EkgQGkrLWop431-CX6hN_EV1T-6E_gLMGA05v6rGkEh7GIgrLLWMfkaqj9ZELfgyDtNvbK7qH_IwQEFxty3jTc3IpjRPeLMeXwNF-386tJhsl13VdHOPGuWI0ykgGeNBg/w640-h445/20230326_173313.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Londra'nın simge yapılarından kimini gördük kimini bir başka sefere bıraktık. İkinci günümüzde makûl bir saatte yola çıktığımızda, civarı nasıl olsa turistiktir düşüncesiyle telefon haritasında London Eye'ı işaretlemiştik. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Hyde Park içinden geçerek yürürüz, karşımıza ne çıkarsa kabûlümüzdür dedik. Tüm gün dışarıda olmak için hava pek elverişli değildi, ara ara yağmur çiseledi ama gezgin modumuzdan vazgeçemezdik. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Londra'nın simgelerinden biri olan park tabii ki oldukça geniş bir alana yayılmış. Bir başka zaman, güneşli bir havada daha uzun saatleri buraya ayırmak hayaliyle kısmen gezebildik. Rastladığımız anıtları, heykelleri inceledik, kimine hiç yolumuz düşmedi. Fotoğrafta arkamda görünen bina Kensington Sarayı. Önündeki Kraliçe Victoria anıt heykeliyle beraber.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNUuHSy4BCEUTWtKzNGcOF357nlEs6g-y-JplgOAn4elm2uSyhGy6mlGsFpL6_3MCZ6ndao_uhq_rCsqAGvpTFvAIGWXWCThmRBcIn0s4YIEdVYf1W9CIMZVRflQ99vAyVK97W_II0dbak0VkepF3m9PZ1EvIJ5L1TzdckhbdJGfpLMYJrixmRfwFoYg/s2000/9c5311d8-4749-4eec-a827-43808cfc8443.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1209" data-original-width="2000" height="386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNUuHSy4BCEUTWtKzNGcOF357nlEs6g-y-JplgOAn4elm2uSyhGy6mlGsFpL6_3MCZ6ndao_uhq_rCsqAGvpTFvAIGWXWCThmRBcIn0s4YIEdVYf1W9CIMZVRflQ99vAyVK97W_II0dbak0VkepF3m9PZ1EvIJ5L1TzdckhbdJGfpLMYJrixmRfwFoYg/w640-h386/9c5311d8-4749-4eec-a827-43808cfc8443.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Parkın kıyısından kıyısından giderken karşımıza Royal Albert Hall konser salonu çıktı. Bilirsiniz, burada şahane konserler olur. Ara sıra YouTube'dan izlerim. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPDEQ-KWkjhusizjfDoPb9YzINSMq6V_1jTz4fjDbqn4N6KsqD_y31n6qlCMvymXHBH6RIxlJWbPcgDrFSyyJyvesj-96ORztafLjN7xGMQXQ005obzwGVfxZTGixxp7_DOelNbCXK-YKYsSoH18MBRY4Wq8rOjv0fO_zMXn2-7yDHccZh8zRVBX7LAQ/s3582/20230326_132656.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2573" data-original-width="3582" height="460" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPDEQ-KWkjhusizjfDoPb9YzINSMq6V_1jTz4fjDbqn4N6KsqD_y31n6qlCMvymXHBH6RIxlJWbPcgDrFSyyJyvesj-96ORztafLjN7xGMQXQ005obzwGVfxZTGixxp7_DOelNbCXK-YKYsSoH18MBRY4Wq8rOjv0fO_zMXn2-7yDHccZh8zRVBX7LAQ/w640-h460/20230326_132656.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Salonun bu kadar yakınına gelmişken caddeyi geçip binaya ve çevresine göz atmak istedik. Kendisine bağlı eğitim binaları, misafirhane vs. yapılarıyla birlikte etkileyici bir alandı. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWO95N0VWcewcPN_7vO_zF1ia5aiks8JKlQRFziToNF-6S_6yvmPZ6IvaTs1ntXqG6_hva_jIH7RXP8o_f8vnQ6lCLPNyinrDR1ArOO6q7nBfgjcm7kvfQvNKFLfbAMfBI_sw9USRBslPlEleGG6EXgpVlljIsrfOHyiSeEiZ7abLbS1IjweFlIa3T3A/s4000/20230326_134830.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWO95N0VWcewcPN_7vO_zF1ia5aiks8JKlQRFziToNF-6S_6yvmPZ6IvaTs1ntXqG6_hva_jIH7RXP8o_f8vnQ6lCLPNyinrDR1ArOO6q7nBfgjcm7kvfQvNKFLfbAMfBI_sw9USRBslPlEleGG6EXgpVlljIsrfOHyiSeEiZ7abLbS1IjweFlIa3T3A/w480-h640/20230326_134830.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> 1871'de Kraliçe Victoria tarafından açılan salonu gezmek için düzenlenen turlar olduğunu öğrendik. Bunu aklıma yazdım. Konser izleme fikri ise hep aklımda. O gün kendisine sadece bir merhaba demiş olduk. Bahçesinde çiçeklenmiş ağaçların önünde böyle poz verdik. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFnTRzVCc1RraHlqCXUeCMxzfpvEuQCZiftaFMKyJap6FAHuYtGIrGBY5_M8FzctkMXYjMXF94mCudjgpWZ-_tL19fH81FISkT5oHg-HWZoeLiO6xZMgEJE8900yWerPOnujVhP4JxvKa-EsKSpiyDDeKf7OX9p8dMkmRdfWBCQYsPvWMKFdXchMBrzw/s4128/20230326_134327.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4128" data-original-width="3096" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFnTRzVCc1RraHlqCXUeCMxzfpvEuQCZiftaFMKyJap6FAHuYtGIrGBY5_M8FzctkMXYjMXF94mCudjgpWZ-_tL19fH81FISkT5oHg-HWZoeLiO6xZMgEJE8900yWerPOnujVhP4JxvKa-EsKSpiyDDeKf7OX9p8dMkmRdfWBCQYsPvWMKFdXchMBrzw/w300-h400/20230326_134327.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hyde Park'ı takip ederek ilerlerken Buckingham Sarayı'na geldiğimizi gördük. Meraklı kalabalığa uyup demir parmaklıkların arasından içeriye doğru baktık:) Aslında hiç benlik bir hareket değil. Elbette ailenin tarihi yönüyle ilgileniyorum; günümüzdeki magazinsel durumunu ise denk gelip de gördüğüm kadarıyla biliyorum. Ve artık krallıkların, kraliçeliklerin simgesel kurumlar olduğunun farkındayım. Yine de bir ailenin herkesten üstün konumda olması hiç hoşuma gitmiyor, aklıma mantığıma sığmıyor. Ama parmaklıklar ardından Kral'ın askerlerine baktık mı baktık:) Boş bir anda kapısında fotoğraf çektirmeyi ihmâl etmedik:) <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFstmnDti-xpuTRii3FdZW7PwqeHkY6dJkrXDcgJPJU_3dg9KkTiQy_3-bj1yaVz-gmR8deH_XR_TUde85CvDYniJc-OcBJcR29U7gDWwx900xJHJVmq75lz8mVUY395DQ6wxuGVl083bKxl-kScxm-uOC0iAVqecofSFWMcJD14mCRfrEtckq4P1DCw/s1600/IMG-20230326-WA0013.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFstmnDti-xpuTRii3FdZW7PwqeHkY6dJkrXDcgJPJU_3dg9KkTiQy_3-bj1yaVz-gmR8deH_XR_TUde85CvDYniJc-OcBJcR29U7gDWwx900xJHJVmq75lz8mVUY395DQ6wxuGVl083bKxl-kScxm-uOC0iAVqecofSFWMcJD14mCRfrEtckq4P1DCw/w300-h400/IMG-20230326-WA0013.jpg" width="300" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir saraydan bir saraya, Buckingham'dan Westminster'a doğru giderken St.James Park'ta bir miktar zaman geçirdik. Burası da çok tatlı bir park. Şöyle de bir manzarası var. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp0ImuPMxPfJQGkkKfbPlP8hONkyoAH_FibjitYohf8ZONT8wlqI1oaNKt-v5sYIr5RcvRXAKkvfwLUtrZSInLh6CGTpPu5BOiW92kgh0IwKb9Rpu6OVcOb-sE5HmWbzd8-xZ-bfIFaCtAga3hWxamqHxEI2F1FwgtJX2T-UYLLUve7F7G5ynCYUdBYQ/s4000/20230326_171759.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp0ImuPMxPfJQGkkKfbPlP8hONkyoAH_FibjitYohf8ZONT8wlqI1oaNKt-v5sYIr5RcvRXAKkvfwLUtrZSInLh6CGTpPu5BOiW92kgh0IwKb9Rpu6OVcOb-sE5HmWbzd8-xZ-bfIFaCtAga3hWxamqHxEI2F1FwgtJX2T-UYLLUve7F7G5ynCYUdBYQ/w640-h480/20230326_171759.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> St.James'ten çıkıp Downing Sokağı 10 numaranın önünden geçerken tamamen film ve dizilerden gelen aşinalıkla binanın Başbakanlık konutu olduğu anladık. Pek çok senaryoda geçse de en son The Crown dizisinden hatırladığımız ofis ve konut binası. Ondan fotoğraf yok. Sadece film ve dizilerin gücünü hatırlatmak için parantez açtım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Çevreyi inceleye inceleye yürümeye devam ederken karşımıza tüm ihtişamıyla Big Ben çıktı. Yani bir saat kulesi için oldukça ihtişamlı. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ANqiv8GhztfV31PE6NVNSkZMtfVjeLQ4Ahm-MauFP3A54Zg4gbK4L-w4BYYD7zyArvfwhc-xq87oxz81xQqyHyND4Xj_D6wHb3p0GJBSuB8k-3vXGziJWBARHWhyVnvl4s8VIrha4sPBvJ5WCNFil7k4x3yw0lWE-1yNmGCzh0_gm8j10QJvbsIpTQ/s4000/20230326_174615.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ANqiv8GhztfV31PE6NVNSkZMtfVjeLQ4Ahm-MauFP3A54Zg4gbK4L-w4BYYD7zyArvfwhc-xq87oxz81xQqyHyND4Xj_D6wHb3p0GJBSuB8k-3vXGziJWBARHWhyVnvl4s8VIrha4sPBvJ5WCNFil7k4x3yw0lWE-1yNmGCzh0_gm8j10QJvbsIpTQ/w480-h640/20230326_174615.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Aslında kulenin orijinal ismi Elizabeth Kulesi. Big Ben, kulenin çanının ismiymiş ve halk arasında yapının tamamı için bu isim kullanılmaktaymış. Yalnızca zamanı haber veren bir bina zannedilmesin, içinde şimdi o amaçla kullanılmasa da bir cezaevi odası bile varmış.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Big Ben, Westminster Sarayı'nın bir parçası. Yani Avam Kamarası ile Lordlar Kamarası'nın görev yaptığı parlamento binasının... Tabii öncesinde kraliyete aitmiş zira 11.yy'a kadar inen bir tarihçesi var. Yangınlarla, 2.Dünya Savaşı sırasında alınan hasarlarla pek çok şey atlatmış, çok gün görmüş. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Bx4FKT-qa_kS8kfYC5zCp1N7Fx9BwJM5onoTYrmpgWpMzs3bW_IoRHaVatxOBJv_l0o5kXtgEnrw4VMlk3YTry_CfUPawMJ_RqDgzc_zQeuTS-0u-qAu5gCTCz3xkBI---ea5TgUvFouye2QU38ESRXOB9GGRS92IQIIK7erHukFeEa0XdpdqK-Dzg/s1928/d850f7e6-1f9a-4b57-adc1-35c54b64b626.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1393" data-original-width="1928" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7Bx4FKT-qa_kS8kfYC5zCp1N7Fx9BwJM5onoTYrmpgWpMzs3bW_IoRHaVatxOBJv_l0o5kXtgEnrw4VMlk3YTry_CfUPawMJ_RqDgzc_zQeuTS-0u-qAu5gCTCz3xkBI---ea5TgUvFouye2QU38ESRXOB9GGRS92IQIIK7erHukFeEa0XdpdqK-Dzg/w640-h462/d850f7e6-1f9a-4b57-adc1-35c54b64b626.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim_SH0yuUxhLSqziCm_usrfhanz-4qqHqq5RKxu5432OJJrTyhbuD3u90mkvv30Jfxcd_SYTcsSZm-ZxZnngNs40ZuBlNMx04VyFii9WCWLM1E4ng1ayrm12TYDNj8tsmQQJB7nRQqiAYSEqY0TW4V-t6q5cXsxuY7iRZgfvyO7dkAdt95mmr99kjJww/s3785/20230326_181307.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2613" data-original-width="3785" height="442" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim_SH0yuUxhLSqziCm_usrfhanz-4qqHqq5RKxu5432OJJrTyhbuD3u90mkvv30Jfxcd_SYTcsSZm-ZxZnngNs40ZuBlNMx04VyFii9WCWLM1E4ng1ayrm12TYDNj8tsmQQJB7nRQqiAYSEqY0TW4V-t6q5cXsxuY7iRZgfvyO7dkAdt95mmr99kjJww/w640-h442/20230326_181307.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve Thames Nehri... Rüzgâr başladığı için kıyısında keyifle yürüyemediğimiz... En merak ettiğim yerlerden biriydi. Neden bilmem, benim nehirlere karşı farklı bir sevgim var. Kızım olsaydı adını Nehir ya da Irmak koyardım:) Orhun da hem bir vadinin, hem nehrin ismi malûm. Uzatmayayım, nehirleri çok seviyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Her ne kadar boz bulanık bir görüntüsü olsa da Thames de gözdelerimden. Senelerdir okuduğumuz romanlarda suyuyla, kıyısıyla, köşesiyle, etkisiyle yer alması buna sebep olabilir mi? Bence olabilir. Size de çok tanıdık gelmiyor mu Thames Nehri? En son "Bir Kayıkta Üç Kafadar"ı okuduğumu hatırlıyorum örneğin. 3 arkadaşın Thames boyunca yaptığı eğlenceli yolculuğu anlatıyordu. Okudukça onların kıyısından geçip gittikleri, bazen de konakladıkları her kasabayı ben de görmek istemiştim. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiryb8hyQ-b1b7N5kwCGg-a4hZsKhCuAXYs5oRrRfnvACsKbD3CPsn5eSh_NYGJqh63oD-icknFd069zI4rWwl18heOYnYgtBV2iqgQcQt_ko18jmNPpfzdJ8elQbfXbOhz7VwHkuKBKoRg3J5mnWztYmAUWMPIxPF9xWPyzG55ny16ufV7h9YuYXQWJQ/s4000/20230326_180212.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiryb8hyQ-b1b7N5kwCGg-a4hZsKhCuAXYs5oRrRfnvACsKbD3CPsn5eSh_NYGJqh63oD-icknFd069zI4rWwl18heOYnYgtBV2iqgQcQt_ko18jmNPpfzdJ8elQbfXbOhz7VwHkuKBKoRg3J5mnWztYmAUWMPIxPF9xWPyzG55ny16ufV7h9YuYXQWJQ/w480-h640/20230326_180212.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Oysa ki pek de heybetli değil Thames. Hepi topu 346 km. İngiltere'de doğuyor, İngiltere'de denize dökülüyor. Ama meşhur işte. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yukarıdaki fotoğrafta görülen London Eye'a ulaştık ulaşmasına da işaretleme yaparken neden Tower Bridge'i hedeflememişiz acaba? O da en merak ettiğim simgelerden biriydi. Tamamen ters tarafta kalmış. Onu da bir başka ziyarete, güneşli bir güne bıraktım. Dediğim gibi bu bir tanıma seyahatiydi ve özellikle bu yazıyı yazarken açıp haritaya baktığımda taşların yerine oturduğunu görüyorum. Büyük bir şehir olduğu için gözüm korkmuştu ama halledilebilir olduğunu anladım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Peki spontane dedim ama Londra'da hiç mi müze ziyareti yapmadık? Böyle bir şey mümkün değil. Her ne kadar aklım diğerlerinde kalsa da bu kez tek bir seçim yapıp vaktimizi British Museum'a ayırdık. Tate Modern'e gitmemek için kendimi zorladım ve eşimin ilgisini de dikkate alarak British Museum'a karar verdim. Neredeyse bir tam günümüzü de ona ayırdık, kapanış saatine kadar gezdik. Yine de bitiremedik. Dile kolay, 8 milyon eserlik bir koleksiyon söz konusu.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgSDnfRaPWBIc9AoQPj-z2_g11rDf4zPv1qqmATimlc8-iEU_Bv4nj4a_YN2mLFfeDDG3IIi9ecKAfvVsA3MCJkYnBQJF3Nwv32nR8e0Ki_7PIqcDzlhZeRoM_DLj-3_S7q7J_oXrD3gFvdRHyKOtx0ui9sl7TpL2K4WGGV2iPI7VvWutDREws5gSZHg/s4000/20230328_123057.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgSDnfRaPWBIc9AoQPj-z2_g11rDf4zPv1qqmATimlc8-iEU_Bv4nj4a_YN2mLFfeDDG3IIi9ecKAfvVsA3MCJkYnBQJF3Nwv32nR8e0Ki_7PIqcDzlhZeRoM_DLj-3_S7q7J_oXrD3gFvdRHyKOtx0ui9sl7TpL2K4WGGV2iPI7VvWutDREws5gSZHg/w640-h480/20230328_123057.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> 1753 tarihli müze binası, dönem gereği klasik Yunan mimarisine öykünen tarzıyla dışarıdan bile etkileyici. Güncel sergiler hariç kalıcı koleksiyonu görmek ücretsiz ve bu herkes adına takdir edilesi. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJJYn1lp9Vs72FwUJXstqDRMyS790beD4Lgaee5GknwLArVoLEyDQGtDRj2pXpewjbBNAcAKlj9NU0HLXvHzWYZfj7WCPJ0weB6-o7c-7R8UHqEtYoIzKWeHK6JnxoKUxd2Iddd0M4AplpUzAzW8aNfE2HoToEibjj7xtej8c_Of8tngkakOzLzU3t3w/s4000/20230328_140725.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJJYn1lp9Vs72FwUJXstqDRMyS790beD4Lgaee5GknwLArVoLEyDQGtDRj2pXpewjbBNAcAKlj9NU0HLXvHzWYZfj7WCPJ0weB6-o7c-7R8UHqEtYoIzKWeHK6JnxoKUxd2Iddd0M4AplpUzAzW8aNfE2HoToEibjj7xtej8c_Of8tngkakOzLzU3t3w/w640-h480/20230328_140725.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İtiraf ediyorum, nasıl olsa aşinayız diyerek Yunan ve Roma galerilerini en sona bıraktık ve tabii ki yetiştiremedik. Yani bizim topraklarımızdan ve Yunan topraklarından çalma, kaçırma, kılıfına uydurma ne derseniz alıp götürülen eserleri bu sefer göremedik. Fakat Asya, Uzakdoğu, Mezopotamya vs. diğer galerilerdeki eserler de o kadar güzeldi ki... Sindire sindire gezmek bizim tercihimizdi. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Çin'in yeşim taşından yapılma objelerinin önünden zor ayrıldım. Hint sanatı eserlerini canımız istediğinde göremiyoruz. Asurlular'dan kalan heykelleri nasıl incelemezsin? </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqP53wcTugTnfJkac6Cd8PpR0Ninrj3Fb5Nzh6wDepszET4luVmkCYa9MrsyhTUvdmYG_PK_GArKSpXxHQk_PGwa4hStQUOi-AkM_kWKAXpM7X89oU7AMXJOBhh4g2xbpqTg11XcXR9qn2yE0D154sx9gjyFFHXAbM1jgwCeWW49DW3kW6RpUgkWUOdg/s2998/20230328_152248%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2689" data-original-width="2998" height="574" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqP53wcTugTnfJkac6Cd8PpR0Ninrj3Fb5Nzh6wDepszET4luVmkCYa9MrsyhTUvdmYG_PK_GArKSpXxHQk_PGwa4hStQUOi-AkM_kWKAXpM7X89oU7AMXJOBhh4g2xbpqTg11XcXR9qn2yE0D154sx9gjyFFHXAbM1jgwCeWW49DW3kW6RpUgkWUOdg/w640-h574/20230328_152248%20(2).jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJV9zcIOWATM3ZFIzk6ac5-zd8X3WChf0LVEw9vEMenMWHjxxKGfdXI27Ypq3H7Awt-LtPccKDCoJO7hoJ5lqabX3rsD4Qs9-lWgI5l_gjjIRlkOEUF-IX-7fIB4bdVjNp1-27CHMlkTlkdYL7gkdwDWetw8lUQ-PLrH03G1HMuGrK69u2BMO-_rQBrA/s3749/20230328_152955.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3749" data-original-width="2568" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJV9zcIOWATM3ZFIzk6ac5-zd8X3WChf0LVEw9vEMenMWHjxxKGfdXI27Ypq3H7Awt-LtPccKDCoJO7hoJ5lqabX3rsD4Qs9-lWgI5l_gjjIRlkOEUF-IX-7fIB4bdVjNp1-27CHMlkTlkdYL7gkdwDWetw8lUQ-PLrH03G1HMuGrK69u2BMO-_rQBrA/w438-h640/20230328_152955.jpg" width="438" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hele o Rosetta Taşı yok mu? Gördüğüme o kadar sevindim ki. Rosetta Taşı, 1799 yılında, Napolyon'un Mısır seferi sırasında Nil Deltası'ndaki Rashid (Rosetta) kasabasında Fransız birlikleri tarafından bulunuyor. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRxbn1DXDOiqcknQC_e_xPceQRUxYVrBHrEj0eljBMjs0mucvRW6mthkbLMEyAB6kCMwKF7TXfcI9EjpZJb6pmnB8xZqAsFyaS2hzTKWQPpir5iU3gsFwiUghFBNJKGGFB-xP6r50W2UfsPb5jTa-zuFkAfYzX8VmNX4K9KaX2Xwn5-j33nlinpqsOKw/s3287/20230328_150214%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3287" data-original-width="2460" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRxbn1DXDOiqcknQC_e_xPceQRUxYVrBHrEj0eljBMjs0mucvRW6mthkbLMEyAB6kCMwKF7TXfcI9EjpZJb6pmnB8xZqAsFyaS2hzTKWQPpir5iU3gsFwiUghFBNJKGGFB-xP6r50W2UfsPb5jTa-zuFkAfYzX8VmNX4K9KaX2Xwn5-j33nlinpqsOKw/w478-h640/20230328_150214%20(2).jpg" width="478" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Taşın üzerinde hem Mısır hiyeroglif yazısı, hem eski Yunanca hem de Mısır'daki halk yazısı olan Demotik yazı yer alıyor. M.Ö 196'da Mısır kralı V. Ptolemy adına yazılan bir kararname bu. Önemi hiyeroglif yazının bu taşla çözülmüş olması. Aynı kararnamenin 3 dilde yazılması eski Yunanca'nın da varlığı sayesinde hiyerogliflerin çözümüne sebep oluyor ve Mısır tarihi hakkında çok şey öğreniliyor. Önce Fransa'da ve ardından diğer ülkelerde Mısır'a müthiş bir ilgi başlıyor. Bu ünlü taş, daha büyük bir stelin parçası. Bulunuşundan bir süre sonra bölgeyi İngilizler'in ele geçirmesiyle pek çok arkeolojik ve bilimsel keşif gibi Rosetta Taşı da İngilizler'e veriliyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ve bugün emperyalist İngiltere'nin yayıldığı her coğrafyadan elde ettiği bilimsel ve arkeolojik nesnelerin bir kısmı işte bu salonda sergileniyor. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOziAL07BTKT43iyEvR1fAuDVVtkonrVoK0eWUczkNmwPQ9ap6TGrb48XomcV92YhECU1TII-4liBPKMPbPGtiwG9m4z8fggWcREXTCDD-pLCVVoynECZDnrJLrj4QtB-1GzmsWSWQ1isi8FLlctiK2yAysXPKsoiZLkbyKnOxQrcKNOgxxClZSXmgbQ/s3345/20230328_144316%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3345" data-original-width="2999" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOziAL07BTKT43iyEvR1fAuDVVtkonrVoK0eWUczkNmwPQ9ap6TGrb48XomcV92YhECU1TII-4liBPKMPbPGtiwG9m4z8fggWcREXTCDD-pLCVVoynECZDnrJLrj4QtB-1GzmsWSWQ1isi8FLlctiK2yAysXPKsoiZLkbyKnOxQrcKNOgxxClZSXmgbQ/w574-h640/20230328_144316%20(2).jpg" width="574" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kuşlardan böceklere, heykellerden günlük kullanım eşyalarına kadar birçok coğrafyadan yüzlerce örnek... Kim bulmuş, kim incelemiş, kim hangi keşif gezisine çıkmış, koleksiyonerler kimler, araştırmacılar kimler? Bu salon da uzun zaman geçirdiklerimizden biri oldu. Okullu çocuk kalabalığının dağılmasından sonra, belli bir saatte açtılar, iyi oldu hoş oldu.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Müze ne yazık ki 17.00'de kapanıyordu. Ne kadar açıksa o kadar gezerdik. Yine de çıkışta yorgunluğumuzu atacağımız, gördüğümüzü sindireceğimiz bir mola, bir müze kahvesi iyi geldi.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHdsvwo1lPp4wMbTAITjMA-g5igqglBydJUSEeLtxUwahR6HW_UwMcFWy13CXJ1Y5moBtHyvJYIcX3CF6o2O6ppyaqia4BdtlC609p9jCGinnwVy6__Zfc_pdzZZlxYgD7VOIMZ2-QHU4k9Y3XEu1t3TEmAproLItxgAqcbrASH4qITEQpiiwwMWXyg/s4000/20230328_164056.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHdsvwo1lPp4wMbTAITjMA-g5igqglBydJUSEeLtxUwahR6HW_UwMcFWy13CXJ1Y5moBtHyvJYIcX3CF6o2O6ppyaqia4BdtlC609p9jCGinnwVy6__Zfc_pdzZZlxYgD7VOIMZ2-QHU4k9Y3XEu1t3TEmAproLItxgAqcbrASH4qITEQpiiwwMWXyg/w300-h400/20230328_164056.jpg" width="300" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Son gün havaalanına Piccadilly caddesi üzerinden, o civardaki metrodan gitmeye karar verdik. Biraz da o hareketli bölgeyi görelim dedik. Onun havası da başkaydı. "A! Çin Mahallesi burasıymış", "E biz Soho'ya gelmişiz" diye diye gezdik. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmU5LGfhtYvn8CiKqJuTQqEUTIUzePbJeqs2_rNeJVSjBewW_L7Ym3_uGVM69Zugt3dyJSwtB5wMdwggadmRiDHZXg8bY40BUJCTE9iqx1aR3F7nZWP_1kdZIinlZ5t2jPp7COlmNo8hmGkJpw4QG3k53Wd8H8bgN-LQLqpLee24ug48jheqTm6O8CBg/s1466/IMG-20230330-WA0008.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1466" data-original-width="1054" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmU5LGfhtYvn8CiKqJuTQqEUTIUzePbJeqs2_rNeJVSjBewW_L7Ym3_uGVM69Zugt3dyJSwtB5wMdwggadmRiDHZXg8bY40BUJCTE9iqx1aR3F7nZWP_1kdZIinlZ5t2jPp7COlmNo8hmGkJpw4QG3k53Wd8H8bgN-LQLqpLee24ug48jheqTm6O8CBg/w460-h640/IMG-20230330-WA0008.jpg" width="460" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bölgedeki tiyatroların, müzikallerin yoğunluğuna bayıldım. Klasikler, modernler... Tanıdık, tanımadık birçok temsil... Bakınız Harry Potter ve Lanetli Çocuk. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvEn41N1c9moF8xFCdCzl9AWfXtZGCZlNwa74M2V4lRYXQAv5YCs2Ktz9xJkbguFCjJts3L-hFAAF80qJ3P0Cti4wESeKuKiaqETbswoZzs4n-QHiEHcWEAUeBNLMqilOJ3QCiMfORS7UwORhDZffq8Ku_bdKjjnFyXo7dzigqGSF-mOY02QAbXEcXtA/s3101/20230329_142824.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3101" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvEn41N1c9moF8xFCdCzl9AWfXtZGCZlNwa74M2V4lRYXQAv5YCs2Ktz9xJkbguFCjJts3L-hFAAF80qJ3P0Cti4wESeKuKiaqETbswoZzs4n-QHiEHcWEAUeBNLMqilOJ3QCiMfORS7UwORhDZffq8Ku_bdKjjnFyXo7dzigqGSF-mOY02QAbXEcXtA/w620-h640/20230329_142824.jpg" width="620" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tekrarlamış oluyorum ama hakikaten Londra'da tamamen spontane gezdik. Öncesinde plan yapmak istemedim. Dediğim gibi kafaca doluydum, fiziken yorgundum ki bence bu fotoğraflardan da anlaşılıyor. Biraz da şehrin büyüklüğünden gözüm korktu. Umarım tekrar gideriz diyerek vaktimizi tanışmayla geçirdik. Samimi söylüyorum "Ne güzel mağaza, hadi girelim" dediğimiz yerin Harrods olduğunu içine girince anladık:) Bazı şehirlere sinemadan, edebiyattan, magazinden, haberlerden o kadar aşinayız ki sanırım bilgilerime de güvendim, fazla yabancılık çekmeyeceğimi düşündüm. Nitekim öyle de oldu. Hayalimdeki daha romantik mahallelerini ve kitapçılarını gezemedim. Daha rahat bir zaman için hayalini kurduğum yerler var. Çocuk musun denmesin çünkü Harry Potter stüdyo turu yapmak da istiyorum Sherlock Holmes Müzesi'ne gitmek de:) Ve yüzlerce peluş oyuncakla dolu öyle bir mağaza gördüm ki onu gezmek de istiyorum. Harry Potter lisanslı ürünleri satan mağazalar her yerde. Kendimi tuttum ve sadece bir broş aldım. Alabildim desem daha doğru aslında. Aşağıdaki fotoğraf ülke paralarını karşılaştırırken ve hesap yaparken çekilmiştir:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidTfXsQiqMmBuiwoH5e846XZhjcoI1R3lSQP-kDV2iYQoKmYptkJbCOgR1YWUhFEeMr-Ty1IcYb2NQITAVm5znQrHXfGoCxvB-nOMauCnT73J_MQOvNmK8qAYe674MlPGTFYTYwgfcIe5czdYR1LrmoWJw2NrKo0MaS-9n_iOwA08-GDS3T5ZMsx98Aw/s4000/20230326_181112.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidTfXsQiqMmBuiwoH5e846XZhjcoI1R3lSQP-kDV2iYQoKmYptkJbCOgR1YWUhFEeMr-Ty1IcYb2NQITAVm5znQrHXfGoCxvB-nOMauCnT73J_MQOvNmK8qAYe674MlPGTFYTYwgfcIe5czdYR1LrmoWJw2NrKo0MaS-9n_iOwA08-GDS3T5ZMsx98Aw/w300-h400/20230326_181112.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Çocukları olanlar hatırlar, şu an bizde var mı bilmiyorum ama bir ara bu oyuncakları seçip, hemen o an doldurtup zevkine göre giydirmek modaydı. Kişisel peluş oyuncağını yapıyordun yani, kimlik vs. çıkartıyordun. İsmini hatırlayamıyorum. Tam bir para tuzağıydı. Ben de yeğenimden biliyorum. Ne yazık ki öyle de tatlılar ki incelemeden duramadık. Bir de Nisan'ın küçüklüğünü hatırladım. Ayrıca şimdi anlıyorum ki epeyi bir ıvır zıvır dükkana girmişiz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Çok yürüdük dedim fakat o istasyondan bu istasyona yerin altında da baya vakit geçmiş. Üstelik bir sürü fotoğraf çekmişiz.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG9EW0rdqvmJx4PXXHjHr5DU5iLKGpRMRMUPOVmz3S-Lv_L079iMYX6S9uDRuEglWO8Vl7LQThXe_J1ktyMhQpm4wbIPPGZvMQICBf_52_X5m0sR-QZ0JQvFvF4pekRjMxuNkbFJCjOOWG7u9zbUtdR7NyKPjf6Dhhh-NqYhHtBPFc4WosawYc2ijFYg/s1600/IMG-20230326-WA0001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG9EW0rdqvmJx4PXXHjHr5DU5iLKGpRMRMUPOVmz3S-Lv_L079iMYX6S9uDRuEglWO8Vl7LQThXe_J1ktyMhQpm4wbIPPGZvMQICBf_52_X5m0sR-QZ0JQvFvF4pekRjMxuNkbFJCjOOWG7u9zbUtdR7NyKPjf6Dhhh-NqYhHtBPFc4WosawYc2ijFYg/w480-h640/IMG-20230326-WA0001.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu Orhun'un yaşadığı mahalleye yakın olan duraktı. Crystal Palace futbol kulübünün bölgesi. Ya da işte semtin kulübü Crystal Palace. Her neyse... Bir şehirde o kadar fazla başarılı futbol kulübü olur mu yahu? Modern futbolun atası olunca oluyor işte. Metroda durak isimlerine bakıyorum, bir çoğu Avrupa kupaları kurasında eşleşsek çekineceğimiz isimler:) Aslında maça da gitmek lâzım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Hep görmek istediğim Londra beni hayal kırıklığına uğratmadı. Eskiden koştura koştura gezerdim. Mümkün olduğunca eksik bırakmamak isterdim. Bıraktıklarımda aklım kalırdı. Hem de fena kalırdı. Bir şeyleri becerememişim duygusu hissederdim. Artık sakinleştim. Sindire sindire gezmenin, bazen plansız davranmanın, karşıma çıkan sürprizlerin keyfini sürmenin değerini anladım. Koşturacağıma çevremi daha fazla incelemeye başladım. Bizzat deneyimlediklerime dair parçaları birleştirip; yetmediğinde okuyarak, araştırarak tamamlayıp o ülke hakkında, o şehir ya da o kasaba hakkında bir fikre varır oldum. Ama bu kez yetmedi, Londra puzzle'ını tamamlayamadım:) Büyük şehir olmak böyle bir şey. Ve ben tuttum bu şehri. O zaman tekrar görüşmek dileğiyle...</span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-90056872099825992412023-03-23T06:04:00.004+03:002023-03-23T06:05:56.663+03:00KUBRİCK FİLMLERİNİ SEVENLER BURAYA...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Geçtiğimiz Ekim ayında İstanbul Sinema Müzesi'nde açılmış olan Stanley Kubrick sergisini henüz gezme fırsatı buldum. Yaşadığımız üzücü afetten sonra çoğumuz gibi toparlanabilmiş değilim ancak ilgimin deprem bölgesinden uzaklaşmasına izin vermeyerek günlük hayatın birtakım getirilerine kendimi açmak zorundayım. Bu sebeple, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">bir süredir ertelediğim ziyareti gerçekleştirdim. İstanbul Sinema Müzesi de sergilenme tarihini biraz uzatmıştı. Yakalayabildim. 2 Nisan'a kadar gezebilirsiniz. Pek az gün kaldı, hatırlatma yapmak için apar topar yazıyorum bu yazıyı. Özellikle siyaset açısından maruz kaldığımız ülke gündeminin yoğunluğuna ara vermek için şahane bir mola olabilir. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Çok fazla şey anlatmayacağım aslında. Sinema sanatı hakkında bilgim kısıtlı. Elbette okuduğum, izlediğim çok fazla şey var ama hepsini toparlayıp ortamlarda satamıyorum:) Filmleri, yönetmenleri didik didik irdeleyip arada bir de bağlantılar kuranlara, replikleri ezbere söyleyenlere bayılıyorum. Ben ancak duyduğum zaman bildiğimi hatırlıyorum. Sergiyi de aynen böyle gezdim. "Tabii ya, bu film de onundu! A böyle bir şey de vardı!" diyerek... Fakat teknik anlamda birtakım terimlere aşina olduğum için, bunların amacının ne olduğunu bildiğim için mutlu oldum. Storyboard gibi, çekim programı çizelgesi vb. Evet bunlar da vardı sergide. Titizliğiyle bilinen Kubrick'in elleriyle hazırladığı bir sürü detay. Onun çok akıllı bir insan olduğunu anladım. Değişik bir kafası var. Filmlerini izleyenler bilirler ancak sırf sergiyi gezdiğinde bile bunun böyle olduğunu anlıyor izleyici.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kubrick 16 yaşında fotoğraf çekmeye başlamış. Bunun için ortam gayet müsaitmiş çünkü evlerinde babasının karanlık odası varmış. İlk fotoğraflarını Look dergisine satmış. Sergi, yönetmenin fotoğraflarıyla başlıyor ki hepsine bayıldım. Özellikle dişçi muayenehanesinde bekleyenlerin serisi şahaneydi. Her bir hastada birazdan doktorla karşılaşacak olmanın tedirginliğini yakalayışına hayran oldum. Aşağıdaki görsel bahsettiğim seriden değil. Camlar çok parladığı için düzgün fotoğraflar çekemedim. Serginin sanatçının fotoğrafçı yanını yansıttığı bölümünden bir görüntü yalnızca.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEx6ZN_ON8MSO5rXya44YpRcOfucZPj_bdRrikfD15j2Oi0XCJ5hWDECDMpdkdglHSMehCBFAMMWhMFURlcFdjuUw_dI4J3NlLqWhNPt3civZK2I1huHGRn-kaRZK229YVC1KutoR2h1POWJUDHHyVfKiF_OMtgDeq5N4l5nxCDlhCIyBZKhbusP4O-g/s1965/c3f7771f-60e7-4346-a5f8-6b40fd560f98.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1474" data-original-width="1965" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEx6ZN_ON8MSO5rXya44YpRcOfucZPj_bdRrikfD15j2Oi0XCJ5hWDECDMpdkdglHSMehCBFAMMWhMFURlcFdjuUw_dI4J3NlLqWhNPt3civZK2I1huHGRn-kaRZK229YVC1KutoR2h1POWJUDHHyVfKiF_OMtgDeq5N4l5nxCDlhCIyBZKhbusP4O-g/w640-h480/c3f7771f-60e7-4346-a5f8-6b40fd560f98.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İlerleyen bölümlerde kısa film zamanları ve ardından hepimizin bildiği uzun metraj filmler hakkında bilgiler, belgeler, bu filmlerde kullanılan eşyalar gelmekte. Paths of Glory, Spartacus, Lolita, Dr.Strangelove, The Shining, 2001: Bir Uzay Destanı, Otomatik Portakal, Full Metal Jacket, Gözleri Tamamen Kapalı ve diğerleri... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Mesela Spartacus... Yanılıyorsam akranlarım ya da büyüklerim düzeltebilir. Pazar kuşağında izlediğimi hatırlıyorum. <br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg88nt5Ezu6Ne4t6cHRL3apC8WIDCAlir1IZKU7G9UMWSHRFu1pCG3oihGm4G6_MJvfwZXcTv-LGow-8Lncv6Si3g7-qQ15jQi-dSvLaqSOWiO66d4RTykCJ_yBRVydoZAQJraIt8hXnFsYHWJ5Mfx6hyOsRONP5HpVKvXwvpeBDVdKcfx-sREIpBCoNg/s2000/5d58373b-64c2-4021-aab2-f093b99d823d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1410" data-original-width="2000" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg88nt5Ezu6Ne4t6cHRL3apC8WIDCAlir1IZKU7G9UMWSHRFu1pCG3oihGm4G6_MJvfwZXcTv-LGow-8Lncv6Si3g7-qQ15jQi-dSvLaqSOWiO66d4RTykCJ_yBRVydoZAQJraIt8hXnFsYHWJ5Mfx6hyOsRONP5HpVKvXwvpeBDVdKcfx-sREIpBCoNg/w640-h452/5d58373b-64c2-4021-aab2-f093b99d823d.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kitabını da dehşetle okuduğumuz Otomatik Portakal. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR4NeE56TUIlJ47cUoA4bfJFIWgGx5Rt1hW59pj02ufQMW9VrFe9yC6dAL4jZi0oLeIN6m8Jso-CHfxbwDgYCXcwPoWI7rUAVF-WSPDXtXBEfgCdCVZf6NOaduUpgcMepcZtDGMb55q1cRy7bcmG8b8R8NRhX3I4PrH7xt3WSHLkKXIsAwJ3xURiqydA/s1936/d0e690c8-e458-4b11-9045-642d7c35ebf7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="990" data-original-width="1936" height="328" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR4NeE56TUIlJ47cUoA4bfJFIWgGx5Rt1hW59pj02ufQMW9VrFe9yC6dAL4jZi0oLeIN6m8Jso-CHfxbwDgYCXcwPoWI7rUAVF-WSPDXtXBEfgCdCVZf6NOaduUpgcMepcZtDGMb55q1cRy7bcmG8b8R8NRhX3I4PrH7xt3WSHLkKXIsAwJ3xURiqydA/w640-h328/d0e690c8-e458-4b11-9045-642d7c35ebf7.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Eşimin her rastladığında baştan sona izlediği Full Metal Jacket. Evet, ben de izledim ama bir kere. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Savaş filmleri beni çok üzüyor. Yine de bu filmin büyüklüğü konusunda hemfikirim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAc6yFuDkkqhCxSG0EeoPhhqFrL06qYLjTJQRt6tYnzOMaBANF8muvR2o_eMpAou0F2L2f7hrv0lWrYdTf1TA0cD0M-NYLyrpHefR3KmeSdXGN8aBqc_GuqhXAvNU7gWTKliMcFvrIcxMa2Z1r0bqZuMj5aBzGygh39iBBprUMmiP3H7JoekkuW1cvow/s2000/7fca9141-fa08-4626-9bf3-374914c23cc2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAc6yFuDkkqhCxSG0EeoPhhqFrL06qYLjTJQRt6tYnzOMaBANF8muvR2o_eMpAou0F2L2f7hrv0lWrYdTf1TA0cD0M-NYLyrpHefR3KmeSdXGN8aBqc_GuqhXAvNU7gWTKliMcFvrIcxMa2Z1r0bqZuMj5aBzGygh39iBBprUMmiP3H7JoekkuW1cvow/w480-h640/7fca9141-fa08-4626-9bf3-374914c23cc2.jpg" width="480" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pek tartışmalı Gözleri Tamamen Kapalı. Filmde kullanılan birçok maske buradaydı.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXUkwI6PPxePrcyH2MNnCN-mUPDoehXija2uJFwlmJLYYvWOQNO0cGT73vKWF6WgyJ0k7lzSBh-sx-KgPsksat2kuH_uq1fLoSK-2siWO4fuDNaQ5hfx2gz47z5ftQf6khiplqtgn5wkzLnrU76p03mIHuxou_DRM1ZJ2r-BVf5BmOPGlRxDleGNSkzA/s2000/5694d461-a67c-4dbc-a720-bea8ce299154.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXUkwI6PPxePrcyH2MNnCN-mUPDoehXija2uJFwlmJLYYvWOQNO0cGT73vKWF6WgyJ0k7lzSBh-sx-KgPsksat2kuH_uq1fLoSK-2siWO4fuDNaQ5hfx2gz47z5ftQf6khiplqtgn5wkzLnrU76p03mIHuxou_DRM1ZJ2r-BVf5BmOPGlRxDleGNSkzA/w480-h640/5694d461-a67c-4dbc-a720-bea8ce299154.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /> <br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> 2001: Bir Uzay Destanı. Kült film statüsünde. Hakkında konuş konuş bitirilemiyor. Bu film ne anlatıyor, kimleri etkiledi vs. Ona ayrılmış bölüm çok güzeldi. Çok fazla materyal vardı. Camlar parladığı için benden fotoğraf bu kadar. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdQCoUB6LQX990jkNeStWN-UTFM1VVvisQCMqO2r86rM61pLO9IM3qqyeTnBoxoUtuLogFnNhvNzh9RCAOV4HgHA3WUEBWpkZoFfIFpI0vbbra0JtL266q40RKXq2ISjnW8-txBaOO9kOaHfsdozTSJO9aPWJGKQm1JZsglg2f7_atXFPP6snks6NSgQ/s2000/8593f413-9018-44d5-bf97-f2b76bf5f32d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdQCoUB6LQX990jkNeStWN-UTFM1VVvisQCMqO2r86rM61pLO9IM3qqyeTnBoxoUtuLogFnNhvNzh9RCAOV4HgHA3WUEBWpkZoFfIFpI0vbbra0JtL266q40RKXq2ISjnW8-txBaOO9kOaHfsdozTSJO9aPWJGKQm1JZsglg2f7_atXFPP6snks6NSgQ/w480-h640/8593f413-9018-44d5-bf97-f2b76bf5f32d.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> The Shining... En ilgi çekici bölümlerden biri. İkizlerin elbiseleri, Jack'in daktilosu ve malûm yazı, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">meşhur labirent... Ve daha birçok materyal...</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-LH5KgMu1mZMhv58U1Vao9irw_X1KmyfxlWbUUgyhXyfOT3TTZ0vrNXS1jnX-N8Ap9TPmb0e5tP0gM86oWdifra3oKUvJyBBJiCKK6aR6z1fY-jO552gvQhFEIRZgo6uObvkaHUfh3iPohcsLjw9GdRb256C79AfFQXtdMK1_QFim1Y07qq6oGzJsDQ/s2000/50bad531-d3c1-4dec-9ea4-010c159d3dae.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-LH5KgMu1mZMhv58U1Vao9irw_X1KmyfxlWbUUgyhXyfOT3TTZ0vrNXS1jnX-N8Ap9TPmb0e5tP0gM86oWdifra3oKUvJyBBJiCKK6aR6z1fY-jO552gvQhFEIRZgo6uObvkaHUfh3iPohcsLjw9GdRb256C79AfFQXtdMK1_QFim1Y07qq6oGzJsDQ/w480-h640/50bad531-d3c1-4dec-9ea4-010c159d3dae.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK9mbzrh3w86JfImoUeUONlUsyPsnqnMGzvC3gmXVz0h7Yqhm7z-aTrFu0A-SMzNNoXs0Y7lQOyrk2tEHi5B4RzLPizTUwWVHWaxelStyxqT3tzh6ohKtpY_XIN8iq8mRJyxLFb1wH6hnpmg9bivS8CvYWj2KKifIb4zgf6cevh8o4JtANbnWch9Jcig/s1080/1c7e8631-0b79-4d0e-874f-820517653ec9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="844" data-original-width="1080" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK9mbzrh3w86JfImoUeUONlUsyPsnqnMGzvC3gmXVz0h7Yqhm7z-aTrFu0A-SMzNNoXs0Y7lQOyrk2tEHi5B4RzLPizTUwWVHWaxelStyxqT3tzh6ohKtpY_XIN8iq8mRJyxLFb1wH6hnpmg9bivS8CvYWj2KKifIb4zgf6cevh8o4JtANbnWch9Jcig/w640-h500/1c7e8631-0b79-4d0e-874f-820517653ec9.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw1ytmrY01QfAsZ4-s9F5jBswpn28-xv_5vbdGPKb8ycbMr4AVcH0BBsawF5y6G4fVMSapIXXLbZDFGfK-D9X3twgR_1PU7RefrgMZj9xb3qznBG4zVF6TdxR1sRDzh9vWrFRG-XLYYnp8Xci8K-uhKPVt16gqW5iZGGHrrmLgE9ADKZ0uYaz_jVYCzQ/s2000/fe4b06a2-5cdd-4c45-8789-db6473460824.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="2000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw1ytmrY01QfAsZ4-s9F5jBswpn28-xv_5vbdGPKb8ycbMr4AVcH0BBsawF5y6G4fVMSapIXXLbZDFGfK-D9X3twgR_1PU7RefrgMZj9xb3qznBG4zVF6TdxR1sRDzh9vWrFRG-XLYYnp8Xci8K-uhKPVt16gqW5iZGGHrrmLgE9ADKZ0uYaz_jVYCzQ/w640-h480/fe4b06a2-5cdd-4c45-8789-db6473460824.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hepsi bu kadar zannetmeyin. Londra Sanat Üniversitesi, Alman Sinema Müzesi, Stanley Kubrick Arşivi ve Amerika'nın büyük film stüdyolarının desteğiyle düzenlenmiş bir sergi bu. Oldukça doyurucu, keyifli. Bir sinema filminin çekiminde ne denli emek olduğunu hissettiren cinsten. Kubrick pek ortalarda görülmeyen bir yönetmenmiş. Röportaj dahi vermezmiş. Kafasına buyruk, zeki ve dediğim dedik biriymiş. Amerika'da işine çok karışıldığı için İngiltere'ye yerleşmiş. Ve ortak fikre göre asıl o zaman Kubrick'i Kubrick yapan filmler ortaya çıkmış. Sergide okumaya meraklı, satranca düşkün yönetmenin bu özelliklerinin filmlerine nasıl yansıdığını da anlıyorsun. Bir kere genelde roman uyarlamaları çekmiş. Hepsi birbirinden farklı türlerde. Sadece titizlikle kurguladığı sahnelerde değil, çekim öncesi hazırlıklarda da analitik zekâsının izlerini görmek çok kolay. Elleriyle hazırladığı bir çekim planı vardı ki üşenmeden ince ince düzenlemesine hayran oldum. Sanat eseri inceler gibi inceledim. Biraz nemrut ve takıntılı bir tipmiş ama olsun! Bu, onun işlerini sevmemiz yolunda engel değil. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sergi, Kubrick'in filmleri hakkında ufkumu genişletti. Bildiğim ve bilmediğim; birleştiremediğim ya da bunu denemediğim, algıladığım ama gün yüzüne çıkaramadığım ne çok şey varmış. Bu zor zamanlarda sanat yine iyi geldi. Fırsat bulursanız, ilgileniyorsanız kaçırmayın derim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-41394264913518727952023-03-11T03:52:00.006+03:002023-03-11T17:46:05.603+03:00TAM BENİM TİPİM (MİŞ)...<p> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Eskişehir'in alametifarikalarından biri kitapçıları. Geçtiğimiz ocak ayında bu güzel şehirde bulunduğum zaman, bir başka işi olan Orhun'u beklerken kitap-kafelerden birine girmiştim. Bir masaya yerleşip sıcak kahve eşliğinde satın aldığım kitabı incelemeden önce raflar arasında uzun uzun gezmiştim. Seçtiğim kitap buydu: </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsrK2dl6s3r95zbyz5I1jY5BoOtrNqkTxzJy3X8TM_igSPlgveenAsJk3kbRLAmkbVj4lmobXsBvwioTLosAoRLgdEHJcL3CIseYlY8XMCWdfNTPnpPNkO6oHQiLbA8RRfJqr7vwtHjJfKU-4ME51_mfSAURbvhz6hx61hUjF6PSsh1RcS6DfrJJqIvA/s2048/Fq4g6i3WYAEEicm.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsrK2dl6s3r95zbyz5I1jY5BoOtrNqkTxzJy3X8TM_igSPlgveenAsJk3kbRLAmkbVj4lmobXsBvwioTLosAoRLgdEHJcL3CIseYlY8XMCWdfNTPnpPNkO6oHQiLbA8RRfJqr7vwtHjJfKU-4ME51_mfSAURbvhz6hx61hUjF6PSsh1RcS6DfrJJqIvA/w300-h400/Fq4g6i3WYAEEicm.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> "Tam Benim Tipim". Bir font kitabı. Yazı karakterleri ve tasarımcıları hakkında eğlenceli bir kitap. AÖF İkinci Üniversite kapsamında Görsel İletişim ve Tasarım okuduğumdan bahsetmiştim. Dersler arasında Tipoloji de var. Kitabı aldığımda hangi sene müfredatta olduğunu bilmiyordum. Bu dönemdeymiş. Ben bu kitabı merak edip her türlü alırdım ama zamanlama şahane örtüştü. Önce kitabı okudum, sonra dersler başladı ve bilgiler birbirini tamamladı. Üstelik eğlenceli bir şekilde. </span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Okuduğumuz kitaplarda, sokak tabelalarında, reklamlarda, yediğimiz çikolatanın paketinde, sinema afişlerinde, blog sayfalarında, yazının olduğu her alanda her gün karşımıza çıkan harfleri birilerinin tasarladığını elbette biliyordum ancak bilgim bu kadardı. Oysa ki tarihi geçmişi nasıl da uzun, etkisi ne kadar yüksek bir alanmış. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Bunu kitabı okuyunca idrak etsem de tasarım aşamasının göründüğü kadar basit olmadığının her zaman farkındaydım. Nasıl mı? Aşağı yukarı 10-11 yaşlarında kendi kendime bir alfabe tasarımı yapmıştım. Allah herkese benim gibi kendini oyalayabilen bir çocuk versin, elim hiç boş durmazdı:) Okur, yazar, resim yapar, keser-yapıştırır, bebek elbiseleri diker, bulmaca -çözer değil- yapar, örgü örer, devamlı fikir üretir bir çocuktum. Arada mesela televizyon ya da radyo dibine oturup yeni duyduğum şarkıların sözlerini yazmak gibi boş uğraşlarım da oluyordu ama bu kendini oyalayabilen bir çocuk olduğum gerçeğini değiştirmiyor:) Ve bunları hep kendi kendime, sessiz sakin hallederdim. Tasarımlarımı bazen kendi kafamı kullanıp çözmeye çalışırdım, bazen -örgü gibi- bilen büyüklere usul usul yanaşıp öğretmelerini isterdim. Asla yapışmazdım, darlamazdım, yaptıklarımı da kimsenin gözüne gözüne sokup ilgi görmeye çalışmazdım. Tamamen kendi keyfime çalışırdım. İşte böylece tam bir yaz boyunca, babaannemin Gemlik körfezine bakan güzelim balkonunda kendi tasarımım olan alfabe üzerinde uğraştığımı hatırlıyorum. Tam Benim Tipim'i okuyunca baya baya tipograflık yaptığımı anladım. Çünkü ölçe biçe çizmiştim. Bunun için kareli kağıt kullanmıştım. A harfiyle I harfinin aynı kalınlıkta olmayacağının farkındaydım, noktaları ya da çengelleri eklerken belli ölçüleri gözetmem gerektiğini biliyordum. Gözleye gözleye fark ediyordum. Bir kelime içinde yer alan harflerin ölçülerini ayarlarken, birleşimin göze estetik ve dengeli görünmesi gerektiğini anlıyordum. O yaşta resmen bir tasarımcı gibi çalıştığımı bugün hayretle fark ediyorum. Çiziyordum, siliyordum, tekrar çiziyordum, deniyordum. Üşenmesem şimdi bir örneğini tekrar çizip buraya eklerdim ama üşeniyorum. Şunu söyleyebilirim ki ekstra uğraştıran gölgeli bir karakterdi. Kalın ve serif (tırnaklı) harfin kendisi yetmiyormuş gibi bir de sol aşağıya düşen gölgesini yapıyordum:) Gölgeleri dikkatli dikkatli koyu renge boyuyordum. "Serif" kelimesini o yaşta bilmiyordum tabii. Ve dediğim gibi yan yana görünüşleri önemliydi. Kitaptan öğrendim ki tasarımcılar bu iş için "The quick brown fox jump over the lazy dog" cümlesini kullanırlarmış meğer. Bu bir pangram. Yani tüm harfleri içinde barındırıyor. Her birinin nasıl göründüğünü bir cümlede izleyebiliyorsun. "Hamburgers" veya "Handgloves" gibi kelimeler de ölçü kelimeleriymiş. Çünkü h, g ve e önemli. Yemin ederim o zaman "G,g" harfinin öneminin farkındaydım:) Bir yazı karakterinin hangisi olduğunu anlamak için "g" harfine bakmak yeterli çünkü tasarımcılar için yaratıcılıklarını kullanabilecekleri özellikte bir harf. Tasarımım olan alfabeyi bugüne getirip getirmediğimi sorabilirsiniz. Ne yazık ki saklamadım, küçüktüm. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Daha önce bahsetmiştim, annemin de öyle huyları yoktur. Velhasılıkelam... Harcandığımı düşünüyorum dostlar:) Şaka maka bu böyle aslında. Bir kere ben yine bir şeylerle uğraşırken babamın "grafiker olabilir" dediğini hatırlıyorum. O zamanlar şimdiki gibi rağbet görmese de böyle bir mesleğin farkındasınız madem, niye üstüne gitmediniz? Kendi gereksiz dertlerinin peşine düştüler, kardeşim de ben de "nasıl olsa akıllı" kontenjanından ilerlemeye çalıştık. Sonra sonra kendi aklımla anca Sanat Tarihini bulup halledebildim. Şimdi durduk yere niye içimi döktüm bilmiyorum:) Nereye bağlayacağımı da unuttum. Kitap da yazı dünyası da keyifli yani dostlar! </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Blog yazarlarına uzak bir konu da değil. Hepimiz yazımız daha okunabilir olsun diye bedavaya sunulanların arasından karakter seçimi yapıyoruz. Farklı tasarımlar isteyen her türlü işinde ücretli karakterleri kullanabilir. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Ben bu sayfada daha önce (ismini unuttum) daha büyük ve kalın bir karakter kullanıyordum. Çünkü biliyorum ki okuyucular arasında büyüklerimiz de var ve telefondan ya da bilgisayardan yazı okumak, rahat görmek kolay değil. Benim açımdan bu platformda işlevselliğin ön planda olduğunu söyleyebilirim. Bir süre önce Times kullanmaya başladım ki bu karakter öncekine göre biraz daha ufak olsa da soluk değil, karmaşık değil. Kitapta Times New Roman için "Onunla yazılmış her şey dürüst ya da hiç olmazsa adilmiş hissi veriyor. Buna koşullandık" deniyor.</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Kitapta çok daha fazla enteresan bilgi var tabii. Mesela Obama'nın kampanyasında kullandığı "Gotham" karakteri aslında GQ dergisi için tasarlanmış. Kimseyi ürkütmeden ileriyi düşünmek gerektiğini hatırlatan bilinçli bir tercihmiş.</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Edward Johnston'ın Londra metrosu adına tasarladığı "Underground" için, halka ait olan ilk yazı karakteri deniyormuş. Eğitimle, politik manifesto ya da sınıfla değil, seyahat ihtiyacıyla ilişki kuran, gündelik kullanım için tasarlanmış ilk yazı karakteri.</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Helvetica, İsviçre tasarımıymış ve İsviçre'nin Latince adı olan Helvetia'dan geliyormuş. Dünya üzerinde o kadar kullanımda olan bir yazı karakteri ki Cyrus Highsmith adlı bir NewYork'lu bir gününü Helveticasız geçirmeye karar verdiğinde toplu taşıma araçlarını kullanamamış, çok az yiyecek arasından tercih yapmak zorunda kalmış, devamlı sağdan soldan gözlerini kaçırmak durumundaymış. Henüz izlemedim ama "Helvetica" isimli keyifli bir belgeselde bunların yer aldığı söyleniyor. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> İngiltere'nin en tanınan yazı karakterlerinden olan Sans'ın tasarımcısı Gill Sans, kardeşiyle, kızıyla ve hatta köpeğiyle giriştiği deneysel cinselliği günlüklerine not alan bir kimseymiş. Bu yüzden bu fontun kullanılmaması gerektiğini savunanlar var ancak geçmiş olsun. Epeyi yaygın.</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Naziler Gotik formları benimsemişler, Roman yazıyı yoz saymışlar. Ancak işgal ettikleri ülkelerde gotik yazıyı uygulayacak matbaa kalıpları bulamayınca ve bu ülkelerde insanlar gotik yazıyı okurken zorlandıkları için kılıfına uydurup bir gecede onu "Yahudi" ilan edip yasaklamışlar.</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> "Apollo 11" astronotlarının Ay yüzeyine bıraktıkları plakette "Futura" yazı karakteri kullanılmış. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve böyle daha bir çok bilgi... Bu kitabı ve yıllar sonra anlamını kavradığım tipolojiyi sevdim. Kitap kütüphanemden göz kırptıkça bana Eskişehir'i hatırlatacağı gibi çocukluğuma da döndürdü ve pek böyle şeylere takılmadığım halde ailemi sorgulamama sebep oldu:) Bu dönem Tipoloji sınavından 100 üzerinden 100 almazsam bana yazıklar olsun dostlar!</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><br /></div><div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><br /></div></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-39588417615437467792023-02-28T18:42:00.001+03:002023-02-28T18:42:13.101+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Bugünlerde çoğumuz gibiyim. İyi değilim yani. İyi olmaya çalışıyorum. Ama bu yazıyı sızlanmalarla doldurmak istemiyorum. Sadece bir selam vermek, durum bildirimi yapmak istedim. Deprem bölgesinde birinci dereceden yakınım yoktu. Fakat tanıdıklarımın yakınları vardı tabii ki. Nelere şahit olduk, neler yaşadık anlatmak istemiyorum, tekrar tekrar acıları kanırtmak istemiyorum. Hepimiz her şeyin tanığı olduk zaten, her birimizin çevresinde bir dolu üzücü olay yaşandı. Kaybettiğimiz insanlara, hali hazırda zor durumda olanlara karşı hissettiğimiz üzüntünün yanı sıra bir de "biz bu duruma nasıl geldik" hissi var ya? O içimizi kemiren, uykularımızı kaçıran his! İşte o çok fena. Düzeleceğimiz umudu ile asla rahat yüzü göremeyeceğimiz duygusu arasında gidip geliyoruz ve bu çok yoruyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Birazdan takip ettiğim blog arkadaşlarımın paylaştıklarını okuyacağım. Umarım hepiniz olabildiğince iyisinizdir. Ve aldığım karar gereği, ülke gündemi izin verdiği müddetçe normal yazılarımı yazacağım. Bugün Sevgili Rüya'nın (Manxcat) son yazıma yapmış olduğu yorumla karşılaştım. Yazıyı henüz okuduğunu, deprem sonrası karamsarlık dolu zamanda iyi geldiğini söylüyordu. O kadar duygulandım ki... Hani hepimiz dokunsan ağlayacak durumdayız ya? 30 Ocak'ta yazdığım o yazıyı, yazıya konu olan seyahat sırasındaki beni düşündüm, bir de şimdiki beni... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Yine üzüldüm. Bir yandan da sevgili Rüya'nın sözleri iyi geldi, hareket gereğini hatırlattı. Aksi mümkün değil ama yine de söylemeli ki olan biteni unutmadan, ihtiyacı olana elimizden gelen desteği esirgemeden, yeri geldikçe hesap sorarak, öfkemize hakim olmaya çalışarak rutinimize dönmek zorundayız. "Normal" demiyorum zira bence tanıdığımız normal yok artık. Dilerim bu hissiyat daha iyi bir toplum olma yoluna girmemize, aklımızın başına gelmesine sebep olur. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sevgiyle kalın...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-48009754636185313422023-01-30T19:45:00.012+03:002023-03-02T23:31:15.546+03:00BUGÜNLERDE...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Ara ara uğrayıp takip ettiğim dostlarımın yazılarını okuyorum fakat koskoca Ocak ayında kendi adıma tembelliği kırıp bir türlü yazı giremedim. Birkaç senedir her yıl ilk yazıyı bir önceki sene okuduğum kitapların ayrıntılı listesi olarak hazırlardım. Onu bile yapamadım. Ne yazık ki bu kez bu blogda "2022'de Hangi Kitapları Okudum" başlıklı bir yazı olmayacak. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yine de... Yazma konusunda tembellik yapsam da hayata karşı o kadar tembel olmadığımın altını çizmek, kendimi savunmak isterim:) Ocak ayını keyifle ders çalışarak geçirdim. Geçtiğimiz Eylül ayında Anadolu Üniversitesi AÖF'nin "İkinci Üniversite" kapsamında "Görsel İletişim Tasarımı"na kayıt olmuştum. Bir süredir düşündüğüm bir şeydi. Fakat şu salgın o kadar enerjimi düşürmüştü ki hiçbir şeye yeltenemiyordum. Resmen hayattan soğumuştum. Kendimi ayağa kaldırmak için mücadele veriyordum. Neyse ki toparlamaya başladım. Hem seyahat perilerim geri gelmeye başladı hem de işte böyle bir takım faaliyetlerle ilgilenmeye başladım:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">AÖF kaydından kimselere bahsetmedim. Başkaları nasıl davranır bilemem ancak ben koca kadın olarak, bir normal örgün lisans eğitimi üzerine iki açık öğretimin lâfını etmekten biraz çekiniyorum. Gel gör ki bir şeyler öğrenmeyi gerçekten çok seviyorum. Kendi kendime okumak, yazmak, çalışmak çok hoşuma gidiyor. Ama iş profesyonel anlamda çalışmaya gelince orada yokum:) AÖF'ye kayıt yaptırınca kardeşime "Bak şimdi anneme söyleyeceğim, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">o da 'okuyorsun okuyorsun çalışmaya gelince faydası yok' diyecek" dedim ve aynen öyle oldu:) Güldük tabii. Çünkü annem ben dışarıda çalışmadığım için "sen de çalışmıyorsun" deyip kardeşim tam bir işkolik olduğundan "sen daha ne kadar çalışacaksın" diyen biri. Ve anlamsızca senelerdir bunu tekrarlıyor. Bu arada... Ben de çalışan bir kadındım. Karnım burnumda toplu taşımayla işe gidip geldiğim, aniden doğuma gidip doğum iznimi bile kullanamadığım, huyuma suyuma hiç uymayan memuriyet günlerim unutuluyor. İş hayatını bırakıp evime, zevklerime, gezmeye, okumaya odaklandığımdan ve bir de çocuğumu büyüttüğüm için artık kendime daha fazla zaman ayırabildiğimden sanki hayatı hep laylaylom yaşamışım gibi algılanıyor. Çevremde herkes daha geç evlendi, daha geç anne-baba oldu. Biz eşimle çok erken tanıştığımız için hayata çok erken atıldık. Bunun sıkıntısını da yaşadık. Bir noktada işi gücü bıraktım. Bir ara yine dayanamadım -eski blog dostlarım bilir- ücretli öğretmenlik yaptım. Sosyo-kültürel açıdan zorluklarla dolu bir bölgenin ortaokulunda çalıştım. Manevi açıdan tatmin edici yanları olduğu gibi, aynı açıdan çok da hırpalayıcı bir deneyimdi. Zaten ücretli öğretmenin kalıcılığı olamaz, bir süre sonra ötesine ben de yeltenmedim. Çalıştığım süre boyunca birkaç çocuğa dahi olsa -umarım tahminimden fazladır- olumlu etki yapmış olduğumu biliyorum. O defteri de kapattım. Ardından Orhun'un sağlık problemleri geldi ve çok şükür ki geçti. Birkaç sene de kafamı o meşgûl etmişti. İşte tüm bu süreç boyunca yeni şeyler öğrenmekten hiç uzaklaşmadım. Arada AÖF Halkla İlişkiler bitirdim. Mozaik, Katı', yağlı boya dersleri aldım. Şimdi Görsel İletişim Tasarımı'na devam ediyorum. Dikkat ederseniz tamamen ilgi alanlarım doğrultusunda keyfe keder bir eğitim durumu:) MSGSÜ Sanat Tarihi, arkasından AÖF Halkla İlişkiler ve AÖF Görsel İletişim Tasarımı. Zaman zaman pratik sanat kursları. Tam bir disiplinler arası eğitim örneğiyim:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Lâfı çok uzattım ancak demek istediğim şu ki Görsel İletişim Tasarımı'nı zevkle okuyorum. Bundan bahsetmemenin "İkinci Üniversite" oluşumunu bilmeyenlere, bilseydi tercih edeceklere haksızlık olacağını düşündüğüm için oluştu bu yazı. O yüzden niye memnun olduğumu anlatmak istiyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Eğer bir üniversite bitirdiyseniz, tekrar sınava girmeden, Anadolu Üniversitesi "İkinci Üniversite" seçeneklerinden birine kayıt yaptırabiliyorsunuz. Ben bir süredir açık öğretim Antropoloji okumak istiyordum. Bazı arkadaşlarım "sınava girip normal üniversiteye gitsene" diyorlar ancak cidden yollara düşmeye, yeni insanlarla muhatap olmaya mecalim yok. Genç birinin öğrencilik hakkını almak da doğru gelmiyor. Mütevazi olamayacağım, sınavı kazanırdım:) Yeğenim de sınava hazırlanıyor ve neyin ne olduğunu biliyorum. Hadi kazandım gittim diyelim, ben inek bir öğrenciyim, sınıfta dereceye girip çok sevdiğim gençlerin tepkisini çekmek istemem:) Dayanamam çalışırım çünkü. En iyisi açık öğretimdir, kendi kendime okurum dedim. İnceledim ve gördüm ki İkinci Üniversite kapsamında Antropoloji yok. Ben de Görsel İletişim Tasarımı'nı seçtim. Ve özellikle ilk yılın derslerinin Sanat Tarihi ile ne kadar uyumlu olduğunu gördüm. İşin teknik kısmında ne yaparım bilmiyorum, belki ek kurs vs.alırım ancak şu an her şey iyi gidiyor. Zaten senelerdir ilgilendiğim konuları -örneğin Estetik- bu kez farklı hocalardan dinlemek çok keyifli. Dikkat ederseniz "dinlemek" dedim. Her ünite için canlı dersler var ve bunları Eskişehir Anadolu Üniversitesi akademisyenleri veriyor. Biliyorsunuz, Eskişehir Anadolu Üniversitesi ülkemizin en iyi eğitim kurumlarından biri. Bu üniversitenin alanlarında isim yapmış hocalarını tanımak harika. Vakitlerini ayırıp bazen evlerinden, bazen okuldan canlı yayın açıyorlar. O sırada katılamazsan daha sonra kayıtları izleyebiliyorsun. Süre kısıtlı olduğu için fazla soru-cevap yapılamasa da konu üzerinde sesli değil ancak yazılı olarak interaktif bir iletişim sağlayabiliyorsun. Zaten devamlı "Sormak ya da eklemek istedikleriniz varsa bize mail atabilirsiniz, Eskişehir'e geldiğinizde okulu ziyaret edebilirsiniz" deniyor. Öğrenciler belli bir yaşta, belli birikime sahip kimseler olduklarından kısıtlı da olsa konu ile ilgili verimli yorumlar yapılıyor. Kitap, film önerileri oluyor. Asla boş muhabbetler dönmüyor ki bu bence şahane bir şey. Hocalar ağız alışkanlığıyla tam "Evet çocuklar!" derken "Çok özür dilerim, sevgili arkadaşlar demem lâzımdı" şeklinde konuşuyorlar:) Benim için, Mimar Sinan Güzel Sanatlar gibi katı akademik geleneğin sürdüğü bir okuldaki eğitimin ardından farklı hocalardan benzer konuları dinlemek çok iyi oldu. Bakış açım biraz daha genişledi. Bu blogda dahi sanat konularında yazarken kendi hocalarımın dediğinin gram dışına çıkmaktan endişelenirdim. Eskişehir Anadolu ekolünü ucundan kıyısından da olsa tanımak, o katılığımı kırmama sebep oldu. Gerçi çok da zıtlık yok. Örneğin "Görsel Estetik" dersini anlatan ressam Mustafa Toprak hocamız, sanatta yeterliliğini MSGSÜ'den almış bir sanatçı. Her şey benim açımdan çok keyifli yani. Takdir edersiniz ki sadece verilen üniteleri çalışıp geçmiyorum. Zaten her zaman okuduğum, incelediğim konular olduğu için dışarıdan da epeyi bir araştırma yapıyorum. Sayelerinde yeni kitaplara, yeni isimlere de ulaştım. Ve internete sahip olduğumuz için çok şanslı olduğumuzu bir kere daha anladım. AÖF Halkla İlişkiler'i okuduğumda sadece kitap okunup sınava giriliyordu. Şimdi okulun web sitesinden sana ait sayfaya giriyorsun, istediğin dersi çalışıp canlı ders kayıtlarını tekrar izleyebiliyorsun. Testler çözüyorsun, kitapları pdf olarak indirebiliyorsun, deneme sınavlarını kullanıyorsun. İstatistiksel olarak durumunu da görüyorsun. Şu kadar çalıştın, bu kadar çözdün gibi... Sınav belgesini de buradan indiriyorsun. Tek sorun, kitaplarda imlâ hatalarının çok olması. -de, -da kullanımı tam bir facia ve ben bu konuya takıntılıyım:) Kaptırmış içimden okurken imlâ hatalarıyla karşılaşmak bütün ritmi bozuyor. Bunun için okula mail atmayı düşünüyorum. Çünkü bu kadar emek verilmiş, verimli bir sisteme bu hata yakışmıyor.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bir yarı dönemi tamamladım. Final notları belli olmadı ama vizeler iyiydi. En düşük notu "Ben bunu havada karada yaparım" diye böbürlenip çalışmadığım, sadece ders kayıtlarını izlediğim Mitoloji ve Din dersinden aldım:) Öyle çok da hava atmayacaksın. Mezopotamya tanrılarının hepsini birbirine karıştırdım, mitolojik hikâyelerini okumadığım için zorlandım. Mart ayında ikinci dönem başlayacak. Yeni dersleri heyecanla bekliyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu eğitim sayesinde yeni kitaplar, yeni filmler, yeni isimler tanıdığımı söylemiştim. Bir hareket, bir seçim ne güzel açılımlara sebep oluyor değil mi? Okul sayesinde aklıma gelen bir başka şey de Eskişehir gezisiydi. Onu da yaptık:) Okula gitmedim ama Eskişehir'e gittik ki onu bir sonraki yazıda anlatacağım. Bu sene kitap fuarında gezerken "Avare Adımlarla Eskişehir" diye bir kitaba rastlamıştım. Ben onu normalde de alırdım ama Levend Kılıç ismini görünce "Yahu kimdi bu Levent Kılıç" diye düşünmeye başladım. O zaman dersleri yeni yeni çalışıyordum. Canlı derslerde Alper Altunay'ın devamlı "Levend Kılıç hocamız" dediğini, ona işaret ettiğini hatırladım. Hemen hem o kitabı, hem de bir başka kitabını aldım. Adım Adım Eskişehir'i tren yolculuğu sırasında okudum. Eskişehir'e bir kaç kez gitmişliğim var. Eşim de aynı şekilde. Ancak Orhun henüz görmemişti. Ben de devamlı "Bir gidip görmedin" diyordum. Zira severim bu kenti. Hoş biz de çocuğu yanımıza almamışız ama üniversite öğrencisiyken kendisi gidebilirdi:) Orada okuyan arkadaşları vardı. Hattâ bir sene o Tallinn'de normal okurken bile sınıfına Erasmus'la Eskişehir'den gelen öğrenciler olmuştu, halâ görüşür. Yine lâfı uzattım, yani bu kez onun da boş bir zamanına denk getirerek, anne-oğul iki günlüğüne Eskişehir'e gittik. Odunpazarı Modern Müze'yi görmek istiyordum ve açılışından bu yana araya salgın girmişti. Hızlı treni de denemek istiyordum. E hocalar da devamlı "Eskişehir'i gelin görün vs." dedikçe bir seyahat kıpırtısı başlamıştı. Gittik, geldik. Şahaneydi. Evden çıkmamızla Eskişehir'e varmamız bir oldu sanki. Bizim ev metrobüs durağına çok yakın, Söğütlüçeşme metrobüs durağı da tren istasyonuna çok yakın. Pıt pıt oradan oraya atlayıp Eskişehir'e geçiverdik. Bir sonraki yazıda anlatacağım.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times;"><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: large;">Bende bu sıra durumlar böyle... Bundan sonra daha sık yazı gireceğimin ümidiyle herkesi selamlarım efendim! </span></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0DezV7Z2_ndfwLwWBJstC9Z29Xe_8-ExuWtuiKIrVXqOExSvRcLBXGlFsSuXbhKq7OoIzhXcPBLFqKQOnmN8xtdFeOwJIbJMCdCWH36xHmYecvdr9gPQ5FCCa7BNI38K1qmscG22cJa6Mpn0UW0sPL3gwuxXTH1pshU5QDnW4cLO7Iqz46HXxA7opCQ/s1704/af51fb22-aa06-4096-9afb-c69a0ae80fc2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1704" data-original-width="1278" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0DezV7Z2_ndfwLwWBJstC9Z29Xe_8-ExuWtuiKIrVXqOExSvRcLBXGlFsSuXbhKq7OoIzhXcPBLFqKQOnmN8xtdFeOwJIbJMCdCWH36xHmYecvdr9gPQ5FCCa7BNI38K1qmscG22cJa6Mpn0UW0sPL3gwuxXTH1pshU5QDnW4cLO7Iqz46HXxA7opCQ/s320/af51fb22-aa06-4096-9afb-c69a0ae80fc2.jpg" width="240" /></a></div><br /></div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-528886961394374682022-12-30T02:52:00.007+03:002023-01-02T16:30:15.254+03:002022... SENİ GÜZEL UĞURLAMALI...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Seneyi güzel bir seyahatin mutluluğuyla kapatıyorum dostlar! Geçtiğimiz hafta 2 gün Helsinki'de, 2 gün Tallinn'deydik. Evet, yine Tallinn:) Orhun iki aydır oradaydı. Film festivalinde çalıştı, bir-iki ufak tefek proje içinde yer aldı, arkadaşlarıyla, hocalarıyla görüştü. Son senesine denk gelen salgın sırasında okuldan aniden uzaklaşmak zorunda kalmıştı. Tezini uzaktan tamamlamıştı. Bu geri dönüş ona iyi geldi. Biz de çok sevdiğimiz Tallinn'i tekrar ziyaret etmek için bahane yarattık, gidelim gezelim Orhun'la birlikte dönelim dedik. Araya Helsinki'yi de kattık. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Daha önce Tallinn'i defalarca kez yazdım. Helsinki hakkında da bir yazım var. Yani şimdi tekrar uzun uzun anlatmam gereksiz olacak. 2019 yılındaki Helsinki gezisini ve Tallinn'e dair ilk yazının linkini en sonda paylaşacağım. Okumak isteyenleri bu yazılara beklerim efendim. Şimdi bir miktar fotoğrafla kısa kısa anlatmak, seyahat ateşini canlı tutmak isterim. Zira bende bir süredir cılızdı o ateş. Ve bundan hiç hoşlanmıyordum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Sabah uçağıyla yola koyulup öğlen saatlerinde vardığımız Helsinki'de şöyle hafif karlı bir hava karşıladı bizi. Kuzey ülkesidir malûm, 1-2 saat sonra gökyüzü iyice kararacaktı.</span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirMFOrh2VTjU0xNijn8TkDCAZolqQznQoU2sEHl-imHjTC8LZsMxfCNmbw8t57CGshx59Bk1f7SC1XjXBMVffe2tN-URGqgbqPRxM2zCcrb1rKrBOQVLMHXwZOc5ZmWZ32k2VA1W3YOgFdEOT7tA3XBI-1Qd-Xfyi8DnKUBLowmWJ4DaDtw886XgyppQ/s1215/c25f3b79-17ad-4e08-b6b5-562e85160086.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1215" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirMFOrh2VTjU0xNijn8TkDCAZolqQznQoU2sEHl-imHjTC8LZsMxfCNmbw8t57CGshx59Bk1f7SC1XjXBMVffe2tN-URGqgbqPRxM2zCcrb1rKrBOQVLMHXwZOc5ZmWZ32k2VA1W3YOgFdEOT7tA3XBI-1Qd-Xfyi8DnKUBLowmWJ4DaDtw886XgyppQ/w568-h640/c25f3b79-17ad-4e08-b6b5-562e85160086.jpg" width="568" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Soğuk mu derseniz? Çok soğuktu diyemem. Biz oradayken hava sıcaklığı -2 ile +2 arasında gidip geldi. Fakat yine de üşütür müyüz, hasta olur muyuz diye endişelendim çünkü hepimizin deneyimlediği gibi ülkemizde halâ ılık günler yaşıyoruz. Bünye henüz soğuk havaya alışmış değil. Neyse ki olaysız döndük. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Sadece dudağımda uçuk çıktı, o kadar :)</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6oSYxkv5oaO4VX50gmXmz8FErxV-q8ckMeot7cDdg0EA6R1oHaFJv1egT0YJ_CdD3HmBQg77thOaIfhXyPkk7XlqetW5DIaSoAW1Qn1Cz_OSO1x8gCjMBEaspwxNtr8w3osZAuc0sy0vodsHa3wWmGMH2XNg9o7j2XJrbBS6qXR7ema0HQBLp4tEr6w/s1156/1472b283-3ae9-46be-8d80-9f441e011b08.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1156" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6oSYxkv5oaO4VX50gmXmz8FErxV-q8ckMeot7cDdg0EA6R1oHaFJv1egT0YJ_CdD3HmBQg77thOaIfhXyPkk7XlqetW5DIaSoAW1Qn1Cz_OSO1x8gCjMBEaspwxNtr8w3osZAuc0sy0vodsHa3wWmGMH2XNg9o7j2XJrbBS6qXR7ema0HQBLp4tEr6w/w598-h640/1472b283-3ae9-46be-8d80-9f441e011b08.jpg" width="598" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu sefer gezimiz tamamen yürümek ve yemek içmek üzerine kuruluydu diyebilirim. Tallinn'in görmediğimiz bir tek müzesi yok. Kimilerini 2'şer kere ziyaret ettik hattâ. Finlandiya'da ise Tasarım Müzesi'ni görmüş ve çok beğenmiştim. Bu sefer, en azından Güzel Sanatlar Müzesi'ni gezeriz dedim ancak o da tadilattaymış. Diğerlerinin giriş ücretlerinin Euro bazında bize göre yüksekliği de gündemde olunca bu kez bağrıma taş bastım ve şehir gezmesine verdim kendimi. Zaten yeni yıl geliyor diye her yer ışıl ışıldı. Kuzey ülkelerinin insanı pek dindar olmasa da Noel esintisi yok değildi. İlk akşam Helsinki Katedrali'nin önünde kurulan Christmas Market'te epeyi bir vakit geçirdik.<br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUmbqEo1LYBdVb7uBDKL9Prxjmj9PGpei1ZLKHIAbc2sSJQAhjDo4OkNVypBPPf8LP4mOTvXG7W53_JVxzLaMbWxmgbCviL5wrinQVrsHmTPP1ENLiGpv1WDWnmGBf1jjdISSwKnpSJOfPx0kXdmTPYMRtje42yXzpX8mjS8NnjQHicJzdlSXRae94VA/s960/2a38ddfa-adc1-4e06-9333-7b476f5f32b6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="501" data-original-width="960" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUmbqEo1LYBdVb7uBDKL9Prxjmj9PGpei1ZLKHIAbc2sSJQAhjDo4OkNVypBPPf8LP4mOTvXG7W53_JVxzLaMbWxmgbCviL5wrinQVrsHmTPP1ENLiGpv1WDWnmGBf1jjdISSwKnpSJOfPx0kXdmTPYMRtje42yXzpX8mjS8NnjQHicJzdlSXRae94VA/w640-h334/2a38ddfa-adc1-4e06-9333-7b476f5f32b6.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Aşağıdaki fotoğrafı ibret-i alem olsun diye ekliyorum. Eşim bunu çekti ve "Acayip güzel oldu" dedi. Peki arkamdaki o çifti ne yapacağız? :) Erkekler kusura bakmayın ama neden böyle oluyor? :) Orhun'a "Fotoğraftaki insanları silsene" desem o da üşenir şimdi. Neyse ki Instagram kullanmayı bıraktım da çok umursamıyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Siz blog dostlarım da bizi idare edersiniz artık. Burası başka bir dünya, burada önemli olan içerik. Öyle değil mi?</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVRkPjD4E5ld-aZLJm5VrLcciUjDzMYkj9M4Lh7-KhheTty-Nq_uAkRnXbo9Edwm33l2bT_SU2l2lbx6WYSl97DKfnveGYBO_ua4o-0CeceqUim2VFRnGpOulQ6pdsvG6dueH-NRC5k811lQrxxRVEmUzRm0sjqkt-8WS34DvNahHaEnQ_PfKHqmD4mA/s1440/23e50174-d9d1-4ae4-a979-998d2f52dd64.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVRkPjD4E5ld-aZLJm5VrLcciUjDzMYkj9M4Lh7-KhheTty-Nq_uAkRnXbo9Edwm33l2bT_SU2l2lbx6WYSl97DKfnveGYBO_ua4o-0CeceqUim2VFRnGpOulQ6pdsvG6dueH-NRC5k811lQrxxRVEmUzRm0sjqkt-8WS34DvNahHaEnQ_PfKHqmD4mA/w480-h640/23e50174-d9d1-4ae4-a979-998d2f52dd64.jpg" width="480" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Helsinki'deki ikinci günümüzde kahvaltımızı Regatta'da yaptık. Bir balıkçı kulübesinden dönüşen kafeyi o kadar çok sevmiştim ki ayrılırken hüzünlenmiştim ve bir daha yolumun düşmesi için dilekte bulunmuştum. Ve oldu! </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Artık üçüncü kez olacağını zannetmiyorum:) Eşimin bu şehre ilk gelişi olduğu için sevdiğim ve tekrar görmek istediğim neresi varsa sürükledim onu.<br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGtHzOpbMLknqktMUKH_0FPFOkXtGyBXnTzGOH9iMb421lB8CuA4-gmdOZumyrWFvuJlqJ0g0w2KpbQkrv7US_3tqG1rDcbCPgUX06HmD2Fj-f_tqcPqfPPcDGOmrDEHR6pJ4_nbxiHEeT6cUpjI07s7VNVfFNHL_9Ldd978phTukOLlERu56kvoAEwg/s1440/07453a44-a993-481b-8d78-61dbb80d1dbd.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGtHzOpbMLknqktMUKH_0FPFOkXtGyBXnTzGOH9iMb421lB8CuA4-gmdOZumyrWFvuJlqJ0g0w2KpbQkrv7US_3tqG1rDcbCPgUX06HmD2Fj-f_tqcPqfPPcDGOmrDEHR6pJ4_nbxiHEeT6cUpjI07s7VNVfFNHL_9Ldd978phTukOLlERu56kvoAEwg/w480-h640/07453a44-a993-481b-8d78-61dbb80d1dbd.jpg" width="480" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bu fotoğrafı da diğerlerinin neredeyse hepsinde kapkara bir kabanla olduğum için, değişiklik olması amacıyla ekliyorum. Sabahın erken saatlerinde soğuktan şişmiş olan yüzümün kusuruna bakılmasın. Regatta'nın içinden. Eski eşyaları bir parça azaltmışlar. Birkaç sene önce daha tıklım tıkış doluydu. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Tarçınlı çörekler ise halâ taze ve mis kokulu...</span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibrUJ8Xq5nHI6M5WDsS0trGDf1XNv7-t4_vLj20cHayzSeLpSBaGfKzPbbeCSMIkGerbZ2ZKjlOdtwsnIcnH6R__RLKvFtMkgn9DQsU17rz8pIQvSxquKjPeW4J9qGY_4pl59MccX_IAZPjf0VALnTyFmt13_hy1K5L5NdGiQsoA3QuH7_iOLHDLUtGQ/s1440/9979873e-234a-4a3a-855e-c182cc746b23.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibrUJ8Xq5nHI6M5WDsS0trGDf1XNv7-t4_vLj20cHayzSeLpSBaGfKzPbbeCSMIkGerbZ2ZKjlOdtwsnIcnH6R__RLKvFtMkgn9DQsU17rz8pIQvSxquKjPeW4J9qGY_4pl59MccX_IAZPjf0VALnTyFmt13_hy1K5L5NdGiQsoA3QuH7_iOLHDLUtGQ/w300-h400/9979873e-234a-4a3a-855e-c182cc746b23.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Aşağıdaki fotoğrafı ekleme sebebim ise arkamda görülen buz parçalarıyla dolu denizde bir kadının yüzüyor oluşu. Başımın arkasında kalmış görünmüyor ancak şunu hayal edin: Biz soğukla baş etmeye çalışırken orta yaşlı bir kadın sanki yaz mevsimindeymişiz gibi yürüdü ve suya girdi. Kuzey insanları alışık tabii. Tam bilemiyorum, </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">ya sauna öncesinde ya da sonrasında soğuk suya giriyorlar da işte düşününce ister istemez bizim içimiz titriyor. </span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTa5-Uw39awTojArSkSdhc0TDy4XTJ8rtFLoqHoIyDDEhYmnlrjMuOKu7hgDmxNdF6rfrH3fgB65npMqH7v6jB5w9DqfuhKH78OYbLorJRAAwBpKm4s4LJ6dYl6gixd0mos4rP7GKND7zOEu5fIhsfPzDXBob3nvQhA01phZlNZuV4uSvO3NJi1lMhFw/s960/8f306eb1-1db9-4e58-b0f7-381596cc1046.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTa5-Uw39awTojArSkSdhc0TDy4XTJ8rtFLoqHoIyDDEhYmnlrjMuOKu7hgDmxNdF6rfrH3fgB65npMqH7v6jB5w9DqfuhKH78OYbLorJRAAwBpKm4s4LJ6dYl6gixd0mos4rP7GKND7zOEu5fIhsfPzDXBob3nvQhA01phZlNZuV4uSvO3NJi1lMhFw/w300-h400/8f306eb1-1db9-4e58-b0f7-381596cc1046.jpg" width="300" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> "Mutlaka görmelisin" dediğim yerlerden biri de "Taş Kilise". Orijinal ismiyle "Temppeliaukio"... Bugün konser binası olarak kullanılan bu mekâna bayılıyorum. Ayrıntılı bilgi ve daha fazla fotoğraf için 2019 yılındaki yazıma, yani en sondaki linke muhakkak tıklamalısınız. Şehre ait daha aydınlık görüntüler de orada. Çünkü o zaman daha soğuktu fakat hava şahane berraklıktaydı.<br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqealEdB1WPSIAS2sbq5zETxj_BzhA8uK1HTOSV1YIJaoUU3GeynSd6Fjoc1ENlJUQeZ0wkNdBI_vSzyMZnu1pFb2ameMOeFlJBDO7X87EAoAbz68IBQ9ufeyZSrOVRoQqSWDx_sisQr-ssIUKxTxmZBiJ3q1E6nji9QhzJoAKlBzQM7neU8SwEJihVA/s1080/1171e42b-4aa4-436c-8fd6-e652fd735d3a.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="1080" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqealEdB1WPSIAS2sbq5zETxj_BzhA8uK1HTOSV1YIJaoUU3GeynSd6Fjoc1ENlJUQeZ0wkNdBI_vSzyMZnu1pFb2ameMOeFlJBDO7X87EAoAbz68IBQ9ufeyZSrOVRoQqSWDx_sisQr-ssIUKxTxmZBiJ3q1E6nji9QhzJoAKlBzQM7neU8SwEJihVA/w640-h480/1171e42b-4aa4-436c-8fd6-e652fd735d3a.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOaV8KSeJ63ORVB32HwXjHndb8pimntm9f-gsmFlmtY0Np3fA-s6Q7k07hB4Yh6FPz_-Iyd6Awm0fftNOJghcVEI_aTgk3PXK1Ulyt7Wrx7taSq6N4xQ0LkSlrj_c6_jOxQ6x3MPsgHoZ7EtQHktiP9cwNUAYYy_GkPFJjvlZEyidz9feHogJ6d_8Xdg/s1080/62c81eb5-17e7-4d9b-8157-fb4cab3e3b0d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="1080" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOaV8KSeJ63ORVB32HwXjHndb8pimntm9f-gsmFlmtY0Np3fA-s6Q7k07hB4Yh6FPz_-Iyd6Awm0fftNOJghcVEI_aTgk3PXK1Ulyt7Wrx7taSq6N4xQ0LkSlrj_c6_jOxQ6x3MPsgHoZ7EtQHktiP9cwNUAYYy_GkPFJjvlZEyidz9feHogJ6d_8Xdg/w640-h480/62c81eb5-17e7-4d9b-8157-fb4cab3e3b0d.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Yürüdük, yorulduk, üşüdük. Şimdi ısınma vakti. Kapanma saati gelmeden, 1889 tarihli eski kapalı markete koşturduk. Önceki ziyaretimde çok kalabalık olduğu için yer bulamadığım meşhur çorbacıda aldık soluğu. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Balık çorbası bitmişti. Gulaş olsun o zaman dedik. Çorbacının şöhretinin haksız olmadığına karar verdik.</span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZzQD62rN-sM5Cowx31OOVKZKVWwDQ6qa7xwwYGwCaovhl0MIi-SXOb41FxPZ9TjpHugJhmDvTQWBZg9nBFHXBkpGrnfDHSpQsRZ-IuXx4nHzpI6Dcr5jDHK6_b5W_DyC2TsYy9QKd3tAX9hLTuLCxS9csujhZfD3XZ8XGdhqgIZYAPQJ4ct4U7C_QkA/s1440/7d206dc9-45db-4622-a10a-f9beee1963a7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZzQD62rN-sM5Cowx31OOVKZKVWwDQ6qa7xwwYGwCaovhl0MIi-SXOb41FxPZ9TjpHugJhmDvTQWBZg9nBFHXBkpGrnfDHSpQsRZ-IuXx4nHzpI6Dcr5jDHK6_b5W_DyC2TsYy9QKd3tAX9hLTuLCxS9csujhZfD3XZ8XGdhqgIZYAPQJ4ct4U7C_QkA/w300-h400/7d206dc9-45db-4622-a10a-f9beee1963a7.jpg" width="300" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve Oodi... Şehrin en yeni kütüphanesi. Şehrin 101.bağımsızlık yılında yöneticilerin halka hediyesi. Tam bir yaşam alanı. Okuyanlar, müzik yapanlar, dikiş dikenler, bilgisayarları kullananlar, sadece oturup vakit geçirenler... Genç, yaşlı, çoluk çocuk... Biz de burada epeyi bir vakit geçirdik. Daha fazla fotoğraf için yine diğer yazıya tıklanması gerekmekte. Daha önce bol bol fotoğraf çektiğim için bu kez sadece anın tadını çıkarmayı tercih ettiğimi belirtmek isterim.</span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcCwc_wSLUKcP2qMGXkZNCpGTwtfuTyohwigzcj4QklC7jfTczsPgtDjs0q7p2KAWx5D5djmAB5AX2ObP2g8qkJnAtNKB_DlEIuVW3rGvbpTa2GXcxRdBZmu0WAOW2tsWdSIJDnfrBZPKmLs_ZJaM4Y_tPiXQgrumixkpotZye5zyaim3G5CDSRkjGEw/s1154/1ceb3d40-4b9c-45b3-98cd-0c6dfbd8fba8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1154" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcCwc_wSLUKcP2qMGXkZNCpGTwtfuTyohwigzcj4QklC7jfTczsPgtDjs0q7p2KAWx5D5djmAB5AX2ObP2g8qkJnAtNKB_DlEIuVW3rGvbpTa2GXcxRdBZmu0WAOW2tsWdSIJDnfrBZPKmLs_ZJaM4Y_tPiXQgrumixkpotZye5zyaim3G5CDSRkjGEw/w374-h400/1ceb3d40-4b9c-45b3-98cd-0c6dfbd8fba8.jpg" width="374" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve 3.gün Tallinn'e... Helsinki-Tallinn arası 2 saat süren keyifli gemi yolculuğu... Bir ara gemideki free shop'u gezmenin haricinde, Baltık denizinde tatlı tatlı yol alırken ikimiz de kitaplarımıza gömüldük. Sıcak şarap eşliğinde Ishiguro cümleleri... Ne keyif!<br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTldlALiTTPHnoaKrPIJ4evUwZPL_5_gxzOMGwQ-dF1kziROVHu6j2HqbxRsBIuevbGnykCB5ut1S5KCreoFrymmB29bW1AYR6RauItGnPJxYUsTgYy3yNC5mxElzp9sb3q_8-qFdGJRLhnWsU8RJyKlHGZHHhDzTHibwIxrPf0aRbayuwzHnERQ3mg/s1440/bd98ddf3-8b33-4fef-9bbb-ca0267aabb45.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTldlALiTTPHnoaKrPIJ4evUwZPL_5_gxzOMGwQ-dF1kziROVHu6j2HqbxRsBIuevbGnykCB5ut1S5KCreoFrymmB29bW1AYR6RauItGnPJxYUsTgYy3yNC5mxElzp9sb3q_8-qFdGJRLhnWsU8RJyKlHGZHHhDzTHibwIxrPf0aRbayuwzHnERQ3mg/w480-h640/bd98ddf3-8b33-4fef-9bbb-ca0267aabb45.jpg" width="480" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Canımız Tallinn'imiz halâ çok güzel, çok romantik. Eski şehir bölgesinin girişinde yer alan çiçek pazarı halâ rengârenk. Bir yerde, zamanında Helsinki'nin Tallinn'e rakip olması amacıyla kurulduğunu okumuştum. Doğrudur. Şehri kuranlar sonuçtan memnun kaldı mı bilemem ama bugün bir turist gözüyle Tallinn'in Helsinki'den daha sıcak, daha samimi, daha estetik, tarihi açıdan daha korunmuş olduğunu söyleyebilirim. Eski Helsinki evlerini görmek için ufak bir bölgeyi ziyaret etmek gerekiyor. Tallinn'de ise çoğu sokak zamanda yolculuk hissi yaratıyor. Ki bunlar asla yıkık dökük değiller. Pırıl pırıl, halâ yaşanan evler. Önceki Tallinn yazılarımda ve artık kullanmadığım ancak açık olan Instagram hesabımda bol fotoğraf mevcut. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiue7qxxTdnXgxsOyvHqY6TZKOZq8s8T71OU0oX_To2wiKhjXtjyUsp79KXE539sroF-wJTR-Dc0pF1vorjbgdawjz2xS3gbISyZV3K1S1yP30UtyfaE6UZ9ltTEVEfyf0UDF7T4PmjO7O_nBHfam_1Poln5TpNMMen3LkwX6hCLqWGV3NlA5ZoN_zkpg/s1440/2752393a-995c-42f7-a153-307eda97eb4f.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiue7qxxTdnXgxsOyvHqY6TZKOZq8s8T71OU0oX_To2wiKhjXtjyUsp79KXE539sroF-wJTR-Dc0pF1vorjbgdawjz2xS3gbISyZV3K1S1yP30UtyfaE6UZ9ltTEVEfyf0UDF7T4PmjO7O_nBHfam_1Poln5TpNMMen3LkwX6hCLqWGV3NlA5ZoN_zkpg/w480-h640/2752393a-995c-42f7-a153-307eda97eb4f.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tallinn'in Old Town bölgesi en iyi korunmuş Ortaçağ mekânlarından biri. Christmas Market'i ise daha önce ödül almış küçük, sevimli bir pazar yeri. Her iki gecemizde de uğramadan yapamadık. <br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ8BTxfvwzGLYdcxqU-ulSUh_8K1vV_ckCgF3FkJx63h2tsUZQPCx5ZKj0S71YK_W0FHx_KOSn6t0wGCYrdztYpZ-Ycmr3eZ83OxxPI7-5GND778blJzZtPOSlA6RO4dlhrAB2YCrjf_0qVqHI4hUYo3OpfkuKG5iNs72aI2deA0ZpFAeExN0H6_OpJw/s1440/2f4ffd3d-3747-4d1a-9fdf-00be9e53e6a5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ8BTxfvwzGLYdcxqU-ulSUh_8K1vV_ckCgF3FkJx63h2tsUZQPCx5ZKj0S71YK_W0FHx_KOSn6t0wGCYrdztYpZ-Ycmr3eZ83OxxPI7-5GND778blJzZtPOSlA6RO4dlhrAB2YCrjf_0qVqHI4hUYo3OpfkuKG5iNs72aI2deA0ZpFAeExN0H6_OpJw/w480-h640/2f4ffd3d-3747-4d1a-9fdf-00be9e53e6a5.jpg" width="480" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Örneğin evlerden biri... En güzeli değil. Ama yine de beni etkiledi. Şehrin her bölgesinin böyle olduğu düşünülmesin. Eski SSCB zamanından kalma binaların olduğu bölgeler de var, yeni teknolojiyle yapılmış evlerin olduğu bölgeler de var. Ancak hepsi uyum içinde. Son gidişimizden bu yana imar işlerinin arttığı, yeni alışveriş merkezlerinin, yeni evlerin yapıldığı, hattâ ahşap geleneğin aksine tasarımlarda metalin gözle görülür şekilde kullanıldığı, bazen ahşapla yan yana kullanıldığı, fütüristik açılımlar yapıldığı bir gerçek. Yine de eski ve yeni uyum içinde. Bunu başaranlar da varmış dedirten cinste. Anlatımımı fotoğrafla destekleyemiyorum çünkü pek çekmedim, çektiklerim de başarılı değil. Görmek lâzım.<br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaMRVDzatud4QKa2Efb0bktNxqjsI6GdvfniTrxyGT8vaB-9SZSNvYDbUr4FM_uXzOCPI0D2By8eGuSW2Ff5n9-A_a98sPNBDrojeIyCX05dMX2crdiEudmgnP-q36I2hlnXbYHaDnm2UjbcwxczEBvh2ksLLM8LLaO1dSL7x4Vq1ZwNZCd0Ah1P6ysg/s1440/c73e971b-a4a3-444d-9434-7ed9b0a86df7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaMRVDzatud4QKa2Efb0bktNxqjsI6GdvfniTrxyGT8vaB-9SZSNvYDbUr4FM_uXzOCPI0D2By8eGuSW2Ff5n9-A_a98sPNBDrojeIyCX05dMX2crdiEudmgnP-q36I2hlnXbYHaDnm2UjbcwxczEBvh2ksLLM8LLaO1dSL7x4Vq1ZwNZCd0Ah1P6ysg/w480-h640/c73e971b-a4a3-444d-9434-7ed9b0a86df7.jpg" width="480" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tallinn'de en sevdiğim kitapçıya uğramasam olmazdı. Burası bir sahaf aslında. Daha önce eski resimli masal kitapları gibi kitaplar aldığım oldu. Bu kez kitap almadım ama her zamanki gibi eski rozetlerin olduğu kutuyu karıştırdım. Dayanamayıp birkaç tane daha aldım. Hepsini de kullanıyorum. Zamana direnmişler, bugüne gelmişler, kazaklarımın gömleklerimin yakasını süslüyorlar. Keyifle taşıyorum. <br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqtGqBm2cFDLiy-17L_Yw7_TYGWnGSRBgx1ySvypf6Q6rhKQqIre9WlYztYqy-vsdVO_r5Lph5LMG_gLMDtK4utWgjpUQyiLRKqr2YPLC36IXYU0EzZDWKnEiPg75VGnBkB9zfg865IBUyRkhq5OQkL1EMEbFrVPKq6uAkk3qr1xUdYcGvuo-GTIlvUA/s1440/9b55257d-e9e4-47bf-9401-ffd673ac5c59.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqtGqBm2cFDLiy-17L_Yw7_TYGWnGSRBgx1ySvypf6Q6rhKQqIre9WlYztYqy-vsdVO_r5Lph5LMG_gLMDtK4utWgjpUQyiLRKqr2YPLC36IXYU0EzZDWKnEiPg75VGnBkB9zfg865IBUyRkhq5OQkL1EMEbFrVPKq6uAkk3qr1xUdYcGvuo-GTIlvUA/w300-h400/9b55257d-e9e4-47bf-9401-ffd673ac5c59.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve tabii antikacılar çarşısı. Ne olacak benim bu eski merakım bilmem? Bu tip mekânlarda vakit geçirmeye bayılıyorum. Hele farklı bir ülkede oldu mu o ülkenin yaşanmışlıklarına dair ipucu verdiği için ayrı dikkatimi çekiyor.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5dL1E_Iu-wwE1Mppreq7FeMgaK5Y2LbgXw1C5aWtJJKUqu5Lnxjydxg5zcvOa9svrIIM1u2IyIE3rfBAVYz-HzlDioDCPEztRNCkBVxqJ6C3N3XhTx7eAndduRXTWH3woOqHkqP15jHK7Ct1vopQGTzYu63pRXFh0l4uyFOiOfspYFOGyyCUf_NbnQ/s1440/61f305c4-c22d-4d65-905e-05384efc3869.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5dL1E_Iu-wwE1Mppreq7FeMgaK5Y2LbgXw1C5aWtJJKUqu5Lnxjydxg5zcvOa9svrIIM1u2IyIE3rfBAVYz-HzlDioDCPEztRNCkBVxqJ6C3N3XhTx7eAndduRXTWH3woOqHkqP15jHK7Ct1vopQGTzYu63pRXFh0l4uyFOiOfspYFOGyyCUf_NbnQ/w480-h640/61f305c4-c22d-4d65-905e-05384efc3869.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Biz gezdik, gördük, keyifli vakitler yaşadık ancak hepimiz çok iyi biliyoruz ki dünyanın başka yerlerinde savaşlar sürmekte. Tallinn'de çok sevdiğim tarihi Cafe Maiasmokk'un karşısında yer alan Rusya Büyükelçiliği'nin önünde böyle bir görüntü mevcut. Rusya'nın Ukrayna karşısındaki tutumunu protesto etmek isteyenlerin tepkisi yazıya dökülmüş. Normalde doğru dürüst polis görülmeyen şehirde binanın önünde bir polis arabası nöbet tutmakta. Bu durum benim kafamı kurcalıyor. Kendi hayatımı sorunsuzca yaşamak isterken aslında sorunların hiç bitmediğini bilmek kötü hissettiriyor. Hattâ ikiyüzlü hissettiriyor. Elimizin uzanabildiği kişiler var, uzanamadıklarımız var. Hepimiz için böyle. Herkese ulaşabilmemiz mümkün değil. Bir yandan kendi hayatımızı da yaşamak durumundayız. Şimdi tam açıklayamadığım, dillendirmeyi beceremediğim bir keyifsizlik hali ki korkarım asla bitmeyecek. Kötülerin sıradan insanın sırtına yüklediği ağırlıktan nefret ediyorum. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNl2zB6NUBCOKktCfRKKQwTumwCJorHojNtISY4CfcpUI7wc5HbmmvVb28QBfgbPzu4AUO32NfsxvSViD7p4uf2uw53D84V9EaqU58vLYYrGdqS48QvmOkGIcvt5FufpAVidBQPF_J7-fZi2XpzqY9UAlze-hcCXS6KLOFSBUuMS3qWCB4ynG_UkfMaw/s1080/ba919565-1afe-47e2-a3fd-692c21138cad.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="1080" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNl2zB6NUBCOKktCfRKKQwTumwCJorHojNtISY4CfcpUI7wc5HbmmvVb28QBfgbPzu4AUO32NfsxvSViD7p4uf2uw53D84V9EaqU58vLYYrGdqS48QvmOkGIcvt5FufpAVidBQPF_J7-fZi2XpzqY9UAlze-hcCXS6KLOFSBUuMS3qWCB4ynG_UkfMaw/w400-h300/ba919565-1afe-47e2-a3fd-692c21138cad.jpg" width="400" /></span></a></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"> Öff! Güya ben bu blogda hep güzel şeyleri yazacaktım. Arada bir ipin ucu bir miktar kaçıyor böyle. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;"><span>Velhasılıkelam sevgili dostlar! Gözlemlerime göre Helsinki halâ güzel, Tallinn ondan kat kat güzel. Her iki şehirde de turistik faaliyetler artmış. Müzelerin giriş ücretleri artmış. Açık olmayan bazı tarihi binalar ziyarete açılmış. 2016'da i</span>lk gittiğimde işaretlemek için ismini zorlukla bulduğum sahaf dükkanı "Fotoğraflarınızda bizi etiketleyin. #raamatukoi" diye yazı asmış. Çok fazla gezen var. Yabancı turist çok. Türk turist az. Uzakdoğulu ve Asyalı hakimiyeti dikkat çekiyor. Sanırım insanlar salgındaki kapanmaların acısını çıkarıyorlar. Her iki şehirde de kış mevsiminde akşam çok erken saatte sokaklarda in cin top oynardı. Bu değişmiş. İnsanlar dışarıda daha fazla vakit geçirir olmuş. Yeni restoranlar, kafeler açılmış. Toplu taşıma ücretleri de 1 ya da 2 Euro civarı artmış. Tallinn'de resepsiyonun olmadığı, her işini makinelerle hallettiğin yeni nesil oteller çoğalmış. Sokaklarda elektronik kuryeler gezer olmuş. O an soğuktan telefonumu çıkarıp fotoğrafını çekemedim, elektronik kuryeyi görünce çok şaşırdık. Piti piti adres arıyordu. Küçücük bir şey. Bir an "Taşımayı da bunlar yaparsa insanlar ne iş yapacaklar" diye düşünüp dehşete düştüm ancak o sırada esen rüzgâr ve yüzüme yüzüme çarpan kar, böyle soğuk ülkelerde tercih edilebilir bir durum olduğunu hatırlattı. Kaçınılmaz bir değişimin içinde olduğumuz kesin. İnsanlığın hayrına olmasını diliyorum. Aslında oldu olacak her işi robotlar halletse, biz sadece gezsek, görsek, iletişim kursak ne güzel olur değil mi? Abarttım mı? Bence abartmadım. Yeni bir yıla girerken dilek dilemek hakkımız. Bu yazıyı okuyan herkes için dileklerinin gerçek olacağı şahane bir yıl temenni ediyorum. 2023 hepimize güzellikler getirsin. </span></div><div><span style="font-family: times; font-size: large;">Yazının son fotoğrafından size el sallıyoruz. Sevgiyle efendim...</span></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN--_oBGcClHM5p2f36P3r34XZnRMEFcWBMcNHr1hHGO-OpRjwNXVDhHD5PU2X9MWfZLRypY1WMFthnXxwztBNfrQUxLvIYCk99X5tKdVLnew7sfYdFMDsGKavQtT2LkNm0FTeaj9tLUefiTPYSoXUdXKVDNDgroUMtBGHYOmfNVOtXzJ0NmNBUU0s1w/s1440/0ec3a535-0ed9-4cb0-ba41-a3301403b1f8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN--_oBGcClHM5p2f36P3r34XZnRMEFcWBMcNHr1hHGO-OpRjwNXVDhHD5PU2X9MWfZLRypY1WMFthnXxwztBNfrQUxLvIYCk99X5tKdVLnew7sfYdFMDsGKavQtT2LkNm0FTeaj9tLUefiTPYSoXUdXKVDNDgroUMtBGHYOmfNVOtXzJ0NmNBUU0s1w/w480-h640/0ec3a535-0ed9-4cb0-ba41-a3301403b1f8.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div><br /></div></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div> <a href="https://sezer-eser.blogspot.com/search/label/Helsinki"><span style="font-size: large;">İyi Ülke Finlandiya...Mutlu Başkent Helsinki (2019)...</span></a><br /></div><div> <a href="https://sezer-eser.blogspot.com/2016/09/tallinnden-merhaba.html"><span style="font-size: large;">Tallinn'den Merhaba (2016)</span></a></div><div> <span style="font-size: medium;"> *Sağda yer alan "Etiketler" bölümünde, Tallinn başlığı altında, şehre dair diğer yazılar bulunmaktadır.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com42tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-24000086252928524992022-12-01T02:48:00.000+03:002022-12-01T02:48:03.461+03:00İLK FOTOĞRAF...<div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Birkaç gün önce basılı ilk fotoğrafın görüntüsüne rastladım. Bunu ilk kez görüyordum ve daha önce nasıl olup da merak etmediğime çok şaşırdım. Çünkü fotoğraf makinesi artık cebimizde ve biz gerekli gereksiz devamlı görüntü kaydediyoruz. Hattâ o fotoğrafları internet ortamında başkalarıyla paylaşıyoruz. Ve ben -bir süredir ihmâl ettim ancak- elimde maddi olarak kalmasını istediğim fotoğrafları muhakkak bastırıyorum. Görüntü kaydetmeye önem veriyoruz yani. Hâl böyleyken tarihteki ilk fotoğrafı daha önce görmemiş olmama, merak etmemiş olmama şaşırdım. Neyse ki bir şekilde karşıma çıktı. İlk basılı fotoğraf bu efendim:</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAMk6yh7sFINOhAxfb9zv9sBGpcl70-AGCQJxm5mbGnfFAouIxDLLv3x9CPIaoeJa6gGCCI4v91FEk2RxopbfNpbBuH9Wk4dbivBaPzpPNDzR4L9mjUhpWQGPL_St1-XhPJctziEYcN8SgCZerR059yEa-MtH9K1BmEx8IQl4P6aw7UrizIp1tOYw89g/s800/1_HRC_HR_first_photo_old_800x.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="579" data-original-width="800" height="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAMk6yh7sFINOhAxfb9zv9sBGpcl70-AGCQJxm5mbGnfFAouIxDLLv3x9CPIaoeJa6gGCCI4v91FEk2RxopbfNpbBuH9Wk4dbivBaPzpPNDzR4L9mjUhpWQGPL_St1-XhPJctziEYcN8SgCZerR059yEa-MtH9K1BmEx8IQl4P6aw7UrizIp1tOYw89g/w640-h464/1_HRC_HR_first_photo_old_800x.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Tarih 1826. Neredeyse 200 sene öncesi... Görüntüyü kaydetmeyi başaran kişi Joseph Nicephore Niepce. Varlıklı bir ailede doğmuş, bu yüzden kendini rahatça bilime, araştırmaya adamış bir Fransız. Bir süre Nice yöneticiliği de yapmış ancak bu görevi bile araştırmalarına vakit ayırmak için bırakmış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Camera Obscura'yı bilir misiniz? Bu "Karanlık Oda" denebilecek bir düzenektir. Ben lisans eğitimim sırasında öğrenmiştim. Çünkü kullanan ya da ilgilenen ressamlar vardı. Herhangi bir kutuya delik açıp ışığın bu delikten geçmesini sağladığınızda, arkadaki görüntü ters şekilde kutunun içinde belirir. Bu durumu ta Antik Çağ zamanlarında keşfeden insan, önce camera obscurayı gerçeğe yakın çizimler yapmak için kullanmış ve yıllar içerisinde "Mercek eklesem ne olur? Görüntüyü nasıl sabitleyebilirim?" gibi sorularla adım adım bugünün fotoğraf makinesini oluşturmuştur. Basit bir camera obscura düzeneğini herkes hazırlayabilir. Şu anda, Orhun küçükken neden denemediğimi sorguluyorum. Her neyse... Konumuza dönecek olursak... Bugünün fotoğraf makinesinin atası camera obscuradır. Günümüze ulaşan yolda Niepce, camera obscura kullanarak görüntüyü sabitleyen ilk kişi konumundadır. Daha önceki deneylerde görüntü silinmiş. Niepce ötekini denemiş, berikini denemiş, en sonunda bitümüyle kaplı, cilalı kalaylı bir levha üzerine silinmeyen görüntüyü basmayı başarmış. Les Gras'daki aile evlerinin bir penceresine yerleştirdiği kamera, bunun için 8 saat pozlama yapmış. Evin bulunduğu yeri, manzaranın bugününü merak ettim ve küçük bir internet araması yaptım. Ev bu imiş:</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCi8s58dj4oUwwJ7wP5LeUYvWojYcpv7NMnS9Ii1DrYDd017AfaMoVi5mr90QBR6xuWOwclchVuZtvF8_CbrBlc1QGGMt06_7NBrNHGIDn4TIiT7fBMTZgO9fsnEuwFgwAAa-U2d0eL3v9QEmkrBu4obLy6EBKDp1NxjoTuhUMCBk4f029ZiMzzDj2zg/s567/5_Maison-Niepce-Helico_aerial_567x.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="378" data-original-width="567" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCi8s58dj4oUwwJ7wP5LeUYvWojYcpv7NMnS9Ii1DrYDd017AfaMoVi5mr90QBR6xuWOwclchVuZtvF8_CbrBlc1QGGMt06_7NBrNHGIDn4TIiT7fBMTZgO9fsnEuwFgwAAa-U2d0eL3v9QEmkrBu4obLy6EBKDp1NxjoTuhUMCBk4f029ZiMzzDj2zg/w640-h426/5_Maison-Niepce-Helico_aerial_567x.webp" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Aman fotoğrafı aldığım sayfanın linkini eklemeyi unutmayayım. Zira insanlar gidip araştırmışlar, ortaya güzel bir yazı ve video kaydı çıkarmışlar. Meğer bu ev bugün ziyarete açıkmış. Şu adresten konuyla ilgili sayfaya ve diğer fotoğraflara ulaşabilirsiniz: <a href="https://petapixel.com/the-first-photo/">https://petapixel.com/the-first-photo/</a></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ömrünü bilime adamış Nicephore Niepce -ki kardeşiyle birlikte ilk içten yanmalı motorlardan birini keşfeden de kendisi- tüm varlığını araştırmalarında harcayarak yokluk içinde hayata veda etmiş. Bir süre, kullanılabilir ilk fotoğraf makinesi sayılan aletin yaratıcısı Mande Daguerre ile çalışsa da her zaman olduğu gibi kıymet bilmezliğe kurban gitmiş. Neyse ki oğlu, Daguerre ile ortaklığı sürdürerek Fransız hükümetinin maddi desteğine hak kazanmış.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fotoğrafın akıbetini de merak ettim. Bir süre kayıpmış. Fotoğraf tarihçisi Helmut Gernsheim, bir dedektif gibi iz sürerek 1952 yılında "Les Gras'daki Pencereden Görünüm"e ulaşmış. Fotoğraf bugün Texas Üniversitesi koleksiyonunda özel şartlarla korunmaktaymış. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Fotoğraf çekmek bugün bizim için oldukça sıradan bir eylem. Bu uğraştan aldığımız keyfi yıllar içinde gelişim anlamında kafa yoranlara borçluyuz. Bu yazıyı telefonumla en son hangi fotoğrafı çektiysem onu paylaşarak bitirmek istedim. Annemin göz doktorundan aldığım reçetesini çekmişim:) Dolayısıyla paylaşamıyorum. Annemin gözlük numarasını ne yapacaksınız? Saçma olur:) O zaman WhatsApp'tan bana en son ne gönderilmiş, ona bakayım dedim. Orhun bir Twitter görüntüsü yollamış. Twitter'da yer almış olsa da siyasi içerikli olduğu için hadi onu da paylaşmayayım. Bu sefer son ekran görüntüsüne yöneldim. Bazen bir şeylerin ekran görüntüsünü alıyoruz ya hani? Teknolojinin geldiği noktaya bakar mısınız? Eh onu paylaşayım madem. Spotify 2022 dökümümden bir görüntü almışım en son. Niye diyeceksiniz? Belki burada kişisel Spotify yıl sonu değerlendirmemi paylaşıp bir yazı yazarım diye düşünmüştüm:) Buyurunuz: </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh64hPrk_fEfJEkcAbMENY3xp3IK1NfYYKOcqIdcRMbFa1VPbBhLVwOTXtvQ9fzgloy76jCHR7ddvN2guNspwdRTxC37_ShbCr0cl40rC1mQ5BR9l6IAj2DO1CkdufW44uvtqlHpabHFmSStmZ3L0NZHoMGnmqiMtFu5mOKJ94X3-VSpP-d7zL3EwtFg/s1600/6cf0e236-8b1d-4d9c-8797-125c1f396893.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="997" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgh64hPrk_fEfJEkcAbMENY3xp3IK1NfYYKOcqIdcRMbFa1VPbBhLVwOTXtvQ9fzgloy76jCHR7ddvN2guNspwdRTxC37_ShbCr0cl40rC1mQ5BR9l6IAj2DO1CkdufW44uvtqlHpabHFmSStmZ3L0NZHoMGnmqiMtFu5mOKJ94X3-VSpP-d7zL3EwtFg/w249-h400/6cf0e236-8b1d-4d9c-8797-125c1f396893.jpg" width="249" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Son fotoğraflar gönlüme göre çıkmasa da bu ekran görüntüsüyle fena bir yazı sonu olmayacak gibi:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Yapay zeka beni "Detaycı" olarak değerlendirmiş. Bir sanatçıyı sevdiğimde kataloğunu tüm yönüyle öğreniyormuşum. Keşfettiğim her sesi ve bilgiyi adeta içime çekiyormuşum. Hakikaten öyle, orada dinlediğim şarkıcının her albümünü teker teker inceliyorum. Yıllarına bakıyorum, hangi şarkıların olduğuna bakıyorum, unuttuklarımı hatırlıyorum, yenilerini öğreniyorum. Kitap okurken, film izlerken de böyle. Bir ayrıntıya takılıp anında araştırıyorum. Yazarın, yönetmenin, şarkıcının, ressamın, bilim insanının hayat hikâyesine göz atıyorum. Spotify da hakkımı teslim etmiş:) Tabii bu bir yandan korkutucu bir şey aslında. Internet üzerindeki her işlemimiz profilimizin oluşturulmasına yarıyor. Teknolojinin ulaştığı nokta inanılmaz, ulaşacağı yeri hayal etmek ise </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">bir yandan ürkütücü bir yandan heyecan verici. İlk fotoğrafın dumansı görüntüsünden, digital ortamda dinlediğim şarkılarla belirlenmiş analizin net görüntüsünü almaya... Şaşırmamak elde değil!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-45736026186855744342022-11-15T18:15:00.006+03:002022-11-15T18:19:07.311+03:00DÜŞÜNME MEVSİMİ İNLETEN RENGİ... *<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Emektar laptopum nihayet tamir edildi. 15 yıla yakın bir süredir benimle ve son zamanlarda iyice teklemeye başlamıştı. Her işlemi yapamıyordum. Kesinlikle yeni bir laptop almak da istemiyordum çünkü kendisinden çok memnundum. Hâlden anlayan bir tamirci buldum. Elimdekinin Lenovo'nun en başarılı modellerinden biri olduğunu, ayırabildiğim bütçeyle alacağım yeni bir makinenin bunun yerini tutmayacağını söyledi. Derledi, toparladı. Ve şimdi umarım birkaç sene daha canım dostumla beraberiz. Evet, çok sevdiğim eşyaları canlı zannediyorum:) Bu hiç de hoş olmayan bir durum aslında. Yok yere duygusal bir yük. İşin duygusallığı bir yana, bu devirde gereksiz yere para harcamak da akıl kârı değil. Bu ara bir de telefonumu değiştirmek zorunda kalmıştım. Yani laptopumun tamir edilebilirliği beni her açıdan mutlu etti. O zaman artık daha sık yazı yazabilirim. Bir dakika! Yazabilir miyim? Bilmiyorum! Pek kısa olmayan bir süredir enerjim epeyi düşüktü. Bazen insanın çok fazla düşündüğü, gerekli/gereksiz hüzünlendiği zamanlar olur. Böyle bir dönemdeydim. Gerekli hüzünlerim vardı, gereksiz hüzünlerim vardı. Kimini yolcu ettim, kimi hâlâ mevcut. Yine de... Sanırım ufak ufak toparlıyorum. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Toparlamak için harekete geçmek şart. O zaman evi baştan aşağı boyatalım dedim. Hiç de sevmem ama boyanın zamanı çoktan gelmişti. Salgın zamanı tembelliğinden uzaklaşmak gerekiyordu. Hazır Orhun birkaç aylığına Tallinn'e gitmişken, hane halkı sayısı ikiye düşmüşken işe koyulduk. Taşınır gibi her şey yerinden oynayıp tekrar elden geçirildiği için benim açımdan ayak altında gezen insan sayısı ne kadar az olursa o kadar iyiydi, zira bu tip işlerde biraz sinirli oluyorum:) Renkleri tamamen değiştirdik. Mutlu sarılar, karizmatik griler, salda mavileri havada uçuştu. Bir haftaya yayılan bir boya-tadilat işlerine girişip yorulduk ama renk değişimi bana iyi geldi.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Fotoğraf gerçek tonları yansıtmıyor olsa da şöyle ufak bir örnek ekleyeyim. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjqiqsEnG1agDScwormqfDa1yUsEmr607eqX0pUDsKLkWdeZ3zSpwO3jlgcJX-4gYpO2CMlK7HAYwFjZg5JjNCOueRKGzK9FWitFCpXOWl3PHzJn98vVc_R98RJ_CgmJtgK1d7eCzYWuwp6gnHl7DgZtOf0wsOu5OUkawSEU3YBw16yw2xXw44cGadOw/s4000/20221109_145153.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjqiqsEnG1agDScwormqfDa1yUsEmr607eqX0pUDsKLkWdeZ3zSpwO3jlgcJX-4gYpO2CMlK7HAYwFjZg5JjNCOueRKGzK9FWitFCpXOWl3PHzJn98vVc_R98RJ_CgmJtgK1d7eCzYWuwp6gnHl7DgZtOf0wsOu5OUkawSEU3YBw16yw2xXw44cGadOw/w400-h300/20221109_145153.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Buralardan uzak kaldığım süre içinde küçük bir de Selanik gezimiz oldu. Schengen vizesini Yunanistan'dan almıştık ve henüz bir yere çıkamamıştık. Açılışı yapalım dedik. Bu sonbaharın en güzel günleriydi sanırım. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg988vn_StT5DfX9PeCTq638TK5yary9TKiMp3MZ3-alnrAxfo5ESZzRY_U8QfPEUk1M3Js1PMZ-Xe6_Rk9J0VEa5a60vzTfIOyldj_oUaWPQjf30Gfm9uT_UMEnTL8Y0L5MO9olTt5QfrSDhPgCLPoZ9B9Ls-s8zT9I_LZtaO204sBN6hHagf989eVYQ/s4608/20221008_150657.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="4608" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg988vn_StT5DfX9PeCTq638TK5yary9TKiMp3MZ3-alnrAxfo5ESZzRY_U8QfPEUk1M3Js1PMZ-Xe6_Rk9J0VEa5a60vzTfIOyldj_oUaWPQjf30Gfm9uT_UMEnTL8Y0L5MO9olTt5QfrSDhPgCLPoZ9B9Ls-s8zT9I_LZtaO204sBN6hHagf989eVYQ/w400-h300/20221008_150657.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Selanik bize hep iyi gelmiştir. Kendimizi en rahat hissettiğimiz, özlediğimiz kentlerden biri... Ekim ayına göre hava da çok güzeldi. Kafeler, restoranlar yine hayattan keyif almayı bilen Yunanlarla doluydu. Önceki yıllara göre Türk turistin azlığı dikkat çekiyordu. Avrupalı turistler ise bir o kadar artmış. Profitis Ilias Kilisesi'nin bahçesinde "The End Of The F...ing World" dizisinin başrolündeki Alex Lawther'e rastladım. Ana kapının karşısındaki bankta bağdaş kurup oturmuş kitap okuyordu. Böylesi bir turistlik hoşuma gittiği için internete girip Lawther'ü inceledim. Tarih okumayı planlamış ancak oyunculuğa yönelmiş. Bir Bizans kilisesinin bahçesinde vakit geçirdiğine göre, Yunanistan öncesinde veya sonrasında İstanbul'a uğrama ihtimalinin yüksek olduğunu düşündüm. Anlaşılan tarihe meraklı bir İngiliz olduğundan Atatürk'ü de tanıyor olmalı. Atatürk'ün evine gidip gitmediğini merak ettim. Bizler için önemli bir mekân orası. Ancak yabancı turistler açısından düşününce Atatürk ve döneminin Selanik'i hakkında ne denli yeterli olduğunu sorguladım. Biraz bilgi sahibi olmadan gitmek ve anlamak zor gibi. Niye Alex Lawther'le konuşup ondan öğrenmediğimi sorabilirsiniz ancak ünlüleri rahatsız etmek, fotoğraf çektirmek gibi hareketlere girmeyenlerdenim. Dikkatlice bakmam bile. Çünkü ben ünlü olsam böyle isterdim:) Üstelik çocuk dalmış kitap okuyordu. Belki bir Selanik rehberi, belki Bizans mimarisi hakkında bir kitap... Entelektüel oyuncuları severiz. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> En son gördüğümüzden beri Selanik pek değişmemiş. Liman tarafı düzenlenmiş. Haberlerden görmüşsünüzdür, bu noktadan İzmir-Selanik feribotları ulaşıma başladı. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT_073nMU34rPnz9r5ywpSGZ1kQrUlTAwY6VBzAJwBIBZPmFp76QJli7H1JR4Svyd2oLd9BPuQ_ErRXRWqzZLrC4MQIaxAU1BWLwf2InIwMT-gMA5sA024fr7SpORaRDS7gBN_DvTC-uaL0Purf6bxRM86xpuIBWSDAzeNQsPQ6aIV4iYZPVgfrYqBkg/s1600/9d1045d6-d8da-4602-8b09-d592ce874b8a.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT_073nMU34rPnz9r5ywpSGZ1kQrUlTAwY6VBzAJwBIBZPmFp76QJli7H1JR4Svyd2oLd9BPuQ_ErRXRWqzZLrC4MQIaxAU1BWLwf2InIwMT-gMA5sA024fr7SpORaRDS7gBN_DvTC-uaL0Purf6bxRM86xpuIBWSDAzeNQsPQ6aIV4iYZPVgfrYqBkg/w300-h400/9d1045d6-d8da-4602-8b09-d592ce874b8a.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Selanik'te yine geç saatlere kadar sokaklar canlı. Şehrin eski Müslüman bölgesi Ana Poli'de çok şirin bir evde konakladık. Eski evimiz güzeldi güzel olmasına ama biz daha çok dışarıda, kalabalıklar içindeydik. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRwPyb9z1nm5Ne0D_1LMb3xqEfFvOUqV5XgglvlPyR3Q3UkC7xTzwHvTHTw1TyPz0ZbONkIUy7_N2wI5GgiE4RE90_lp4DT29YsWVJBauH6yqOC0w2s6MX_Y1YIdXhqIhxr76vBIjWC2QtxQLMOPOVr4fXzXc_64GwEQ8UQWY1q2LjOwnsQaUQv7gdZw/s4608/20221007_174700.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="4608" data-original-width="3456" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRwPyb9z1nm5Ne0D_1LMb3xqEfFvOUqV5XgglvlPyR3Q3UkC7xTzwHvTHTw1TyPz0ZbONkIUy7_N2wI5GgiE4RE90_lp4DT29YsWVJBauH6yqOC0w2s6MX_Y1YIdXhqIhxr76vBIjWC2QtxQLMOPOVr4fXzXc_64GwEQ8UQWY1q2LjOwnsQaUQv7gdZw/w300-h400/20221007_174700.jpg" width="300" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Bu sonbaharın keyiflerinden bahsetmek istedim. Aslında Kasım ayı da ben ve yakın çevrem için neşeli bir aydır. Bu ay -benimki de olmak üzere- çok fazla doğum günümüz vardır ve kutlamalar yaparız ancak bu yıl teyzem rahatsız olduğundan, tedavisi sürdüğü için ister istemez tatsızız. Kafamın karışıklığı biraz da bundan. Her şey yaşama dair diyerek tevekkül gösteriyoruz ve devam ediyoruz. Ancak herkes çok iyi bilir ki böylesi ailevi durumlarda eskiler, yeniler, her olan biten, olacak olan kafanı kurcalar. Bizim coğrafyada, kişisel huzursuzluğun yanına bir de asla yok olmayan toplumsal huzursuzluklar eklenir. Dimdik ayakta kalabilene ne mutlu. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ben de ayaktayım. Buradayım. Ve bazen uzaklaşsam da bu mecrayı ihmâl etmemeye niyetliyim.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">*Sonbahar / Ahmet Hamdi Tanpınar</span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-21484733281290155082022-10-11T17:05:00.004+03:002022-10-13T15:31:38.169+03:00BUGÜNLERDE... VE BİR MİKTAR GEÇEN YAZDAN...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Aksiliklerin üst üste geldiği bir dönemdeyim. Ailecek öyleyiz. Hattâ buna yakın çevrem de dahil. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Birkaç gün öncesine kadar -olumsuz haberler ve birtakım belirsizlikler yüzünden- ruh gibi dolaşıyordum, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">yavaş yavaş kendime geliyorum. Kendisine ayıp olacak ama geçen yaz mevsiminden bir şey anladığımı söyleyemem. Tuhaftı. Ne ara geldi, ne ara gitti bilmiyorum. Dileğim hepimiz için sonbahar ve kışın güzelliklerle gelmesi. Muhakkak bilirsiniz, Twitter'da birkaç meşhur meteoroloji hesabı var. "Ben bildim" diye övüne övüne, çekişe çekişe hava durumu tahminleri yapıyorlar. Bu hesaplar eylül ayı girer girmez kış mevsimini, soğuk ve karlı havaları güzellemeye başladılar. Hava bozdukça "Yaz sıcaklarını sevmeyenlere müjde" diyerek yorumlarda bulundular. Bence biraz abarttılar. Yaz dediğin zaten çabucak gelip geçen bir mevsim. Eylül girer girmez "Yaşasın! Soğuk havalar şu gün başlıyor" demek niye? Bana hiç de müjde gibi gelmedi. Eylül ayının da yaz sayılabileceğini düşünüp kendini avutanlardanım. Kış nasıl olsa gelecek. Şanslıysak battaniyemizin altına sığınıp kahvemizi içerek huzurla kitap okuyacağımız, film izleyeceğimiz günleri de yaşayacağız. Bu sene nasıl gelip geçtiğini anlamasam da bende yaz mevsimini çekiştirmek yok. Birçok beklenmeyen gelişmenin, bir miktar sağlık probleminin arasında </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">yine de güzel bir tatil yapmıştık. Senelerdir görmek istediğim Selimiye köyüyle tanışmak bu yaza kısmet olmuştu örneğin. Kafamın dağınıklığından dolayı Selimiye'yi anlatamadım. Nerede benim keyifle yazdığım seyahat yazılarım? Tarihinden girer coğrafyasından çıkar, gerekiyorsa biraz güncel biraz politik yorumlar katar, kulaktan dolma değil tamamen deneyime dayalı tavsiyelerde bulunur ve tekrar geziyormuşçasına hevesle anlatır da anlatırdım. Küresel salgın dönemi seyahatlerimizi kısıtlamakla kalmadı, yeni yeni başlayan yolculuklara dair paylaşımların coşkusunu da köreltti. Madem yeri geldi, ben yine de Selimiye'ye dair iki kelâmı sakınmayayım. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAVOwf2UBFK-33cCHqKxho9_v44w2pGH6bHJ9SKEKTxjyTrpJM_vajyRhLTdw-MSpLO2MBc-SEUuNFLXICnnAbp76eNKIlIC-OiTyCZlXt_rSAPpIs0vROBEw7rC6TYVOfFG2OXsLyJnt2_c8535Gn_batAInc5FgeTK5jEWUCuzBOjfwQUU8hxppq1A/s2048/311250272_5591997084190269_1534943839236316851_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAVOwf2UBFK-33cCHqKxho9_v44w2pGH6bHJ9SKEKTxjyTrpJM_vajyRhLTdw-MSpLO2MBc-SEUuNFLXICnnAbp76eNKIlIC-OiTyCZlXt_rSAPpIs0vROBEw7rC6TYVOfFG2OXsLyJnt2_c8535Gn_batAInc5FgeTK5jEWUCuzBOjfwQUU8hxppq1A/w640-h480/311250272_5591997084190269_1534943839236316851_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Daha önce ziyaret etmeyip aklında olan varsa muhakkak görmeli. Zaten Marmaris'in her yeri ayrı güzel. Selimiye de Marmaris'in en sakin, en doğal, en şirin yerleşimlerinden biri. Dilerim böyle kalmaya devam eder. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Biz yüksek bölgelerinde bir otelde konaklamayı tercih etmiştik ve her sabah şöyle bir manzaraya uyanıyorduk. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWSFNZP3uAOJ5G8GXWfmDxXXRAey9gwnX2Dhpfwm40T4YXwZRXAjioSQjV3Vbckrf0UbfQdPVmJcK1hsQQ578Fe1K4N3_OGV5DYjk0a89sHO8p784i_ZtZqUvYWsnjrhsnssmsQtP39tYw18Tu1fON7SwRXn1Eg8FubSslVyewxXMsDdr2YtZf7a89Wg/s2048/310780194_5591998667523444_1017776915111233576_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWSFNZP3uAOJ5G8GXWfmDxXXRAey9gwnX2Dhpfwm40T4YXwZRXAjioSQjV3Vbckrf0UbfQdPVmJcK1hsQQ578Fe1K4N3_OGV5DYjk0a89sHO8p784i_ZtZqUvYWsnjrhsnssmsQtP39tYw18Tu1fON7SwRXn1Eg8FubSslVyewxXMsDdr2YtZf7a89Wg/w480-h640/310780194_5591998667523444_1017776915111233576_n.jpg" width="480" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj-f-kdPd_DqZPdzidf4XtIi5O5pHQS54_uquH8lVZ4z36MYNN5kuhzb8NVbE29EX3PldDLqChNIUztALUdRqEXEOrI24zRP8UjdkCKIXRRnlpHO4LfuuslAjPQR9oTrF3vyGuDjMqoT03O7W77b7kRStzsRo1RoNFi1we7Mq_Wp5_e8rCqIg12cqYag/s1882/311204097_5592003784189599_2386722124272851517_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1389" data-original-width="1882" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj-f-kdPd_DqZPdzidf4XtIi5O5pHQS54_uquH8lVZ4z36MYNN5kuhzb8NVbE29EX3PldDLqChNIUztALUdRqEXEOrI24zRP8UjdkCKIXRRnlpHO4LfuuslAjPQR9oTrF3vyGuDjMqoT03O7W77b7kRStzsRo1RoNFi1we7Mq_Wp5_e8rCqIg12cqYag/w640-h472/311204097_5592003784189599_2386722124272851517_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Yorgun zihinlerimize nasıl iyi geldiğini söylememe gerek yok. Serçe Limanı'nda, Çiftlik Koyu'nda geçirdiğimiz sakin saatler; tekne turunda Selimiye yerlisi kaptanla yaptığımız sohbet, Giritimu'da rakı-balık, tatlılarına karşı koyamadığımız için iki akşamda bir uğradığımız Paprika, Delice'nin asla gürültüye kaçmayan müzikli geceleri... Selimiye yazı çok güzeldi. Soğuk mevsimi sevenler sabırsızlıkla bekleyedursun belki tatilini ekim ayına erteleyenler vardır. Neyse ki ülkemizin bazı bölgeleri denize girmek için halâ uygun. Biz sezonu kapattık; bu ay Akdeniz'e, Ege'ye uzanacak olan varsa benim için de maviliklerle buluşsun.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5eyQ138S7OJiFCN8Q0nkanP65eZcwV5Tp2iGJnH-uEWxy_qz_NEy0bOtntmtXBPlKRZtWsMLD0svkJYnymBvhkhFoQQjFlyhkvhRZwxFkYEznO9ijuIZi-r89vc2pbL6N-Oh5DuTTz6-bTQdDgAw4tsGYBE7h2KQsU7Ij7KM-_gpZMZ7BB2MDWKkYsw/s1600/310849905_5591988017524509_5001303836020732742_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5eyQ138S7OJiFCN8Q0nkanP65eZcwV5Tp2iGJnH-uEWxy_qz_NEy0bOtntmtXBPlKRZtWsMLD0svkJYnymBvhkhFoQQjFlyhkvhRZwxFkYEznO9ijuIZi-r89vc2pbL6N-Oh5DuTTz6-bTQdDgAw4tsGYBE7h2KQsU7Ij7KM-_gpZMZ7BB2MDWKkYsw/w640-h480/310849905_5591988017524509_5001303836020732742_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bana göre yaz bitmeden, hemen eylül ayının başında küçük bir de Pamukkale seyahatimiz oldu. Pamukkale'yi çok seviyorum. En son 2015 yılında gitmiştik. 7 yıl nasıl geçmiş anlamadım. O seyahatte Orhun yanımızda değildi. Haliyle bu özel coğrafyayı ne bizimle, ne kendisinin henüz gidip görmemiş olması sürekli aklımdaydı. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Ayarlamaları yaptım, düştük yola. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ2D6Wo1Z2N9kXIXZKdZMUA6ZMDMCeEr7KpI3PLmb-JMx6sNWbZ_yQkujdRevBNQcqslJiCZGllGzzMmTzNpeEt9bCS_5RPe6wrGQyIiSZlZcw5sOFMLXG_HlYQhQgLb_SmqMieuEZbHWyEZiw-mooLg_Zewf_QShSWqtpiSRa3q4oYQ_q430-ouUvWw/s2048/310758559_5591965244193453_8860382576989929284_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ2D6Wo1Z2N9kXIXZKdZMUA6ZMDMCeEr7KpI3PLmb-JMx6sNWbZ_yQkujdRevBNQcqslJiCZGllGzzMmTzNpeEt9bCS_5RPe6wrGQyIiSZlZcw5sOFMLXG_HlYQhQgLb_SmqMieuEZbHWyEZiw-mooLg_Zewf_QShSWqtpiSRa3q4oYQ_q430-ouUvWw/w640-h640/310758559_5591965244193453_8860382576989929284_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Birtakım belirsizlikler içinde düşüncelere daldığımız dönemde yapılacak en güzel şeydi. Pamukkale travertenlerinin, o doğa harikasının ve antik Hierapolis kentinin enerjisi bize çok iyi geldi. Orhun "Haklıymışsın, burayı yaşamak gerekiyormuş" deyip durdu ve çocuk gibi hem travertenlerden, hem antik havuzdan ayrılamadı:) Bense Hierapolis'in antik tiyatrosunda saatlerce oturup hiçbir şey düşünmeden kalabilirim. Türkiye'de en sevdiğim, en etkilendiğim antik kenttir Hierapolis. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7BwvlIM-MGP_SNtvYJmr-iyLprVDMRrd7qflLAUY6VOuT-JFTJE4zEWp2-9brRfH9uPeMamDJyxJdH4qWdtMMl-obng6DFRe4-RMLrXS6Vd48Vpw4CiTr3YoI7KqrpCAa2xN_7qxAR3jakQerJ7-WPIhFvUIHvxL-quuCXEuOLjxbTHxfc-PUYS1bgg/s2048/311331291_5591928264197151_1368744947162088459_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7BwvlIM-MGP_SNtvYJmr-iyLprVDMRrd7qflLAUY6VOuT-JFTJE4zEWp2-9brRfH9uPeMamDJyxJdH4qWdtMMl-obng6DFRe4-RMLrXS6Vd48Vpw4CiTr3YoI7KqrpCAa2xN_7qxAR3jakQerJ7-WPIhFvUIHvxL-quuCXEuOLjxbTHxfc-PUYS1bgg/w640-h640/311331291_5591928264197151_1368744947162088459_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgF7rOjWWEbUJvj_qrA9FR5Rixo1hYotZ9fMGZxPkMzkmkA2oyEMiYBpWBpVVFaR4rxi_hF9K3nt99ey5sjO6FHIFcRg3015YE6RGfFPBPIz8mKJKrNT0YlIXkdWFhdWE4QeJfKNczETGznU3SfWRSaj8XQQZfQHZn8zLYf-KrjBfZ5zaJaGeBYb8Tsg/s2048/310858846_5591978704192107_4615534178082694591_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1638" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgF7rOjWWEbUJvj_qrA9FR5Rixo1hYotZ9fMGZxPkMzkmkA2oyEMiYBpWBpVVFaR4rxi_hF9K3nt99ey5sjO6FHIFcRg3015YE6RGfFPBPIz8mKJKrNT0YlIXkdWFhdWE4QeJfKNczETGznU3SfWRSaj8XQQZfQHZn8zLYf-KrjBfZ5zaJaGeBYb8Tsg/w320-h400/310858846_5591978704192107_4615534178082694591_n.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Pamukkale bu kez çok kalabalıktı. Dünyanın aklınıza gelebilecek her yerinden turist vardı. Türk lirasının ekonomik kaybı nedeniyle onlar için en çok gezilecek zaman bu zaman. Tabii ki gelsinler görsünler, olması gereken bu ancak "Sevgili Günlük" modunda tarihe not düşmek isterim ki bizim de gezemediğimiz zaman bu zaman. Hem dövizin değerinin artması hem de "giden kalıyor" mantığıyla bu sıra diğer ülkeler tarafından özellikle gençlerimize uygulanan vize reddindeki yüksek oran, uzak coğrafyalara yapmak istediğimiz yolculukları engelliyor, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">hevesler bir başka bahara kalıyor. Dilerim baharlar yakındır.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9vvrYpYh73QXDbthJqsauQK2m36iQjni19JVzd9NKvxFxcVZfQ3GC8_R7yw_8wDV7dopPdplBpY_JPy-aH_Xa3yJ6wVDxKqS734oiFcO47JpD4VCMwusAjhjYwn2dJBHK7f1BzyVERiMKXWiuvhUuQP9ALdobiuYn-FvFjPi5ypgnnvGNxEuzZfwsRQ/s1626/310824721_5591974350859209_1462592064357587669_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1626" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9vvrYpYh73QXDbthJqsauQK2m36iQjni19JVzd9NKvxFxcVZfQ3GC8_R7yw_8wDV7dopPdplBpY_JPy-aH_Xa3yJ6wVDxKqS734oiFcO47JpD4VCMwusAjhjYwn2dJBHK7f1BzyVERiMKXWiuvhUuQP9ALdobiuYn-FvFjPi5ypgnnvGNxEuzZfwsRQ/w369-h400/310824721_5591974350859209_1462592064357587669_n.jpg" width="369" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Hep sıkıl, hep bunal olmaz. Bir süredir uğramadığım sayfama tatlı kaçamakların anılarıyla selam çakmak istedim. 2022'yi hoşluklarla da hatırlamak gerekir. Kışı ve sonbaharı hevesle bekleyenlere serzenişte bulunmuş olabilirim fakat sonbahar ritüelimi ihmâl etmiş de değilim. Yazıyı yazmadan önce mevsim döngüsü tabağımı yeniden düzenledim:) </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbtTndP-ac4Y8L7RJCTtZQRE2VPCHDKxUTk9dLUpkghpBYSejETPpOfDZnhILA3TUItTb6tfAW23809-ms2QJHpYXqwH06tzGIClnB_WBI0dptbgOw2mFZBQc758u-FG4yiF4FvSTP1p_B7j75-Cit6Et9YvUys7XtcZrUIpttRoaCYvb_Nzzcb3Qisg/s2048/311002064_5591982670858377_7159379389462903824_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1722" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbtTndP-ac4Y8L7RJCTtZQRE2VPCHDKxUTk9dLUpkghpBYSejETPpOfDZnhILA3TUItTb6tfAW23809-ms2QJHpYXqwH06tzGIClnB_WBI0dptbgOw2mFZBQc758u-FG4yiF4FvSTP1p_B7j75-Cit6Et9YvUys7XtcZrUIpttRoaCYvb_Nzzcb3Qisg/w336-h400/311002064_5591982670858377_7159379389462903824_n.jpg" width="336" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Mum ışığının yumuşaklığı, sakinliği iyi gelsin. Sağlıkla... Huzurla...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times;">2015 yılından Pamukkale yazıları: <a href="https://sezer-eser.blogspot.com/2015/06/hierapoliste-ben.html">Hierapolis'te Ben...</a> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times;"> <a href="https://sezer-eser.blogspot.com/2015/05/hafta-sonunda-denizli.html">Hafta Sonunda Denizli</a></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-80651973106068797222022-08-24T22:54:00.001+03:002022-08-24T22:54:00.417+03:00ÇOĞU İNSAN İYİDİR...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;">Dışarıda öyle pis bir hava var ki... Yağacak mı yağmayacak mı bir türlü karar veremiyor. Biz yağmur beklerken araya dolu bile sıkıştırabilirmiş. Bazen acayip bir esinti oluyor, balkonun kapısı açılıp kapanıyor. Sandalyeyle desteklemek lâzım. "Bu yazdan hiçbir şey anlamadım" diyesim var ama diyemiyorum. Yazın çoğunu hastalıklarla geçirmiş olsak da diyemiyorum. Dilim varmıyor. Hep böyleyim. Mesela çok zor bir sene mi yaşandı? Konuşulduğu zaman "Ama hep kötü değildi ki, şu da olmuştu" diye ekliyorum. Bir insanın acayipliğini mi düşündüm? Aklımdan "Şu huyu iyi ama" diye geçmese olmuyor. Bazen bu özelliğim karşımdakini sinir etmiyor değil. Gazını almış giden kişiyi "Ama şöylesi de var..." diye frenlemek iyi olmayabiliyor:) Vallahi bunları çok iyi bir insan olduğumu belirtmek için söylemiyorum. İyilik değil bu, farklı bir şey. Yaşadığım hiçbir şeye, tanıdığım kimseye kıyamama duygusu... "Zor bir seneydi ama benimdi, benim hayatımdan bir parçaydı" hissi... "Bazen sinirlendiriyor ama o benim hayatımdaki insanlardan biri" düşüncesi... Örneğin ben kendini beğenmeyenleri asla anlayamam, özdeşlik kuramam. Fiziksel güzellik isteğinin ayyuka çıktığı bu dönemde birçok kişinin takır takır estetik müdahalelerde bulunmasına da anlam veremem. Yanlış anlaşılmasın, kınama değil bu. İsteyen istediğini yapar. Anlamlandıramıyorum sadece. Güzel olmadığımı biliyorum, kafama taksam çoktan burnumu, çenemi yaptırmıştım:) Ancak içimde öyle samimi bir "Bu benim. Ve Sezer'i çok seviyorum" duygusu var ki..:) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Gel gör ki bu konularda aksi yönde sıkıntı çekenleri de çok iyi anlıyorum. Ben nasıl ki ilk anda her şeyin içindeki iyi ya da idare edilir yönlere dikkat ediyorsam, bunlar dikkatimi çekiyorsa, önce olumsuz tarafı görenlerin de elinde olmadan böyle davrandığını biliyorum. Sanırım bu konuda biraz şanslıyım. Çocukluğumdan beri böyleyim. Yaşarken zorluklar beni de etkilemiyor değil. O ayrı... İçine içine atan, bu yüzden zona olmuş, epileptik durumlar yaşamış da bir insanım. Hassasiyet üst seviyede ama işte bir noktada, fırtınalar dinince, her şeyi açıkça görebiliyorum ve olması gerekenin olduğu duygusunu da yoğun yaşıyorum, Kesinlikle zorlanmadan, hiçbir yaşadığıma kıyamayıp, bana ait olduklarını hissedip iç rahatlığına geçebiliyorum. Daha doğrusu kötüleyemiyorum. Salt kötü geçen bir zaman dilimini ya da salt kötü bir insanı kastediyor değilim. Pozitifliğiyle, negatifliğiyle harmanlanmış bir yaşanmışlığın önce pozitif tarafını hissediyorum. Negatif yönlerini kötüleyeceğim diye pozitif yönlerin unutulmasına gönlüm razı olmuyor. E insan da zıtlıklarla bezeli bir varlık. Onun da sırf olumsuz yanından bahsetmenin haksızlık olduğunu düşünüyorum. Bilmiyorum anlatabildim mi?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Şu sıra okuduğum kitap bu anlamda tam benlik çıktı dostlar! Rutger Bregman'dan "Çoğu İnsan İyidir". </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUMeQBA0PKrpUpfQAgLCHoB-oiOEqIkRvhQ84R99dj8NJpqxCT0Xl-lP80sgTjoNcI53WTDydsq68CVo8k-0XxgUy1LxFhnmjMXZonZtDcqzlnioUEgw3Mms3_yTQvK_8vlPvQhYTwZkvbfAe4P0p3zkjumSGdE9TBdYrW7PT2Yil0NQtRyaAANAP63g/s2015/301121762_5468509923205653_6563381122387348921_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2015" data-original-width="1612" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUMeQBA0PKrpUpfQAgLCHoB-oiOEqIkRvhQ84R99dj8NJpqxCT0Xl-lP80sgTjoNcI53WTDydsq68CVo8k-0XxgUy1LxFhnmjMXZonZtDcqzlnioUEgw3Mms3_yTQvK_8vlPvQhYTwZkvbfAe4P0p3zkjumSGdE9TBdYrW7PT2Yil0NQtRyaAANAP63g/w320-h400/301121762_5468509923205653_6563381122387348921_n.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bregman insanların kötü doğasına dikkat çeken haberlerin, deneylerin bir kısmını yeni baştan incelemeye almış, bol bol araştırma yapmış, araştırmalarının sonuçlarını kaynaklarıyla ortaya koymuş. Benim de sürekli düşündüğüm gibi insan doğasının kötü yanını ön plana seren haberlerin ilgi çektiğini ve medyanın, siyasilerin de bunu çok iyi kullandığını anlatmış. Söz konusu kişilerin olayları olumsuz yönde köpürtmenin, çarpıtmanın kamuoyunu nasıl etkilediğini işlemiş. Bahsedilen olumsuz haberlerin karşısına, olumlu örnekleri koymuş. "Neden bundan da bahsetmiyorsunuz?" diye sorgulamış. Örneğin "Sineklerin Tanrısı" romanını ele alalım. Issız bir adaya düşen birkaç çocuğun nasıl canavara dönüştüğünü anlatan bu kitap kendisinden sonra birçok esere referans olmuştur. Kitabın yazarı William Golding bir öğretmendir ve karısına böyle bir durumda çocukların ne yapabileceklerini düşündüğünü, bu konuda bir kitap yazacağını söylemiştir. Bence bir öğretmen olarak çocuklar hakkında nasıl bu denli karamsar olduğu sorgulanmalıdır. Bregman da sorgulamış. Golding'in şiddete ve depresyona yatkın, alkol sorunu olan bir insan olduğunu söylüyor. Onun çocuklar hakkında çizdiği dünya, insan doğası hakkında sohbetler açıldığında söz ettiğimiz kaynaklardan biri. Çünkü çoğumuz buna inanmaya, çocuk da olsak zor şartlarda canavarlaşacağımıza inanmaya meyilliyiz. Bregman, bunun tam tersinin yaşanabileceğini ispatlayan bir örnek sunuyor okuyucuya ve Peter Warner'ı tanıtıyor. Kaptan Peter'ın hayatındaki diğer ayrıntıları geçelim. Önemli olan onun 1966 yılında, Büyük Okyanus'un ortasındaki bir adada kazazede çocuklara rastlaması. Nuku'alofa'daki bir yatılı okulda okuyan 6 erkek öğrenci, çaldıkları bir balıkçı teknesiyle denize açılırlar. Canları çok sıkılıyordur ve amaçları onları Fiji'ye ya da Yeni Zelanda'ya ulaştıracak bir macera yaşamaktır. Acemi çocuklar denizde kaybolurlar tabii. Kendilerini kimsenin yaşamadığı bir adada bulurlar. En küçüğü 13, en büyüğü 16 yaşındadır. Tam 15 ay bu adada kalırlar. Ve bu süre içinde kendilerine bir düzen kurarlar. Öyle ki derme çatma bir badmigton sahaları bile vardır. İkişerli bir sistem kurarak iş bölümü yapmışlardır. Hiç söndürmedikleri bir ateşleri ve devamlı değişen iki gözcüleri vardır. Kavga edenleri birbirlerinden uzaklaştırmaya karar vermişlerdir. Sakinleşinceye kadar birbirinden ayrılan, birkaç saat yalnız vakit geçiren taraflar, döndüklerinde birbirlerinden özür dilediklerini söylemişlerdir. Neyse ki Kaptan Peter Warner tamamen tesadüf eseri çocukların bulunduğu adadaki ateşi görür ve onları kurtarır. Bu gerçek bir olay. Yazar Rutger Bregman, Peter'ı ve adadaki en küçük çocuk olan Mano'yu bulmuş, görüşmüş. Onlar da zaten bağlarını hiç koparmamışlar. Issız bir adaya düşenlerin Sineklerin Tanrısı ve benzeri eserlerde olduğu gibi karmaşa yaşayacağını düşünmek çoğumuzun yaptığı bir şeydir. Öncelikle insanın içindeki kötü yanın ortaya çıkacağına inanırız. Dolayısıyla kötü haberler ilgimizi çeker. Onları bitmeyen bir merakla dinleriz. İyi haberler ise vasattır, birçoğumuz için haber değeri yaratacak ilginçlikte değildir. Nitekim Mano ve arkadaşlarının haberi de bir süre sonra unutulur gider. Çekilecek olan belgesel rafa kaldırılır. Oysa Sineklerin Tanrısı onlarca filme, diziye, hattâ psikolojik deneylere ilham olmuştur. "Çoğu İnsan İyidir"de böyle daha birçok örnek yer alıyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Hatırlar mısınız? Hangi kanalda olduğunu unuttum ama bir ara "İyi Haberler" diye bir haber programı başlamıştı. Sadece iyi haberlerden bahsedilecekti. Ömrü çok kısa olmuştu. Çünkü reyting getirecek bir program değildi. Aslında Bregman'ın bahsetmek istediği sadece "İyi olmak" değil. Yüzde yüz iyi yoktur zaten. Yüzde yüz iyi olmak ve bunu pratiğe dökmek çok ama çok zor. Bregman'ın kitabını okursanız doğamızın iyi yanının da var oluşuna inanmanın önemine, gerektiği zaman sağduyulu davranabilme özelliğimize dikkat çektiğini göreceksiniz. Böylece bizi manipüle edenlere karşı durabileceğiz diyor yazar. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Bregman'ın araştırdığı örneklerden biri de, Kitty Genovese davası. New York'ta bıçaklanarak öldürüldüğü gece, sokak sakinlerinden hiçbirinin bırak yardıma çıkmayı polisi bile aramadığı konusu haftalarca Amerika'yı meşgul etmiş. Görgü tanıklarının evlerinde perde arkasından olayı izlediği anlatılmış. Gazeteler, televizyonlar günlerce bu sokaktan ayrılmamış. Birçok psikolog, araştırmacı bu konuyu irdelemiş. Acaba gerçek bu mu? Onlarca insandan hiçbirinin o gece -hadi yardıma koşmakta tereddüt etse de- polisi dahi aramadığı doğru mu? Ben bir kişinin dahi polisi aramamış olabileceğine, mümkün değil, inanmayanlardanım. Peki siz hangi taraftasınız? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-43844452195358071542022-08-16T18:46:00.003+03:002022-08-17T16:26:59.510+03:00BİR YAZ GECESİ...<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Geçtiğimiz günlerde Beykoz Kundura'da şahane bir etkinlik düzenlendi. 6 yıldır olduğu gibi... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">"Bir Yaz Gecesi Festivali" ismiyle düzenlenen ve 2 hafta süren etkinlik bu sene Amerikalı besteci ve müzik yapımcısı Hanry Mancini'ye odaklanmıştı. Müziklerini Mancini'nin yaptığı filmler, Beykoz Kundura'nın açık hava sinemasında gösterildi. Gösterimler kimi gün konserlerle desteklendi. Bir gece biz de oradaydık. Biletleri epeyi bir önceden aldığım halde "Pempe Panter" ve "Tiffany'de Kahvaltı" filmleri için yer bulamamıştım. Festivalin bitmesine iki gün kala gösterilen "Tatlı Budala" ile bu güzel etkinliği ucundan kıyısından yakalamış olduk. Aslında gözden kaçırmış olanlar için daha önce bahsetmeliydim ancak bir önceki yazıda belirttiğim gibi bizim için hastalıklarla ve bekleyişle geçen günlerde bunu yapmak aklıma gelmedi. Biletleri bir gece aniden "Biz gidemezsek illâ giden bulunur" düşüncesiyle almıştım. İyi ki öyle yapmışım. Şimdi geç de olsa Beykoz Kundura'dan bahsedeyim ki önümüzdeki etkinlikler için ipucu olsun. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxFPeElLJrUbShJHxyhh30xB7bU2i9fqdqtOtSMD1cvHIwWlPnlcpFqKFYIsoh2oXyVNrSmxO9TB6kxqKWRX8a7eDuhGMMIoHaeGFniua9kN-fIT1p-vXqVy9-FS-QTufYusGmqgXWW-Hc3TmnliVKoVsUMHxGpUDBFQB_0eyHwjxKr3H-un6JKWtAaA/s1500/298987032_5445379698852009_7227698218866148424_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxFPeElLJrUbShJHxyhh30xB7bU2i9fqdqtOtSMD1cvHIwWlPnlcpFqKFYIsoh2oXyVNrSmxO9TB6kxqKWRX8a7eDuhGMMIoHaeGFniua9kN-fIT1p-vXqVy9-FS-QTufYusGmqgXWW-Hc3TmnliVKoVsUMHxGpUDBFQB_0eyHwjxKr3H-un6JKWtAaA/w512-h640/298987032_5445379698852009_7227698218866148424_n.jpg" width="512" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Beykoz Kundura, eskilerin çok iyi bileceği, gençlerin tahmin edeceği gibi Cumhuriyet'ten sonra son hız faaliyet gösteren fabrikalarımızdan biri. Osmanlı döneminde kağıt ve deri imalathanelerinin bulunduğu alanda, 1933 yılında "Sümerbank Deri ve Kundura Fabrikası" olarak kurulmuş. 1999 yılında kapanmış. 2004'te Yıldırım Holding'e satılmış. Neyse ki bir konut projesi, otel ya da AVM olarak değerlendirilmemiş. Beykoz Kundura, bugün izlediğimiz birçok film ve dizinin çekildiği bir platoya dönüşmüş. Seyircilere yalnızca etkinlik zamanları açık. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">İşte bu etkinliklerden biri de "Bir Yaz Gecesi Festivali" idi. </span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYJ2FgFXiWVLA1-Oes43ShD5r_RS6mMoKo50ELGcF1uciZ-2g5Qzdeb8AftWl4YuicQG0W2ZEin2d69m4Heqx8IG9urxsLVVgKjuMDnds5q-3hqnEY97mdJ1HdYxXoHAoMfbCIqIboGfcTMq_LsABKYZYdV10HDYtWuueUN6mdm_AqB6ulUdXhwC73HQ/s1440/299647544_5445359205520725_1053858649008197748_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1440" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYJ2FgFXiWVLA1-Oes43ShD5r_RS6mMoKo50ELGcF1uciZ-2g5Qzdeb8AftWl4YuicQG0W2ZEin2d69m4Heqx8IG9urxsLVVgKjuMDnds5q-3hqnEY97mdJ1HdYxXoHAoMfbCIqIboGfcTMq_LsABKYZYdV10HDYtWuueUN6mdm_AqB6ulUdXhwC73HQ/w640-h480/299647544_5445359205520725_1053858649008197748_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Boğaz kıyısındaki bu şahane mekânda, açık havada, üstelik dolunay eşliğinde film izlemek için ta Beylikdüzü'nden çıktık yola. Güzel anılar yaşamak için bazen epeyi bir emek vermek gerekiyor. İstanbul kocaman bir şehir. Beylikdüzü nerede, Beykoz nerede? Saatlerimiz yolda geçecekti. Bu kadar büyük bir şehirde, üstelik uzak ucunda yaşamanın akıl kârı olup olmadığını düşünüp hayıflansak da tekneyle Boğaz'da süzülürken tüm stresimizden arındık. İstanbul bir kez daha yüreğimizden yakaladı bizi. Daha iyi olacağını düşündüğümden, etkinliğe katılanlar için sağlanan teknede yer ayırtmıştım. Beşiktaş iskelesinden düştük yola, Beykoz Kundura'nın iskelesinde aldık soluğu. O soluk ki buram buram İstanbul kokuyordu. Kıyı boyunca keyifle izledik şehrimizi, gözlerimiz bayram etti. Uzun zamandır Boğaz'da böyle bir gezi yapmadığımızı hatırladık. Dönüşte bir de dolunay eşlik etti ki bize köprülerin altından geçerken güzelliklerle doğmuş olmasını, uğur getirmesini diledim.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU5hSbl-C-rqTS9bbtZ2-Grlpj9k8Eq2MfMXVH3FhETbQtJnwLYbDtoQtE1uo0uPp2alzlVzGWJhQvwfch_x2SEA00MrpmYvqS_woTu-FoUCCDycNQA_e-foSb_3-_eyoLWoKZf3lCO_dc9QpZRZgNOAbast7v9zs_yI5dId8fkbcRAQwk5ew8duy-yA/s1440/299892019_5445361108853868_8911077934190226322_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1440" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU5hSbl-C-rqTS9bbtZ2-Grlpj9k8Eq2MfMXVH3FhETbQtJnwLYbDtoQtE1uo0uPp2alzlVzGWJhQvwfch_x2SEA00MrpmYvqS_woTu-FoUCCDycNQA_e-foSb_3-_eyoLWoKZf3lCO_dc9QpZRZgNOAbast7v9zs_yI5dId8fkbcRAQwk5ew8duy-yA/w640-h480/299892019_5445361108853868_8911077934190226322_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggVaANsLTkdStuQ3NWX_0D5fzyyW_CyD70f1PSZRy1WfF0zWLK_ydP1b9V6bB4P-QCf2jolAfD-1Jw1kpCs1EtZm8qIXFeQL3c2X16kSeujTYF5w7AJcbFS6bntSgvLtUOSDgYGwefENUBl3eV2qYnD_nBXINgy_aRQxUyO3qkOWTc8jLHqU57DSwJMw/s1200/299106276_5445378005518845_3980646473578573573_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggVaANsLTkdStuQ3NWX_0D5fzyyW_CyD70f1PSZRy1WfF0zWLK_ydP1b9V6bB4P-QCf2jolAfD-1Jw1kpCs1EtZm8qIXFeQL3c2X16kSeujTYF5w7AJcbFS6bntSgvLtUOSDgYGwefENUBl3eV2qYnD_nBXINgy_aRQxUyO3qkOWTc8jLHqU57DSwJMw/w640-h640/299106276_5445378005518845_3980646473578573573_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Filmin başlamasından yaklaşık 1 saat önce Beykoz Kundura'daydık. Tüm muhteşemliğiyle önümüzde uzanan manzaraya karşı içeceklerimizi yudumladık. Biraz da bir şeyler yedik. Az ama öz, sokak yemekleri konseptli çok sevimli yeme-içme mekânları var burada. Normalde dizi-film çalışanları için faaliyette olan Demirane Restoran, etkinlik günlerinde herkese açık. İsteyen orayı da kullanabiliyor. Adından da anlaşılacağı gibi fabrika zamanında demir dövme atölyesiymiş. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWYvhw0LXCZAERGW3KOcR8xxHh-36ausXt1Xm_5gbTS_AXDwd3mCUaFA3ilZXxmwzRIrNlBL6gsT_7Sl0_LXruy5feJ_QJvJqEK0KUQx41t5eCEaQKlcvFjLwsVep9crV_thNKqS5ke_7SbigeaIbJjTh-_R1d4RnxgdrPcKnlRxuuh7OWhqHyKxkNUg/s1440/299516247_5445377048852274_550392088704804465_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1440" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWYvhw0LXCZAERGW3KOcR8xxHh-36ausXt1Xm_5gbTS_AXDwd3mCUaFA3ilZXxmwzRIrNlBL6gsT_7Sl0_LXruy5feJ_QJvJqEK0KUQx41t5eCEaQKlcvFjLwsVep9crV_thNKqS5ke_7SbigeaIbJjTh-_R1d4RnxgdrPcKnlRxuuh7OWhqHyKxkNUg/w640-h480/299516247_5445377048852274_550392088704804465_n.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Ve sinema zamanı... Kocaman beyaz perdenin üzerinde orijinal adı "The Party" olan "Tatlı Budala"nın görüntüleri akmaya başladı. Bir Peter Sellers filmi. Yönetmen Blake Edwards. 1968 yapımı... Kundura Sinema&Sahne'nin IG hesabında bu filmden bahsederken Oğuz Atay'ı anmışlar. Oğuz Atay şöyle bahsetmiş bu filmden: </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> "Bugün, Blake Edwards'ın -başoyuncu Peter Sellers- The Party adlı filmini gördüm. İyi niyetli ve korkunç sakar bir adamın hikâyesi. İlk defa bir komedinin beni bu kadar yorduğunu, bana acı geldiğini gördüm. Böyle bir insan ne yapabilir? Ya bütün hayatınca, kendinin ne olduğunu bildiği için hiç kıpırdamadan, tırnağını bile oynatmadan bir köşede oturur: ya da -Peter Sellers gibi- bir kere başlayınca tutamaz kendini artık. Peki bu adam ne yapsın? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Benim yaptığım gibi, yıllarca yaşamasın mı?" </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhet4Ebdg5d6qEs6OjWpYbQkhwGFugSV6Q8yu4k9sMxfRmGn9C8gmk67c5Tp6R046CMRUVbkmcRcCpgNegbTkCtz2Sc7yusVM2hCAshqb_NO4orBjkvlZhKFlc1J596poj15KocEECb5-HvoaOvzk58KUPQUZWFFyX9ywwecq0f7pd7zMolNJixRIiKeA/s1440/298936770_5445375802185732_6437369640451973809_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1440" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhet4Ebdg5d6qEs6OjWpYbQkhwGFugSV6Q8yu4k9sMxfRmGn9C8gmk67c5Tp6R046CMRUVbkmcRcCpgNegbTkCtz2Sc7yusVM2hCAshqb_NO4orBjkvlZhKFlc1J596poj15KocEECb5-HvoaOvzk58KUPQUZWFFyX9ywwecq0f7pd7zMolNJixRIiKeA/w400-h400/298936770_5445375802185732_6437369640451973809_n.jpg" width="400" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Oğuz Atay hassas bir insan. Kıymetlilerimizden. Nasıl ince görmüş, nasıl empati kurmuş değil mi? Oysa biz o gece, şahane bir Ağustos İstanbul'unun etkisinde Peter Sellers'a epeyi bir güldük. Ve eskiden ne kadar basit şeylere güldüğümüzü düşündük. Çocukken pazar günleri öğlene doğru izlediğimiz filmler geldi aklımıza. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Daha doğrusu, o zamanlar... O duygular... Hatırlayamadım ama belki "Tatlı Budala"yı da izlemiştik. Tüm ülkede ailecek oturulan ekranların karşısında hep beraber gülmüştük belki. Saf bir adam, çetrefilli yollara girmeden güldüren basit bir komedi. Şimdinin kafa yoran film ve dizilerinden o kadar farklı ki. Dümdüz... Sonrasında çok düşündüm. Eskiden her şey daha basitti. Şimdi bize aptallık derecesinde görünecek bir basitlik. Bugün? Dark ne anlatıyormuş, 33 senelik döngüler neymiş? Lost'un sonunda acaba böyle mi olmuş? Hangisi daha iyi bilemedim. Derinlere inelim, düşünelim, farklı bakalım derken iyice karışıyor mu acaba kafalar? Karışan kafaların ürünleri günlük hayata yansıyor mu mesela? Komplo teorileri, endişe çoğaldıkça çoğalıyor ve daha mutsuz mu oluyoruz? Aptallıktan uzaklaştığımızı düşünürken daha mı fazla yaklaşıyoruz? Yoksa ben mi yaşlanıyorum ve eskinin basitliği artık bana daha güzel görünüyor? O gece güldük geçtik işte. İstanbul güzeldi, yaz güzeldi, sahnedeki partinin havası yükseldikçe dolunay da yükseliyordu. Üstelik seyircilerin çoğunluğu gençti. Onlar da bu basit komediyi yadırgamadan eğlendiler. Sanırım hepimizin gülmeye ihtiyacı vardı. Velhasılıkelam... Hoş bir geceydi, güzel bir festivaldi.</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtExqdG20MaPkTwByBI-NJ3Fggtt30SJB6l4u4JOXq6wkvZANhcNesUxci9WxBsW7Ib8pQSDJ5754l1Z94tOhXkpJnlqnNyigHYRbuEft19g1fEOxW_8N3Pq1D6Dp08hpXrPxZh8OxyDAN7CbBJaJwHdPcg5yU4MxbIQzS4Qj5ihVRyekNvItd0F051Q/s2015/299648305_5445374935519152_3264247689691584492_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2015" data-original-width="1612" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtExqdG20MaPkTwByBI-NJ3Fggtt30SJB6l4u4JOXq6wkvZANhcNesUxci9WxBsW7Ib8pQSDJ5754l1Z94tOhXkpJnlqnNyigHYRbuEft19g1fEOxW_8N3Pq1D6Dp08hpXrPxZh8OxyDAN7CbBJaJwHdPcg5yU4MxbIQzS4Qj5ihVRyekNvItd0F051Q/w512-h640/299648305_5445374935519152_3264247689691584492_n.jpg" width="512" /></span></a></div><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Beykoz Kundura'ya biraz daha erken saatte gitmiş olsaydık "Kundura Hafıza"nın "Bir Fabrikaya Sığan Dünya" sergisini gezebilirdik. Bünyesinde önemli bir arşivi barındırıyor burası. Üstelik Tarih Vakfı işbirliği ile birlikte yürütülen araştırmalarla daha da genişliyor. Baba tarafından memleketim Gemlik'te de bir ipek fabrikası vardı ve ülkemizin diğer şehirlerindeki fabrikalarda olduğu gibi burası öyle bir yaşam alanıydı ki oradan yolu geçmiş olanların anlattıklarına imrenirdim. İşte Beykoz'daki, Cumhuriyet'in kazanımlarından biri olan Sümerbank da yaklaşık 3000 kişilik nüfusuyla, sinema, kütüphane, kreş, sağlık ocağı gibi birimleriyle zamanında -belki de halâ- imrendiğim bir tesisti. O günlerde kullanılan makineler, o günlere dair fotoğraflar, belgeler "Kundura Hafıza" çatısı altında korunuyor ve sergileniyor. Bazı tarihlerde fabrikanın eski çalışanlarıyla ve aileleriyle toplanılıyormuş. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Bu çok güzel bir hareket. Ayrıca arşivi oluşturma aşamasında da çalışanların bilgilerinden, anılarından faydalanılıyormuş. Az önce bahsettiğim sergi ise yaz boyunca cuma-cumartesi ve pazar günleri açıkmış. Merak eden, yolu düşen gezebilir ancak unutmayın film platolarının olduğu bölümlere girilmiyor. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Farklı bir mekân Beykoz Kundura. Geçmişten günümüze uzanan bir köprü gibi. Bu yazıda yer almayan pek çok ayrıntısı var ki bunun için sosyal medya sayfalarına ya da internet sitelerine göz atabilirsiniz. Bugün kültür-sanat merkezi olmuş eski fabrikalarımızdan birinin, üretim tarihimize ve bu konuda günümüzde neler olup bittiğine dair hatırlattıkları meselesi, uzun uzun tartışılacak bir mesele. Ben bu yazıda İstanbul'a dair güzel bir etkinliği ön planda tuttum. Arka planda düşündürdükleri ise daima aklımda. İlk satırlarda değindiğim gibi, Boğaz'ın enfes bir noktasındaki bu alanın, en azından şu anda bir konut projesi, bir AVM, bir otel olarak değerlendirilmemiş olması da bir tesellidir. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-592561016597185988.post-39644538970804467032022-08-11T18:43:00.000+03:002022-08-11T18:43:03.032+03:00SELAM!<div style="text-align: left;"> <span style="font-family: times; font-size: large;"> Yaşasın! Yine buradayım! İki aylık aradan sonra... Hiç kimseyi okumadan hemen yazmaya giriştim zira okumaya bir dalarsam yine yazamayacağım. Okumalara da sıra gelecek. Tembelliği kırıp buraya adım attım ya iki aylık uzaklığın acısını çıkaracağım ve takip ettiğim her arkadaşımın sayfasına tek tek göz atacağım. Bakalım bloglara yaz rehaveti düşmüş mü? Kimler çalışkanlığından vazgeçmemiş, kimler seyrekleştirmiş yazılarını? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Enerjik bir giriş yapmış olabilirim, bu ara öyle hissediyorum fakat yaz başında aynı duyguda değildim. Haziran ayının ilk günlerinde eşim mide kanaması geçirdi ve toparlanması biraz zaman aldı. Kanamanın nedeni fazla ağrı kesici kullanımı. O sıra dişinde problem vardı. Diş hekimimiz şehir değiştirdiği için kime gideceğine karar vermeye çalışırken zaman geçti, ağrısı arttı, yüzü şişti vs. Hep olabileceği gibi dayanılmaz bir noktada en yakındaki doktora koştu. Doktorun verdiği antibiyotiği yarım yamalak içmiş ki bunun farkında değildim, öyle davranacağı aklıma bile gelmezdi. Nitekim dişindeki enfeksiyon bitmeyince tekrar bir posta antibiyotik, tekrar ağrı kesiciler... Yani epeyi bir süre günde ikişer ikişer ağrı kesici aldı. Hem de -isim vermeyeyim, tahmin edersiniz- en ağırlarından biri. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">Diş tedavisi başlayınca doktor "Birkaç gün daha iç, iyileşmesine yardım eder" demiş. Ben de artık bu noktada "Ağrımıyorsa alma. Ya midene dokunursa?" dedim. Tabii bu geç kalmış bir uyarıydı, olan olmuştu. Neticede, durduk yere bir güzel mide kanaması yaşadı. Aslında midesi hızlı toparladı ama kendini iyi hissetmeyince yine hastanelik oldu. Kanında enfeksiyon varmış. Bir süre de onunla uğraştık. Fakat inanılmaz kan kaybetmiş. Tabii ki biliriz ama kansızlığın insanı bu kadar beyazlatıyor oluşuna birebir şahit oldum ve şaşırdım. Kırmızı tombik yanaklı adam bildiğin hayalete döndü:) Damardan demir takviyeleriyle kendine geldi. Şimdi yine kırmızı kırmızı geziyor. Tam iyileşti ve işe başladı dedik... İşten muhtemelen covid kaptı geldi. Kendisi zaten o sıra son antibiyotikleri aldığından ve yoğun bir vitamin desteğinde olduğu için pek hastalanmadı. Olan bize oldu. İkişer gün arayla Orhun ve ben de hastalandık. E Orhun genç. O sadece hafif boğaz ağrısı, hafif ateş ve kırıklık yaşadı. Bende bunlara ilave olarak bir baş ağrısı vardı ki hayatımda böylesini görmedim. Nasılsa geçecek diye sabrettim, 24 saat sonra geçti de ama resmen o sıra dünyadan koptum. Hastaneye gidecek mecalim yoktu. Eşim gitti, onu faranjit deyip gönderdiler, test yapmadılar. Fakat ben covid virüsü aldığımızı düşünüyorum. Bambaşka bir şeydi. Şunca yıllık aile hayatımızda ardı ardına grip olmuş değiliz. Bu böyle sırayla vurdu geçti. Eczanede test satılıp satılmadığını bilmiyordum. Sanırım varmış. Onu da almadık. Pozitif olma ihtimaline karşı iyileşene kadar evden çıkmadık. Neyse... Hepsi geçmiş gitmiş oldu. Hastalıktan bahsetmeyi hiç sevmem. Çocukluktan gelme travmaların etkisi... Sevmediğim halde yine iyi anlattım değil mi? İnanın tüm bunlar yüzünden yaz ne ara geldi, ne ara geçti anlamadım. Bir karamsarlığa kapıldım ki anlatamam. Hayır bir de 2 yıllık salgından çıkmışız, herkes gibi tam olarak kendime gelmiş değilim. Yaşlanıyoruz ve bundan sonra herhalde böyle geçecek diye bunalıma girdim:) Şimdi iyiyim. Bunda hava değişiminin etkisini yadsıyamam. Gerçekleştireceğimize bir türlü inanamadığım tatilimizi yapıp geldik. Marmaris Selimiye'den birkaç gün önce döndük. O yemyeşil doğa ve masmavi deniz çok iyi geldi. Şimdi evdeyiz. Bavulları boşalttım, çamaşırları yıkayıp yerleştirdim. Kafam rahat oturdum bilgisayarın başına. Umarım daha sık buralarda olurum yine. Güzel konularla birlikte, güzel haberler vererek, blog dostlarımın güzel yazılarını okuyarak... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxwOJn3BrDEZ27ZqkjQ1R5xpgYSEdct-kLHl3yMW_u8mLCNFxz8RxF8rUhslCFC2lK56yWO-TIoTYbgttbUjjmLT-WlqBsSNSO7jFvoPl2wv2OFJj3eLiXRFdGqbLFVunUp9edn3IRe9rJBumgesDPq8A2TDOkfWORJg7ik9QI57bIc8H50Nx6zEDwXA/s1440/298834595_5431311430258836_4142010703452540413_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1142" data-original-width="1440" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxwOJn3BrDEZ27ZqkjQ1R5xpgYSEdct-kLHl3yMW_u8mLCNFxz8RxF8rUhslCFC2lK56yWO-TIoTYbgttbUjjmLT-WlqBsSNSO7jFvoPl2wv2OFJj3eLiXRFdGqbLFVunUp9edn3IRe9rJBumgesDPq8A2TDOkfWORJg7ik9QI57bIc8H50Nx6zEDwXA/w400-h318/298834595_5431311430258836_4142010703452540413_n.jpg" width="400" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Geçtiğimiz iki ayın yoruculuğu içinde ara ara keyif molaları vermedim değil. Aksi hâlde her şey çok daha çekilmez olurdu. Kendimi tanıyorum ve mümkün olduğunca buna göre davranmayı önemsiyorum, çaba sarf ediyorum. Örneğin Pera Müzesi'ndeki "Ve Şimdi İyi Haberler" sergisi bana çok iyi geldi. Şahane bir sergiydi. Vakit varken burada yazmayı, hatırlatmayı çok istedim. Gel gör ki o atalet hâli elimi kolumu bağladı. Şimdi müzenin sayfasına girip baktım ki sergi 7 Ağustos'ta sonlanmış. Aklımda bu ay biteceği vardı ama tarihini bilmiyordum. Kaçırmak üzere olanlar ya da duymayanlar için yetişememişim, üzüldüm. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimVmtavie1qgvSwurvewBRsKk067DACvb3Gun8QelL1IJyljTQTozhyXx3G9_AbANp2jT3jkM5WJx-qk2mPYaxblaDsFcwvyqm5DZnwYOFPGgCpNMRQjUyLjKnn7tMV9_gydPrWRwssTa6yfuBckjtKW39x06s0Ya1xlUShNS4o57RdqsdIe9ufk3xJA/s1440/298415587_5431332426923403_9161585803669190615_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="922" data-original-width="1440" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimVmtavie1qgvSwurvewBRsKk067DACvb3Gun8QelL1IJyljTQTozhyXx3G9_AbANp2jT3jkM5WJx-qk2mPYaxblaDsFcwvyqm5DZnwYOFPGgCpNMRQjUyLjKnn7tMV9_gydPrWRwssTa6yfuBckjtKW39x06s0Ya1xlUShNS4o57RdqsdIe9ufk3xJA/w640-h410/298415587_5431332426923403_9161585803669190615_n.jpg" width="640" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> Buralarda değilken Isabel Allende'den "Kış Ortasında"yı, Freud'un "Totem ve Tabu"sunu, Pavese'den "Kumsal"ı, Aziz Nesin'den "Şimdi Avrupa"yı okudum. Bir de Stefan Zweig'den "Brezilya"... Bunu okurken ciddi ciddi Brezilya seyahati planları yaptım. Belli mi olur? Belki bir gün görürüm o toprakları. Şu günlerde Paul Auster'ın </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">"Ay Sarayı" romanını bitirmek üzereyim. Yazarın diğer romanları gibi bunu da çok sevdim. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSjW6OiCrmdaWEtWgJtnp73oxTEMVZvmA4_ceifNa7XtFQQSS_qbUzPseYoTNTRj5PImA-Qtt5Cd2jBuh-IFoTxnfaOIRXv4G-Q90Mjk1ktckBMucGvBTNAAc-1Qowikyr2UdlpouqEijDkbUk9oPpc48hMChLS-tgh8qMFZYkcxISR3qdzP0zLDgWsg/s2015/298623480_5431324350257544_4062007838284958317_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2015" data-original-width="1324" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSjW6OiCrmdaWEtWgJtnp73oxTEMVZvmA4_ceifNa7XtFQQSS_qbUzPseYoTNTRj5PImA-Qtt5Cd2jBuh-IFoTxnfaOIRXv4G-Q90Mjk1ktckBMucGvBTNAAc-1Qowikyr2UdlpouqEijDkbUk9oPpc48hMChLS-tgh8qMFZYkcxISR3qdzP0zLDgWsg/w263-h400/298623480_5431324350257544_4062007838284958317_n.jpg" width="263" /></a></div><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> "The Offer"ı izledim. Bayıldım. Kesinlikle tavsiye ederim. "Baba" filminin çekilme serüvenini anlatan şahane bir dizi. Uzun bir aradan sonra ilk kez açık hava sinemasında film izledim. Fişekhane'de... Burası eski fişek fabrikası. Eski sanayi yapılarının yeniden düzenlenerek kültür-sanat mekânları yapılması fikrine bayılıyorum. Fişekhane de bu anlamda güzel olmuş fakat bir konut projesi içinde yer alması, avm konseptinin dikkat çekmesi kafamı karıştırdı. Galataport misali. Tam olarak içime sinmedi. Mağazalara hiç uğramadık, bünyesindeki restoranlardan birinde güzel bir yemek yedik, ardından filmimizi izledik. Film çok hoştu yalnız. Seneler öncesinden bildiğim, akranlarımın da çok iyi hatırlayacağı "Dışlanmışlar"ı izledik. Ta 1984'ten bir film. Tom Cruise, Patrick Swayze, Rob Lowe, Matt Dillon'un, yani bir zamanlar odamızın duvarlarını posterleriyle süsleyenlerin en tıfıl halleri:) Yönetmen Francis Ford Coppola ki "The Offer"ı yeni bitirmişim, dizide bol bol Coppola'yı izlemişim. Her şey çok hoştu. Geçmişe yolculuk gibiydi. Yakında bir de Beykoz Kundura'nın açık hava sinemasında bir film izleyeceğiz. Onu da ayrıca anlatırım. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"> İşte böyle... Ben geldim. Buradayım. "Nerelerdesin?" diyen blog dostlarım olmuştu, çok çok teşekkür ederim. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;">O zaman... Bir sonraki yazıda görüşmek üzere...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div>Klio'nun Şarkısıhttp://www.blogger.com/profile/02385468970710615863noreply@blogger.com31