27 Şubat 2017 Pazartesi

OLAYLAR OLAYLAR! UYKUSUZ KALMAYA DEĞER BİR GECE!

    89.Oscar Ödül Töreni'ni kırmızı halı geçişi dahil başından sonuna kadar izledim. 
İyi ki izlemişim zira özellikle sonu uykusuz kalmaya değecek kadar komikti:) Açılışta 
En İyi Orijinal Şarkı Adayı Can't Stop The Feeling'le yani Justin Timberlake'le birlikte tüm salonun istisnasız ayağa kalkıp dans etmesi çok havalıydı. İyi bir show olacağına karar verilmiş, herkes kalksın denmiş ve bu aynen uygulandı. Böyle bir organizasyonu bizde asla gerçekleştiremezsin. İstemeyenler, iplemeyenler, kasılanlar, kasıntı davrananlar illa olur çünkü. Gel gör ki orası Amerika. Adamlar doğuştan artist. Amerika'yı az da olsa görmüş, insanlarıyla muhatap olmuş biri olarak fikrimi beyan ediyorum. Bırak bir sonraki mimiklerinin, hareketlerinin ne olacağını tahmin edebildiğin oyuncularını (filmlerdeki performansları değil burada demek istediğim, röportaj, talk show vs.de gözlemlediklerim), sıradan insanlarda bile doğal olmayan, basmakalıp davranış biçimleri mevcut. Bu yüzden Amerika'da kendimi o çok aşina olduğumuz filmlerin, dizilerin içindeymişim gibi hissetmiştim. Her şey çok tanıdıktı. Kesinlikle kötü ve gıcık insanlar değiller. Ama artistler. Dün akşamki ödül töreninde her şey planlamaya uygun, tahmin edilebilir şekilde ilerlerken, yani Trump'a laf çakması muhtemel herkese ve her çalışmaya ödül verilirken, sanki Hillary başta olsa dünya güllük gülistanlık bir yer olacakmış gibi davranılırken, her şeye rağmen Amerikan halkının umut olduğu çünkü tüm ezilenleri onların düşündüğü imajı çizilirken hesapta olmayan bir hata yapıldı. Yanlış zarfın sahneye gelmesiyle En İyi Film ödülünü 
La La Land'in aldığı söylendi. Yapımcı, yönetmen, oyuncu vs. herkes sahnedeyken, garibim yapımcı anasına babasına teşekürünü etmişken görevliler geldiler ve yanlışlık olduğunu söylediler. Sahnede bir karmaşa oldu. İşte o anlar benim çok hoşuma gitti. Çünkü plan yoktu, oluşan şaşkınlık duygusu ve hayalkırıklığı herkesin yüzüne yansıdı. La La Land ekibi için üzüldüm ama Hollywood yıldızlarının yapay jest ve mimiklerini izlemektense doğal hallerini görmek her zaman yakalanamayacak bir şey:) Emma Stone "Oh My God!, Oh My God!" derken çok tatlıydı ve bir kez daha gönlümü fethetti:)  Ve Ryan Gosling'in şu haline de hala gülüyorum.

    
    Trump'ı onaylıyorum gibi anlaşılmasın. Çok çok azı dışında politikacıları sevmem. Hem iş adamı, hem inşaatçı, hem politikacı olunca hiiiiç sevmem. Ama sanırım akşam Trump'ın ahı tuttu:) Canlı yayında tüm dünyanın gözü önünde adama "Naber?" diye mesaj attılar. Ben Trump'ın yerinde olsam "Siz önce adam gibi tören yapmayı becerin" diye tweet atardım. Nasıl olsa iyice yüz göz olmuşlar. 
    Oscar bende bu sene böyle bir etki yarattı. Tüm dünyanın kafayı yediğini düşünüyorum. Moonlight iyi bir film olabilir ancak en büyük ödülü almasını yanlı bir tutum olarak görüyorum. En İyi Film ödülünü La La Land'in alacağını düşünüyordum ancak ilerleyen dakikalarda törenin gidişatına bakarak Moonlight'ın ipi göğüsleyeceğine kesin gözüyle bakmaya başlamıştım. La La Land bence "konusu basit" düşüncesiyle göz ardı edilmemesi gereken bir film. Sıradan bir konuyu çok farklı şekillerde işleyebilirsin. Damien Chazelle bunu farklı bir şekilde başarmıştı. "Konu basitti ya" diyenlerin birçoğunun Recep İvedik'e bayıldığını düşünürsek 
La La Land'i sevdiğimi söylemekten gocunmadığımı da eklemek isterim. 
    Velhasılıkelam, siyasete bulanmış gergin bir gecenin sonunda ödülü -eğer hala umut diyorsanız- La La Land'in alması şık olurdu.










26 Şubat 2017 Pazar

MİHRİ MÜŞFİK... CESUR KADINLARIN ANISINA SAYGIYLA...

   
    
    Bugün Google'da arama yaptıysanız "Mihri Müşfik Hanım'ın 131. Doğum Günü" hatırlatmasıyla karşılaşmışsınızdır. Lisans eğitimimin son senesinde "Proje" dersi kapsamında Mihri Müşfik Hanım ve birçok kadın ressamımızın yaşamının içinde bulmuştum kendimi. Zira büyük hevesle seçtiğim araştırma konum "Türkiye'de Kadın Ressamlar ve Oto-Portreleri" idi. Keyifle hazırlamıştım ödevimi. Madem bugün doğum günü, çalışmamın Mihri Müşfik Hanım'la ilgili kısa bir bölümünü paylaşmak istiyorum. İlerici, aydın kadınlarımızın anısına saygı ve minnetle...

    "Askeri Tıbbiye'nin ünlü hocalarından Dr.Mehmet Rasim Paşa'nın kızı olan 
Mihri Hanım,1886 yılında İstanbul'da doğdu. Batılılaşma hareketleriyle oluşan alafranga yaşamın sürdüğü konaklardan birinin kızı olarak özel hocalardan yabancı dil, resim, edebiyat ve müzik dersleri aldı. Ev içindeki alafranga ortamın ve kendi cesur yaradılışının uzantısı olarak Meşrutiyet döneminin özgür, Batılı kadın tipinin temsilcilerinden biri oldu. Öyle ki henüz genç kızlık döneminde belki resim eğitimi için, belki de bir gönül ilişkisinden dolayı Roma'ya gitti. Roma'dan sonra Paris'e geçen 
Mihri Hanım, resim eğitimini bu şehirde de sürdürdü. Paris'te Montparnasse Bulvarı'nda kiraladığı evini atölye gibi kullandı ve portreler yaparak geçimini sağladı. Geçinmenin bir yolu da evinin odalarını kiraya vermekti. İşte bu sırada kiracısı olan Siyasi Bilimler öğrencisi Müşfik Selami ile evlendi ve "Mihri Müşfik Hanım" oldu. 
Eşiyle birlikte Paris'te sürdürdüğü bohem yaşantı daha sonra Türkiye'de de devam etti. Paris'te tanıştığı maliye Nazırı Cavit Bey'in önerisiyle 1913 yılında
İstanbul Darü'l-Muallimatı'na resim öğretmeni olarak atanan Mihri Müşfik, bir yıl sonra devrin eğitim bakanının huzuruna çıkarak kızların da yüksek öğrenim düzeyinde sanat eğitimi alabilmesi gerektiğini belirtti. Böylece 1914 yılı sonbaharında onun önerisiyle İnas Sanayi-i Nefise Mektebi (Kadın Güzel Sanatlar Okulu) açılmış oldu. Bu deli dolu, yerinde duramayan genç kadın, Meşrutiyet döneminin özgürlükçü ortamını çok iyi değerlendirerek, Türk kadınının eğitimi açısından önemi büyük olan bir işe imzasını atmıştır. İnas Sanayi-i Nefise'nin ilk müdürlerinden biri olan Mihri Müşfik, aynı zamanda akademide hocalık da yaparak, daha sonra ressamlığı meslek edinecek olan kadın sanatçılarımızın eğitimine katkıda bulunmuştur. 1919 yılında İtalya'ya gidişine kadar özgür düşünce tarzıyla, pratik zekasıyla İnas Akademisi'nde bambaşka bir hava estirmiştir.
    Yaşamını Türkiye, Roma, Paris ve Amerika'da geçiren sanatçımızın hangi tarihlerde bu ülkelerde olduğu çok net olmamakla birlikte, 1919 yılında İtalya'da bulunduğu kesindir. Bu kaçar gibi gidişin ardında İttihat ve Terakki Cemiyeti üyeleriyle yakın dostluğunun olduğu söylenmektedir. Bir yıl sonra geri gelen Mihri Hanım, Akademi'de hocalık yapmaya devam eder. 1922 yılında tekrar İtalya'ya gider ve bu tarihlerden sonraki yaşamı hakkında pek az bilgi edinilebilmektedir. Kesin olan bilgiler, bu sırada eşi Müşfik Selami ile yollarını ayırdığı, İtalyan şair Gabriele d'Annunzio ile beraber olduğu ve onun aracılığıyla Papa'nın bir portresini yapmış olduğudur. Bir ara tekrar Türkiye'ye gelerek Atatürk'ün tam boy portresini yaptığı da bilinmektedir. Yaşamının çoğunu yurt dışında geçiren sanatçının ölüm tarihi kesin olarak bilinmemektedir. II.Dünya Savaşı'ndan sonra Amerika'da yoksulluk içinde hayata veda eder ve kimsesizler mezarlığına gömülür. Meşrutiyet'ten Cumhuriyet'e geçiş aşamasında ülkemizde özgür kadın tipinin temsilcilerinden biri olan, sanat eğitimi görmek isteyen Türk kızları için akademik eğitim olanağı sağlayan Mihri Müşfik Hanım'ın yurt dışında yokluk içinde hayata veda etmiş olması üzücüdür. Fırtınalı hayatı içerisinde resim sanatı her zaman önemini korumuştur. Ancak onca çalışmasına rağmen eline hiçbir şeyin geçmediğinden yakınan sanatçı, bir tanıdığına yazdığı mektubunda "Senelerce çalıştım. Ne başardım? Hiç. Sağlığımdan oldum. Parasızım" diyerek sıkıntılarını belli eder. Ona göre ressamlık fedakarlık isteyen zor bir meslektir. 
    İlk resim eğitimini Fausto Zonaro'dan alan Mihri Hanım, güçlü desen anlayışına dayalı, titiz bir gözlem sonucu oluşturulmuş eserler üretmiştir. Çalışmaları arasında daha fazla yer tutan portrelerinde modelinin fiziksel özelliklerinin yanı sıra, iç dünyalarını da başarıyla yansıttığı görülmektedir. Resimlerinde Meşrutiyet'in alafranga Türk kadınını gözlemek mümkündür. Bu kadınlar, yaka ve omuz dekolteli Batı tarzı kıyafetleriyle betimlenmişlerdir. Dış mekanlarda çizmiş olduğu kadınlar ise peçelidirler ancak peçelerinin ardından yüzleri görünmektedir ve bu yüzler Mihri Müşfik gibi cesur, entelektüel, dönemin özgürlük rüzgarlarını benimsemiş olan figürlere aittir."





Kaynaklar: Canan Beykal, Yeni Kadın ve İnas Sanayi-i Nefise Mektebi
                     Taha Toros, İlk Kadın Ressamlarımız,
                     Burcu Pelvanoğlu, Eczacıbaşı Sanal Müzesi






25 Şubat 2017 Cumartesi

OHRİD'DE ŞAHANE BİR GÜN


   Geçtiğimiz sonbaharda çıktığım minik Makedonya gezisinin Üsküp ayağını anlatmış ve Ohrid'den ayrıca bahsedeceğimi belirtmiştim. Gün bu gündür...
 
    Makedonya'nın tatil beldesi sayılan romantik Ohrid'i çok ama çok sevdim. Aralıklı yağmurun yağdığı bir sonbahar gününde hayran olduğum kenti bir de sıcacık bahar mevsiminde gezip görmenin hayalini kuruyorum.



    Üsküp'e ziyaret fikrimiz oluşunca, fazlasıyla merak ettiğim Ohrid'i gezi programımıza bizzat dahil ettim. Üsküp'te bir gece konakladıktan sonra, sabah erkenden otogara attık kendimizi. Ohrid'e giden ilk otobüste yerimizi aldık. Yaklaşık 3,5 saat süren yolculuk, çocukluk arkadaşımla gerçekleştirdiğimiz bu gezide çok daha kısa sürmüş gibi geldi. Ekim ayı olmasına rağmen henüz yeşilliğini tamamen kaybetmemiş ormanların, küçük köylerin arasında yol alırken sohbetin dibine vurduk; mola yerindeki marketten aldığımız soğuk kahvelerle ve saçma sapan yiyeceklerle eğlendik. Öğle saatlerinde vardık Ohrid'e. İlk işimiz bir taksiye atlayıp tarihi şehir merkezindeki otelimize ulaşmak oldu. (Üsküp'te olduğu gibi burada da taksi kullanmak gayet ekonomik).
 
    Eski şehir bölgesine girer girmez sevdim bu kenti. Bir gece konaklayacağımız otelimiz arnavut kaldırımlı ara sokaklardan birinde yer alıyordu. Osmanlı'dan miras evler Safranbolu sokaklarını andırmaktaydı.
 
    Eşyalarımızı bıraktıktan sonra, yağmurun yağmamasını dileyerek dışarıya attık kendimizi. Önce meşhur Ohrid Gölü'yle tanıştık. Göl demeye bin şahidin gerektiği, deniz hissiyatındaki Ohrid, Balkanlar'ın en derin ve en eski gölüymüş efendim. 
Ve endemik yapısıyla çok özelmiş. Bana kalırsa aynı zamanda asil ve romantik de...
 
    Ohrid Gölü'nün hediyesi inciler, sedefler ve pembe renkli bir balık, kentin turizmine hatırı sayılır derecede değer katmakta. Gölün huzur veren manzarası, üzerinde yapılan geziler ve yaz mevsiminde hareketlenen plajları da cabası. Yani bu göl bu kentin her şeyi.
    Ohrid Gölü'nde sandal sefası yapmayı ve ışıl ışıl fotoğraflar çekmeyi çok isterdim ancak biz gezmeye başladıktan sonra kapanan hava, arada sırada serpiştiren yağmur ve ciddi ciddi üşüten rüzgar nedeniyle bunları gerçekleştiremedim. O zaman ta tepedeki St.John at Kaneo Kilisesi'ne gidelim.
 
    St.John at Kaneo Kilisesi Ohrid'in simgelerinden biri. Bizans zamanında Ortodoks dünyasının önemli merkezlerinden biri olan bu şehirde irili ufaklı pek çok kilise bulunmakta. Bunların arasında en güzeli, en etkileyicisi 13.yy.da inşa edilmiş olduğu düşünülen St.John Kilisesi.
    Bu yapıyı daha uzaktan gördüğümde ve akabinde yanına gidip yüzlerce yıllık duvarlarına dokunduğumda, bahçesinden Ohrid Gölü'nü izlediğimde hissettiğim huzuru, zamandan kopuş duygusunu tarif etmem imkansız. Beni en çok etkileyen, zaman-mekan algımı yerle bir eden birkaç mekandan biri oldu burası. Tam bu noktada kendi imkanlarınla gezmenin güzelliğine değinmek istiyorum. Eğer biz bir tur programı dahilinde Ohrid'e gelmiş olsaydık, kalabalık turist grubuyla bu kiliseye çıkacak (çoğunluk istemezse belki de çıkmayacak), apar topar birkaç resim çekecek ve kısa sürede ayrılacaktık buradan. Kendi imkanlarımızla, kendi isteğimizle gelip mekanı layığıyla yaşadığımız için çok memnunum.
 
    Görevlisi o sırada yerinde olmadığı için içine giremediğimiz yapının bahçesinde gezindik, rüzgara aldırmadan muhteşem göl manzarasını seyrettik, parıltısını göstermede fazlasıyla nazlı davranan güneşi kollayarak fotoğraflar çektik. Ayrılma zamanı geldiğinde biz yola koyulduk, o ise hüzünlü yalnızlığını gidermek için Ohrid manzarasına çevirdi gözlerini...
 
    Kaneo'nun St.John'undan ayrıldıktan sonra ara sokaklara dalarak rastgele önümüze çıkan ve açık olan her tarihi yapıyı ziyaret ettik; hediyelik eşya dükkanlarına, el yapımı işlerin sergilendiği galerilere göz attık.

    Yolumuzun üzerindeki önemli yapılardan biri St.Sophia Kilisesi idi. Ohrid'in Ayasofyası diyebiliriz aslında. Lisans eğitimim sırasındaki Bizans Sanatı derslerinden hafızamda kalan görüntüleri yerinde yakalamak umuduyla adım attım bu yapıya. Şehre bir dönem hakim olan 1.Bulgar Krallığı zamanında 9.yy.'da yapılmış, ancak asıl formunu Bizans döneminde yakalamış ve Osmanlı zamanında cami olarak kullanılmış bu tarihi kilisenin duvar resimleri Ortaçağ'dan bugüne dek canlılığını koruyabilmiş önemli örneklerden.

    Ancak içeriden fotoğraf yok, flaşsız çekim dahi yasak ve görevli amca bu konuda inanılmaz katı. Bu yazıyı yazmadan önce internet üzerinden geçmiş deneyimleri okuduğumda, kilisenin içerisinde çektiği videoyu bile paylaşanları gördüm ancak sanırım tüm garip müze görevlilerini çekme özelliğimden olsa gerek bize gestaposu düştü. Bırak fotoğraf, video çekmeyi korkuyla gezdik diyebilirim:)

   Geçmişi Friglere kadar uzanan çeşitte halkın yaşadığı Ohrid'de bir Roma tiyatrosu görülmemesi imkansızdı tabii.

    M.Ö 2.yy'da yapılmış olan antik tiyatro 80'li yılların başında kullanıma açılmış. Bugün açık hava etkinliklerinin yapıldığı bir mekan burası. Ohrid Yaz Festivali'nde burada bir konserde bulunmak hoş olurdu. Zannediyorum dünyaca ünlü isimlerin katıldığı bir festival niteliğindeymiş.

    Hava şartlarının zorlayıcılığı nedeniyle şehrin kale ve surlarına çıkmadık. Aslında çok severim. Yakınlarına kadar gittik, yukarı kapıdan geçtik fakat dediğim gibi kaleyi bu sefer atlamak durumunda kaldık.


    Amaçsızca gezerken yakaladığımız görüntülerden bazıları şöyleydi:

 
Holy Mother Of God Church 





 
  İki üstteki fotoğraftan da anlaşılacağı gibi koruma altına alınmış tarihi kısımlar haricinde bu kent yazları şenlenen bir sahil kasabası görünümünde. Hatta bir ada havası hissediliyor da diyebilirim. Gel gör ki biz Ekim ayında oradayız. Akşamüstüne doğru sağanak yağmura yakalanıp iyice üşüyünce Eski Çarşı caddesindeki kafelerden birinde aldık soluğu. 

         Ballı, limonlu, sıcak çaylarımızı yudumlayıp kendimize geldikten sonra Eski Çarşı caddesindeki inci takılarıyla meşhur dükkanlara göz gezdirdik. Ohrid Gölü'nün mahsulü inci ve sedef takılar sanırım her turistin ilgisini çeker. Şahsen inciden hoşlanmam fakat parıl parıl parlayan sedef takılara karşı koyamadım. Minicik sedef gül şeklinde küpeler ve kolye aldım. Fotoğraflarını çekip paylaşmayı düşünüyordum ama küpeleri bulamıyorum. Cidden üzgünüm, umarım çıkarlar bir yerden:(

    Şehrin Osmanlı döneminden kalan cami ve tekkelerinin bir kısmı bu caddenin devamında yer alıyorlar. Ohrid, dile kolay 500 yıldan fazla bir süre Osmanlı İmparatorluğu'nun hakimiyetinde kalmış. 14.yy'ın sonunda ele geçirilen kenti 1912'de Balkan Savaşı ile kaybetmişiz. 18.yy.'da ticari ve dini açıdan önemli bir merkez olan Ohrid, İttihat ve Terakki örgütlenmesinin de güçlü ayaklarından biriydi. Kısacası küçük ama tarihin akışı içerisinde dolu dolu yaşanmışlıkları olan bir kent burası. 
       
    Geze dolaşa akşamı ettik. Bahar ve yaz aylarına göre oldukça tenha bir mevsim olduğu için restoranlar genellikle boştu. En sıcak ve kalabalık gördüğümüz birini seçtik. Bilerek tercih ettiğimiz bir yer değil fakat sanırım en çok tercih edilenlerden biriydi burası. Müşteri açısından son derece uluslararası bir durum vardı. Balkan müziklerinin yanı sıra, her müşterinin gönlünü almak için pek çok dilde şarkılar çalıp söyleyen şahane bir grup da vardı. Bize bakarak Eski Dostlar'ı söylediler örneğin:) Böyle güzel bir gün yine böyle güzel sonlanabilirdi. Ohrid Gölü'ne özgü, adını bilemediğim ancak pek lezzetli bulduğum pembe balıklarla keyifli bir akşam yemeği yemiş olduk.
    
    Ohrid'deki ikinci günümüz erken başladı ve bir önceki günün aksine enfes güneşli bir sabaha açmıştık gözümüzü ancak ne yazık ki fazla vakit geçirmeden Üsküp'e doğru yola koyulmamız gerekmekteydi. Üsküp'ü biraz daha gezecek, ilk gün göremediğimiz yerleri görecek, sipariş edilen alışverişleri tamamlayacak ve akşam uçağıyla ülkemize dönecektik artık. Vakit olsaydı o güneşli günü de Ohrid'de geçirmek isterdim. Yağmurla karşılanmıştık fakat dönerken şöyle bir hava vardı.
    
    Muhteşem gölüyle birlikte UNESCO Dünya Mirasları listesinde yer alan Ohrid'i ben çok sevdim. Şimdi o taraflarla pek ilgileri kalmamış olsa da eşimin anne tarafından dedesinin buralı oluşu ve oğlumun DNA'sında bu güzel kentten bir parçanın olması hafif hoşuma gitmedi değil. Bu durumda evde olayla alakasız bir tek ben olduğum halde gidip görmek bana kısmet oldu:) Umarım bir daha ki sefere ailecek ziyaret ederiz. Yalnızca bir gün kalabildiğimiz için göremediğim bölgeleri, mekanları var. Örneğin Tarih Müzesi tadilattaydı. Su Müzesi de feci şekilde aklımda kaldı. Kaleye çıkıp göl manzarasını izleyemedim, kayık gezintisi yapamadım. Tarihi kilise ve camilerinden giremediklerim oldu. Ayrıca bir başka sefere Ohrid'den Sveti Naum'a da uzanmak isterim. Bu yazının içerisine maddi bilgiler katmak istemedim. Makedonya'nın para birimi ve bize denk gelen karşılığı Üsküp yazımda yer alıyor. Genel olarak hesaplı bir ülke. Üstelik vizesiz ziyaret edilebiliyor. Gezdim, gördüm, sevdim. Gezip göreceklere keyifli seyahatler dilerim.




İlgili Yazılar: Üsküp... Geçmişin Hatırası, Geleceğin Umuduyla...








 

11 Şubat 2017 Cumartesi

FİLM TAVSİYESİ... LİON...

   
    Dün yine tek başıma sinema keyfi yaptım. Lion filmini tercih ettim, çok beğendim ve hafta sonu önerisi olarak paylaşmak istedim. Lion bu senenin Oscar adaylarından biri. En İyi Film dahil olmak üzere altı dalda aday olarak gösterilmiş. 
  Gerçek bir hayat hikayesine dayanan konusundan çok etkilendim. Verilmek istenen mesaj nedeniyle de gönlümü çeldi. Lion, Hindistan asıllı Saroo Brierly'nin hikayesini anlatıyor. Brierly'nin kitabından uyarlanmış. Bu yüzden En İyi Uyarlama Senaryo dalında da Oscar adayı. 
  Saroo annesi, ağabeyi ve kız kardeşiyle birlikte Hindistan'da zor şartlar altında yaşayan bir çocuk. Henüz 5 yaşında. Babaları yok. Annesi taş taşıyan bir işçi. Ağabeyi Saroo'nun korumasını üstlenmiş. İkisi her daim beraberler. Tüm gün sokaklarda dolaşıp biraz para kazanabilecekleri işlerin peşinde geziyorlar. Aile bireyleri arasındaki sevgi zor şartları bir parça iyileştiren en büyük etken. 
    İki kardeşin ilk kareden itibaren içimizi ısıtan ilişkileri hazin bir olayla son buluyor. Para kazanmak için sokaklara çıktıkları bir gün Saroo kayboluyor. İçinde uyuyup kaldığı tren hareket edince iki gün boyunca zorunlu bir yolculuk yapıp evinden 1200 km. uzaklaşıyor. Kimseye derdini anlatamıyor çünkü evinin bulunduğu yerin adını bile yanlış telaffuz edecek kadar küçük. Günlerce sokaklarda gezmesinin ardından bir yetimhaneye yerleştiriliyor. Sokaklarda ne kadar sefalet varsa yetimhanede de bir o kadar sıkıntı olduğunu görüyoruz. Saroo yine de şanslı çocuklardan. Avustralyalı bir çift tarafından evlat ediniliyor. Bu insanlar kendi çocukları olabileceği halde zor durumdakileri evlat edinmeyi düşünecek kadar yüce gönüllüler. Saroo'dan sonra yine Hintli bir çocuğu himayelerine alıyorlar. Saroo Avustralya gibi refah düzeyi yüksek bir ülkede başarılı bir birey olarak büyüyor. Bu sürede Hindistan aklına gelmiyor. Fakat bir gün üniversitede tanıştığı Hintli arkadaşları bazı anılarının geri gelmesine sebep oluyorlar. Annesinin, ağabeyinin yüzlerini hatırlıyor. Hindistan'a dair çok ufak tefek görüntüler geliyor gözünün önüne. Ailesini bulmak istiyor. İki yıl boyunca Google Earth'te 1200 km.çapında bir alanı tarıyor ve biraz bilim, biraz anılar, biraz şans derken yaşadığı yeri buluyor. Tam 25 yıl sonra, Avustralyalı ailesinin de moral desteğiyle Hindistan'a gidiyor. Evine doğru adım adım yürürken seyirci de Saroo ile aynı heyecanı yaşıyor. Gerisi sinema salonlarında. 
    Lion, En İyi Görüntü Yönetmenliği dalında da Oscar adayı. Haklı bir adaylık bu. İlk yarıda Hindistan varoşları, ikinci yarıda Avustralya'nın pırıl pırıl görünümü ve doğası öyle bir yansıtılmış ki hem estetik sahneler ortaya çıkmış, hem de "bakın dünyanın farklı iki bölgesi arasında nasıl bir uçurum var" duygusu yaratılmış. Hindistan'da çocuk olmak, Avustralya'da çocuk olmak... Saroo'nun hayat hikayesini aktarmasındaki temel motivasyon aradaki bu fark sanıyorum. 
    Başrolde diyebileceğim Dev Patel, En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu adayı. Onu Slumdog Millionaire'den tanıyoruz. Bence bu role çok yakışmış. Gerçek Saroo'yla hiç benzemiyorlar. Çok da önemli değil bu tabii ama diğer oyuncular hikayenin gerçek kahramanlarına o kadar benzemişler ki Patel için "hiç benzemiyor" yorumu yapılmasına sebep oluyorlar. Saroo'nun küçüklüğünü oynayan Sunny Pawar çoook tatlı ve yaşına göre şahane bir oyunculuk çıkarmış. Avustralyalı anne Nicole Kidman da En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu adayı. Burada Avustralyalı aileye selam çakmadan geçmek olmaz. İyi ki böyle insanlar var dedirtecek kadar şahaneler. Filmin sonunda herkesin gerçek fotoğraflarını görmek, o saate kadar kurgusal bir düzenle izlediğin tüm hikayenin kafana dank etmesini sağlıyor. Aslında tüm olanlar gerçek.  Ve kim bilir dünya üzerinde daha neler neler yaşanıyor. 
    Son Oscar adaylığının En İyi Film Müziği dalında olduğunu belirteyim. Bu kadar övgüden sonra filmin yönetmeninin ismini anmazsam olmaz. Yönetmen Garth Davis, ancak adaylığı yok. 
    Filmin sonunda Hindistan'da sayısı fazla olan kayıp çocuklara dikkat çekilmesi ve bu konuda yardımcı olmak isteyenler için bir web adresinin verilmesi de takdire şayan noktalardan. Ayrıca filmin adının neden Lion olduğu da en sonda...
    Hafta sonunda sinemaya gitmeyi düşünen ancak kararsız kalanlara Lion'u kesinlikle tavsiye ederim. Yalnız, bu yazıyı okuyup tercih ettikten sonra filmde çok duygulanırsanız ve bundan hoşlanmazsanız bana kızmamanız için, çok revaçta olan, seyircisi bol olan komedi filmlerinin neşesinin tabii ki bu filmde bulunmadığının, her ne kadar umut aşılasa da Lion'un gerçekliğiyle çarptığının altını çizmek isterim.